Είναι πραγματικά απίστευτο πως έρχονται τα πράγματα μερικές φορές. Ψάχνοντας κάτι, έπεσε το μάτι μου στα πόστ αυτής της περιόδου της χρονιάς που μας πέρασε. Ήταν πραγματικά μία από τις χειρότερες της ζωής μου, γεμάτη πίεση από πολλά διαφορετικά μέτωπα ακόμα και από τον ίδιο μου τον εαυτό, ο οποίος, δεν ήταν σύμμαχος μου (με όλη τη σημασία της λέξης όπως έμαθα πολύ πρόσφατα με τον χειρότερο τρόπο).
Το πόσο διαφορετικά αισθάνομαι μία χρονιά αργότερα... Πόσο μακριά από τις προβλέψεις μου έπεσα, πόσο περιέργες μου φαίνονται οι σκέψεις που έκανα τότε, πόσο ωρίμασα (ή έχασα και την λίγη ωριμότητα που είχα.)
Τα πράγματα άλλαξαν κατά πολύ στη ζωή μου τον τελευταίο χρόνο. Το κατάλαβα πριν από μερικές βδομάδες όταν η Τ. είπε: "Ακόμα κι αν μου έλεγες αυτό που βλεπω, ένα χρόνο πριν, δεν θα το πίστευα... Θα σου έλεγα ότι μου κάνεις πλάκα". Και ήταν 19 Ιανουαρίου... Η μέρα του μεγάλου περσινού ξεσπάσματος... Ήταν το πρώτο από μία μεγάλη σειρά ξεσπασμάτων, που έπρεπε να φτάσει Μάρτιος για να σταματήσουν.
Έχτισα τα κάστρα μου, τα γκρέμισα αλλά όχι συθέμελα.. Πάντα συνέχιζα να ελπίζω, παρόλες τις παροτρύνσεις να ξεχάσω και να φύγω μακριά. Και μετά τα ξαναέχτισα, αλλά όχι μόνη μου. Ήταν ακόμα ένα ζευγάρι χέρια εκεί... Και με βοήθησε να χτίσουμε μαζί το δικό μας κάστρο... Και πήγαμε εκεί και πέρασε ο καιρός, τόσο ατάραχος και τόσο ήρεμος.
Πέρασε έτσι ένα καλοκαίρι και ένα φθινόπωρο γεμάτο ευχάριστες στιγμές, κούραση και φυσικά, γιατί πάντα υπάρχουν, μικροπροβλήματα και μανιοκαταθλίψεις. Όλα καλά.
Και ήρθαν και τα Χριστούγεννα για να σπάσουν τις μπουρμπουλήθρες που έφτιαχνα από μικρή. Με προσγείωσαν απότομα. Πολύ πιο απότομα από ότι περίμενα. Και εμένα και πολύ κόσμο γύρω μου. Είχα ακούσει για ανθρώπους που μεγαλώνουν απότομα και ωριμάζουν, αλλά δεν περίμενα να συμβεί ποτέ σε μένα.
Μέσα σε δύο μέρες, μπορείς να μεγαλώσεις δέκα χρόνια. Τώρα το ξέρω, τώρα το πιστεύω. Μαθαίνεις να κρύβεις την αδυναμία σου, μαθαίνεις να χαμογελάς για να κρύψεις την ενόχλησή σου, μαθαίνεις να λες "εντάξει, δεν είναι τίποτα", ενώ θέλεις να ουρλιάξεις "φυσικά και είναι ΚΑΤΙ", μαθαίνεις να αγνοείς ότι η συμπεριφορά των άλλων αλλάζει, μαθαίνεις ότι το σημαντικότερο απόκτημα που έχεις να προσέξεις είναι ο εαυτός σου, μαθαίνεις να χαίρεσαι παραπάνω αυτά και αυτούς που αγαπάς και η στιγμή αρχίζει να μετράει λίγο περισσότερο, μαθαίνεις να γελάς πιο δυνατά. Από εκεί που έχανες μέρες ολόκληρες, τώρα θέλεις να βάλεις τον εαυτό σου σε έναν αγώνα δρόμου. Όσο παραπάνω μπορείς να κάνεις, όσο περισσότερα να δεις....
