Recalculating....

Είπα πως δεν θα ξαναγυρίσω εδώ. Είπα πως το Αμελάκι πέθανε και από τις στάχτες του γεννήθηκε κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Είπα πως δεν μπορώ να βλέπω τα ανούσια πράγματα που έγραφα.

Κακά τα ψέματα, όταν βιώνεις δύο συνεχόμενα χρόνια θάνατο είναι δύσκολο μέσα σε μία στιγμή να γυρίσεις στην παλιά σου ζωή.

Η Χώρα με βοήθησε στον πρώτο "θάνατο". Την δική μου προσωπική απώλεια την οποία, ενώ είχα την αμέριστη συμπαράσταση και κατανόηση των δικών μου ανθρώπων,  έπρεπε να την περάσω μόνη μου. Να τη ζήσω στο πετσί μου για να την αξιολογήσω, για να κάνω επαναπροσδιορισμό διαδρομής και να μάθω να ζω πλέον με τα νέα δεδομένα της ζωής μου. Να αποδεχτώ τον εαυτό μου με την καινούργια παράμετρο που ήρθε στον δρόμο μου.

Η Χώρα όμως δεν μπόρεσε να με βοηθήσει στον δεύτερο θάνατο (χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά). Δεν θέλησα εγώ να με βοηθήσει. Τότε χρειαζόμουν τον έξω κόσμο. Ένα δυνατό χέρι να με ταρακουνήσει και να με οδηγήσει στο καινούργιο μονοπάτι. Και γι' αυτό εγκατέλειψα την χώρα μου.

Και τώρα ξαναγυρίζω. Μου έλειψε το γράψιμο. Η συνήθειά μου. Να πατάω το πορτοκαλί κουμπί του blogger και να χάνομαι στην ανωνυμία, δίνοντας την ιστοσελίδα μου μόνο σε αυτούς που πραγματικά ήθελα. Ήδη, ξεκινάω να γράφω και τα χέρια μου πετάνε ελεύθερα στο πληκτρολόγιο που με κατάλαβε αρκετά καλά όλα αυτά τα χρόνια.

Οπότε ξαναξεκινάμε. Διαφορετικά αυτή τη φορά κι όπως βγει. Ελπίζω όλοι εσείς οι παλιοί να είστε ακόμα εδώ. Καλώς σας βρήκα, πάλι, στην Χώρα μου.

Point final et sourire.

Dancing with the stars...

Ξεκινάει η εποχή των μεγάλων αλλαγών εε? Κάπως έτσι αισθάνομαι... Όπως ένιωθα στα τέλη του σχολείου. Εκεί στις Πανελλήνιες που δεν ξέρεις αν αυτό που έρχεται είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί στη ζωή σου ή η μεγαλύτερη σου κατρακύλα. Για μένα, ευτυχώς, ήταν το πρώτο.

Εποχή μεγάλων αλλαγών λοιπόν. Από του χρόνου, η ηρωική αποχώρησή μας από τη σχολή και μία καθημερινότητα σε περιβάλλον νοσοκομείου. Κλινικές. Παθολογία και χειρουργική. Και ακτινολογία, που όλοι την έχουμε ξεχασει.

Και στη σχολή ενα κλίμα χαοτικό. Κλήρωσεις για κλινικές. Μέσα στον πανικό των 200 ατόμων σε ένα αμφιθέατρο, αρχίζει ο πανηγυρισμός γιατι έτυχε αυτό που θέλαμε. Και μετα αρχίζει το παζάρι των ανταλλαγών. " Έχω Αρεταιειο χειρουργική και θέλω Αττικό. Β κλινική, οχι Δ. Ποιος ανταλλάζει?". Ξεκίνησα στην αρχή του χρόνου μην ξέροντας ούτε ένα νοσοκομείο. Σε μία μέρα, έχω μάθει όλα τα νοσοκομεία (και του υπεύθυνους γιατρους) της Αττικής.

Μετά από τον ενθουσιασμό της ιδέας ότι το Gray's Anatomy θα ζωντανέψει μπροστά στα μάτια σου, αρχίζεις και σκέφτεσαι όλα αυτά που θα αφήσεις πίσω. Τη λατρεμένη σχολή, την τρύπα που παίρνεις καφέ και γιαούρτι, τα παγκάκια μπροστά στον Ιπποκράτη, τις βλακείες στα αμφιθέατρα, το τιτσου στο κηλικείο και πιο πολυ απ' όλα τους φίλους που δεν θα βρουν τις κατάλληλες ανταλλαγές για να έρθουν μαζί σου. Και θα σου λείψουν. Γιατί τους έβλεπες κάθες μέρα και τους αγαπάς. Και ξέρεις ότι θα σου λείψουν. Ακόμα κι αν όλοι σου λένε να μην σε νοιάζει.

