Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Η θερμοκοιτίδα, το "Μητέρα" και ένα μπερδεμένο κείμενο...

Όλα ξεκίνησαν χτες το μεσημέρι που, μαζί με μερικούς φίλους, καθόμασταν στην είσοδο του Αττικού νοσοκομείου. Ως φοιτητές έχουμε καθημερινά κλινικές εκεί, με αποτέλεσμα κατά τις 12 το μεσημέρι να βλέπεις παντού κοντά στο κηλικείο και το αίθριο, πηγαδάκια φοιτητών που μιλάνε, γελάνε και γενικώς δεν ταιριάζουν καθόλου με το κλίμα του νοσοκομείου.

Εκεί που καθόμασταν λοιπόν, βλέπω ένα μεγάλο φορείο να περνάει μπροστά μου, φορτωμένο με τεράστια μηχανήματα που έπιαναν σχεδόν όλο το μήκος και το πλάτος του. Στο πλάι του γυάλινου μηχανήματος, δύο τρύπες... Και μέσα.... ένα ψιχουλάκι! Κυριολεκτικά όμως, ένα μωράκι που μόλις που φαινόταν... Το καταλάβαινες μόνο από τις μικρές κινήσεις που έκανε μέσα στη θερμοκοιτίδα.

Το βράδυ που γύρισα σπίτι, χάζευα στον υπολογιστή παλιά επεισόδια των "Πρωταγωνιστών" του Θεοδωράκη. Μου τράβηξε την προσοχή ένα συγκεκριμένο επεισόδιο για τα παιδιά του "Μητέρα". Τα 80 παιδιά που προέρχονται είτε από τα αζήτητα των νοσοκομείων, είτε οι γονείς τους δεν έχουν τους πόρους να τα συντηρήσουν.

Αναφέρθηκε στο επεισόδιο ο θεσμός της αναδοχής. Αφορά κυριώς παιδιά που έχουν μεγαλώσει λίγο, παιδιά που έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας, παιδιά που οι φυσικοί τους γονείς ενδέχεται να τα πάρουν πάλι πίσω. Να το πούμε ωμά, παιδιά που δεν τα θέλουν για υιοθεσία. Και γιατί γίνεται αναδοχή; Πολύ απλά γιατί ένα παιδάκι σε ένα σπίτι μεγαλώνει, ξετυλίγεται, όπως το έθεσε και μία ανάδοχη μητέρα "ξεφυτρώνει"... Διατίθενται γύρω στα 30 παιδιά τον χρόνο για αναδοχή... Το πόσα πηγαίνουν τελικά σε κάποιο σπίτι είναι ένα άλλο θέμα...

"Η αναδοχή δεν είναι υιοθεσία. Το παιδί δεν ανήκει νομικά στους ανάδοχους γονείς, χωρίς να αποκλείεται η υιοθεσία του από αυτούς ως εξέλιξη της σχέσης τους ή η μετέπειτα ανάληψη της επιμέλειας του παιδιού από αυτούς."  Κάπως έτσι περιγράφεται η αναδοχή στο σάιτ του "Μητέρα". 

Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά... Έλα ντε; Ούτε εγώ ξέρω... Είναι κάτι που με άγγιξε πολύ τις τελευταίες μέρες. Η ιδέα των παιδιών στα αζήτητα, δεν ξέρω, με ενοχλεί πολύ περισσότερο από τις απεργίες, την οικονομική κρίση και όλα αυτά που ακούω συνέχεια στις ειδήσεις.

Γι' αυτό θα πάω στο "Μητέρα" να βοηθήσω εθελοντικά, όσο αντέξω ψυχολογικά. Γιατί δεν μπορώ να ακούω ότι δεν υπάρχουν βρεφονηπιοκόμοι ώστε να πάνε τα μωρά στην θάλασσα. Γιατί μου έκανε εντύπωση ο τυχερός μικρούλης που πήγε σε οικογένεια και είδε την θάλασσα πρώτη φορά στα τέσσερά του. Και πιο πολύ από όλα, γιατί μου έκανε εντύπωση ο Αχιλλέας, που τον πήραν σε ανάδοχη οικογένεια και μετά από λίγο καιρό τον επέστρεψαν στο ίδρυμα, λες και ήταν σε συσκευασία δώρου.

Point final et sourire.

Πι.ες: Βάζω εδώ το λίνκ του επεισοδίου... Γιατί μερικά πράγματα στην τηλέοραση ακόμα αξίζει να τα βλέπεις...

vamos...

Καλησπέρα, καλησπέρα,

Μετά από πολύμηνη απουσία επιστρέφω δυναμικά στις επάλξεις. Είδα πολλά στη χώρα του μπλόγκινγκ και αποφάσισα να πάρω λίγο τις αποστάσεις μου. Δεν γίνεται να κρατηθώ μακριά όμως για πολύ. Μου έλειψε το μπλόγκ, δεν το αρνούμαι, αν και δεν είχα κάτι ιδιαίτερο να γράψω.

Υπόσχομαι λοιπόν ότι από σήμερα επιστρέφω.

Όμορφο καλοκαίρι το φετινό, αν και μικρό. Αντισυμβατικό καλοκαίρι. Δεν είχε την κλασσική έννοια της λέξης.... Δεν είχε νησί, δεν είχε πολύ ήλιο, δεν είχε πολλές διακοπές. Είχε όμως καινούργιους φίλους, πολύ αντιηλιακό, αρκετά μπάνια και την ηρεμία που πραγματικά χρειαζόμουν.

Και πάνω από όλα είχε Βαρκελώνη. Την όμορφη Βαρκελώνη με τον όμορφο Β. Το ιδανικό τέλος για έναν ιδανικό Σεπτέμβρη. Μυρωδιές, κτήρια, ατμόσφαιρα, τάπας, Ισπανικά(όμορφα Ισπανικά, που το να τα μιλάς είναι σαν να τρέχει νερό στο στόμα σου), έρωτας, γέλια, φωτογραφίες, χάρτες, μουσεία...

Για να θυμηθούμε και λίγο πως ξεκίνησαν όλα σε αυτό το μπλόγκ, θα βάλω μόνο φωτογραφίες... Γιατί η χώρα του Ποτέ κάπως έτσι άρχισε... Μόνο με φωτογραφίες! Vamos, ξανά από την αρχή λοιπόν...

Θα τα πούμε από αύριο και πιο σοβαρά λοιπόν...

Καινούργιος δρόμος για την χώρα του Ποτέ... Ο δεύτερος που συναντάω μετά το Λονδίνο και την εικόνα της επικεφαλίδας!



Πάρκα, πάρκα, πάρκα!

Αύτη την στέγη θα την αγαπάω για πάντα!


Point final et sourire.