Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Σκέψεις που μετά από καιρό, ήρθε η ώρα να γραφτούν...

Αναρωτιέμαι συχνά ποιος είναι αυτός ο αληθινός εαυτός που κρύβεται βαθιά μέσα μας. Τι υπάρχει κάτω από μάσκες συναισθημάτων, εμπειριών, συνανθρώπων, προκαταλήψεων και κατεστημένου... Πόσο μπορεί να επηρεάσει ένας άνθρωπος τον χαρακτήρα σου και πόσο βαθιά μπορεί να τον καταπνίξει τελικά πριν καταλάβεις- γιατί κάποια στιγμή θα το καταλάβεις- ότι αυτή η ζωή δεν σου ταιριάζει, ότι κρύβεται κάτι διαφορετικό μέσα σου.

Λέμε συχνά "πω πω, δες πως άλλαξε! έγινε άλλος άνθρωπος...". Όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Δεν γίνεται κανείς άλλος άνθρωπος, δεν γεννιέται ένας χαρακτήρας, απλά καλλιεργείται. Τα στοιχεία υπάρχουν βαθιά ριζωμένα μέσα του, περιμένοντας τις κατάλληλες συγκυρίες μέχρι να βγουν.

 Όταν κάποιος "κρύβει" ένα χαρακτηριστικό (και δεν εννοώ να το κάνει επίτηδες, εκεί μιλάμε για άλλη περίπτωση), το πιο πιθανό είναι να μην ξέρει ότι εκεί, ναι ναι εκεί κάπου πολύ βαθιά, υπάρχει κάτι, κάτι το οποίο δεν έχει ανακαλύψει ακόμα, αλλά θα βγει στη φόρα με την πρώτη ευκαιρία.

 Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι τόσο δυναμικοί και εξωστρεφής που τα χαρακτηριστικά τους δεν κρύβονται εύκολα... Ή μάλλον όχι "κρύβονται", δεν μ' αρέσει καθόλου αυτή η λέξη. Οπότε θα γράψω ότι οι πτυχές τους αυτές είναι εμφανείς, αναδύονται από παντού... Αυτό είναι άλλωστε που τους κάνει και δυναμικούς, ο χαρακτήρας τους που παλεύει να εμφανιστεί με οποιονδήποτε τρόπο.

Και υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι... Εγώ μπορώ να πω πως ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Θα μας καταλάβετε εύκολα αν μας δείτε. Εμείς λοιπόν είμαστε αρκετά πιο εσωστρεφείς, δεν έχουμε κατανοήσει ούτε οι ίδιοι καλά καλά τον εαυτό μας. Εμπιστευόμαστε, όμως, τους ανθρώπους και ανάλογα με ένα εσωτερικό καμπανάκι (ένστικτο; προαίσθημα; συμπάθεια;), τους αφήνουμε να "βγάλουν" κάτι από μέσα μας.  Μας βοηθούν, αν όχι να καταλάβουμε, να εξωτερικεύσουμε τις εσωτερικές πτυχές μας. Ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εκεί, ακόμα κι όταν δουν το αληθινό μας πρόσωπο. θα συνεχίσουν να μας αγαπούν με τα ελαττώματα μας, τα κολλήματα και τις βλακείες που θα ξεστομίζουμε. Γιατί αυτό είμαστε εμείς.

Το χειρότερο, όμως, που συμβαίνει, είναι να νομίζεις ότι βρήκες έναν τέτοιον άνθρωπο και τελικά να έχεις μία τελείως λάθος αντίληψη. Να βλέπεις (ή και σε πολλές περιπτώσεις να μην θέλεις να δεις) ότι προσπαθεί να σε αλλάξει. Παλεύει να σε φέρει στα μέτρα του. Δεν του αρέσει αυτό που βλέπει, δεν το αντέχει κι έτσι προσπαθεί με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο να σε προσαρμόσει στις δικές του ανάγκες. Να σου δημιουργήσει αρετές και να σου βάλει ιδέες για ελαττώματα που ούτε είχες σκεφτεί ότι μπορεί να έχεις. Κατηγορεί τον χαρακτήρα σου, αρνείται τελικά εκείνος ή εκείνη την πραγματικότητα, ώστε να μην αλλάξει τη δική του, να μην βγει από τη "βολή" του, κατά κάποιο τρόπο.

Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όταν αυτοί οι άνθρωποι κάνουν όλα τα παραπάνω, όχι μόνο δεν καταλαβαίνεις την προσπάθειά τους να σε αλλάξουν, αλλά θεωρείς ότι όσα κάνουν, τα κάνουν ανιδιοτελώς, μόνο και μόνο για το δικό σου καλό. Όμως αλλάζουν οι καιροί και τελικά καταλήγεις να παρατηρείς και να σκέφτεσαι. Γνωρίζεις ανθρώπους που βγάζουν τον πραγματικό σου εαυτό, χωρίς να σε κατακρίνουν, χωρίς να προσπαθούν να σε αλλάξουν, που σε αποδέχονται για αυτό ακριβώς που είσαι. Καταλαβαίνεις πόσο πιο χαρούμενος μπορείς να υπάρξεις, πόσο όμορφο είναι να γελάς με την ψυχή σου και να δείχνεις στους γύρω σου ποιος είσαι, γιατί θα το εκτιμήσουν και δεν θα σε κοροιδέψουν ούτε θα σε αλλάξουν. Θα σου υποδείξουν το λάθος σου, αλλά δεν θα προσπαθήσουν να σε αλλάξουν γιατί ξέρουν οτι αυτός είναι ο πραγματικός σου εαυτός.