Τέλος πάντων, εκτός από τη σχολή.

Νέος τρόπος ζωής που ξεκινάει απο νέο τρόπο διατροφής, που σημαινει... ΕΧΩ ΠΗΞΕΙ ΣΤΑ ΦΡΟΥΤΑ. Και θέλω σοκολάτα (παγωτο Nutella και froyo). Αλλά και με αυτό τα καταφέρνω. -2 κιλά και πάμε δυνατά για τη συνέχεια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ο διαιτολόγος είναι μαναράκι.



Με το άλλο θέμα, μεγάλη ιστορία. Και από εκείνο το "μέτωπο", ξεκινάει μάλλον κάτι καινούργιο από Τετάρτη. Όσο ξέρω ότι θα είναι σίγουρα για το καλό μου, τόσο δεν θέλω να ξεκινήσω απο τα 20 μου κάτι που θα αλλάξει την καθημερινότητα μου και θα με δυσκολεύει κάθε μέρα. Δεν θέλω. Όσο εύκολο μου ήταν να δεχτώ ότι δεν είμαι καλά (με την πλήρη έννοια του όρου), τόσο δύσκολο μου είναι να αποδεχτώ το γεγονός ότι για να παραμείνω καλά, πρέπει να παίρνω φάρμακα για όλη μου τη ζωή. Αφού είμαι καλά... Αφού μπορώ να κάνω ότι και οι υπόλοιποι φυσιολογικοί άνθρωποι της ηλικίας μου, γιατί εγώ πρέπει να είμαι διαφορετική και να προσέχω τα πάντα; "Πρόσεξε! Μην αγχώνεσαι, μην τρως αυτο αυτο κι αυτο, μην βγαίνεις στον ήλιο, μην μαυρίσεις, μην δίνεις το 100% των δυνατοτήτων σου".

Πάνε τα όνειρα για τροπικό μαύρισμα φέτος. Αντιηλιακό 50 και κάτω από την ομπρέλλα.

Και όλες μου οι φίλες να λιάζονται. Με το λάδι Carroten και το αντιηλιακο καρπουζι με δείκτη προστασιας 3.

Και η μαμά να αναρωτιέται, "παιδί μου, αν είναι να κουράζεσαι και να αγχώνεσαι τόσο, άλλαξε σχολή". Χωρίς φυσικά να καταλαβαίνει τι νόημα έχει αυτό που λέει για μένα.

Τέλος πάντων, πολύ γκρινιάζω τελευταία....

Point final et sourire.

Limits...

Για να δούμε... Πολύς καιρός έχει περάσει χωρίς να ταξιδέψω στην χώρα μου...

Για αρχή, καλή χρονιά, χώρα μου... Καλή χρονιά, χώρα μου που σ' αγαπάω και σε παραμέλησα τον τελευταίο καιρό. Καλή χρονιά και συγγνώμη, μικρό μου προσωπικό ησυχαστήριο.

Δεν θα αρχίσω και εγώ να γράφω μία από τις γνωστές, κλασικές, αναρτήσεις που βλέπω γύρω γύρω συνέχεια. New year's resolution και πόσο τέλεια περάσαμε τις γιορτές... Εγώ δεν πέρασα και τόσο τέλεια τις γιορτές. Και ούτε έβαλα New year's resolution για φέτος.

Γιατί φέτος για πρώτη φορά στη ζωή μου είπα ότι δεν θα πιέσω τον εαυτό μου. Φέτος, για πρώτη φορά είπα ότι δεν θα ΞΕΠΕΡΑΣΩ (ειρωνεία... το caps locks πατήθηκε κατά λάθος) τον εαυτό μου. Θα φτάσω μέχρι εκεί που θέλω και μέχρι εκεί που μπορώ χωρίς να αγγίξω τα όρια της τρέλας και της παράνοιας. Χωρίς να αφήσω το μυαλό μου να παίξει τα γνωστά παιχνίδια πίεσης.

