Βλέποντας τις ευκαιρίες να περνούν μπροστά στα μάτια μου και το σύμπαν να γελάει και να παίζει με τις λέξεις. Αυτοπεποίθηση στο μείον άπειρο, με τις ελπίδες μου να αρνούνται να πεθάνουν.
Όσο περνάει η ζωή μου, τόσο αποφασίζω ότι ποτέ δεν πρέπει να λέω ποτέ. Μποφίλιου λοιπόν, εγώ που δεν μπορούσα ούτε να την ακούσω.... Μποφίλιου 24 ώρες. Σε έχω βρει και σε χάνω. Νομίζω σ' έχω βρει, δεν ξέρω αν θα σ' έχω. Έστω για λίγο.
"Ετοιμαζόμουνα για σένα και δεν άκουγα κανένα που μου λεγε πως ίσως δεν φανείς. Και περάσαν οι ζωές μας. Δεν βρεθήκαμε ποτέ μας και τη θέση σου την παίρνουνε σκιές."
Ξεκινάει η εποχή των μεγάλων αλλαγών εε? Κάπως έτσι αισθάνομαι... Όπως ένιωθα στα τέλη του σχολείου. Εκεί στις Πανελλήνιες που δεν ξέρεις αν αυτό που έρχεται είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί στη ζωή σου ή η μεγαλύτερη σου κατρακύλα. Για μένα, ευτυχώς, ήταν το πρώτο.
Εποχή μεγάλων αλλαγών λοιπόν. Από του χρόνου, η ηρωική αποχώρησή μας από τη σχολή και μία καθημερινότητα σε περιβάλλον νοσοκομείου. Κλινικές. Παθολογία και χειρουργική. Και ακτινολογία, που όλοι την έχουμε ξεχασει.
Και στη σχολή ενα κλίμα χαοτικό. Κλήρωσεις για κλινικές. Μέσα στον πανικό των 200 ατόμων σε ένα αμφιθέατρο, αρχίζει ο πανηγυρισμός γιατι έτυχε αυτό που θέλαμε. Και μετα αρχίζει το παζάρι των ανταλλαγών. " Έχω Αρεταιειο χειρουργική και θέλω Αττικό. Β κλινική, οχι Δ. Ποιος ανταλλάζει?". Ξεκίνησα στην αρχή του χρόνου μην ξέροντας ούτε ένα νοσοκομείο. Σε μία μέρα, έχω μάθει όλα τα νοσοκομεία (και του υπεύθυνους γιατρους) της Αττικής.
Μετά από τον ενθουσιασμό της ιδέας ότι το Gray's Anatomy θα ζωντανέψει μπροστά στα μάτια σου, αρχίζεις και σκέφτεσαι όλα αυτά που θα αφήσεις πίσω. Τη λατρεμένη σχολή, την τρύπα που παίρνεις καφέ και γιαούρτι, τα παγκάκια μπροστά στον Ιπποκράτη, τις βλακείες στα αμφιθέατρα, το τιτσου στο κηλικείο και πιο πολυ απ' όλα τους φίλους που δεν θα βρουν τις κατάλληλες ανταλλαγές για να έρθουν μαζί σου. Και θα σου λείψουν. Γιατί τους έβλεπες κάθες μέρα και τους αγαπάς. Και ξέρεις ότι θα σου λείψουν. Ακόμα κι αν όλοι σου λένε να μην σε νοιάζει.
Τέλος πάντων, εκτός από τη σχολή.
Νέος τρόπος ζωής που ξεκινάει απο νέο τρόπο διατροφής, που σημαινει... ΕΧΩ ΠΗΞΕΙ ΣΤΑ ΦΡΟΥΤΑ. Και θέλω σοκολάτα (παγωτο Nutella και froyo). Αλλά και με αυτό τα καταφέρνω. -2 κιλά και πάμε δυνατά για τη συνέχεια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ο διαιτολόγος είναι μαναράκι.
Με το άλλο θέμα, μεγάλη ιστορία. Και από εκείνο το "μέτωπο", ξεκινάει μάλλον κάτι καινούργιο από Τετάρτη. Όσο ξέρω ότι θα είναι σίγουρα για το καλό μου, τόσο δεν θέλω να ξεκινήσω απο τα 20 μου κάτι που θα αλλάξει την καθημερινότητα μου και θα με δυσκολεύει κάθε μέρα. Δεν θέλω. Όσο εύκολο μου ήταν να δεχτώ ότι δεν είμαι καλά (με την πλήρη έννοια του όρου), τόσο δύσκολο μου είναι να αποδεχτώ το γεγονός ότι για να παραμείνω καλά, πρέπει να παίρνω φάρμακα για όλη μου τη ζωή. Αφού είμαι καλά... Αφού μπορώ να κάνω ότι και οι υπόλοιποι φυσιολογικοί άνθρωποι της ηλικίας μου, γιατί εγώ πρέπει να είμαι διαφορετική και να προσέχω τα πάντα; "Πρόσεξε! Μην αγχώνεσαι, μην τρως αυτο αυτο κι αυτο, μην βγαίνεις στον ήλιο, μην μαυρίσεις, μην δίνεις το 100% των δυνατοτήτων σου".
Πάνε τα όνειρα για τροπικό μαύρισμα φέτος. Αντιηλιακό 50 και κάτω από την ομπρέλλα.
Και όλες μου οι φίλες να λιάζονται. Με το λάδι Carroten και το αντιηλιακο καρπουζι με δείκτη προστασιας 3.
Και η μαμά να αναρωτιέται, "παιδί μου, αν είναι να κουράζεσαι και να αγχώνεσαι τόσο, άλλαξε σχολή". Χωρίς φυσικά να καταλαβαίνει τι νόημα έχει αυτό που λέει για μένα.
2ο σοκ σε μία βδομάδα. Νοσοκομεία, οροί, μαγνητικές, φάρμακα, φλεβοκαθετήρες και μία ψυχολογική κούραση. Μία άρνηση απίστευτη.
Όχι δεν θέλω να ακούσω ούτε έναν να μου λέει να δω κάτι θετικά. Όχι, ακόμα δεν μπορώ να το δω θετικά. Θέλω μόνο μία μεγάλη αγκαλιά. Δεν είμαι καλά ακόμα. Έχω τρομάξει άπειρα και θέλω τη μεγάλη αγκαλιά του αρκούδου μου που με κάνει κάλα.
