The bucket list

Και επειδή, λοιπόν, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά τελευταία, νομίζω ήρθε η ώρα για μια λίστα. Μία απο αυτές τις λίστες που κάνω συχνά πυκνά για να θυμάμαι τι με κάνει χαρούμενη.

Πάμε λοιπόν. Πράγματα που τελευταία με κάνουν ευτυχισμένη:

1. Αυτό το πανέμορφο, υπέροχο, γελαστό μωρό που χτες έγινε ενός και γεμίζει κάθε μέρα τις ζωές μας με χαρά. 

2. Να μην σκέφτομαι,αθλούμενη. Κι ας μην κερδίσω ποτέ. 

3. Οι μαραθώνιοι Grey's Anatomy. 

4. Το νερό όταν το αρωματίζεις με φράουλες και μέντα. 

5. Η Γλυφάδα και το Καβούρι. 

6. Ένα σουφλέ σοκολάτας, όταν έχεις καιρό να φας γλυκό. 

7. Οι σούπες όταν είμαι άρρωστη. 

8. Τα υπόγεια και οι ταινίες. 

9. Οι φίλοι που είναι διατεθειμένοι να ανοίξουν την αγκαλιά τους για να χαθείς εκεί μέσα, έστω και για λίγο. 

10. Η Μποφίλιου στις 12/7. 

11. Το dernière danse και ο Κιάμος. 

12. Ο αγαπημένος μου πλέον λόφος, που βλέπεις τη Γλυφάδα πιάτο. 

13. "Κότα". 

14. Το baby ροζ με άσπρο πουά. 

15. Οι orbit μέντα. 

Bonne nuit alors. 

Point finale et sourire.  

The desolation

Βλέποντας τις ευκαιρίες να περνούν μπροστά στα μάτια μου και το σύμπαν να γελάει και να παίζει με τις λέξεις. Αυτοπεποίθηση στο μείον άπειρο, με τις ελπίδες μου να αρνούνται να πεθάνουν.

Όσο περνάει η ζωή μου, τόσο αποφασίζω ότι ποτέ δεν πρέπει να λέω ποτέ. Μποφίλιου λοιπόν, εγώ που δεν μπορούσα ούτε να την ακούσω.... Μποφίλιου 24 ώρες. Σε έχω βρει και σε χάνω. Νομίζω σ' έχω βρει, δεν ξέρω αν θα σ' έχω. Έστω για λίγο. 

"Ετοιμαζόμουνα για σένα και δεν άκουγα κανένα που μου λεγε πως ίσως δεν φανείς. Και περάσαν οι ζωές μας. Δεν βρεθήκαμε ποτέ μας και τη θέση σου την παίρνουνε σκιές."

Ο μεγαλύτερος φόβος μου.

Point final et sourire. 

Η λαχτάρα μου, ο καφές και τα τσιγάρα μου.

Διάβασμα λοιπόν. Διάβασμα για δύο μέρες ακόμα, σε μία εξεταστική που μου φάνηκε πιο μικρή απο ποτέ. Γεμάτη ταινίες και ενα υπέροχο μωρό που μυρίζει βανίλια.

Είναι η πρώτη φορά μετά απο δύο χρόνια, που αρχίζω να βλέπω τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα. Μία εξεταστική πέρασε χωρίς καθόλου άγχος, ήρθαν καλά νέα και νέα άτομα στη ζωή μου. Ξέρεις κάτι; Ίσως τελικά το '14 να είναι μία καλή χρονιά. 

Και τι μένει τελικά από αυτές τις μέρες του Ιανουαριοφεβρουαριου (για κάποιο λόγο τους κατάλαβα σαν ενα μήνα);; 

Η μωρουδιακή μυρωδιά βανίλιας. 

Πολλά χαμόγελα χωρίς δόντια. 

Μοριακά ποτά, ειδικά όταν αυτά συνοδεύονται απο καλή παρέα. 

Επιληπτικές κρίσεις και ένα μεγάλο μωρό.

Εξαγωγές δοντιών και ιατρικές ποδιές άλλης ειδικότητας.

Το πόσο μπορεί να σου λείπει κάποιος που βλέπεις συνέχεια.

Ωραίο squash γεμάτο εκτόνωση και χωρίς έγνοιες. 

Ατελείωτες ώρες σεναρίων επιστημονικής φαντασίας σε τηλέφωνα, αυτοκίνητα και καφέδες.  

Ασπράδια αυγών και πολύ κοτόπουλο. 

Σχέδια για ταξίδια στα χιόνια. 

Η πρώτη ονειροπόληση καλοκαιριού. 

Ο Άδωνις στο repeat και χορευτικά στο δωμάτιο.

Το ίδιο και το Once Upon A Dream της Λανίτσας, για κάτι έτσι λίγο πιο dreamy.

Και πιο πολύ το Clementine του Body shop.

Ό,τι κι αν ζήσουμε το 'χουμε δει

σαν μία σκηνή από άλλη ταινία

Κι όλος ο κόσμος - μωρό μου - μπορεί και το ζει

έλα - κερνάω καφέ στην πλατεία.