"Έλα, προχώρα λίγο πιο κάτω μπορείς...". "Έλα κοιμήσου λίγο λιγότερο, μπορείς να τα καταφέρεις...". Όχι φέτος δεν μπορώ να τα καταφέρω. Για πρώτη φορά, δεν θέλω να τα καταφέρω έτσι. Γιατί τελείως ξαφνικά, out of nowhere, συνειδητοποίησα κάτι. Ότι εγώ, ο εαυτός μου, είμαι ότι πιο σημαντικό έχω. Και δεν πρόκειται να χάσω τον εαυτό μου για βλακείες.

Και έτσι δεν θα καταπιεστώ. Θα πάω εκδρομή όταν θέλω, θα βγω έξω μόνο όταν αντέχω, θα κοιμηθώ όσο θέλω, θα κάνω μία φορά κοπάνα από τη σχολή, θα κλείσω το βιβλίο όταν δεν μπορώ άλλο και δεν θα μείνω για αυτές τις "2 σελίδες ακόμα", πριν κοιμηθώ θα διαβάζω τη λογοτεχνία μου, θα βλέπω μόνο τις ταινιές που μου αρέσουν, θα μαζέψω λεφτά, θα αντιδράω πιο ήρεμα, θα κάνω τις ασκήσεις χαλάρωσης που μου κατέβασες από το Ίντερνετ, θα γράφω στο μπλόγκ μου, θα κουτσομπολεύω, θα πίνω καφέ, θα χαζεύω στο Φέισμπουκ, θα κάνω μπάνιο για 3 τέταρτα ενώ σε 10 λεπτά πρέπει να είμαι έτοιμη, δεν θα βάλω πρόγραμμα και αν αγόρασα ημερολόγιο, είναι μόνο και μόνο για να θυμάμαι τα εργαστήρια, θα διαβάζω γιατί το γουστάρω. Είναι απλό τελικά, θα κάνω αυτό που αγαπάω, όταν θέλω εγώ. 

Και να δεις που όλα θα πάνε πολύ καλύτερα έτσι. Να δεις... Γιατί εγώ είμαι σίγουρη... Αν και πάντα υπάρχει περίπτωση να μιλάει η κορτιζόνη.... ;-) Στο κάτω κάτω, είμαι supergirl... I just fly!

Καλή χρονιά, supergirls και superboys. Και μία συμβουλή από μένα, πάρτε το λίγο χαλαρά... Ίσως αξίζει πιο πολύ έτσι...

Ααα και κάτι τελευταίο, τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από ένα αναμμένο τζάκι, μία πεντανόστιμη ανάλατη μακαρονάδα, cocooning, έναν ωραίο άνθρωπο, ένα φέρι μποτ, ιστοριές από τα παλιά, μία λατρεμένη ταινία, μία συγκινημένη φίλη που ταυτόχρονα γελάει και την προσμονή όμορφων πραγμάτων.

Δείτε το θετικά το θέμα... Νομίζω αξίζει.

Όσο για το τραγούδι, δεν παίζει να υπάρχει κάτι που να μου φτιάχνει το κέφι πιο πολύ από αυτό!

Στη Χώρα του Ποτέ ξανά... (και αυτή τη φορά για τα καλά και σωστά!!).
 Point final et sourire.

Πιες: θέλω Παρίσι...

deep inside, you....

Πρέπει, λέει, να μάθω να φωνάζω. Πρέπει να ουρλιάζω και όχι να βάζω τα χέρια στα αυτιά μου και να αρχίζω τoν κλασικό μου τρόπο άμυνας. Το μοναδικό μου κόλπο, τον τρόπο μου να τα βγάλω όλα από μέσα μου.

Άλλοι φωνάζουν, άλλοι χτυπάνε πράγματα, άλλοι βρίζουν, άλλοι τρώνε, άλλοι απατούν. Εγώ κλαίω. Αυτό έκανα πάντα όταν είχα νεύρα, όταν ήμουν θυμωμένη.

Και σήμερα μου λένε ότι ο μόνος τρόπος για να βρω το δίκιο μου (σε μία φάση που δεν ξέρω αν έχω δίκιο, αν δεν έχω δίκιο, αν το έχω χάσει, αν το έχω βρει) είναι να φωνάζω. Ο μόνος τρόπος που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ. Ο μόνος τρόπος που δεν με ενδιέφερε ποτέ να δοκιμάσω.Ο μόνος τρόπος που ποτέ δεν ήταν στον χαρακτήρα μου και ποτέ δεν θα μπορέσει να μπει.

