sit back & enjoy the ride....

Επιλογές και συνέπειες... Λέξεις άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Δική σου επιλογή ποιον θα αγαπήσεις, δική σου επιλογή ποιον θα ξεχάσεις, δική σου επιλογή αν θα προσπαθήσεις και τελικά, στο κάτω κάτω, σχεδόν δική σου και η επιλογή αν θα πετύχεις.

Επιλογές που ίσως οδηγήσουν σε μεγάλες αλλαγές. Ίσως πάλι και όχι... Εξαρτάται μάλλον από το πώς βλέπεις εσύ την αλλαγή. Πόσο την χρειάζεσαι και πόσο την φοβάσαι. Πόσο την έχεις ανάγκη ή πόσο θέλεις να κρυφτείς πίσω από αυτή για να δικαιολογήσεις την αδράνειά σου.

Λένε πώς η πρώτη επιλογή είναι τις περισσότερες φορές και η πιο σωστή. Όχι, όχι εκείνη η επιλογή που θα πείς στον πρώτο που θα σε ρωτήσει. Εκείνη που θα εκραγεί στο μυαλό σου μόλις ακούσεις την ερώτηση. Εκείνη που αν έχεις δίλημμα και ρίξεις κορώνα ή γράμματα, θα κάνει την καρδιά σου να ελπίζει κρυφά να έρθουν γράμματα. Εκείνη που πηγάζει βαθιά μέσα από το υποσυνείδητο.

Πιστεύω ακράδαντα στις επιλογές. Και πιστεύω, επίσης (αν και συνέχεια μου φωνάζεις πως όλα είναι μαθηματικά), ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Τα πάντα στην ζωή μας δίνουν εφόδια για να προχωρήσουμε παρακάτω. Κάθε αναποδιά μας κάνει πιο δυνατούς και κάθε συνέπεια μας δείχνει τα λάθη στις επιλογές μας, για να μην τα ξανακάνουμε.
 

Είναι όμορφο πράγμα να ξέρεις τι θέλεις. Να έχεις καταχωνιάσει στο βάθος του μυαλού σου τις επιλογές και τα όνειρά σου και ακόμα και αν δεν τολμάς να τα αποκαλύψεις (από φόβο ίσως;), βαθειά μέσα σου να είσαι σίγουρος για το δρόμο σου, όσες στροφές και αναποδιές κι αν σου εμφανίσει.Και έτσι, τελικά,να κάθεσαι σε μία κουνιστή καρέκλα, να σκέφτεσαι τη ζωή σου και να μπορείς με σιγουριά να πεις: "Ό,τι κι αν έγινε, όσο κι αν έπεσα, όσο κι αν έκλαψα, όσο κι αν γέλασα, δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έκανα. Είμαι ευτυχισμένος."

Και προσοχή. Ναι, αγαπάμε τα λάθη μας γιατί μας κάνουν αυτό που είμαστε. Αλλά το ίδιο λάθος δεύτερη φορά, δεν είναι λάθος. Είναι επιλογή.

Πιες: Η αλλαγή δεν είναι απαραίτητα ριζική. Κοίταξε να αλλάξεις αυτό που έχεις και να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό. Αυτό είναι που θα σε κάνει καλύτερο επαγγελματία και πάνω από όλα σωστό και καλό άνθρωπο.

Πιες 2: Καλό φθινόπωρο. Και οι δικές μου ριζικές αλλαγές? Ένα φρεσκοβαμμένο δωμάτιο, με καινούργια έπιπλα, με μία ροζ ορχιδέα και με ένα φούξια στίκερ Audrey Hepburn κολλημένο στον ένα τοίχο. Φωτεινό, όμορφο, καθαρό και τελείως Αμελί Μελόν.

Πιες 3: Χρόνια πολλά, αγαπημένη μου Χώρα που έγινες ενός αλλά δεν κατάφερα να σε γιορτάσω όπως ήθελα.

Point final et sourire.

Lucky charm...

Δεν έχω κανένα δικαίωμα να ξαναγκρινιάξω για τίποτα...


Αλλά είμαι λίγοοοοο γκαντεμοσαυράκι! Γιατί πετάω από Λονδίνο με Ολυμπιακή στις 28 Μαρτίου αλλά ξεφνικά χτες η Ολυμπιακή αποφασίζει να σταματήσει όλα τα δρομολόγια από και προς το Λονδίνο μετά τις 27 του μήνα και φυσικά η πτήση μου ακυρώθηκε! Ευτυχώςτο ταχτοποιήσαμε! (το ταξίδι του παραλόγου έχει καταντήσει πια αυτό!)

