Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

deep inside, you....

Πρέπει, λέει, να μάθω να φωνάζω. Πρέπει να ουρλιάζω και όχι να βάζω τα χέρια στα αυτιά μου και να αρχίζω τoν κλασικό μου τρόπο άμυνας. Το μοναδικό μου κόλπο, τον τρόπο μου να τα βγάλω όλα από μέσα μου.

Άλλοι φωνάζουν, άλλοι χτυπάνε πράγματα, άλλοι βρίζουν, άλλοι τρώνε, άλλοι απατούν. Εγώ κλαίω. Αυτό έκανα πάντα όταν είχα νεύρα, όταν ήμουν θυμωμένη.

Και σήμερα μου λένε ότι ο μόνος τρόπος για να βρω το δίκιο μου (σε μία φάση που δεν ξέρω αν έχω δίκιο, αν δεν έχω δίκιο, αν το έχω χάσει, αν το έχω βρει) είναι να φωνάζω. Ο μόνος τρόπος που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ. Ο μόνος τρόπος που δεν με ενδιέφερε ποτέ να δοκιμάσω.Ο μόνος τρόπος που ποτέ δεν ήταν στον χαρακτήρα μου και ποτέ δεν θα μπορέσει να μπει.

 Γιατί πάντα θα είμαι αυτή που θα προσπαθεί να ηρεμήσει τα πράγματα, να δώσει μία λύση χωρίς να στεναχωρηθεί κανείς και χωρίς να χαλάσει τίποτα.

Μου είπαν ότι τα πράγματα με επηρρεάζουν πάρα πολύ, ότι πρέπει, λέει, να μάθω να τα γράφω όλα και να μην με νοιάζει. 

Κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς στα 20.

 Και παρεπιπτόντως, χρόνια μου πολλά. Πάντα πολύχρωμη θέλω να είμαι τίποτα άλλο.

Point final et sourire.

Πι.ες: Λέω να αλλάξω το Amelie Melon σε Kassi. Από το Κασσάνδρα. Καθότι γρουσούζα οι φίλοι μου με φωνάζουν έτσι από τη γνωστή μάντισσα. Ναι ή ου?!
Πι. ες 2: 101 οι αναρτήσεις μου! Σαν τα σκυλιά της Δαλματίας!