 Γιατί πάντα θα είμαι αυτή που θα προσπαθεί να ηρεμήσει τα πράγματα, να δώσει μία λύση χωρίς να στεναχωρηθεί κανείς και χωρίς να χαλάσει τίποτα.

Μου είπαν ότι τα πράγματα με επηρρεάζουν πάρα πολύ, ότι πρέπει, λέει, να μάθω να τα γράφω όλα και να μην με νοιάζει. 

Κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς στα 20.

 Και παρεπιπτόντως, χρόνια μου πολλά. Πάντα πολύχρωμη θέλω να είμαι τίποτα άλλο.

Point final et sourire.

Πι.ες: Λέω να αλλάξω το Amelie Melon σε Kassi. Από το Κασσάνδρα. Καθότι γρουσούζα οι φίλοι μου με φωνάζουν έτσι από τη γνωστή μάντισσα. Ναι ή ου?!
Πι. ες 2: 101 οι αναρτήσεις μου! Σαν τα σκυλιά της Δαλματίας!

Monstruos

Αποφάσισα ότι μισώ τις μεταβατικές περιόδους.

Εξεταστική ενώ έχει αρχίσει το εξάμηνο. Πισωγυρίσματα στην περσινή χρονιά για δύο βδομάδες ακόμα ενώ θα έπρεπε ήδη να κοιτάω πολύ πιο μπροστά.

Ούτε καλοκαίρι, ούτε χειμώνας, ούτε κρύο, ούτε ζέστη.

Ένα πρόγραμμα περίεργο, που δεν είσαι σίγουρος ακόμα πότε έχεις τι. Σε ποιο αμφιθέατρο να πας, πότε έχεις εργαστήριο, πότε έχεις κενό, πότε να πας για καφέ.

 Κι από την άλλη μία περίοδος αβέβαιη, μία περίοδος άσχημη για όλους, αρχίζει η εξαθλίωση σε αυτή τη χώρα. Και είμαστε ακόμα στην αρχή, έρχονται πολύ χειρότερα. Αυτή τη φορά δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι αισιόδοξη.

Όλα πια με σπρώχνουν στο εξωτερικό. Σαν να προσπαθούν να με ταρακουνήσουν όλα γύρω μου, σαν να μου λένε "ξεπέρασε τις φοβίες σου, άστα όλα πίσω σου και φύγε όσο πιο μακριά μπορείς.".
Και μετά σκέφτομαι "μα καλά είμαι τόσο ηλίθια που θέλω να ξαναγυρίσω;"

Άφησέ τα όλα πίσω σου και φύγε. Φύγε.
Μάλλον δεν το λέω μόνο για το εξωτερικό, σαν κάτι να προσπαθώ να πω στον εαυτό μου. Σαν κάτι να αρνούμαι να καταλάβω και να δεχτώ.

Μισώ τις μεταβατικές περιόδους. 

"El sueño de la razón produce monstruos" Goya

"Ο ύπνος της λογικής παράγει τέρατα."

Point final et sourire.

sit back & enjoy the ride....

Επιλογές και συνέπειες... Λέξεις άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Δική σου επιλογή ποιον θα αγαπήσεις, δική σου επιλογή ποιον θα ξεχάσεις, δική σου επιλογή αν θα προσπαθήσεις και τελικά, στο κάτω κάτω, σχεδόν δική σου και η επιλογή αν θα πετύχεις.

Επιλογές που ίσως οδηγήσουν σε μεγάλες αλλαγές. Ίσως πάλι και όχι... Εξαρτάται μάλλον από το πώς βλέπεις εσύ την αλλαγή. Πόσο την χρειάζεσαι και πόσο την φοβάσαι. Πόσο την έχεις ανάγκη ή πόσο θέλεις να κρυφτείς πίσω από αυτή για να δικαιολογήσεις την αδράνειά σου.

Λένε πώς η πρώτη επιλογή είναι τις περισσότερες φορές και η πιο σωστή. Όχι, όχι εκείνη η επιλογή που θα πείς στον πρώτο που θα σε ρωτήσει. Εκείνη που θα εκραγεί στο μυαλό σου μόλις ακούσεις την ερώτηση. Εκείνη που αν έχεις δίλημμα και ρίξεις κορώνα ή γράμματα, θα κάνει την καρδιά σου να ελπίζει κρυφά να έρθουν γράμματα. Εκείνη που πηγάζει βαθιά μέσα από το υποσυνείδητο.

