Φώτα, φρενάρισμα, δρόμος με βροχή, κράσπεδο, κενό και το παράθυρό μου κάπως, μάλλον μαγικά, ακουμπάει στο πεζοδρόμιο. Στο πεζοδρόμιο;; Έλα, πρέπει να ξυπνήσεις...
Και κανείς να μην πιστεύει ότι σίγουρα είμαστε καλά. Πως γίνεται να είμαστε καλά;; Αφού βγήκαμε από την οροφή του αυτοκινήτου...
Και μετά, εμείς. Τρία άτομα καθισμένα στο πεζοδρόμιο. Τρία άτομα που το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να ρωτήσουν αν οι άλλοι ήταν καλά και με το που βγήκαν πιάστηκαν σε μία μεγάλη αγκαλιά. Τρία άτομα που κάθισαν μετά στο πεζοδρόμιο, περιμένοντας, και αναρωτιούνταν που χάθηκαν τ' αστέρια αυτό το βράδυ...;;
Μα καλά, πως έγινε;;
Είναι για να λες, "μία φορά δεν έβαλα ζώνη και έγινε...". Γι' αυτό πάντα ζώνη. ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΗ.
Point final et sourire.
Kassie. Σήμερα είναι σκοτείνη μέρα.
Όχι... Απλά όχι. Είναι μερικές φορές που λες απλά ΟΧΙ! Τέλος.
Απλά ΤΕΛΟΣ...
Μεγάλε, εκεί πάνω μου κάνεις πλάκα?! 'Οχι πες μου δηλαδή! Πλάκα μου κάνεις. Απλά δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Δεν μπορεί να συμβαίνει και μάλιστα ακριβώς όπως το είχα προβλέψει. Ρε Μεγάλε, ΤΩΡΑ σου ήρθε;; ΤΩΡΑ, την τύχη μου; Επανέρχομαι μετά από τόσο καιρό και το μόνο που έχεις να πεις και να κάνεις είναι αυτό; Λιγο λάθος το timing δεν νομίζεις;
Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει... Ok, το κατάλαβα. Αλλά μην το πάρουμε και τοις μετρητοίς. Αρκετά κατεβήκαμε, ΦΤΑΝΕΙ ΤΩΡΑ. ΤΕΛΟΣ.
Κόσμε, μην τρέμεις άλλο. Τελείωσε, δεν θέλω να σε κατακτήσω τώρα... Περίμενε λιγάκι να ανέβω πρώτα.
"Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάει στο κενό. Ν' ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μία παλιά γκαμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε. Και στις δισκοθήκες πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. [...] Μ'αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σαν να γίνεται κάτι αλλού- που μόνο αυτή τ' ακούει, και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα." Ο. Ελύτης
ΤΕΛΟΣ, ΕΙΠΑ. (ναι, Μεγάλε ακούς;;). Αν δεν σταματήσεις, δεν θα αντέξω άλλο.
Pain of Salvation εε; Η χειρότερη επιλογή που θα μπορούσα να κάνω για αυτό το πόστ. Αλλά τι να κάνουμε; Οι στίχοι είναι απλά........εγώ.
This time I've tried not to get hurt
This time I'll stay untouched by pain and dirt
This time I'll stick to what I've learned
This time I'll fly so low I won't get burned
Maybe it's not enough
Maybe this time it's just too much
Maybe I'm not that tough
Maybe this time the road is just too roughWorn down
So I sit downI've walked this road so many years
I've worned out all my boots
I've cried all tears
So many cross roads left behind
So manychoices burned in to my mind
Maybe it's not enough
Maybe this time it's just too much
Maybe I'm not that tough
Maybe this time the road is just too roughTo take me home {But I walk on}
Τι άλλο χρειάζεται τελικά; Τι δεν έγινε σωστά;
Τελικά αυτή τη φορά the road was just too rough, i'm not that tough.
All it takes is faith & trust... And just a bit of pixie dust. Κουράστηκα όμως να περιμένω για τη νεραϊδόσκονη.
Κάθε φορά είμαι πρόθυμη να μπλέξω τις σκέψεις μου. Να παίξω ένα κρυφτό με την αλήθεια. Κάθε φορά είμαι πρόθυμη να βγάλω ένα άλλο νόημα από τις φράσεις. Ψάχνω μία σημειολογία κάτω από τις λέξεις, ένα κρυφό νόημα κάτω απο ένα χαμόγελο. Μπερδεύω τα πράγματα περισσότερο από όσο χρειάζεται και χάνω τελικά τη σημασία τους.