Όπου κι αν πας θα 'σαι πάντα εδώ
θα 'χεις κλειδί και θ' ανοίγεις την πόρτα

Point final et sourire 

Πι.ες.: τελικά δεν μένουν και πολλές εξεταστικές μέχρι το τέλος. Ο μάι γκόντ.
Πι.ες. 2: που είναι ο χειμώνας μου;; Κρύο, σκουφάκια, γαντάκια, μπουφανάκια;; Που είναι ο χειμώνας μου;;

Recalculating....

Είπα πως δεν θα ξαναγυρίσω εδώ. Είπα πως το Αμελάκι πέθανε και από τις στάχτες του γεννήθηκε κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Είπα πως δεν μπορώ να βλέπω τα ανούσια πράγματα που έγραφα.

Κακά τα ψέματα, όταν βιώνεις δύο συνεχόμενα χρόνια θάνατο είναι δύσκολο μέσα σε μία στιγμή να γυρίσεις στην παλιά σου ζωή.

Η Χώρα με βοήθησε στον πρώτο "θάνατο". Την δική μου προσωπική απώλεια την οποία, ενώ είχα την αμέριστη συμπαράσταση και κατανόηση των δικών μου ανθρώπων,  έπρεπε να την περάσω μόνη μου. Να τη ζήσω στο πετσί μου για να την αξιολογήσω, για να κάνω επαναπροσδιορισμό διαδρομής και να μάθω να ζω πλέον με τα νέα δεδομένα της ζωής μου. Να αποδεχτώ τον εαυτό μου με την καινούργια παράμετρο που ήρθε στον δρόμο μου.

Η Χώρα όμως δεν μπόρεσε να με βοηθήσει στον δεύτερο θάνατο (χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά). Δεν θέλησα εγώ να με βοηθήσει. Τότε χρειαζόμουν τον έξω κόσμο. Ένα δυνατό χέρι να με ταρακουνήσει και να με οδηγήσει στο καινούργιο μονοπάτι. Και γι' αυτό εγκατέλειψα την χώρα μου.

Και τώρα ξαναγυρίζω. Μου έλειψε το γράψιμο. Η συνήθειά μου. Να πατάω το πορτοκαλί κουμπί του blogger και να χάνομαι στην ανωνυμία, δίνοντας την ιστοσελίδα μου μόνο σε αυτούς που πραγματικά ήθελα. Ήδη, ξεκινάω να γράφω και τα χέρια μου πετάνε ελεύθερα στο πληκτρολόγιο που με κατάλαβε αρκετά καλά όλα αυτά τα χρόνια.

Οπότε ξαναξεκινάμε. Διαφορετικά αυτή τη φορά κι όπως βγει. Ελπίζω όλοι εσείς οι παλιοί να είστε ακόμα εδώ. Καλώς σας βρήκα, πάλι, στην Χώρα μου.

Point final et sourire.

Love actually...

Αγάπη είναι:

Μία φίλη που σου φτιάχνει κάθε μέρα πρωινό.
Ένας φίλος που σε παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο για κουτσομπολιό.
Ένας καινούργιος άνθρωπος που πας τόσο πολύ να συμπαθήσεις και σου λέει ότι έχεις καλό συντονισμό.
Ένα καινούργιο χόμπι που, για πρώτη φορά στη ζωή σου, είναι άθλημα (!!).
Μία αγκαλιά από κάποιον που γιορτάζει είτε είναι 5,6,21 ή 70. Γιατί και τους 4 τους αγαπάς πολύ.
Ζεστό φαγητό το μεσημέρι, γύρω από ένα ζεστό τραπέζι.
Ένα τρόμαγμα που σε κάνει να ουρλιάξεις, να σκάσεις στα γέλια και να καταλήξεις σε μία τεράστια αγκαλιά και μία τούμπα στο κρεβάτι.
Η εξέταση αντανακλαστικών.
'Ενα καινούργιο σκυλάκι. 
Το Cap Cap.

Να κατεβαίνει να σου φτιάξει τσάι γιατί είσαι κουρασμένη.
Να ξυπνάει για να σου πει καλημέρα.
Να μένει μαζί σου.
Να μαγειρεύει το μεσημέρι γιατί -let's face it- μαγειρεύει καλύτερα.
Να προσέχει αν κρυώνεις και να σε σκεπάζει.
Να μην μπορείς να περιμένεις το πρωί για να τον ξυπνήσεις.
Ατελείωτες συζητήσεις περί ανέμων στο τραπέζι, αγκαλιά με το καλοριφέρ.
Η μοναδική ικανότητα να σε κρατάει παιδί όταν νιώθεις ότι πρέπει επειγόντως να μεγαλώσεις, γιατί οι καταστάσεις το απαιτούν.

Point final et sourire. 

 

Brace yourselves...

