Γιούχου!! Τραγουδάκι!!

Ναι λοιπόν... Γράφτηκε το τραγούδι μου. Το βρήκα σήμερα το πρωί, έτοιμο στο inbox του messenger. Το συζητάγαμε καιρό. Το είχα ζητήσει από την Μ. από τον πρώτο καιρό που είχαμε γνωριστεί. Είχα ξεκινησεί τη μουρμούρα: "δεν υπάρχει κανένα τραγούδι για το όνομά μου...". Μετραμε πια 4 χρόνια.

 Ώσπου το καλοκαίρι γράψαμε το τραγούδι της Μπουμπούς. Και τότε η Μ. υποσχέθηκε και το δικό μου τραγούδι. Τα είχαμε πει. Κάτι χαρούμενο... Κάτι που να της θυμίζει εμένα. Και έτσι προέκυψε αυτό... Το "εγώ φταίω που σ' ανέχομαι.". Με τον τίτλο να υπονοεί πάρα πολλά!

Και μου φτιάχνει τόσο πολύ το κέφι. Κι ας μην είναι επαγγελματικά ηχογραφημένο, κι ας έχει τα φαλτσάκια του. Μ' αρέσει πολύ. Γιατί είναι χαρούμενο, γιατί είναι χαμογελαστό. Γιατί είναι αστείο σε σημεία που ξέρω να διακρίνω εγώ.  

Και μένει κολλημενός στο μυαλό μου ο τελευταίος στίχος... "Να πετάτε μαζί, πάντα για μένα θα είσαι χειμερινή λιακάδα στη θερινή μου βροχή.". Πολλά πολλά πολλά πολλά πολλά χαμόγελα. Ένα παιδάκι κρύβεται στο τραγουδάκι μου. Ή μάλλον δύο... Ή μάλλον πολλά. Γιατί μου θυμίζει πολλούς και πολλά!

"Ποίματα,μπύρες, τραγούδια, ξενύχτια και ποιος να σε πιάσει;;;"

Πολύ εγωκεντρική η ανάρτησή μου, αλλά τι να κάνω; Είμαι πολύ χαρούμενη για το τραγουδάκι μου και είπα να το μοιραστώ...Α και εκτός αυτού, προωθώ και την καριέρα της Μ.

Μ. μου άμα διαβάζεις σ' ευχαριστώ πολύ. Και το ξέρεις οτι το εννοώ. Και θα είμαι πάντα εδώ. Κι όταν έρθει το βραδυ και ο ένας κλαίει στην άλλη γραμμη, θα είμαι πάντα εκεί.... :D Το παρακάτω το διάβασα στην Χριστουγεννιάτικη κάρτα των starbucks και μου άρεσε, και σου ταιριάζει, και θα στο πω! "Κανένα δώρο δεν μπορεί να είναι τόσο μεγάλο, όσο το χαμογελό σου!"... Μπουμπουνοκέφαλη!

Point final et sourire... (υπερτεράστιο το sourire.)