Γυναικεία λογική υπερανάλυσης. Κάτω από οποιαδήποτε φράση θα ψάξουμε τι υπονοείται... Αν τελικά δεν ήθελες να πεις αυτό που είπες, αλλά κάτι άλλο που ήθελες να πεις και τελικά δεν το είπες γιατί αν το έλεγες δεν θα έπρεπε να το είχες πει;; Όπως δεν βγάζει νόημα η τελευταία φράση, κάπως έτσι χανόμαστε κι εμείς ανάμεσα σε σενάρια, ανάμεσα σε υποψίες και υποθέσεις, ανάμεσα σε νεύματα και μασημένα λόγια.
Υποψιαζόμαστε ακόμα και τη σκιά μας. Πιανόμαστε από μία μικρή κουβέντα και την κάνουμε τόσο μεγάλη, ικανή να χωρέσει μία ολόκληρη ιστορία αγάπης στις λίγες συλλαβές της. Δημιουργούμε ελπίδες και γατζωνόμαστε τόσο ισχυρά επάνω τους. Τόσο πολύ χρειαζόμαστε μία ελπίδα άραγε; Φτάνουμε σε ένα σημείο να βλέπουμε πράγματα που κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει. Είτε προσπαθούμε να δώσουμε στον εαυτό μας εντελώς πλασματικές ελπίδες , δημιουργούμε καταστάσεις που υπάρχουν μόνο στη σφαίρα του φανταστικού πιασμένοι από ένα μικρογεγονός, είτε καταρρακώνουμε τον εαυτό μας υποψιαζόμενοι τους πάντες και τα πάντα, βλέποντας σχέσεις, απάτες και πιθανούς έρωτες που δεν έχουν καμία βάση.
Συνέχεια χειροτερεύεις μολίς αρχίσεις να μπαίνεις στη διαδικασιά του να σκέφτεσαι καθε βλέμμα, κάθε λέξη και κάθε χειρονομία. Παλεύεις να βρεις μία συνέχεια, αποδείξεις για τις υποψίες σου. Τελικά καταλήγεις να θέλεις να δεις καθαρά τα πράγματα. Να αποστασιοποιηθείς για να ξεμπλέξεις τις σκέψεις σου. Να σε πάρει κάποιος από το χέρι και να κάτσει να σου πει ένα ναι ή ένα οχι. Έχεις φτάσει στο σημείο που οι σκέψεις σου έχουν γίνει κουβάρι και χρειάζεται ένα σπαθί ώστε να τις κόψεις γιατί ο κόμπος είναι τόσο δύσκολος και σφιχτός που δεν μπορείς πια να τον λύσεις.
Και γιατί; Γιατί να φτάσεις να μπεις σε αυτή τη διαδικασία; Γιατί να αναλώνεις τον εαυτό σου ψάχνοντας κρυμμένα λόγια και φτιάχνοντας μπουρμπουλήθρες που θα σπάσουν με το πρώτο φύσημα του αέρα; Τελικά το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο θάρρος... Λίγο θάρρος και δύο λέξεις με έξι γράμματα. Και κάποιον να σου κρατήσει το χέρι.
Point final et sourire.
24 ώρες αργότερα, 10/01/2011. Ελεύθερη πτώση. Το "ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει" που λέγαμε... Εγώ μόλις ήρθε η ώρα να κατέβω.... Έπιασα πάτο και μυρίζομαι κατάρρευση λίαν συντόμως. Ευτυχώς αφήσαμε τα πισωγυρίσματα για τα καλά πίσω.
Αναρωτιέμαι συχνά ποιος είναι αυτός ο αληθινός εαυτός που κρύβεται βαθιά μέσα μας. Τι υπάρχει κάτω από μάσκες συναισθημάτων, εμπειριών, συνανθρώπων, προκαταλήψεων και κατεστημένου... Πόσο μπορεί να επηρεάσει ένας άνθρωπος τον χαρακτήρα σου και πόσο βαθιά μπορεί να τον καταπνίξει τελικά πριν καταλάβεις- γιατί κάποια στιγμή θα το καταλάβεις- ότι αυτή η ζωή δεν σου ταιριάζει, ότι κρύβεται κάτι διαφορετικό μέσα σου.