Ίσως να είναι που βγαίνω από δω παραμονή Χριστουγέννων, ίσως να είναι η κορτιζόνη που με ρίχνει αρκετά. Ναι, θα είμαι καλά, αλλά δεν είμαι ακόμα. Και δεν θέλω ακόμα να το δω θετικά. ΔΕΝ ΘΕΛΩ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΚΟΜΑ.
Θέλω να κάτσω και να κλάψω σε μία μαγάλη αγκαλιά. Να κλέψω δύο ώρες καλοκαιριού και να τα ξεχάσω όλα για δύο ώρες. Και δεν θέλω να μείνω ούτε στιγμή χωρίς τη μεγάλη αγκαλιά γιατί σαν να νιώθω ότι κάτι χάνεται.
Περίεργο τι ζητάς κάτι τέτοιες ώρες. Εγώ νομίζω ότι θέλω τη μεγάλη αγκαλιά. Μόνο να ακουμπήσω στη μεγάλη αγκαλιά και να μυρίσω το άρωμα των 8 μηνών που τόσο αγάπησα και αγαπώ.
Δεν περίμενα ποτέ να γράψω κάτι με τόσο πεζό όνομα. Αλλά τι να κάνεις; Νομίζω πως τελικά οι ανάγκες και οι αγάπες σου έρχονται από εκεί που δεν τις περιμένεις. Από μία παρουσία που κάθεται αμίλητη σε μία πολυθρόνα και απλά φιλάει τη μελανιά που βλέπει στο χέρι σου από το τρύπημα.
Το ξέρω ότι δεν με διαβάζεις. Σ' αγαπάω. Με βοηθάς όσο κανένας γιατί απλά δεν με κρίνεις και δεν με ζαλίζεις με πράγματα που τώρα δεν θέλω να ακούσω. Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει ή αν μπορείς να το αντέξεις. Να ξέρεις πως το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να σε πιέσω.
Πρέπει, λέει, να μάθω να φωνάζω. Πρέπει να ουρλιάζω και όχι να βάζω τα χέρια στα αυτιά μου και να αρχίζω τoν κλασικό μου τρόπο άμυνας. Το μοναδικό μου κόλπο, τον τρόπο μου να τα βγάλω όλα από μέσα μου.
Άλλοι φωνάζουν, άλλοι χτυπάνε πράγματα, άλλοι βρίζουν, άλλοι τρώνε, άλλοι απατούν. Εγώ κλαίω. Αυτό έκανα πάντα όταν είχα νεύρα, όταν ήμουν θυμωμένη.
Και σήμερα μου λένε ότι ο μόνος τρόπος για να βρω το δίκιο μου (σε μία φάση που δεν ξέρω αν έχω δίκιο, αν δεν έχω δίκιο, αν το έχω χάσει, αν το έχω βρει) είναι να φωνάζω. Ο μόνος τρόπος που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ. Ο μόνος τρόπος που δεν με ενδιέφερε ποτέ να δοκιμάσω.Ο μόνος τρόπος που ποτέ δεν ήταν στον χαρακτήρα μου και ποτέ δεν θα μπορέσει να μπει.
Γιατί πάντα θα είμαι αυτή που θα προσπαθεί να ηρεμήσει τα πράγματα, να δώσει μία λύση χωρίς να στεναχωρηθεί κανείς και χωρίς να χαλάσει τίποτα.
Μου είπαν ότι τα πράγματα με επηρρεάζουν πάρα πολύ, ότι πρέπει, λέει, να μάθω να τα γράφω όλα και να μην με νοιάζει.
Κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς στα 20.
Και παρεπιπτόντως, χρόνια μου πολλά. Πάντα πολύχρωμη θέλω να είμαι τίποτα άλλο.
Point final et sourire.
Πι.ες: Λέω να αλλάξω το Amelie Melon σε Kassi. Από το Κασσάνδρα. Καθότι γρουσούζα οι φίλοι μου με φωνάζουν έτσι από τη γνωστή μάντισσα. Ναι ή ου?!
Πι. ες 2: 101 οι αναρτήσεις μου! Σαν τα σκυλιά της Δαλματίας!
Εξεταστική ενώ έχει αρχίσει το εξάμηνο. Πισωγυρίσματα στην περσινή χρονιά για δύο βδομάδες ακόμα ενώ θα έπρεπε ήδη να κοιτάω πολύ πιο μπροστά.
Ούτε καλοκαίρι, ούτε χειμώνας, ούτε κρύο, ούτε ζέστη.
Ένα πρόγραμμα περίεργο, που δεν είσαι σίγουρος ακόμα πότε έχεις τι. Σε ποιο αμφιθέατρο να πας, πότε έχεις εργαστήριο, πότε έχεις κενό, πότε να πας για καφέ.
Κι από την άλλη μία περίοδος αβέβαιη, μία περίοδος άσχημη για όλους, αρχίζει η εξαθλίωση σε αυτή τη χώρα. Και είμαστε ακόμα στην αρχή, έρχονται πολύ χειρότερα. Αυτή τη φορά δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι αισιόδοξη.
Όλα πια με σπρώχνουν στο εξωτερικό. Σαν να προσπαθούν να με ταρακουνήσουν όλα γύρω μου, σαν να μου λένε "ξεπέρασε τις φοβίες σου, άστα όλα πίσω σου και φύγε όσο πιο μακριά μπορείς.".
Και μετά σκέφτομαι "μα καλά είμαι τόσο ηλίθια που θέλω να ξαναγυρίσω;"
Άφησέ τα όλα πίσω σου και φύγε. Φύγε.
Μάλλον δεν το λέω μόνο για το εξωτερικό, σαν κάτι να προσπαθώ να πω στον εαυτό μου. Σαν κάτι να αρνούμαι να καταλάβω και να δεχτώ.
Εκνευρίζεσαι, φωνάζεις, κλαις, παθαίνεις κατάθλιψη... Και όλα αυτά γιατί; Γιατί δεν έχεις μάθει να εκτιμάς; Ή μήπως, γιατί δεν μπορείς ακριβώς να συνειδητοποιήσεις την κατάσταση; Μήπως από την άλλη κι εσύ δεν είσαι τόσο αθώος όσο νόμιζες?
