Good old times...

Λατρεύω αυτό το τραγούδι... Κι ας μην είμαι αγόρι. Μου θυμίζει μία χρονιά στο Λύκειο... Το πέτυχα τυχαία χτες στον Freedom την ώρα που γυρνούσα σπίτι το βράδυ. Συνειδητοποίησα οτι έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που δεν έπαιζε τίποτα άλλο στο ipod μου, από την πρώτη φορά που το είχα ακούσει και το είχα ερωτευτεί, και ακόμα θυμόμουν τους στίχους. Έναν προς έναν. Μέχρι και σήμερα μία από τις τελευταίες φράσεις του Φοίβου στο τραγούδι κοσμεί τον τοίχο του δωματίου μου: "Περνάω την κιθάρα στο βίσμα, με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι. Αρχίζω τον πρώτο μου στίχο, τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι...."

Πρώτη φορά μέσα στα δύο χρόνια της σχολής που μελαγχόλησα λίγακι τα παλιά. Βόλτες στην αυλή του σχολείου, ipod στα παγκάκια και το "Εκείνη" να παίζει όσο πιο δυνατά πάει... Οι εποχές του συγκροτήματος. Οι εποχές που δεν άφηνα την κιθάρα από τα χέρια μου. Πρώτη και δευτέρα Λυκείου...

Δεν κρατάω πια την καιθάρα... Μου θυμίζει πράγματα που έχουν τελειώσει και δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορώ να παίξω πια... Μόνο τραγούδι τώρα.

Μπήκε μία άλλη φάση της ζωής... Και είναι πολύ όμορφη!!

Ίσως πάρω λίγο την κιθάρα τώρα.. Ίσα να την κουρδίσω και να παίξω το "Εκείνη" και το "wish you were here"...

Point final et sourire.