Λέμε συχνά "πω πω, δες πως άλλαξε! έγινε άλλος άνθρωπος...". Όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Δεν γίνεται κανείς άλλος άνθρωπος, δεν γεννιέται ένας χαρακτήρας, απλά καλλιεργείται. Τα στοιχεία υπάρχουν βαθιά ριζωμένα μέσα του, περιμένοντας τις κατάλληλες συγκυρίες μέχρι να βγουν.
Όταν κάποιος "κρύβει" ένα χαρακτηριστικό (και δεν εννοώ να το κάνει επίτηδες, εκεί μιλάμε για άλλη περίπτωση), το πιο πιθανό είναι να μην ξέρει ότι εκεί, ναι ναι εκεί κάπου πολύ βαθιά, υπάρχει κάτι, κάτι το οποίο δεν έχει ανακαλύψει ακόμα, αλλά θα βγει στη φόρα με την πρώτη ευκαιρία.
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι τόσο δυναμικοί και εξωστρεφής που τα χαρακτηριστικά τους δεν κρύβονται εύκολα... Ή μάλλον όχι "κρύβονται", δεν μ' αρέσει καθόλου αυτή η λέξη. Οπότε θα γράψω ότι οι πτυχές τους αυτές είναι εμφανείς, αναδύονται από παντού... Αυτό είναι άλλωστε που τους κάνει και δυναμικούς, ο χαρακτήρας τους που παλεύει να εμφανιστεί με οποιονδήποτε τρόπο.
Και υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι... Εγώ μπορώ να πω πως ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Θα μας καταλάβετε εύκολα αν μας δείτε. Εμείς λοιπόν είμαστε αρκετά πιο εσωστρεφείς, δεν έχουμε κατανοήσει ούτε οι ίδιοι καλά καλά τον εαυτό μας. Εμπιστευόμαστε, όμως, τους ανθρώπους και ανάλογα με ένα εσωτερικό καμπανάκι (ένστικτο; προαίσθημα; συμπάθεια;), τους αφήνουμε να "βγάλουν" κάτι από μέσα μας. Μας βοηθούν, αν όχι να καταλάβουμε, να εξωτερικεύσουμε τις εσωτερικές πτυχές μας. Ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εκεί, ακόμα κι όταν δουν το αληθινό μας πρόσωπο. θα συνεχίσουν να μας αγαπούν με τα ελαττώματα μας, τα κολλήματα και τις βλακείες που θα ξεστομίζουμε. Γιατί αυτό είμαστε εμείς.
Το χειρότερο, όμως, που συμβαίνει, είναι να νομίζεις ότι βρήκες έναν τέτοιον άνθρωπο και τελικά να έχεις μία τελείως λάθος αντίληψη. Να βλέπεις (ή και σε πολλές περιπτώσεις να μην θέλεις να δεις) ότι προσπαθεί να σε αλλάξει. Παλεύει να σε φέρει στα μέτρα του. Δεν του αρέσει αυτό που βλέπει, δεν το αντέχει κι έτσι προσπαθεί με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο να σε προσαρμόσει στις δικές του ανάγκες. Να σου δημιουργήσει αρετές και να σου βάλει ιδέες για ελαττώματα που ούτε είχες σκεφτεί ότι μπορεί να έχεις. Κατηγορεί τον χαρακτήρα σου, αρνείται τελικά εκείνος ή εκείνη την πραγματικότητα, ώστε να μην αλλάξει τη δική του, να μην βγει από τη "βολή" του, κατά κάποιο τρόπο.
Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όταν αυτοί οι άνθρωποι κάνουν όλα τα παραπάνω, όχι μόνο δεν καταλαβαίνεις την προσπάθειά τους να σε αλλάξουν, αλλά θεωρείς ότι όσα κάνουν, τα κάνουν ανιδιοτελώς, μόνο και μόνο για το δικό σου καλό. Όμως αλλάζουν οι καιροί και τελικά καταλήγεις να παρατηρείς και να σκέφτεσαι. Γνωρίζεις ανθρώπους που βγάζουν τον πραγματικό σου εαυτό, χωρίς να σε κατακρίνουν, χωρίς να προσπαθούν να σε αλλάξουν, που σε αποδέχονται για αυτό ακριβώς που είσαι. Καταλαβαίνεις πόσο πιο χαρούμενος μπορείς να υπάρξεις, πόσο όμορφο είναι να γελάς με την ψυχή σου και να δείχνεις στους γύρω σου ποιος είσαι, γιατί θα το εκτιμήσουν και δεν θα σε κοροιδέψουν ούτε θα σε αλλάξουν. Θα σου υποδείξουν το λάθος σου, αλλά δεν θα προσπαθήσουν να σε αλλάξουν γιατί ξέρουν οτι αυτός είναι ο πραγματικός σου εαυτός.