Αλλά δεν πρέπει να ξαναγκρινιάξω για κανένα λόγο. Έτσι για να εκτιμάμε λίγο αυτά που έχουμε γύρω μας και να βλέπουμε τι συμβαίνει και στον υπόλοιπο κόσμο.

ΤΕΛΟΣ. ΕΙΜΑΙ Ο ΠΙΟ ΤΥΧΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ και θα το φωνάζω καθημερινά στον εαυτό μου αυτό!


Μία από τις πιο όμορφες μουσικές που υπάρχουν!

Point final et sourire.

Πέρνα άτιμη μέρα! Πέρνα!

Το κείμενο αυτό θα το δημοσίευα δύο ώρες πρίν, αλλά το Internet (κοίτα ειρωνία) που μας εγκατέλειψε δεν μου το επέτρεψε.

"Ας γράψουμε κάτι. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, απλά θέλω να μην εμφανίζεται πια πρώτη η τελευταία ανάρτηση που έκανα.

Σε κανένα δίωρο θα πάω να πάρω τον μπέμπη. Τεράστιος ενθουσιασμός και χαρά. Επιτέλους μπορώ να κυκλοφορώ τις ώρες που θέλω, χωρίς να εξαρτώμαι από τα ωράρια της υπόλοιπης οικογένειας. Τώρα όποτε θέλω, το αυτοκίνητό μου θα είναι στο garage και θα με περιμένει. Δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρει κανείς, αφού τα κλειδιά είναι δικά μου, στο μπρελόκ με το φούξια Α και την κουκουβάγια που θα μου θυμίζουν ένα αστείο πρωί στο Κολωνάκι.

Έχω ετοιμάσει τα απαραίτητα cd για τον Άκη μου λοιπόν. Έχω φτιάξει τη λίστα με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που θα του αποθηκεύσω (ευτυχώς έχει 9 μνήμες ο μπέμπης, αλλιώς δεν θα χώραγαν)... Αύριο θα πάω να του ψωνίσω κιόλας! Τα απαραίτητα χαρτομάντηλα, τσίχλες (και τις σοβαρές με δυόσμο και τις δικές μου, τις Babballoo), ένα-δύο γλειφιτζούρια, κοκαλάκια για τα μαλλιά που μόνιμα μπαίνουν στα μάτια μου όταν οδηγώ...

Και το βράδυ θα τον πάω βόλτα.Όχι και πολύ μακριά, γιατί φοβάμαι πρώτη μέρα να τον πάρω βράδυ και να τον πάω μακριά. Αλλά θα βάλω μέσα όλα τα ζουζουνάκια και θα πάμε βόλτα!

Και μετά θα πάω μόνη μου. Μετά θα βάλω δυνατά τη μουσική μου και θα γυρίσω μόνη μου με τον Άκη μου. Έτσι για να το χαρώ όσο πιο πολύ γίνεται."

Αυτά ίσχυαν μέχρι πρίν από δύο ώρες. Τελικά αυτό το αυτοκίνητο όμως (και εγώ μαζί του) θα περάσει από σαράντα κύματα μέχρι να το οδηγήσω. Οι εξαιρετικοί υπάλληλοι της Opel φρόντισαν να κάνουν βλακεία και έτσι να μην μπορώ να πάρω τον μπέμπη μου. Τον είδα, μπήκα μέσα, έμαθα τις πινακίδες, άναψα τη μηχανή και τον άφησα εκεί που ήταν...

Κρίμα και υπολόγιζα τόσο πολύ στον μπέμπη να μου φτιάξει τη διάθεση. Έλεγα από μέσα μου "Ok μωρέ... Ας χαλάσει όσο θέλει η μέρα. Ας γίνει σκατά η διάθεση μου. Το απογευματάκι θα πάρω τον Άκη και θα είμαι χαρούμενη."... Πάλι κάτι χάλασε. Αχ ακριβό μου τετραθέσιο!



Δύσκολο σήμερα το point final (όταν έχω νεύρα δεν σταματάω). Ακόμα πιο δύσκολο το sourire.
Αλλά, point final et sourire.