Πιστεύω ακράδαντα στις επιλογές. Και πιστεύω, επίσης (αν και συνέχεια μου φωνάζεις πως όλα είναι μαθηματικά), ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Τα πάντα στην ζωή μας δίνουν εφόδια για να προχωρήσουμε παρακάτω. Κάθε αναποδιά μας κάνει πιο δυνατούς και κάθε συνέπεια μας δείχνει τα λάθη στις επιλογές μας, για να μην τα ξανακάνουμε.
 

Είναι όμορφο πράγμα να ξέρεις τι θέλεις. Να έχεις καταχωνιάσει στο βάθος του μυαλού σου τις επιλογές και τα όνειρά σου και ακόμα και αν δεν τολμάς να τα αποκαλύψεις (από φόβο ίσως;), βαθειά μέσα σου να είσαι σίγουρος για το δρόμο σου, όσες στροφές και αναποδιές κι αν σου εμφανίσει.Και έτσι, τελικά,να κάθεσαι σε μία κουνιστή καρέκλα, να σκέφτεσαι τη ζωή σου και να μπορείς με σιγουριά να πεις: "Ό,τι κι αν έγινε, όσο κι αν έπεσα, όσο κι αν έκλαψα, όσο κι αν γέλασα, δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έκανα. Είμαι ευτυχισμένος."

Και προσοχή. Ναι, αγαπάμε τα λάθη μας γιατί μας κάνουν αυτό που είμαστε. Αλλά το ίδιο λάθος δεύτερη φορά, δεν είναι λάθος. Είναι επιλογή.

Πιες: Η αλλαγή δεν είναι απαραίτητα ριζική. Κοίταξε να αλλάξεις αυτό που έχεις και να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό. Αυτό είναι που θα σε κάνει καλύτερο επαγγελματία και πάνω από όλα σωστό και καλό άνθρωπο.

Πιες 2: Καλό φθινόπωρο. Και οι δικές μου ριζικές αλλαγές? Ένα φρεσκοβαμμένο δωμάτιο, με καινούργια έπιπλα, με μία ροζ ορχιδέα και με ένα φούξια στίκερ Audrey Hepburn κολλημένο στον ένα τοίχο. Φωτεινό, όμορφο, καθαρό και τελείως Αμελί Μελόν.

Πιες 3: Χρόνια πολλά, αγαπημένη μου Χώρα που έγινες ενός αλλά δεν κατάφερα να σε γιορτάσω όπως ήθελα.

Point final et sourire.

faceb-ουκ...

Έκλεισα το φέισμπουκ. Ναι κι όμως. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Πάτησα απενεργοποίηση λογαριασμού με χίλιες αμφιβολίες και μία και μοναδική σιγουριά: το μάξιμουμ μέχρι την Κυριακή θα έχω επιστρέψει για να δω τι γίνεται εκεί μέσα...

Το στοίχημα με τον εαυτό μου είναι άλλο πάντως... Να το κρατήσω μέχρι το τέλος της εξεταστικής. Μέχρι 12 Ιούλη. Η 13η Ιουλίου θα είναι μεγάλη μέρα λοιπόν... Η ιστορική επιστροφή των Πυξ Λαξ με τη συναυλία στο Ο.Α.Κ.Α. και η ιστορική επιστροφή της Αμελί στο φέισμπουκ.

Του πούστη θα το κρατήσω..... -Έχω πεισμώσει τώρα.-

Τρελό κόλλημα το φέισμπουκ πάντως. Τρελό! Εε και το παραδέχομαι, τελευταία είμαι φούλ εξαρτημένη. Σχολιάκια, λάικς, σύνδεσμοι από δω, φρεντ ρικουέστς από κει.... Βρίσκεις τον κάθε πικραμένο φίλο σου από το δημοτικό, που έχεις να τον δεις χρόνια και χρόνια και στο κάτω κάτω, έχετε χαθεί, έχετε αλλάξει, δεν θέλεις να τον δείς βρε αδερφέ! Δεν συνεχίζω με το εκθεσάρικο- Πανελλήνιες στύλ "δεν-πρέπει-να-χρησιμοποιούμε-το φέισμπουκ-γιατί-μπλα-μπλα"...

