κρυφτό...

Κάθε φορά είμαι πρόθυμη να μπλέξω τις σκέψεις μου. Να παίξω ένα κρυφτό με την αλήθεια. Κάθε φορά είμαι πρόθυμη να βγάλω ένα άλλο νόημα από τις φράσεις. Ψάχνω μία σημειολογία κάτω από τις λέξεις, ένα κρυφό νόημα κάτω απο ένα χαμόγελο. Μπερδεύω τα πράγματα περισσότερο από όσο χρειάζεται και χάνω τελικά τη σημασία τους.

Γυναικεία λογική υπερανάλυσης. Κάτω από οποιαδήποτε φράση θα ψάξουμε τι υπονοείται... Αν τελικά δεν ήθελες να πεις αυτό που είπες, αλλά κάτι άλλο που ήθελες να πεις και τελικά δεν το είπες γιατί αν το έλεγες δεν θα έπρεπε να το είχες πει;; Όπως δεν βγάζει νόημα η τελευταία φράση, κάπως έτσι χανόμαστε κι εμείς ανάμεσα σε σενάρια, ανάμεσα σε υποψίες και υποθέσεις, ανάμεσα σε νεύματα και μασημένα λόγια.

Υποψιαζόμαστε ακόμα και τη σκιά μας. Πιανόμαστε από μία μικρή κουβέντα και την κάνουμε τόσο μεγάλη, ικανή να χωρέσει μία ολόκληρη ιστορία αγάπης στις λίγες συλλαβές της. Δημιουργούμε ελπίδες και γατζωνόμαστε τόσο ισχυρά επάνω τους. Τόσο πολύ χρειαζόμαστε μία ελπίδα άραγε; Φτάνουμε σε ένα σημείο να βλέπουμε πράγματα που κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει. Είτε προσπαθούμε να δώσουμε στον εαυτό μας εντελώς πλασματικές ελπίδες , δημιουργούμε καταστάσεις που υπάρχουν μόνο στη σφαίρα του φανταστικού πιασμένοι από ένα μικρογεγονός, είτε καταρρακώνουμε τον εαυτό μας υποψιαζόμενοι τους πάντες και τα πάντα, βλέποντας σχέσεις, απάτες και πιθανούς έρωτες που δεν έχουν καμία βάση.

Συνέχεια χειροτερεύεις μολίς αρχίσεις να μπαίνεις στη διαδικασιά του να σκέφτεσαι καθε βλέμμα, κάθε λέξη και κάθε χειρονομία. Παλεύεις να βρεις μία συνέχεια, αποδείξεις για τις υποψίες σου. Τελικά καταλήγεις να θέλεις να δεις καθαρά τα πράγματα. Να αποστασιοποιηθείς για να ξεμπλέξεις τις σκέψεις σου. Να σε πάρει κάποιος από το χέρι και να κάτσει να σου πει ένα ναι ή ένα οχι. Έχεις φτάσει στο σημείο που οι σκέψεις σου έχουν γίνει κουβάρι και χρειάζεται ένα σπαθί ώστε να τις κόψεις γιατί ο κόμπος είναι τόσο δύσκολος και σφιχτός που δεν μπορείς πια να τον λύσεις. 

Και γιατί; Γιατί να φτάσεις να μπεις σε αυτή τη διαδικασία; Γιατί να αναλώνεις τον εαυτό σου ψάχνοντας κρυμμένα λόγια και φτιάχνοντας μπουρμπουλήθρες που θα σπάσουν με το πρώτο φύσημα του αέρα; Τελικά το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο θάρρος... Λίγο θάρρος και δύο λέξεις με έξι γράμματα. Και κάποιον να σου κρατήσει το χέρι.



Point final et sourire.

24 ώρες αργότερα, 10/01/2011. Ελεύθερη πτώση. Το "ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει" που λέγαμε... Εγώ μόλις ήρθε η ώρα να κατέβω.... Έπιασα πάτο και μυρίζομαι κατάρρευση λίαν συντόμως. Ευτυχώς αφήσαμε τα πισωγυρίσματα για τα καλά πίσω.