Προσπαθείς από κάπου να πιαστείς με τόσο λάθος τρόπο, με μία τόσο άσχημη προσέγγιση που τελικά δεν θα σε οδηγήσει πουθενά, θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Ξεσπάς σε λάθος άτομα, σε αυτά που δεν φταίνε, ξεσπάς στον εαυτό σου.
Οι γονείς μου πάντα μου έλεγαν: "σταμάτα να παραπονιέσαι ενώ έχεις τα πάντα". Πρέπει τελικά να μάθουμε να εκτιμάμε ορισμένα πράγματα. Είπα πρόσφατα ότι είμαι ευτυχισμένη, ότι έχω φίλους στη ζωή μου, είμαι στη σχολή που αγαπάω, έχω έναν άνθρωπο που ξέρω ότι με αγαπάει, έχω τους γονείς και τους συγγενείς μου και δεν μου λείπει τίποτα. Και το εννοώ, τίποτα.
Είναι όμορφο πράγμα να εκτιμάς. Να λες ευχαριστώ που έχω τα πάντα. Και σε κάποια φάση να σταματάς να ζητάς παραπάνω. Όχι, όχι δεν εννοώ να μην χτίζεις ψηλότερα κάστρα, να μην βάζεις τα όρια και τα όνειρά σου πάνω από τα σύννεφα, εννοώ να χτίζεις ένα κάστρο και μετα να αποφασίζεις ότι δεν είναι αρκετό για σένα, ότι δεν αξίζει ούτε την περιφρόνησή σου. Να αποκτάς κάτι στη ζωή σου και να το περιφρονείς. Να μην αγαπάς τίποτα όσο του αξίζει.
Στο κάτω, κάτω γιατί; Γιατί; Γιατί να μην βλέπεις πόσο όμορφη είναι η ζωή γύρω σου; Πόσο ωραία μπορείς να περάσεις ακόμα και με το πιο μικρό πράγμα του κόσμου;
Και το χειρότερο είναι ότι ίσως έρθει κάποια στιγμή που θα καταλάβεις ότι έχει γίνει... Τότε θα είναι αργά και θα λες: "Θεε μου, τι έκανα!!".
Είναι ωραίο να λες τα έχω όλα και είμαι ευτυχισμένη.
Point final et sourire.
Πιες: δεν πάει κάπου συγκεκριμένα το κείμενο. Απλά θεωρώ ότι πλέον είναι απόλυτη ανάγκη να λες "είμαι χαρούμενος, ευχαριστώ", σε όποιον κι αν σε έκανε χαρούμενο.
Tienes que dejar presionarme.... Yo soy yo y no puedo cambiar. Tengo mis problemas, no lo ves?? Cuando no puedo verte, todos te molestan. Porque corazón? Mi amiga llora todo el tiempo: "Inmaduro". INMADURO.
tengo miedo, puedes entenderme? Por favor corazón... Por favor.
Αφήνεις τους άλλους να σε επηρεάζουν, απαιτείς από τον εαυτό σου να μπει στα δικά τους "μέτρα", να ξεχάσει τους δικούς του ρυθμούς και να ξεπεράσει τα όριά του. Φτάνεις τελικά σε ένα σημείο που λες "οκ, απλά τέλος...". Δεν μπορώ άλλο συναισθηματικά, ψυχολογικά, νοητικά...
Δεν μπορώ να νιώθω οτι δεν ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες σας. Ξέρω οτι είστε περήφανοι για μένα, το ξέρω. Ξέρω οτι δεν ζητάτε τίποτα, οτι σας έχω φέρει αρκετά. Ξέρω οτι δεν θα παραπονεθείτε ούτε θα γκρινιάξετε αν δεν τα καταφέρω. Όμως πάντα θα νιώθω οτι αν δεν τα καταφέρω, σας απογοητεύω, οτι δεν έχω δώσει το 100% των δυνάμεών μου, οτι μπορώ να κάνω παραπάνω.
Δεν μπορώ, μερικές φορές, να νιώθω οτι με θεωρείται χαζή. Ότι δεν με συμπεριλαμβάνετε στις "επιστημονικές" συζητήσεις σας γιατί δεν ξέρω αρκετά, γιατί δεν έχω διαβάσει όσο θεωρείτε οτι θα έπρεπε. Έχω προσέξει το ύφος λύπησης στο πρόσωπό σας, όταν ακούτε ότι κάποιος από το ευρύτερο φιλικό μας περιβάλλον δεν πέρασε κάποιο μάθημα ή δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά. Δεν έχω δει, νομίζετε, το ύφος περιφρόνησης όταν έχω και εγώ πρόβλημα σε κάποιο μάθημα; Είστε πάντα εκεί για μένα, με βοηθάτε και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι' αυτό αλλά δεν αντέχω να βλέπω τη λύπηση στο πρόσωπό σας όταν σας ζητάω να με βοηθήσετε, όταν απλά με θεωρείτε κατώτερη από σας όταν δεν ξέρω κάτι ακόμα... "Έλα, θα τα μάθεις και εσύ...". Το λατρεύω αυτό που σπουδάζω, πραγματικά το λατρεύω. Θα γίνω καλή γιατρός και δεν μου αξίζει περιφρόνηση επειδή μπήκα στο facebook σε περίοδο εξεταστικής, επειδή δεν αντέχω να διαβάζω κάθε μέρα 12 ώρες, επειδή δεν θα έχω 9 και 10 στο πτυχίο.
Συγγνώμη λοιπόν που δεν ανταποκρίθηκα στις απαιτήσεις σας. Συγγνώμη που δεν είμαι πάντα χαζοχαρούμενη. Συγγνώμη που μερικές φορές καταρρέω. Συγγνώμη που δεν μπορώ να ακολουθήσω τους ρυθμούς σας. Συγγνώμη που υπάρχουν φορές που το μυαλό μου ταξιδεύει και δεν θέλω να διαβάσω, δεν θέλω να ακολουθήσω αυτό το γαμημένο πρόγραμμα που έχω βάλει. Σας αγαπώ πολύ και ελπίζω να μην παρεξηγηθείτε με αυτά που γράφω γιατί πραγματικά είστε ένα από τα μεγαλύτερα καλά στη ζωή μου τον τελευταίο χρόνο. Απλά, καταλάβετε, πόσο φοβάμαι.
