Through the storm, we reach the shore...

Έβγαλε κρύο εε;; Έναν αέρα... Μία υγρασία...

Πολλά δυσάρεστα νέα τελευταία... Πάρα πολλα. Και δεν μου αρέσουν καθόλου μπορώ να πω... Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που δεν ξέρεις τι να πεις. Που δεν είναι απαραίτητα δική σου δουλειά αλλά αγαπάς τον ή τους ανθρώπους που εμπλέκονται σε αυτά και θέλεις οπωσδήποτε να βοηθήσεις... Να είσαι δίπλα τους με κάθε τρόπο.

Χαζομάρες. Ασχολούμαστε με χαζομάρες... Τα έχω ξαναπεί εγώ για τη φούσκα. Μία μπουρμπουλήθρα είναι η ζωή μας και σκάει πανεύκολα!! Ένα παφ (όχι πιφ Τ. μην μπερδεύεσαι!) και τέλος. Κλισέ για μία ακόμα φορά αλλά θα το πω το αγαπημένο μου ρητό... Carpe diem. Άδραξε την κάθε μέρα. Πιάσε κάθε ευκαιρία που θα παρουσιαστεί μπροστά σου. Ακουγέται εύκολο ε; Έξω απ' τον χορό, πολλά τραγούδια λένε!

Κάθομαι και κοιτάω με μία απελπισία την οθόνη του υπολογιστή. Δεν ξέρω πως να το συνεχίσω το κείμενο που ξεκίνησα... Το παθαίνω συχνά και όχι μόνο με κείμενα. Ξεκινάω κάτι και μετά φτάνω σε αδιέξοδο ή δεν είμαι αρκετά δυνατή για να το συνεχίσω. Το φοβάμαι και το σταματάω. Αυτός ο φόβος μου έχει στερήσει τόσα πολλά, αυτό το ένστικτο που πηγάζει τόσο αυθόρμητα από μέσα μου... Μία έντονη τάση που προστάζει: "φύγε ΤΩΡΑ! βάλτο στα πόδια...". Σαν ο οργανισμός μου να αισθάνεται κίνδυνο.... Άραγε πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα φοβηθεί σε κάποια σταυροδρόμια...

Θυμάμαι δύο περιπτώσεις... Στη μία αψήφησα τον φόβο μου και όσο και αν με τρόμαζε η κατάσταση, επέλεξα τον δύσκολο δρόμο και μου βγήκε σε καλό. Τώρα μπορώ να πω σε πάρα πολύ καλό καθότι η υπόλοιπη ζωή μου θα "θυμάται" πάντα αυτή την επιλογή. Από την άλλη, υπάρχει και η χαρακτηριστική φορά που υπέκυψα στον φόβο μου. Θέλω να πιστεύω πως και αυτό μου βγήκε σε καλό... Όχι δεν θέλω να πιστεύω, και για αυτό σίγουρη είμαι, απλά με ενοχλεί ακόμα το θέμα...

Άσχετο, αλλά πόσο μου αρέσει να ακούω κάτι γλυκό από έναν κοντινό μου άνθρωπο... Το άκουσα σήμερα από δύο... Από τη μία άκουσα ένα ευχαριστώ και από τον άλλον άκουσα κάτι που μου έχουν πει ελάχιστοι άνθρωποι και ελπιζω πολύ πολύ να το εννοεί γιατί αν όντως το λέει ειλικρινά με κάνει πάρα πολύ χαρούμενη! Τ. και Γ. για σας λέω... Τώρα αν διαβάζει κάποιος από τους δύο σας:
 Τ. να προσέχεις και μην μου λες ευχαριστώ, δεν χρειάζεται! Ούτε καν ζουζουνάκι μου... (πιφ!)
 Γ. ευχαριστώ για αυτό που είπες (ελπίζω να κατάλαβες τι εννοώ και να μην το ξέχασες!)!! Όπως δήλωσα παραπάνω με κάνει υπερχαρούμενη! (στέλνω ένα υπερχαμόγελο, ξέρεις ένα μεγάαααλο)...

 Τα παραπάνω ήταν λίγο άσχετα (ο γνωστός ανύπαρκτος ειρμός μου) αλλά έχουν πολύ μεγάλη σχέση με μικρά πράγματα που κάνουν τη μέρα και τη ζωή σου πιο χαρούμενη! Carpe diem λοιπόν.

A και ένα τελευταίο... Το ξέρατε οτι ο Antoine de Saint Exupéry, ο συγγραφέας του "Μικρού Πρίγκηπα" και πιλότος στις 31 Ιουλίου του 1944 απογειώθηκε και δεν γύρισε ποτέ... Το πτώμα του δεν έχει βρεθεί ακόμα. Το μόνο στοιχείο εμφανίστηκε το 1998 όταν ένας ψαράς ανακάλυψε το βραχιόλι του συγγραφέα όπου ήταν γραμμένο το όνομά του και αυτό της συζύγου του Consuelo de Saint Exupéry... Ιδανικός τρόπος θανάτου για τον άνθρωπο αυτόν... Στα σύννεφα.

Πι.Ες. : Προσθήκη στο ποστ στις 00:50, 11/11/2010... Μία μέρα αργότερα. Νέα ατάκα του Γ. : "Πόσο μ' αρέσει όταν καθόμαστε όλοι μαζί και απλά γελάμε. Νιώθω οτι τα ξεχνάω όλα". Με κάλυψε νομίζω...

Point final et sourire.