Το μπλόγκ πάντως δεν το κλείνω. Δεν το κλείνω... Εξεταστική, ξε-εξεταστική την ψυχοθεραπεία μου δεν την αφήνω... Απλά θα αραιώσω (μάλλον ή τουλάχιστον ελπίζω...) τις επισκέψεις μου... Λάθος, λάθος... Τις αναρτήσεις μου θα αραιώσω. Τις επισκέψεις μου στους fellow μπλογγεράδες δεν τις αραιώνω.

Είμαι η Αμελί, 2 μέρες χωρίς φέισμπουκ και είμαι καλά.

 Point final et sourire.
Πιες: οκ οκ εντάξει... let's face it! Θα το ξανανοιξω το φβ πιο γρήγορα από τις 13 Ιουλίου... 
Πιες 2: welcome to facebook! Email:..... Password:.....Noooooo!!
Πιες 3: βροχή και λίγος ήλιος... Κοντεύει Ιούνης what the fuck?!?! (τουλάχιστον έχει ουράνια τόξα!)

Yiouhouuuu!!

Κοιτούσα λίγο πριν τα προηγούμενα πρόσφατα πόστ που έχω κάνει!! Και είμαι επιεικώς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ!! Τι γκρίνια;; Τι απαισιοδοξία! Μα quelle decadence!! Φτου μου, φτου μου και πάλι φτου μου!!
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΛΙΓΟΟΟΟ!!

Γιατί τελευταία αγαπώ:


Την αίσθηση του shock tower!! Με το κίτρινο φωσφοριζέ βραχιολάκι, πολύ πολύ κρύο εκεί ψηλά, την υψοφοβία μου, το λεμονάκι δίπλα να μου λέει "θα ακούσεις έναν ήχο και θα πέσουμε. Πέφτουμεεεεεεε"... Και μετά την αίσθηση οτι πετάς.

Το Roses των poets of the fall. 
Grow me a garden of roses
Paint me the colors of sky and rain
Teach me to speak with their voices
Show me the way and I'll try again

And so I came across the medicine man, and he showed me what I'd forlorn. (ούτε να το ήξεραν!!)

Την πίτσα με Philadelphia crust.


Ότι πήγα να δώσω μάθημα και έμεινα από λάστιχο! Δεν το ήθελε ούτε ο Θεός να πάω ρε πούστη μου εκείνη τη μέρα, γιατί να το θέλω εγώ??


Την υπέροχη μυρωδιά της φράουλας στο Body Butter του Body Shop.


Να ακούω τα τυμπανάκια και το Hula του Τιμόν κάθε φορά που χτυπάει μήνυμα στο κινητό μου. 

Να βγάζω λίστα με τα διάσημα αγόρια μου στον Dexter. "χμμμ και στο7?? Ο Σάκης ή ο Μουζουράκης;; Αποφάσισα! Ο Morrison!"

Να αναλύουμε τι είναι σέξι και πάλι στον Dexter με τα αγόρια μου και το αδερφάκι μου. Ένα μεγάλο ΟΧΙ στο αμάνικο για άντρες.


Το υπέροχο πουα φόντο της Χώρας του Ποτέ.


Να ξεχνάω μικροπράγματα επειδή είμαι ξανα αφηρημένη και στον κόσμο μου!

Να τρώμε στη La Pasteria και να κάνω σενάρια για τους δύο από πίσω αγνώστους. "Λοιπον ο ένας είναι Άγγλος και ο άλλος Σουηδός. Γνωρίστηκαν σε ένα συνέδριο φαρμακευτικών αντιπροσώπων και ερωτεύτηκαν παράφορα..."

Να ακούω Radiocrashers στον fresh και να γελάω μόνη μου!!

Ότι αποφάσισα να παίρνω φρούτα μαζί μου στη σχολή... Τέρμα οι βλακείες, από δω και πέρα φράουλες και μήλα. Άσε που σε λίγο αρχίζουν τα βερύκοκα! (γιούχου)

Ότι σήμερα είναι τα Όσκαρ και αύριο θα κάτσω να δω τους νικητές και θα σχολιάζω όσο δεν πάει! Και οτι έχω και όλες τις ταινίες των Όσκαρ έτοιμες να τις δω στον υπολογιστή μου! Hurray!!

Ότι κάθομαι και τρώω ψωμί με μπόλικη nutella!

Ότι σε 23 μέρες φύγαμε για London!! Και ναι κάνουμε σχέδια από τώρα. Και προγράμματα. Και έχουμε ανοιχτούς χάρτες σε όλο το σπίτι.Και κυκλοφορώ παντού με έναν οδηγό. It's London baby!! (Ανώνυμη στα σχόλια, I'm definately Joey!)


