The girl with the red balloon...

Είμαι τεσσερισήμισι χρονών. Δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω: περπατάω και βλέπω έναν πολύχρωμο κόσμο, όχι μία τεράστια πόλη γεμάτη κίνηση και γιγαντιαία κτήρια.        

Παρόλα αυτά μερικές φορές δεν αντέχω... Κάθομαι και κοιτάω αυτά τα τεράστια κτήρια. Είμαι τεσσερισήμισι χρονών, είναι πολύ μεγάλα για μένα. Δεν τα αντέχω, με τρομάζουν Ποιός κρύβεται μέσα τους;    

Είμαι τεσσερησίμισι χρονών. Νιώθω την φαντασία μου σαν ένα κόκκινο μπαλόνι: το κρατάω και με πηγαίνει παντού. Τη μία στιγμή επιπλέω σε μία πισίνα και την άλλη πετάω. Λατρεύω αυτή την ελευθερία... Μπορώ να ακουμπήσω τα σύννεφα και να νιώσω τον ήλιο στο πρόσωπό μου.    

Είμαι τεσσερησίμι χρονών. Κρατάω το κόκκινο μπαλόνι μου και πάω μια βόλτα στον νυχτερινό ουρανό. Κάθε λίγο και λιγάκι, βλέπω αστέρια να πέφτουν. Και κάνω ευχές... Εύχομαι για τον μπαμπά μου. Εύχομαι για αγάπη και ευτυχία. Εύχομαι οι φίλοι μου να μπορούσαν να είναι εδώ, μαζί μου. Νομίζω πως μία ευχή μπορεί να πραγματοποιηθεί, άμα πιστέψεις σ' αυτή... Και πάντα κρατάω το κόκκινο μπαλόνι μου.

Τέλος. Είμαι τεσσερησίμισι χρονών, όχι δεκαοκτώ στα δεκαεννιά, και αρχίζουν να μπλέκονται οι σκέψεις… Φταίει το κόκκινο μπαλόνι.

Point final et sourire.