Και εκεί είναι που λες: "Μα καλά, πόσο ηλίθια μπορεί να ήμουν;"



Νέα αγάπη οι Pain of Salvation... Thank you B.



Πι.ες.: Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις
Πι.ες. 2: Που θα μου πάει, κάποια στιγμή θα το βρω αυτό που ψάχνω... Ανάμεσα σε κάποιο βιβλίο, στη ντουλάπα, στις παλιές κάρτες, πίσω από τη βιβλιοθήκη;; Κάπου είναι, δεν έκανε φτερά... Και τότε θα βεβαιωθώ οτι δεν έχω τρελαθεί ακόμα.

Point final et sourire.

Γύρω στις 12 ώρες αργότερα... Κάπου στις 4 το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Λίγες ώρες ύπνου (κοντά στις πέντε με έξι συνολικά). Βόλτα με τον ήλιο στο πρόσωπό μου, δίπλα στην αγαπημένη μου θάλασσα, παρέα με τον Λαυρέντη, τον Φίλιππο, τον Μπάμπη, τον Βασίλη, τον Διονύση και τον Daniel Gildenlöw και ένα μισάωρο στο αγαπημένο μου μέρος. Που φτάσαμε... Να βγαίνω εγώ για περπάτημα! :)

4 σχόλια:

  1. Όταν καταλάβεις πως κάποιος προσπαθεί να σε αλλάξει, όταν κάποιος δεν σ' εκτιμά για αυτό που πραγματικά είσαι, αλλά για αυτό που θα ήθελε να είσαι, πάψε ν'ασχολείσαι μαζί του.
    Αν ακόμα κι όταν προσπαθείς να μην επηρεάζεσαι, συλλάβεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να καταπνίξει αυτό που είσαι και να προσαρμοστεί στις ανάγκες ή στα "μέτρα" αυτού του πολύτιμου τρίτου, τότε φύγε μακριά...
    Δεν αξίζει να καταργείς την ύπαρξή σου και να δημιουργείς στη θέση της μια νέα, πιο συμβατή με τους εκάστοτε "σημαντικούς άλλους" της ζωής σου.Δεν αξίζει για κανέναν...

    υγ1:πραγματικά από τα ωραιότερα κείμενα σου
    υγ2:η συγκυρία για να ξεχυθεί η θαμμένη χαζοχαρουμενιά σου μάλλον ήμουν εγώ χαχαχαχα :)
    υγ3:το περπάτημα με ανησυχεί περισσότερο από όλα :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευτυχως Belle αυτά που μου λες τα κατάλαβα επιτέλους. Δυστυχώς, τα κατάλαβα πολύ αργά....

    Merci γλυκιά μου για τα καλά σου λόγια..

    Καλά δεν το συζητώ, ξύπνησε η χαζοχαρουμενιά από χτες!! Τώρα έχω φτάσει σε σημείο να μυρίζω φράουλες! ;)

    Belle ευτυχώς που γύρισες για να μπει μια τάξη... Άκου κει να βγω για περπάτημα! Πιφ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. απλα θα πω οτι ακομα μια φορα ταυτιζομαι...ανθρωποι προσπαθησαν να με αλλαξουν κια να με προσασμοσουν...οταν αρχισα να καταλαβαινω οτι η φιλια αυτη περισσοτερο με φθειρει παρα μου δινει απομακρυνθηκα...αυτη τη στιγμη νιωθω οτι εχω βρει ανθρωπους που μου βγαζουν τον πραγματικο μου εαυτο και περναω ασυγκριτα καλα μαζι τους....μερικες φορες επιλεγω τη μοναξια απο το να βρισκομαι με ατομα που δε με εκφραζουν και ισως καποιες φορες ειναι δυσκολο...αλλα στην προσπαθεια μου να βρω ποια ειμαι καλυτερα ετσι! Και εγω ανηκω σε αυτους τους ανθρωπους που δεν ανοιγονται με τη μια, ουτε με τη δευετρη μη σου πω...και ορισμενες φορες ανοιχτηκα και υστερα πληγωθηκα...χωρις λογο νομιζω διοτι επρεπε να ειχα καταλαβει απο την αρχη..ισως και οχι...συγνωμη παρασυρθηκα!! Θα κρατησω αυτο :οι αληθινοι φιλοι δεν θα προσπαθήσουν να σε αλλάξουν γιατί ξέρουν οτι αυτός είναι ο πραγματικός σου εαυτός. Φιλακιαααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. τελικά Μάγια πολύ ταιριάζουμε εμείς οι δύο!! Να δούμε πότε θα σταματήσουμε να στεναχωρούμε τον εαυτό μας για πράγματα που δεν αξίζουν... Φιλάκια φιλάκια φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για πείτε...