 Ότι πλέον είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο οτι αν και δεν είμαι Σαββατογεννημένη, είμαι πολύ (ΠΟΛΥ) μεγάλη γκαντεμόσαυρα! Αλλά η Ντίνα μας νικάει όλους τελικά! Πόσο γέλασα με αυτή την ανάρτηση!

Ότι αύριο πάμε σχολή ξανά για μάθημα! Και μετά για ισπανικά...

Ότι θα πάω μεθαύριο να κολυμπήσω στην πισίνα!

Ότι έρχεται η Α. σε μερικές μέρες!

Ότι η ακοή μου έχει επανέλθει στα φυσιολογικά της επίπεδα: δεν ακούω τίποτα!

Ότι κάνει κρύο και φοράω συνέχεια τις καινούργιες μου μπότες-πρόβατα! 


Ότι αρχίζω απεξάρτηση από τον καφέ και θα πίνω ΜΟΝΟ πορτοκαλάδες από δω και πέρα! (δεν παίζει να το τηρίσω αυτό αν έχω έναν caramel macchiato μπροστά μου!)

Ότι είμαι ενα μικρό σούργελο που τριγυρνάει μέσα στο σπίτι τραγουδώντας "if I could write you a song to make you fall in love I would already have you up under my arm"!! 


Ότι είμαι ξανά γιούχου και αισιόδοξη γιατί το φιλοσόφησα λίγο μετά την αποτυχία και αποφάσισα οτι δεν αξίζει τον κόπο ρε γαμωτό! 

Αυτά προς το παρόν. Και ας συνεχίζω να έχω εξεταστική. Και ας έχω πολύ διάβασμα. Βρε δεν τρώτε ένα κουβά σκατά όλοι. Ουυυυστ! Εγώ είμαι γιούχουυυυυυ!!! Δεν μου πάει η μελαγχολία! Απλά ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΑΕΙ...Οπότε επιστρέφει ξανά ο smiley me!! :)

 Hakuna Matata...


Point final et sourire.

Ταξίδι στον χρόνο...

Το πόσο τρέχω και δεν φτάνω νομίζω φαίνεται από το πόσο καιρό έχω να κάνω ανάρτηση... Σχεδόν μία βδομάδα για μένα είναι τεράστιο διάστημα χωρίς μπλόγκ!!

Σύμφωνα με το Λεξικό της Οξφόρδης με τον όρο χρόνος εννοείται "η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο". Κοίτα να δείς για τι γίνεται τόσο μεγάλη φασαρία!

Τέεελος πάντων! Η λέξη της ημέρας;; ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ!! Το έχω πει και το έχω γράψει! Ήρθε η ώρα να μπει ένα πρόγραμμα!! Και όπως μου είπε και ο Δ. αυτό ακούστηκε απειλητικό! Και είναι!

Αυτή τη φορά το εννοώ... Έχω βάλει άπειρα προγράμματα στη ζωή μου. Έχω κρατήσει ελάχιστα δυστυχώς. Αλλά όντως αυτή τη φορά το εννοώ! Γιατί έχω πάρα πολλά πράγματα να κάνω. Και δεν έχω καμία διάθεση να χάνω ούτε λεπτό!!

Και όλα θα γίνουν... Ίσως καταφέρω να σταματήσω να αγχώνομαι. Αλλά οι στόχοι είναι στόχοι και ΗΡΘΕ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΟΥΝ!! Με πολύ χαμόγελο! Και με φίλους!!

Τα έλεγε ο Einstein... "Ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι ανθρώπινη ανακάλυψη και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες." . Στηρίζω Albert και εγώ λοιπόν!



Point final et sourire.

Καιροί και χρώματα...

2 βιβλία μπροστά μου... Ένα τεράαααααααστιο και ένα φυσιολογικό. Στυλό, κασετίνα, χάρακας, καφές γύρω γύρω... Ένα φύλλο χαρτί: "πήχης, βραχίονας, μασχαλιαία κοιλότητα, διάφραγμα, διάρθωση του ώμου...". Και πάνω στο βιβλίο ένας σελιδοδείκτης-βατραχάκι να με κοιτάει...

Έξω βρέχει κάτι παραπάνω από άπειρα... Κόντεψα να πνιγώ όπως γυρνούσα από τα ισπανικά και έγινα λούτσα μέχρι να φτάσω στον μπέμπη. Πολύ ωραίος καιρός αυτός. Ειδικά για διάβασμα, τώρα που έχω μπόλικο!