Και εκεί είναι που λες: "Μα καλά, πόσο ηλίθια μπορεί να ήμουν;"
Νέα αγάπη οι Pain of Salvation... Thank you B.
Πι.ες.: Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις
Πι.ες. 2: Που θα μου πάει, κάποια στιγμή θα το βρω αυτό που ψάχνω... Ανάμεσα σε κάποιο βιβλίο, στη ντουλάπα, στις παλιές κάρτες, πίσω από τη βιβλιοθήκη;; Κάπου είναι, δεν έκανε φτερά... Και τότε θα βεβαιωθώ οτι δεν έχω τρελαθεί ακόμα.
Point final et sourire.
Γύρω στις 12 ώρες αργότερα... Κάπου στις 4 το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Λίγες ώρες ύπνου (κοντά στις πέντε με έξι συνολικά). Βόλτα με τον ήλιο στο πρόσωπό μου, δίπλα στην αγαπημένη μου θάλασσα, παρέα με τον Λαυρέντη, τον Φίλιππο, τον Μπάμπη, τον Βασίλη, τον Διονύση και τον Daniel Gildenlöw και ένα μισάωρο στο αγαπημένο μου μέρος. Που φτάσαμε... Να βγαίνω εγώ για περπάτημα! :)
Είναι μερικές περίοδοι στη ζωή μας, που λες "δεν μπορεί, κάτι θα αλλάξει... Δεν γίνεται να πηγαίνουν όλα τόσο στραβά!". Είσαι τόσο χαρούμενος, περνάς τόσο καλά αλλά από παντού τρως πόρτα. Μικρά καθημερινά πράγματα που περιμένεις και προγραμματίζεις και τελικά καταλήγεις να τρως ένα Χ μεγατόνων. Άπο ένα μαγαζί που έκλεισε πριν προλάβεις να ψωνίσεις, από έναν φίλο που σε έστησε, από έναν οδηγό που έτρεχε στην βροχή και σε έκανε από την κορυφή μέχρι τα νύχια λούτσα. Εε λοιπόν ας δωθεί το βραβείο της πιο κουλής εβδομάδας στην βδομάδα που μας πέρασε.
Τέλος πάντων, έκτος από τα υπερ-Χ που έχω φάει αυτή τη βδομάδα, τριγυρνάνε πάρα πολύ στο μυαλό μου δύο φράσεις...
"Εκεί που είσαι, ήμουνα και εδώ που είμαι, θα 'ρθεις."
"Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει και οτι κατεβαίνει, ανεβαίνει."
Έχουν αποδειχτεί τόσο σωστές στη ζωή μου και ποτέ δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Μέχρι που είπα την δεύτερη στην Τ. και αρχίσαμε να το συζητάμε λίγο το θέμα. Από την Τετάρτη λοιπόν κάθομαι και τις σκέφτομαι.
