Limits...

Για να δούμε... Πολύς καιρός έχει περάσει χωρίς να ταξιδέψω στην χώρα μου...

Για αρχή, καλή χρονιά, χώρα μου... Καλή χρονιά, χώρα μου που σ' αγαπάω και σε παραμέλησα τον τελευταίο καιρό. Καλή χρονιά και συγγνώμη, μικρό μου προσωπικό ησυχαστήριο.

Δεν θα αρχίσω και εγώ να γράφω μία από τις γνωστές, κλασικές, αναρτήσεις που βλέπω γύρω γύρω συνέχεια. New year's resolution και πόσο τέλεια περάσαμε τις γιορτές... Εγώ δεν πέρασα και τόσο τέλεια τις γιορτές. Και ούτε έβαλα New year's resolution για φέτος.

Γιατί φέτος για πρώτη φορά στη ζωή μου είπα ότι δεν θα πιέσω τον εαυτό μου. Φέτος, για πρώτη φορά είπα ότι δεν θα ΞΕΠΕΡΑΣΩ (ειρωνεία... το caps locks πατήθηκε κατά λάθος) τον εαυτό μου. Θα φτάσω μέχρι εκεί που θέλω και μέχρι εκεί που μπορώ χωρίς να αγγίξω τα όρια της τρέλας και της παράνοιας. Χωρίς να αφήσω το μυαλό μου να παίξει τα γνωστά παιχνίδια πίεσης.

"Έλα, προχώρα λίγο πιο κάτω μπορείς...". "Έλα κοιμήσου λίγο λιγότερο, μπορείς να τα καταφέρεις...". Όχι φέτος δεν μπορώ να τα καταφέρω. Για πρώτη φορά, δεν θέλω να τα καταφέρω έτσι. Γιατί τελείως ξαφνικά, out of nowhere, συνειδητοποίησα κάτι. Ότι εγώ, ο εαυτός μου, είμαι ότι πιο σημαντικό έχω. Και δεν πρόκειται να χάσω τον εαυτό μου για βλακείες.

Και έτσι δεν θα καταπιεστώ. Θα πάω εκδρομή όταν θέλω, θα βγω έξω μόνο όταν αντέχω, θα κοιμηθώ όσο θέλω, θα κάνω μία φορά κοπάνα από τη σχολή, θα κλείσω το βιβλίο όταν δεν μπορώ άλλο και δεν θα μείνω για αυτές τις "2 σελίδες ακόμα", πριν κοιμηθώ θα διαβάζω τη λογοτεχνία μου, θα βλέπω μόνο τις ταινιές που μου αρέσουν, θα μαζέψω λεφτά, θα αντιδράω πιο ήρεμα, θα κάνω τις ασκήσεις χαλάρωσης που μου κατέβασες από το Ίντερνετ, θα γράφω στο μπλόγκ μου, θα κουτσομπολεύω, θα πίνω καφέ, θα χαζεύω στο Φέισμπουκ, θα κάνω μπάνιο για 3 τέταρτα ενώ σε 10 λεπτά πρέπει να είμαι έτοιμη, δεν θα βάλω πρόγραμμα και αν αγόρασα ημερολόγιο, είναι μόνο και μόνο για να θυμάμαι τα εργαστήρια, θα διαβάζω γιατί το γουστάρω. Είναι απλό τελικά, θα κάνω αυτό που αγαπάω, όταν θέλω εγώ. 

Και να δεις που όλα θα πάνε πολύ καλύτερα έτσι. Να δεις... Γιατί εγώ είμαι σίγουρη... Αν και πάντα υπάρχει περίπτωση να μιλάει η κορτιζόνη.... ;-) Στο κάτω κάτω, είμαι supergirl... I just fly!

Καλή χρονιά, supergirls και superboys. Και μία συμβουλή από μένα, πάρτε το λίγο χαλαρά... Ίσως αξίζει πιο πολύ έτσι...

Ααα και κάτι τελευταίο, τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από ένα αναμμένο τζάκι, μία πεντανόστιμη ανάλατη μακαρονάδα, cocooning, έναν ωραίο άνθρωπο, ένα φέρι μποτ, ιστοριές από τα παλιά, μία λατρεμένη ταινία, μία συγκινημένη φίλη που ταυτόχρονα γελάει και την προσμονή όμορφων πραγμάτων.

Δείτε το θετικά το θέμα... Νομίζω αξίζει.

Όσο για το τραγούδι, δεν παίζει να υπάρχει κάτι που να μου φτιάχνει το κέφι πιο πολύ από αυτό!

Στη Χώρα του Ποτέ ξανά... (και αυτή τη φορά για τα καλά και σωστά!!).
 Point final et sourire.

Πιες: θέλω Παρίσι...