Χτες με την Τ. κάναμε μπουρμπουλήθρες στη σχολή. Είχε ήλιο και πάνω στις μπουρμπουλίθρες μας φαίνονταν ουράνια τόξα πριν σκάσουν στους θάμνους και τα δέντρα.

Σκεφτόμουν πάλι προχτές τις περιόδους και τις φάσεις που περνάμε στη ζωή μας... Τόσο γρήγορα, η μία πίσω από την άλλη. Δεν προλαβάνεις να χαρείς και πλησιάζει η επόμενη αναποδιά, έτοιμη να σε ρίξει κάτω και να σε λυγίσει. Και από την άλλη όσο κι αν έχεις πληγωθείς, πάντα θα υπάρξει κάτι ή κάποιος που θα σε βοηθήσει να σηκωθείς, ακόμα πιο δυνατός.

Μπορώ να πω οτι τώρα περνάω μια ροζ περίοδο, σαν τον Πικάσσο. Εύθυμες στιγμές, χαρούμενες. Έχω πολλούς ανθρώπους γύρω μου και με γεμίζουν. Αν με στεναχωρήσει κάτι, έχω πλέον τα ψυχικά αποθέματα να το αντιμετωπίσω με ένα πολύ πολύ μεγάλο χαμόγελο.

¿Αhora que? Και τώρα τι;; Στην περίπτωση του Πικάσσο εκτός από τη ρόζ περίοδο ήρθε και η αντίστοιχη μπλέ. Να αρχίσω να την περιμένω και στη δική μου περίπτωση; Θα έρθει για μένα η πράσινη περίοδος(μην γίνω κλισέ);; Δεν θα γίνω πιο απαισιόδοξη...


Τα περισσότερα ταξίδια μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα. Αλλά έχουμε ζήσει αρκετά και περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες τα επόμενα. Θέλω τόσο πολύ να έρθουν όλες οι δυνατές περίοδοι στη ζωή μου... Άλλωστε πόσο αγαπώ τα χρώματα;; 

Πόσο τυχερή είμαι;; Τα πάντα μου το επιβεβαιώνουν τις τελευταίες μέρες. Πολλά μέιλ, πολλές συζητήσεις, αρκετές αναποδιές... Και αρκετή αγάπη. Από όλες τις μεριές!! 

Point final et sourire.

Σαν να δρόσισε...!!

Πάει το καλοκαιράκι... Το καταλάβαμε για τα καλά πλέον. Γκρίζα συννεφάκια, αεράκι και όπου να'ναι θα μυρίσουμε και καμιά βροχούλα.

Έφυγε το καλοκαίρι, ήρθε η εξεταστική. Με (ζεστό πλέον) καφέ ανα χείρας, γυρνάμε όλη την Αθήνα ψάχνοντας μια θέση στα αναγνωστήρια και τις βιβλιοθήκες.

Όλοι θεωρούν οτι η Πρωτοχρονιά είναι η καταλληλότερη μέρα για καινούργιες αρχές. Θα προτιμήσω τον Σεπτέμβριο. Αλλαγή καιρού, αλλαγή φοιτητικού έτους, αλλαγή γκαρνταρόμπας: ναι νομίζω πως ο Σεπτέμβρης είναι ο καταλληλότερος μήνας για αλλαγές!

Θα τα χάσω λοιπόν τα 3,4,5,6,7 κιλάκια των διακοπών, θα γίνω επιμελής φοιτήτρια, θα πηγαίνω τρεις φορές τη βδομάδα στο γυμναστήριο, ΘΑ ΚΑΝΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, θα πηγαίνω στα φεστιβάλ που θέλω, θα.., θα..., θα...

Χτές μια φίλη μου είπε οτι δεν λέει τις αλλαγές που θέλει να κάνει, γιατί αν πεις κάτι δυνατά δεν γίνεται ποτέ. Σαν τις ευχές... Γι' αυτό και εγώ δεν τις λέω δυνατά, απλά τις γράφω, ώστε να μην έχω καμία δικαιολογία!

Θα το γράψω και το κλισέ μου πάλι.. Το έλεγε άλλωστε ο Ghandi... "Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δείς στον κόσμο."

Καλό φθινόπωρο. Καλές αλλαγές. Πάντα με χαμόγελο.

Point final et sourire.