"Οτι ανεβαίνει κατεβαίνει...". Όσο κι αν πέσεις, όσο κι αν πονέσεις, όσο κι αν πληγωθείς, θα ξανασηκωθείς. Ok ίσως να αργήσεις να σηκωθείς ανάλογά με το πόσο έχεις αγγίξει τον πάτο. Είναι γνωστό άλλωστε... Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Τα λέει και ο Ζακ Στεφάνου, "φτάσε στον πάτο εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω και βρες την ευτυχία κρυμμένη, κομμένη και ραμμένη για σένα." Δεν λέω, το να εκτοξευθείς στα αστέρια, όταν έχεις αγγίξει την πιο βαθεία τάφρο που μπορεί να υπάρξει, είναι δύσκολο. Πονάει και πληγώνει. Κάθε εγωισμός, κάθε περηφάνεια και πολλές φορές κάθε αυτοεκτίμηση χάνεται και δίνει τη θέση της σε μίσος, οργή και νεύρα. Και εκεί έρχεται ένας δεύτερος στίχος του ίδιου τραγουδιού του Ζακ "ισχύς εν τη ενώσει, ψυχή μου, και έλα μαζί μου στον πάτο.". Πονάς καλύτερα, όταν είσαι με παρέα. Όταν υπάρχει κάποιος δίπλα σου, κάποιος να σε στηρίξει και να σου πει αυτά που θέλεις να ακούσεις -ακόμα και αν δεν ισχύουν- μόνο και μόνο επειδή σ' αγαπάει και επειδή δεν είσαι καλά. Το μεγαλύτερο βήμα, όμως, θα γίνει από τον ίδιο σου τον εαυτό που θα βρεί το κουράγιο και τη δύναμη να διώξει το μίσος και την σαπίλα από μέσα του και θα φτάσει πολύ πιο ψηλά από εκεί που ήταν πριν. Θα κατέβει και θα ξαναανέβει... Εκτός αυτού, αν δεν φτάσεις στον πάτο, πως θα καταλάβεις την χαρά της κορυφής;;
Μην ξεχνιώμαστε, όμως, ισχύει και το αντίθετο... Όταν είσαι ψηλά στα σύννεφα, μπορεί από τη μία στιγμή στην άλλη να βρεθείς στο πάτωμα. Είτε επειδή σε πλήγωσαν, είτε επειδή ο υπέρμετρος εγωισμός σου πλήγωσε όλους τους υπόλοιπους. Γι' αυτό αστερακια της χώρας του Ποτέ προσοχή... "You give a little love and it all comes back to you" αλλά αν δεν το κάνεις ίσως βρεθείς φαρδύς πλατύς στον πάτο.
Τώρα για το ρητό νούμερο 1... Οι ρόλοι και οι καταστάσεις αλλάζουν από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο και ΜΠΟΥΜ εκεί που δεν το περιμένεις αντιστρέφονται τα πάντα. Από κει που έχεις το πάνω χέρι, βρίσκεσαι στην πλέον μειονεκτική θέση και το αντίθετο. Όποτε ας σκεφτόμαστε λίγο και τον υπόλοιπο κόσμο. Τη θέση στην οποία βρίσκεται... Κάποια στιγμή θα φτάσοουμε ίσως στην ίδια περίπτωση και θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο...
Τελικά αυτές οι δύο φράσεις είναι τόσο στενά συνδεδεμένες στο μυαλό και στη ζωή μου...
Τέλος λοιπόν με τα ρητά... Όσο για την βδομάδα που μας πέρασε ένα έχω να πω. Όταν γαμιούντα τα πάντα, εμείς θα γίνουμε κοάλα.
Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει μια μέρα κι ότι τελειώνει, αρχίζει πάλι ξανά...
Πι.Ες. : Η πολυαγαπημένη μου Τ. ξεκίνησε δικό της blog!! Όποτε το My fairy candy-garden είναι γεγονός!! Ελπίζω να με αφήσει να δοκιμάσω και εγώ τον ζαχαρένιο κήπο της! Καλή αρχή Belle...
Πραγματικά... Δεν πάμε καλά. Μου κάνει πλάκα ο "Μεγάλος", δεν εξηγείται αλλιώς!!
Πόσο καλά είμαι; Πόσο χάλια είσαι; Να μου ζητάς να βγούμε;
Χαχαχαχχααχαχχααχα........... Αυτό το λένε ειρωνία.
Να μου λες πως με ζηλεύεις για κάτι που έχω στη ζωή μου;
Μόλις μου είπες τι νιώθεις;; Οτι στεναχωριέσαι; Ότι δεν περνάς καλά;
Που πήγε εκείνο το παιδί που ήταν μια χαρά και μόνο του και δεν είχε ανάγκη κανέναν; Χάθηκε μήπως;
Θέλεις να βγούμε και πορώνεσαι με ότι λέω! Δεν γίνονται αυτά κάποιος μου κάνει πραγματικά πλάκα.
Οι αμφιβολίες σου για το οτιδήποτε πάνω μου: για τον χαρακτήρα μου, για τη ζωή μου, για τις επιλογές μου χάθηκαν κάπου σε μία διαδρομή ανάμεσα σε δύο πόλεις;;