Και πάνω από όλα, ένα μεγάλο συγγνώμη στον εαυτό μου. Συγγνώμη Αμελάκι που σε έβαλα να κάνεις συγκρίσεις. Συγγνώμη που σε έκανα να ξεπεράσεις τον εαυτό σου συγκρίνοντας ανόμοιες καταστάσεις. Συγγνώμη που σε μία τέτοια περίοδο της ζωής σου (εσύ ξέρεις κανείς άλλος!), σε έκανα να διαλυθείς και να φτάσεις εδώ για πράγματα που πραγματικά δεν αξίζουν. Και πιο πολύ συγγνώμη που σε έκανα να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου σε άλλους όταν δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να το κάνεις. Το μόνο που μετράει τελικά είναι να δίνεις αυτό που μπορείς... Να δίνεις όλο σου τον εαυτό ώστε να είσαι εσύ ευχαριστημένη με την προσπάθειά σου. Απο κει και πέρα, το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο που πρέπει να σε απασχολεί.
Βλάκα, έβρεξες το βιβλίο σε sos κομμάτι με τις χαζομάρες σου. Πάνε τώρα τα κύτταρα Purkinje... Εεεμ ξανάρχισες τα γραψίματα σε τετράδια και φύλλα και χαζοpost it...
Masquerade, hide your face so the world would never find you...
Μεγάλη βοήθεια το φάντασμα. Ένα μήνα και κάτι, στο repeat, μόνιμα το soundtrack... Όχι όμως της ταινίας, μόνο της παράστασης.
Τέλος τα μπουμ και τα κλάματα Αμελάκι, δεν σου επιτρέπω να συνεχίσεις άλλο!
Πι. ες: το κινητό μου είναι κλειστό και μάλλον θα μείνει έτσι μέχρι την Παρασκευή... Μεγάλες στιγμές, πρώτη φορά στα χρονικά κλειστό από πεποίθηση!! :Ρ
"What is a friend? A single soul in two bodies." Aristotle
Ευχαριστώ που πέταξες από τη χαρά σου μόλις είπα οτι έρχομαι, μου είπες να ανέβω γρήγορα επειδή δεν ήμουν καλά και ανέχτηκες τα πολύωρα βραδινά μου τηλέφωνα.
Ευχαριστώ που έβρισες μαζί μου, που μου είπες να μην δίνω σημασία, που μου έγραψες στο φέισμπουκ οτι είμαι τρέλα, όταν απλά ήθελα να το ακούσω. Χρωστάω stake out.
Ευχαριστώ που μου ζήτησες συγγνώμη χωρίς να φταίς εσύ, που με πήρες τηλέφωνο για να ακούσω το τραγούδι μας, που μου είπες να έρθω από κει γιατί έχετε το φαγητό που μου αρέσει και μου είπες να μην στεναχωριέμαι. "φεύγουν οι εποχές μα εμείς εδώ, ζήτα μου ότι θες όλα τα μπορώ, γιατί απλά στο όνειρο που περπατάς, περπατώ."
Ευχαριστώ που μου είπες οτι θα έρθουν καλύτερες μέρες, που με έκανες να γελάσω, που μου ζήτησες συγγνώμη γιατί δεν ήσουν εδώ όπως θα ήθελες (κι όμως ήσουν...) και που μου έδωσες κουράγιο.Θα έρθουν πολύ καλύτερες μέρες, μείνε δυνατή, κούκλα μου.
Σας ευχαριστώ όλες γιατί εσείς με κάνατε να σηκωθώ έστω λίγο και να βρω κουράγιο να συνεχίσω. Εσείς μου δείξατε οτι είμαι αρκετά δυνατή ώστε να πω οτι αρνούμαι να τα παρατήσω και να το βάλω κάτω. Τελικά δεν είναι μανιοκατάθλιψη αυτό που με κάνει να αλλάζω έτσι γρήγορα γνώμη και διάθεση. Είναι φίλοι που στέκονται δίπλα μου όταν τους χρειάζομαι.
Σας αγαπώ πολύ και τις 4! <3 "Sometimes you just have to get away with the girls...." Carrie Bradshaw
Πι. Ες. 1: Άσχετο με τις girlfriends.... Γ. ευχαριστώ πολύ και σένα για τη μεγάλη αγκαλιά που μου έκανες όταν στο ζήτησα και για τη βοήθεια που μου δίνεις μπας και τα καταφέρω... Ελπίζω να μην έχεις παρεξηγηθεί που δεν σου έχω πει τι έχω. Βασικά ελπίζω να έχεις καταλάβει... Αλλιώς θα τα πούμε κάποια στιγμη...
Point final et sourire.
Πι. Ες. 2 : οκ οκ το υπόσχομαι τέρμα οι αναρτήσεις κάθε μέρα!! Πι. Ες. 3: θα ήθελα δύο πράγματα αυτή τη φορά. Μπορείς να μου τα δώσεις σε παρακαλώ; Αν οχι, και παλι ευχαριστώ για όσα μου έδωσες μέχρι τώρα...Μάλλον ζητάω πολλά. Πι. Ες 4: you piss me off!! Πραγματικά με εκνευρίζεις όσο δεν πάει και θέλω τόσο να σε χαστουκίσω ώρες ώρες, έτσι δημοκρατικά! Πι. Ες 5: Υποσχέθηκα στον εαυτό μου οτι δεν θα γράψω άλλο κείμενο μέχρι τις 25/02 και όσο πάει... Εεε γι' αυτό θα προσθέτω πι ες εδω... (σε λίγο θα τείνουν στο άπειρο) Πι. Ες 6: θα καταρρεύσω! Ας τελειώσουμε πια, έχω εκνευριστεί!
Ρε γαμώτο είναι άδικο! Είναι άδικο... Είναι άδικο να νιώθεις μαλάκας.
Πάει το κόκκινο μπαλόνι, θα χαθεί για λίγο το Αμελάκι.
Οχι point final, ούτε και sourire.
τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου, λες και ήρθες σε δικό σου κήπο.
χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα, κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν και από το σώμα μου, σαν άστρα, παιδιά, δικά σου, ανάσες βγάζουν.
Δεν μπορώ να ανεβάσω αυτό που θέλω. Έχω ένα κείμενο δύο σελίδων στο word μου και δεν μπορώ να το ανεβάσω. Θα μείνει και αυτό στα αρχεία του υπολογιστή μου, κρυμμένο μέσα στο φάκελο του blog στο desktop μου.
Τελικά η γυναικεία διαίσθηση, όσο υπερβολική και καταστροφική και να είναι, δεν λαθεύει συχνά. Δημιουργεί τέρατα, ναι αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν κάνει μεγάλα λάθη. Σπάνια πέφτει έξω. Και σε αυτή την περίπτωση η δική μου δεν έπεσε έξω. Ήξερα τι θα γινόταν. Το είχα περιγράψει και στην Τ., απλά περίμεναμε πότε θα γινόταν η καταστροφή. Και έγινε... La destruction...
Και μετά σιωπή. Σιωπή από μένα που για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ήξερα τι να πω. Σιωπή γιατί δεν είχα κάτι να πω. Σιωπή γιατί δεν μπορούσα να πω κάτι.
Το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να πέσει στα ίδια λάθη, δεν θα του επιτρέψω να φτάσει τόσο χαμηλά. Αλλά μου είναι πολύ να ακούω "δεν είσαι για μένα" για δεύτερη φορά. Ακόμα και με άλλα λόγια ή εμμέσως.
Και μου πέφτει πολύ να ανησυχώ για σένα όταν θα έπρεπε να είσαι το λιγότερο που με απασχολεί...
Αλλά εγώ θα προσπαθήσω. Με όλη μου τη δύναμη θα προσπαθήσω. Πλέον έχω μάθει ότι αν είμαι εγώ εντάξει με τον εαυτό μου, αν ξέρω οτι έκανα οτι μπορούσα, η αποτυχία είναι πιο γλυκιά. Άκου τι λες, χαζή.... Ποιον προσπαθείς να πείσεις;
Και αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ από όλα; Ότι βλέπω τον εαυτό μου σε σένα... Βλέπω τις ίδιες βλακείες που κάνω, την ίδια άσκοπη ελπίδα και το πόσο πιεσμένος νιώθεις.
Πώς γίνεται και αυτό το τραγούδι ξαναγυρνάει στο μυαλό μου μετά από τόσα χρόνια; Μία στην τρίτη γυμνασίου, μία στην τρίτη λυκείου και μία τώρα. Συμπτώσεις, την τύχη μου τη γιατρίνα!
και ναιιιιιιι!!! μία μέρα αργότερα και τα πράγματα όσο πάνε και χειροτερεύουν.................
Smile, though your heart is aching
Smile, even though it's breaking
When there are clouds in the sky
You'll get by...
If you smile
With your fear and sorrow
Smile and maybe tomorrow
You'll find that life is still worthwhile
If you just...
Light up your face with gladness
Hide every trace of sadness
Although a tear may be ever so near
That's the time you must keep on trying
Smile, what's the use of crying
You'll find that life is still worthwhile
If you just...
Smile, though your heart is aching
Smile, even though it's breaking
When there are clouds in the sky
You'll get by...
If you smile
Through your fear and sorrow
Smile and maybe tomorrow
You'll find that life is still worthwhile
If you just smile...
That's the time you must keep on trying
Smile, what's the use of crying
You'll find that life is still worthwhile
If you just smile
Όλα καλά. Όλα καλά τώρα... Πάντα με κάνει και χαμογελάω αυτό το τραγούδι.
Τι θα θελα τώρα;; Πιο πολύ από ποτέ, να βγω στον κήπο να έχει έναν τεράστιο, ζεστό ήλιο και εγώ να κάνω μπουμπουλήθρες... Να γεμίζω τον χώρο και να κάθομαι να τις βλέπω!
Τι ωραίο βίντεο και πόσο όμορφα συνδυασμένο με υπέροχη μουσική. Όποιος το δει, ας μου κάνει τη χάρη να το βάλει σε full screen. Πραγματικά αξίζει!
ma chambre a la forme d' une cage
le soleil passe son bras par la fenêtre
je ne veux pas travailler
je ne veux pas déjeuner
je veux seulement oublier
et puis je fume
déjà j'ai connu le parfum de l'amour
un million de roses n'embaumerait pas autant
maintenant une seule fleur dans mes entourages
me rend malade
Je ne suis pas fière de ça vie qui veut me tuer
Με πιάσανε πάλι τα.....γαλλικά μου! Θα έρθει και συνέχεια του πόστ είτε αργότερα σήμερα ή αύριο, γιατί γράφω από τον υπολογιστή της Α.Λ. και το κείμενο που θέλω να ανεβάσω είναι αποθηκευμένο στον δικό μου αγαπημένο υπολογιστάκο.
Το μόνο που με εκφράζει απόλυτα πάντως τώρα είναι το "je ne veux pas travailler, je ne veux pas déjeuner, je veux seulement oublier".
Γιατί δεν προλαβαίνω, γιατί δεν έχω τα απαραίτητα αποθέματα να πάθω άλλη μία κρίση άγχους, γιατί η μαμά μου δεν θα γυρίσει σήμερα, γιατί έχω κουραστεί, γιατί δεν μπορώ να βλέπω όλους τους άλλους να τα ξέρουν καλύτερα από μένα, γιατί άρχισα πάλι να "ντοπάρομαι" με βιταμίνες και καφεϊνη, γιατί ακόμα και έτσι νυστάζω, γιατί βλέπω τους φίλους μου (Τ. και Μ.) να μην είναι καλά και δεν μπορώ να τους βοηθήσω, γιατί νιώθω το λιγότερο χαζή, γιατί θέλω απλά να κάτσω ξαπλωμένη και να κοιτάω το ταβάνι.
je ne veux pas travailler... ευτυχώς που έχω και τον φύλακα άγγελο τον οποίο και θα αφορά η επόμενη ανάρτηση που θα έρθει.
