Vasilis...

2ο σοκ σε μία βδομάδα. Νοσοκομεία, οροί, μαγνητικές, φάρμακα, φλεβοκαθετήρες και μία ψυχολογική κούραση. Μία άρνηση απίστευτη.

Όχι δεν θέλω να ακούσω ούτε έναν να μου λέει να δω κάτι θετικά. Όχι, ακόμα δεν μπορώ να το δω θετικά. Θέλω μόνο μία μεγάλη αγκαλιά. Δεν είμαι καλά ακόμα. Έχω τρομάξει άπειρα και θέλω τη μεγάλη αγκαλιά του αρκούδου μου που με κάνει κάλα.

Ίσως να είναι που βγαίνω από δω παραμονή Χριστουγέννων, ίσως να είναι η κορτιζόνη που με ρίχνει αρκετά. Ναι, θα είμαι καλά, αλλά δεν είμαι ακόμα. Και δεν θέλω ακόμα να το δω θετικά. ΔΕΝ ΘΕΛΩ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΚΟΜΑ.

Θέλω να κάτσω και να κλάψω σε μία μαγάλη αγκαλιά. Να κλέψω δύο ώρες καλοκαιριού και να τα ξεχάσω όλα για δύο ώρες. Και δεν θέλω να μείνω ούτε στιγμή χωρίς τη μεγάλη αγκαλιά γιατί σαν να νιώθω ότι κάτι χάνεται.

Περίεργο τι ζητάς κάτι τέτοιες ώρες. Εγώ νομίζω ότι θέλω τη μεγάλη αγκαλιά. Μόνο να ακουμπήσω στη μεγάλη αγκαλιά και να μυρίσω το άρωμα των 8 μηνών που τόσο αγάπησα και αγαπώ.

Δεν περίμενα ποτέ να γράψω κάτι με τόσο πεζό όνομα.  Αλλά τι να κάνεις; Νομίζω πως τελικά οι ανάγκες και οι αγάπες σου έρχονται από εκεί που δεν τις περιμένεις. Από μία παρουσία που κάθεται αμίλητη σε μία πολυθρόνα και απλά φιλάει τη μελανιά που βλέπει στο χέρι σου από το τρύπημα.

Το ξέρω ότι δεν με διαβάζεις. Σ' αγαπάω. Με βοηθάς όσο κανένας γιατί απλά δεν με κρίνεις και δεν με ζαλίζεις με πράγματα που τώρα δεν θέλω να ακούσω. Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει ή αν μπορείς να το αντέξεις. Να ξέρεις πως το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να σε πιέσω.

Kassie