Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Serendipity

Τελευταία μέρα αύριο… Μετά έρχεται καλοκαιράκι. Τελευταία εξέταση αύριο και μετά ύπνος, θάλασσα, Harry Potter, γέλια, ταινίες και διακοπές.

Χάζευα, πριν, κάτι αναρτήσεις μου από την προηγούμενη εξεταστική. Σε ένα συμπέρασμα μόνο μπορώ να καταλήξω… “Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό…”

Βγες στο μπαλκόνι να δεις…. “Μ’ ανάσα γρήγορη, ζεστή, αγάπησέ με.”


Ναι σε κάνει πιο δυνατό, όσο κι αν δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα. Και μετά σου στέλνει όσα ήθελες. Ή, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση, το σύμπαν το έκανε. Μου έστειλε όσα ακριβώς χρειαζόμουν, όσα ήθελα για να μην μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Και με αποζημίωσε.

Φώναξα ότι είναι άδικο. Ότι δεν μου αντέχω να μου πέφτουν όλα μαζί, ότι δεν μπορώ να συνεχίσω σε αυτή την κατάσταση. Με έκανε κάπου στον Ιανουάριο να χάσω τα λόγια μου, να μείνω άφωνη και ανίκανη να αντιδράσω μπροστά σε πολλές καταστάσεις. Καταστάσεις που δεν θα μπορούσα σχεδόν να διαχειριστώ ακόμα κι αν έρχονταν η καθεμία ξεχωριστά. Αλλά ήρθαν όλες μαζί. Και οι τέσσερις
.
Και σιγά σιγά ηρέμισα. Ναι, μου πήρε δύο μήνες και ένα υπέροχο ταξίδι αλλά τα κατάφερα. Και σε κάποια στιγμή, αποφάσισα να πάρω την Τ. τηλέφωνο και να της πω, με κάθε επισημότητα και με όλη μου τη σοβαρότητα: “Αρνούμαι να πιστέψω πια στην τύχη. Ναι, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, αλλά εγώ αρνούμαι να συνεχίσω να πιστεύω ότι είμαι γκαντεμόσαυρος, ότι όλα τα κακά συμβαίνουν σε μένα. Και θα σταματήσουν να συμβαίνουν”.

Και τότε σταμάτησαν όλα. Δεν ξέρω αν ήταν ότι σταμάτησα εγώ να δίνω σημασία, αν δεν με ενοχλούσαν λεπτομέρειες, αν η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν καλύτερη και έτσι άλλαξαν όλα. Και τότε άρχισαν τα πράγματα να πηγαίνουν πολύ καλά.

Ο μικρούλης μου μπήκε σε μία σειρά με τις εξετάσεις του.

Εγώ μπήκα σε μία σειρά με το άγχος μου.

Ξαναάρχισα να απολαμβάνω τις μικρές στιγμές που είχα σταματήσει να απολαμβάνω τους μήνες του χειμώνα.

Ήρθε ο Β.

Και κάπως έτσι ηρέμησαν όλα……

Και κάπως έτσι, βρεθήκαμε στη μεγαλύτερη συναυλία που έχω βρεθεί ποτέ, χτες στο Ο.Α.Κ.Α., με μένα να τραγουδάω “με στέλνεις, με στέλνεις, με παρασέρνεις…”, να τον κοιτάω, να τον κρατάω και να το εννοώ.

Β. ευχαριστώ. Εσύ με ηρέμησες.

Point final et sourire.

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

conte de fées




There was a boy,
A very strange enchanted boy.
They say he wandered very far, very far,
Over land and sea.

A little shy
And sad of eye,
But very wise
Was he.


And then one day,
A magic day he passed my way
And while we spoke of many things, fools and kings,
This he said to me:

"The greatest thing
You'll ever learn
Is just to love
And be loved in return".

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Μα καλά, δεν είπαμε ότι ήρθε καλοκαίρι;

Καλοκαιρινά απογεύματα... Ξάπλα στον καναπέ, να χαζεύεις κάθε χαζή επανάληψη της τηλεόρασης. Μα καλά, πόσες φορές θα δεις το Κωνσταντίνου και Ελένης;

Τα παιδάκια του διπλανού σπιτιού έχουν βγει στην αυλή και παίζουν μπάλα. Να δω ποιός θα σε συγκρατήσει από το να πας να παίξεις μαζί τους... Μα καλά, συνομήλικους δεν γύρευες;

Το θερινό σινεμά της γειτονιάς σου σε δελεάζει με τις μυρωδιές από γασεμί, με παγωτό μηχανής που είναι το αγαπημένο σου και με όλες τις κουλτουρέ ταινίες της σεζόν που πέρασε και δεν πρόλαβες να δεις. Μα καλά, ακόμα δεν πήρες το αυτοκίνητο;

Το καλοκαιρινό σου ρολόι ξαναμπήκε στο χέρι σου. Τόσο πλαστικό ώστε να μπορεί κι αυτό να κάνει τα μπάνια του, τόσο πολύχρωμο ώστε να το κοιτάς και να σου θυμίζει τα μαθητικά σου χρόνια. Μα καλά, ακόμα δεν αποφάσισες να ξεχάσεις τον χρόνο;

Η ζέστη μόνιμα σε κάνει να κολλάς από τον ιδρώτα. Και σήμερα μέσα στη ζέστη πήγες να πάρεις τα εισητήρια των διακοπών. Σε 17 μέρες. Μα καλά, δεν ταξιδεύεις απο τώρα;

Τα βιβλία σου σε κοιτάζουν από το, τόσο μακρινό, τραπέζι της βεράντας (μ' αρέσει η λέξη βεράντα, πιο πολύ από το μπαλκόνι). Ανοιχτά, έτοιμα να σε υποδεχτούν, με τον καφέ σου και το νερό σου ακουμπησμένα δίπλα τους. Μα καλά, πότε θα αποφασίσεις ότι η εξεταστική δεν τελείωσε;

Οι Αθηναίοι συρρέουν πλέον κοντά στο σπίτι σου, δίπλα στη θάλασσα. Και κάθεσαι κάθε Κυριακή και τους χαζεύεις από τη βεράντα σου (χεχε οχι μπαλκόνι), χαμογελώντας χαιρέκακα γιατί εσύ δεν είσαι κολλημένη στην κίνηση της επιστροφής όπως αυτοί. Μα πες αλήθεια, πόσο θα ήθελες να είσαι και εσύ για μπάνιο μαζί τους;

Μία γλυκιά νύστα, μόνιμα αυτό νιώθεις. Μία γλυκιά νύστα. Έτρεξες, έπαιξες, διάβασες, βοήθησες. Και τις τελευταίες μέρες κοιμήθηκες, αλλά τίποτα. Μα καλά, πόσες ώρες πρέπει πια να κοιμηθείς;

Ένας κόσμος αγώνων. Ένας κόσμος ωραίων ανθρώπων. Ωραίων ανθρώπων με την έννοια ότι διέθεσαν το χρόνο τους και έδωσαν όλο τους το κέφι για να βοηθήσουν και με την έννοια ότι δεν σταμάτησαν να είναι νικητές και να προσπαθούν ακόμα κι αν η ζωή δεν τους τα έφερε όλα δεξιά. Μα καλά, γιατί τελείωσαν οι Special Olympics;



shake my body release my soul
punish my senses lose control
my body is young but my spirit's old
scatter my ashes let these feelings grow

Point final et sourire.