Ευτυχώς μου έφτιαξαν λίγο τη διάθεση τα καινούργια "ρούχα" της χώρας του Ποτέ... Δεν το συζητάω αυτό το κοριτσάκι είμαι εγώ!! Μπαλόνια, γλυφιτζούρι, και κόκκινος φιόγκος στο κεφάλι;; Τι άλλο να ζητήσω!?
Όχι... Απλά όχι. Είναι μερικές φορές που λες απλά ΟΧΙ! Τέλος.
Απλά ΤΕΛΟΣ...
Μεγάλε, εκεί πάνω μου κάνεις πλάκα?! 'Οχι πες μου δηλαδή! Πλάκα μου κάνεις. Απλά δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Δεν μπορεί να συμβαίνει και μάλιστα ακριβώς όπως το είχα προβλέψει. Ρε Μεγάλε, ΤΩΡΑ σου ήρθε;; ΤΩΡΑ, την τύχη μου; Επανέρχομαι μετά από τόσο καιρό και το μόνο που έχεις να πεις και να κάνεις είναι αυτό; Λιγο λάθος το timing δεν νομίζεις;
Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει... Ok, το κατάλαβα. Αλλά μην το πάρουμε και τοις μετρητοίς. Αρκετά κατεβήκαμε, ΦΤΑΝΕΙ ΤΩΡΑ. ΤΕΛΟΣ.
Κόσμε, μην τρέμεις άλλο. Τελείωσε, δεν θέλω να σε κατακτήσω τώρα... Περίμενε λιγάκι να ανέβω πρώτα.
"Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάει στο κενό. Ν' ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μία παλιά γκαμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε. Και στις δισκοθήκες πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. [...] Μ'αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σαν να γίνεται κάτι αλλού- που μόνο αυτή τ' ακούει, και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα." Ο. Ελύτης
ΤΕΛΟΣ, ΕΙΠΑ. (ναι, Μεγάλε ακούς;;). Αν δεν σταματήσεις, δεν θα αντέξω άλλο.
Pain of Salvation εε; Η χειρότερη επιλογή που θα μπορούσα να κάνω για αυτό το πόστ. Αλλά τι να κάνουμε; Οι στίχοι είναι απλά........εγώ.
This time I've tried not to get hurt
This time I'll stay untouched by pain and dirt
This time I'll stick to what I've learned
This time I'll fly so low I won't get burned
Maybe it's not enough
Maybe this time it's just too much
Maybe I'm not that tough
Maybe this time the road is just too roughWorn down
So I sit downI've walked this road so many years
I've worned out all my boots
I've cried all tears
So many cross roads left behind
So manychoices burned in to my mind
Maybe it's not enough
Maybe this time it's just too much
Maybe I'm not that tough
Maybe this time the road is just too roughTo take me home {But I walk on}
Τι άλλο χρειάζεται τελικά; Τι δεν έγινε σωστά;
Τελικά αυτή τη φορά the road was just too rough, i'm not that tough.
All it takes is faith & trust... And just a bit of pixie dust. Κουράστηκα όμως να περιμένω για τη νεραϊδόσκονη.
Αναρωτιέμαι συχνά ποιος είναι αυτός ο αληθινός εαυτός που κρύβεται βαθιά μέσα μας. Τι υπάρχει κάτω από μάσκες συναισθημάτων, εμπειριών, συνανθρώπων, προκαταλήψεων και κατεστημένου... Πόσο μπορεί να επηρεάσει ένας άνθρωπος τον χαρακτήρα σου και πόσο βαθιά μπορεί να τον καταπνίξει τελικά πριν καταλάβεις- γιατί κάποια στιγμή θα το καταλάβεις- ότι αυτή η ζωή δεν σου ταιριάζει, ότι κρύβεται κάτι διαφορετικό μέσα σου.
Λέμε συχνά "πω πω, δες πως άλλαξε! έγινε άλλος άνθρωπος...". Όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Δεν γίνεται κανείς άλλος άνθρωπος, δεν γεννιέται ένας χαρακτήρας, απλά καλλιεργείται. Τα στοιχεία υπάρχουν βαθιά ριζωμένα μέσα του, περιμένοντας τις κατάλληλες συγκυρίες μέχρι να βγουν.
Όταν κάποιος "κρύβει" ένα χαρακτηριστικό (και δεν εννοώ να το κάνει επίτηδες, εκεί μιλάμε για άλλη περίπτωση), το πιο πιθανό είναι να μην ξέρει ότι εκεί, ναι ναι εκεί κάπου πολύ βαθιά, υπάρχει κάτι, κάτι το οποίο δεν έχει ανακαλύψει ακόμα, αλλά θα βγει στη φόρα με την πρώτη ευκαιρία.
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι τόσο δυναμικοί και εξωστρεφής που τα χαρακτηριστικά τους δεν κρύβονται εύκολα... Ή μάλλον όχι "κρύβονται", δεν μ' αρέσει καθόλου αυτή η λέξη. Οπότε θα γράψω ότι οι πτυχές τους αυτές είναι εμφανείς, αναδύονται από παντού... Αυτό είναι άλλωστε που τους κάνει και δυναμικούς, ο χαρακτήρας τους που παλεύει να εμφανιστεί με οποιονδήποτε τρόπο.
Και υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι... Εγώ μπορώ να πω πως ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Θα μας καταλάβετε εύκολα αν μας δείτε. Εμείς λοιπόν είμαστε αρκετά πιο εσωστρεφείς, δεν έχουμε κατανοήσει ούτε οι ίδιοι καλά καλά τον εαυτό μας. Εμπιστευόμαστε, όμως, τους ανθρώπους και ανάλογα με ένα εσωτερικό καμπανάκι (ένστικτο; προαίσθημα; συμπάθεια;), τους αφήνουμε να "βγάλουν" κάτι από μέσα μας. Μας βοηθούν, αν όχι να καταλάβουμε, να εξωτερικεύσουμε τις εσωτερικές πτυχές μας. Ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εκεί, ακόμα κι όταν δουν το αληθινό μας πρόσωπο. θα συνεχίσουν να μας αγαπούν με τα ελαττώματα μας, τα κολλήματα και τις βλακείες που θα ξεστομίζουμε. Γιατί αυτό είμαστε εμείς.
Το χειρότερο, όμως, που συμβαίνει, είναι να νομίζεις ότι βρήκες έναν τέτοιον άνθρωπο και τελικά να έχεις μία τελείως λάθος αντίληψη. Να βλέπεις (ή και σε πολλές περιπτώσεις να μην θέλεις να δεις) ότι προσπαθεί να σε αλλάξει. Παλεύει να σε φέρει στα μέτρα του. Δεν του αρέσει αυτό που βλέπει, δεν το αντέχει κι έτσι προσπαθεί με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο να σε προσαρμόσει στις δικές του ανάγκες. Να σου δημιουργήσει αρετές και να σου βάλει ιδέες για ελαττώματα που ούτε είχες σκεφτεί ότι μπορεί να έχεις. Κατηγορεί τον χαρακτήρα σου, αρνείται τελικά εκείνος ή εκείνη την πραγματικότητα, ώστε να μην αλλάξει τη δική του, να μην βγει από τη "βολή" του, κατά κάποιο τρόπο.
Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όταν αυτοί οι άνθρωποι κάνουν όλα τα παραπάνω, όχι μόνο δεν καταλαβαίνεις την προσπάθειά τους να σε αλλάξουν, αλλά θεωρείς ότι όσα κάνουν, τα κάνουν ανιδιοτελώς, μόνο και μόνο για το δικό σου καλό. Όμως αλλάζουν οι καιροί και τελικά καταλήγεις να παρατηρείς και να σκέφτεσαι. Γνωρίζεις ανθρώπους που βγάζουν τον πραγματικό σου εαυτό, χωρίς να σε κατακρίνουν, χωρίς να προσπαθούν να σε αλλάξουν, που σε αποδέχονται για αυτό ακριβώς που είσαι. Καταλαβαίνεις πόσο πιο χαρούμενος μπορείς να υπάρξεις, πόσο όμορφο είναι να γελάς με την ψυχή σου και να δείχνεις στους γύρω σου ποιος είσαι, γιατί θα το εκτιμήσουν και δεν θα σε κοροιδέψουν ούτε θα σε αλλάξουν. Θα σου υποδείξουν το λάθος σου, αλλά δεν θα προσπαθήσουν να σε αλλάξουν γιατί ξέρουν οτι αυτός είναι ο πραγματικός σου εαυτός.
Και εκεί είναι που λες: "Μα καλά, πόσο ηλίθια μπορεί να ήμουν;"
Νέα αγάπη οι Pain of Salvation... Thank you B.
Πι.ες.: Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις
Πι.ες. 2: Που θα μου πάει, κάποια στιγμή θα το βρω αυτό που ψάχνω... Ανάμεσα σε κάποιο βιβλίο, στη ντουλάπα, στις παλιές κάρτες, πίσω από τη βιβλιοθήκη;; Κάπου είναι, δεν έκανε φτερά... Και τότε θα βεβαιωθώ οτι δεν έχω τρελαθεί ακόμα.
Point final et sourire.
Γύρω στις 12 ώρες αργότερα... Κάπου στις 4 το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Λίγες ώρες ύπνου (κοντά στις πέντε με έξι συνολικά). Βόλτα με τον ήλιο στο πρόσωπό μου, δίπλα στην αγαπημένη μου θάλασσα, παρέα με τον Λαυρέντη, τον Φίλιππο, τον Μπάμπη, τον Βασίλη, τον Διονύση και τον Daniel Gildenlöw και ένα μισάωρο στο αγαπημένο μου μέρος. Που φτάσαμε... Να βγαίνω εγώ για περπάτημα! :)
Εγώ τώρα θα έπρεπε να διαβάζω. Εγώ τώρα θα έπρεπε να φτιάχνω τη βιβλιοθήκη. Εγώ τώρα θα έπρεπε να κάνω κάτι άλλο. Πολύ με συγχίζει που δεν κάνω αυτό που θέλω. Εγώ θέλω να κάτσω. Να γράψω, να διαβάσω, να ξεκουραστώ, να βάλω την μάσκα ύπνου με την Hello Kitty που πήραμε με την Α.Λ. και την Τ. και να κοιμηθώ άπειρα. Τι με έχει πιάσει τελευταία και δεν θέλω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι; Και σωματικά και ψυχολογικά. Εγώ δεν ήμουν πριν δύο τρεις βδομάδες που έλεγα ότι ήμουν πάντα αισιόδοξη όταν σηκωνόμουν το πρωί;; Πφφφ...
5 "εγώ" σε μία παράγραφο. Πόσο εγωιστικός είναι αυτός ο κόσμος; Γιατί σκεφτόμαστε τόσο εγωιστικά; Πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που κάτω από κάθε φράση, κάτω από κάθε πράξη κρύβουν ένα "εγώ", ένα προσωπικό συμφέρον; Λένε οτι είναι ανάγκη του ανθρώπου. Ένστικο. Έμφυτο χαρακτηριστικό του ψυχισμού.
Υπάρχει όμως και το άλλο, το χειρότερο. Ένας άνθρωπος να σε "ξεψαχνίζει", να σε "ψαχουλεύει", να ανακαλύπτει τις πιο κρυφές πτυχές του εαυτού σου και μετά να επωφελείται όλα όσα έμαθε για σένα, ό,τι κατάλαβε από τον εσωτερικό σου κόσμο. Να τα κάνει δικά του και να τα "πουλάει", για να αγοράσει προσοχή; Κοινωνική καταξίωση; Την βολή του; Δεν ξέρω τι...
Με ενοχλούν οι άνθρωποι που δεν δίνουν καμία σημασία σε κάποιον που τους έχει σταθεί "σπαθί",που ήταν εκεί όταν τον χρειάστηκαν, που χάλασε το πρόγραμμα του για να βρεθεί δίπλα τους, που τους προσέχει όταν δεν είναι καλά και θέλει να τους προστατεύσει. Τι εννοώ όταν λέω οτι δεν του δίνουν σημασία... Εννοώ οτι δεν χαλάνε τη βολή τους ώστε να σταθούν χρήσιμοι όταν ο άλλος τους χρειάζεται, δεν κάνουν ένα πρώτο βήμα ποτέ, θεωρούν οτι έχουν το πάνω χέρι στη σχέση- είτε φιλική, είτε οτιδήποτε άλλο- και εφησυχάζονται χωρίς να υπολογίζουν το δεύτερο άτομο στη σχέση. Γιατι μια σχέση χτίζεται με το άνοιγμα δύο ανθρώπων, όχι με έναν άνθρωπο, τη βολή του και έναν άλλον να τρέχει πίσω τους.
Δεν είναι ωραίο να σε θεωρούν δεδομένο. Θύμα. Να σκέφτεται ο άλλος "άστον μωρέ αυτόν! πάντα εκεί θα είναι... οπότε ας τον ταλαιπωρήσουμε λίγο και ας βολευτούμε.". Δεν είναι λογική αυτή. Όσο κι αν σε αγαπάει το "θύμα", φίλε μου, κάποια στιγμή θα φτάσει στα όριά του. Δεν θα μιλάει, θα κρατιέται, θα σφίγγεται και μετά θα γίνει ένα ΜΠΟΥΜ ,άλλο πράγμα. Που θα το βλέπεις και δεν θα το πιστεύεις. Και θα περάσει ο καιρός και θα αλλάξουν τα πράγματα και θα φύγει το θύμα και θα το κυνηγάς, γιατί ότι ανεβαίνει κατεβαίνει (τα 'χω πει εγώ!). Έτσι για να δείς τι ωραία που είναι να μην σου δίνουν σημασία.
Έρχομαι λοιπόν να αναρωτηθώ εγώ. Ποιός φταίει τελικά; Ο εκμεταλλευτής ή το θύμα;
Στην περίπτωση του εκμεταλλευτή υπάρχουν δύο περιπτώσεις. Είτε ο άλλος είναι συνειδητοποιημένος *κουάξ* (δεν θα το πω, πιπέρι) και το κάνει επίτηδες, είτε ο εγωισμός του είναι τόσο βαθεία ριζωμένος μέσα του και δεν μπορεί να δει πέρα από τη μυτούλα του. Αλλά το θύμα; Δεν έχει μυαλό; Αυτό το θύμα που τα τραβαει όλα και δεν μιλάει δεν είναι και αυτό *κουάξ* (κρατιέμαι ακόμα, μπράβο μου!);; Βαθιά μέσα του το ξέρει, οτι εκείνος δίνει δικαιώματα, οτι μπορεί να σταματήσει την εκμετάλλευση με ένα κούνημα του δαχτύλου του, αλλά δεν το κάνει γιατί δεν θέλει να γίνει με τη σειρά του εγωιστής και εκμεταλλευτής, γιατί είναι έξω από τον χαρακτήρα του. Αχ βρε κακομοίρογλου!
Anyway μωρέ. Τι τα γράφω; Πώς μου ήρθαν και μένα όλα αυτά βραδιάτικο; Ασχετοσύνες. Αφού εγώ το κρεβάτι μου θέλω μόνο... Ουφφ τι μελαγχολία είναι αυτή τελευταία!! Για να πω και ένα γιούχουυυυ μπας και συνέλθω! ΓΙΟΥΧΟΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!!!!!!
Τέλος πάντων. Γράψαμε με τη συνοδεία του sweet στο αγαπημένο stereomood και με τη μυρωδιά όλων των αρωμάτων της Sephora. Τι να κάνω που η Τ. θέλει καινούργια κολώνια και κάναμε μαραθώνιο δοκιμών;; T. ,τραβάει χρόνια αυτή η κολώνια. (νομίζω πως αυτό θα γίνει το 2ο ρητό μου μετά το "ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει")
Πι.ες: Μπήκαμε στον Δεκέμβρη! Οφίσιαλι πλέον στην τελική ευθεία για Χριστούγεννα! Δεύτερο γιούχου!
Πι.ες 2: Την Παρασκευή φύγαμεεεεε!!! Καλάβρυτα, 6 γιατράκια έρχονται...Επόμενη ανάρτηση μετά τα Καλάβρυτα! Ας κάνουμε και μία απεξάρτηση! :)
Update μερικές μέρες αργότερα: (από το status update του Δ. στο facebook) Όταν όλος ο κοσμος γύρω σου αλλάζει, ο μόνος τρόπος να για να μην αλλάξεις κι εσύ είναι να συνεχίσεις να ζείς στον δικό σου κόσμο! Μικρός θεούλης απλά!!
Στην αρχή είναι αυτές οι μέρες που περνάω τόοοσο τέλεια, που γελάω τόσο δυνατά, που χαίρομαι με την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, με τη ζωή μου... Και μπορώ να πω οτι αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν μία τέτοια περίοδος. Γέλασα τόσο πολύ, ξενύχτησα και πέρασα πολύ πολύ καλά στην εκδρομή μας.
Τώρα όμως γιατί με έχει πιάσει αυτή η μελαγχολία; Δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά... Η Audrey Hepborn στο "Πρωινό στο Τίφανις" με καλύπτει απόλυτα...The mean reds λοιπόν... Οι μέρες που σε πιάνει ένας ανεξήγητος φόβος, μία μελαγχολία, ένα πλάκωμα.. Εκείνες οι βραδιές που δεν έχεις κανέναν λόγο να είσαι στεναχωρημένος, ίσα ίσα θα έλεγα. Κι όμως, τελικά, καταλήγεις να ακούς Χαρούλα, Άλκιστις και Λαυρέντη... Να κάθεσαι κουκουλωμένος με τη ζεστή σου κουβερτούλα και να βλέπεις ταινίες και τηλεόραση, με το τσάι σου στο χέρι...
Ουφ, δεν μου αρέσει αυτή η διάθεση... Θέλω χαμόγελο... Τέλοσπάντων, παρόλη την αισιοδοξία και τη χαρά μου, περνάω και τις φάσεις μου...
ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΤΩΡΑ ΤΑ ΜΑΝΙΟΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑΜΟΥ...
Περάσαμε πολύ ωραία το σαββατοκύριακο. Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν... Να γελάω ασταμάτητα. Πειράγματα, Tichu, αγκαλίτσες, λίγο κρύο, μυγες και μυγοσκοτώστρες, κουζινομαγειρέματα. Ευχαριστώ, guys! Πέρασα τέλεια ζουζουνάκια...