Το μπάνιο έγινε σάουνα από τους ατμούς.
Τα χέρια και τα πόδια σαν να κρυώνουν και να ασπρίζουν λίγο.
Κόκκινες μυτούλες άρχισαν να ξεπροβάλλουν.
Το ίδιο και οι Ugg από την ντουλάπα μου.
Φήμες λένε ότι στους δρόμους έκαναν την πρώτη εμφάνισή τους τα μπουφάν.
Τα φουλάρια έχουν την τιμητική τους.
Η σοκολάτα πλέον... πίνεται ζεστή.
Όπως και ο καφές.
Το πρωινό ξύπνημα είναι δύσκολο γιατί πλέον το πάπλωμα κυριολεκτικά σε πλακώνει.
Τα Χριστούγεννα είναι απειλητικά κοντά.

Και νομίζω......σαν να βλέπω χειμώνα στον ορίζοντα.

Brace yourselves. Winter is coming!

Point final et sourire.

Η θερμοκοιτίδα, το "Μητέρα" και ένα μπερδεμένο κείμενο...

Όλα ξεκίνησαν χτες το μεσημέρι που, μαζί με μερικούς φίλους, καθόμασταν στην είσοδο του Αττικού νοσοκομείου. Ως φοιτητές έχουμε καθημερινά κλινικές εκεί, με αποτέλεσμα κατά τις 12 το μεσημέρι να βλέπεις παντού κοντά στο κηλικείο και το αίθριο, πηγαδάκια φοιτητών που μιλάνε, γελάνε και γενικώς δεν ταιριάζουν καθόλου με το κλίμα του νοσοκομείου.

Εκεί που καθόμασταν λοιπόν, βλέπω ένα μεγάλο φορείο να περνάει μπροστά μου, φορτωμένο με τεράστια μηχανήματα που έπιαναν σχεδόν όλο το μήκος και το πλάτος του. Στο πλάι του γυάλινου μηχανήματος, δύο τρύπες... Και μέσα.... ένα ψιχουλάκι! Κυριολεκτικά όμως, ένα μωράκι που μόλις που φαινόταν... Το καταλάβαινες μόνο από τις μικρές κινήσεις που έκανε μέσα στη θερμοκοιτίδα.

Το βράδυ που γύρισα σπίτι, χάζευα στον υπολογιστή παλιά επεισόδια των "Πρωταγωνιστών" του Θεοδωράκη. Μου τράβηξε την προσοχή ένα συγκεκριμένο επεισόδιο για τα παιδιά του "Μητέρα". Τα 80 παιδιά που προέρχονται είτε από τα αζήτητα των νοσοκομείων, είτε οι γονείς τους δεν έχουν τους πόρους να τα συντηρήσουν.

Αναφέρθηκε στο επεισόδιο ο θεσμός της αναδοχής. Αφορά κυριώς παιδιά που έχουν μεγαλώσει λίγο, παιδιά που έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας, παιδιά που οι φυσικοί τους γονείς ενδέχεται να τα πάρουν πάλι πίσω. Να το πούμε ωμά, παιδιά που δεν τα θέλουν για υιοθεσία. Και γιατί γίνεται αναδοχή; Πολύ απλά γιατί ένα παιδάκι σε ένα σπίτι μεγαλώνει, ξετυλίγεται, όπως το έθεσε και μία ανάδοχη μητέρα "ξεφυτρώνει"... Διατίθενται γύρω στα 30 παιδιά τον χρόνο για αναδοχή... Το πόσα πηγαίνουν τελικά σε κάποιο σπίτι είναι ένα άλλο θέμα...

"Η αναδοχή δεν είναι υιοθεσία. Το παιδί δεν ανήκει νομικά στους ανάδοχους γονείς, χωρίς να αποκλείεται η υιοθεσία του από αυτούς ως εξέλιξη της σχέσης τους ή η μετέπειτα ανάληψη της επιμέλειας του παιδιού από αυτούς."  Κάπως έτσι περιγράφεται η αναδοχή στο σάιτ του "Μητέρα". 

Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά... Έλα ντε; Ούτε εγώ ξέρω... Είναι κάτι που με άγγιξε πολύ τις τελευταίες μέρες. Η ιδέα των παιδιών στα αζήτητα, δεν ξέρω, με ενοχλεί πολύ περισσότερο από τις απεργίες, την οικονομική κρίση και όλα αυτά που ακούω συνέχεια στις ειδήσεις.

Γι' αυτό θα πάω στο "Μητέρα" να βοηθήσω εθελοντικά, όσο αντέξω ψυχολογικά. Γιατί δεν μπορώ να ακούω ότι δεν υπάρχουν βρεφονηπιοκόμοι ώστε να πάνε τα μωρά στην θάλασσα. Γιατί μου έκανε εντύπωση ο τυχερός μικρούλης που πήγε σε οικογένεια και είδε την θάλασσα πρώτη φορά στα τέσσερά του. Και πιο πολύ από όλα, γιατί μου έκανε εντύπωση ο Αχιλλέας, που τον πήραν σε ανάδοχη οικογένεια και μετά από λίγο καιρό τον επέστρεψαν στο ίδρυμα, λες και ήταν σε συσκευασία δώρου.

Point final et sourire.

Πι.ες: Βάζω εδώ το λίνκ του επεισοδίου... Γιατί μερικά πράγματα στην τηλέοραση ακόμα αξίζει να τα βλέπεις...