Recalculating....

Είπα πως δεν θα ξαναγυρίσω εδώ. Είπα πως το Αμελάκι πέθανε και από τις στάχτες του γεννήθηκε κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Είπα πως δεν μπορώ να βλέπω τα ανούσια πράγματα που έγραφα.

Κακά τα ψέματα, όταν βιώνεις δύο συνεχόμενα χρόνια θάνατο είναι δύσκολο μέσα σε μία στιγμή να γυρίσεις στην παλιά σου ζωή.

Η Χώρα με βοήθησε στον πρώτο "θάνατο". Την δική μου προσωπική απώλεια την οποία, ενώ είχα την αμέριστη συμπαράσταση και κατανόηση των δικών μου ανθρώπων,  έπρεπε να την περάσω μόνη μου. Να τη ζήσω στο πετσί μου για να την αξιολογήσω, για να κάνω επαναπροσδιορισμό διαδρομής και να μάθω να ζω πλέον με τα νέα δεδομένα της ζωής μου. Να αποδεχτώ τον εαυτό μου με την καινούργια παράμετρο που ήρθε στον δρόμο μου.

Η Χώρα όμως δεν μπόρεσε να με βοηθήσει στον δεύτερο θάνατο (χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά). Δεν θέλησα εγώ να με βοηθήσει. Τότε χρειαζόμουν τον έξω κόσμο. Ένα δυνατό χέρι να με ταρακουνήσει και να με οδηγήσει στο καινούργιο μονοπάτι. Και γι' αυτό εγκατέλειψα την χώρα μου.

Και τώρα ξαναγυρίζω. Μου έλειψε το γράψιμο. Η συνήθειά μου. Να πατάω το πορτοκαλί κουμπί του blogger και να χάνομαι στην ανωνυμία, δίνοντας την ιστοσελίδα μου μόνο σε αυτούς που πραγματικά ήθελα. Ήδη, ξεκινάω να γράφω και τα χέρια μου πετάνε ελεύθερα στο πληκτρολόγιο που με κατάλαβε αρκετά καλά όλα αυτά τα χρόνια.

Οπότε ξαναξεκινάμε. Διαφορετικά αυτή τη φορά κι όπως βγει. Ελπίζω όλοι εσείς οι παλιοί να είστε ακόμα εδώ. Καλώς σας βρήκα, πάλι, στην Χώρα μου.

Point final et sourire.