Και η ζωή σου αλλάζει ριζικά, κάπου ανάμεσα στην πολύχρωμη Αμελί και την σκοτεινή Κασσάνδρα.
Point final et sourire.
Το πόσο διαφορετικά αισθάνομαι μία χρονιά αργότερα... Πόσο μακριά από τις προβλέψεις μου έπεσα, πόσο περιέργες μου φαίνονται οι σκέψεις που έκανα τότε, πόσο ωρίμασα (ή έχασα και την λίγη ωριμότητα που είχα.)
Τα πράγματα άλλαξαν κατά πολύ στη ζωή μου τον τελευταίο χρόνο. Το κατάλαβα πριν από μερικές βδομάδες όταν η Τ. είπε: "Ακόμα κι αν μου έλεγες αυτό που βλεπω, ένα χρόνο πριν, δεν θα το πίστευα... Θα σου έλεγα ότι μου κάνεις πλάκα". Και ήταν 19 Ιανουαρίου... Η μέρα του μεγάλου περσινού ξεσπάσματος... Ήταν το πρώτο από μία μεγάλη σειρά ξεσπασμάτων, που έπρεπε να φτάσει Μάρτιος για να σταματήσουν.
Έχτισα τα κάστρα μου, τα γκρέμισα αλλά όχι συθέμελα.. Πάντα συνέχιζα να ελπίζω, παρόλες τις παροτρύνσεις να ξεχάσω και να φύγω μακριά. Και μετά τα ξαναέχτισα, αλλά όχι μόνη μου. Ήταν ακόμα ένα ζευγάρι χέρια εκεί... Και με βοήθησε να χτίσουμε μαζί το δικό μας κάστρο... Και πήγαμε εκεί και πέρασε ο καιρός, τόσο ατάραχος και τόσο ήρεμος.
Πέρασε έτσι ένα καλοκαίρι και ένα φθινόπωρο γεμάτο ευχάριστες στιγμές, κούραση και φυσικά, γιατί πάντα υπάρχουν, μικροπροβλήματα και μανιοκαταθλίψεις. Όλα καλά.
Και ήρθαν και τα Χριστούγεννα για να σπάσουν τις μπουρμπουλήθρες που έφτιαχνα από μικρή. Με προσγείωσαν απότομα. Πολύ πιο απότομα από ότι περίμενα. Και εμένα και πολύ κόσμο γύρω μου. Είχα ακούσει για ανθρώπους που μεγαλώνουν απότομα και ωριμάζουν, αλλά δεν περίμενα να συμβεί ποτέ σε μένα.
Μέσα σε δύο μέρες, μπορείς να μεγαλώσεις δέκα χρόνια. Τώρα το ξέρω, τώρα το πιστεύω. Μαθαίνεις να κρύβεις την αδυναμία σου, μαθαίνεις να χαμογελάς για να κρύψεις την ενόχλησή σου, μαθαίνεις να λες "εντάξει, δεν είναι τίποτα", ενώ θέλεις να ουρλιάξεις "φυσικά και είναι ΚΑΤΙ", μαθαίνεις να αγνοείς ότι η συμπεριφορά των άλλων αλλάζει, μαθαίνεις ότι το σημαντικότερο απόκτημα που έχεις να προσέξεις είναι ο εαυτός σου, μαθαίνεις να χαίρεσαι παραπάνω αυτά και αυτούς που αγαπάς και η στιγμή αρχίζει να μετράει λίγο περισσότερο, μαθαίνεις να γελάς πιο δυνατά. Από εκεί που έχανες μέρες ολόκληρες, τώρα θέλεις να βάλεις τον εαυτό σου σε έναν αγώνα δρόμου. Όσο παραπάνω μπορείς να κάνεις, όσο περισσότερα να δεις....
Και η ζωή σου αλλάζει ριζικά, κάπου ανάμεσα στην πολύχρωμη Αμελί και την σκοτεινή Κασσάνδρα.
Point final et sourire.
:):):) η ανρτηση σ αυτη ειναι πλ σημαντικη και γ σενα π τα συνηδητοποιησες ολα αυτα και γ μενα ακομα π ελπιζω στο περασμα αναλογων ξεσπασματων και αναμενω την ωριμανση .....καλη συνεχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφή