Πέρνα άτιμη μέρα! Πέρνα!

Το κείμενο αυτό θα το δημοσίευα δύο ώρες πρίν, αλλά το Internet (κοίτα ειρωνία) που μας εγκατέλειψε δεν μου το επέτρεψε.

"Ας γράψουμε κάτι. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, απλά θέλω να μην εμφανίζεται πια πρώτη η τελευταία ανάρτηση που έκανα.

Σε κανένα δίωρο θα πάω να πάρω τον μπέμπη. Τεράστιος ενθουσιασμός και χαρά. Επιτέλους μπορώ να κυκλοφορώ τις ώρες που θέλω, χωρίς να εξαρτώμαι από τα ωράρια της υπόλοιπης οικογένειας. Τώρα όποτε θέλω, το αυτοκίνητό μου θα είναι στο garage και θα με περιμένει. Δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρει κανείς, αφού τα κλειδιά είναι δικά μου, στο μπρελόκ με το φούξια Α και την κουκουβάγια που θα μου θυμίζουν ένα αστείο πρωί στο Κολωνάκι.

Έχω ετοιμάσει τα απαραίτητα cd για τον Άκη μου λοιπόν. Έχω φτιάξει τη λίστα με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που θα του αποθηκεύσω (ευτυχώς έχει 9 μνήμες ο μπέμπης, αλλιώς δεν θα χώραγαν)... Αύριο θα πάω να του ψωνίσω κιόλας! Τα απαραίτητα χαρτομάντηλα, τσίχλες (και τις σοβαρές με δυόσμο και τις δικές μου, τις Babballoo), ένα-δύο γλειφιτζούρια, κοκαλάκια για τα μαλλιά που μόνιμα μπαίνουν στα μάτια μου όταν οδηγώ...

Και το βράδυ θα τον πάω βόλτα.Όχι και πολύ μακριά, γιατί φοβάμαι πρώτη μέρα να τον πάρω βράδυ και να τον πάω μακριά. Αλλά θα βάλω μέσα όλα τα ζουζουνάκια και θα πάμε βόλτα!

Και μετά θα πάω μόνη μου. Μετά θα βάλω δυνατά τη μουσική μου και θα γυρίσω μόνη μου με τον Άκη μου. Έτσι για να το χαρώ όσο πιο πολύ γίνεται."

Αυτά ίσχυαν μέχρι πρίν από δύο ώρες. Τελικά αυτό το αυτοκίνητο όμως (και εγώ μαζί του) θα περάσει από σαράντα κύματα μέχρι να το οδηγήσω. Οι εξαιρετικοί υπάλληλοι της Opel φρόντισαν να κάνουν βλακεία και έτσι να μην μπορώ να πάρω τον μπέμπη μου. Τον είδα, μπήκα μέσα, έμαθα τις πινακίδες, άναψα τη μηχανή και τον άφησα εκεί που ήταν...

Κρίμα και υπολόγιζα τόσο πολύ στον μπέμπη να μου φτιάξει τη διάθεση. Έλεγα από μέσα μου "Ok μωρέ... Ας χαλάσει όσο θέλει η μέρα. Ας γίνει σκατά η διάθεση μου. Το απογευματάκι θα πάρω τον Άκη και θα είμαι χαρούμενη."... Πάλι κάτι χάλασε. Αχ ακριβό μου τετραθέσιο!



Δύσκολο σήμερα το point final (όταν έχω νεύρα δεν σταματάω). Ακόμα πιο δύσκολο το sourire.
Αλλά, point final et sourire.