your hand in mine...

Δεν μπορώ να ανεβάσω αυτό που θέλω. Έχω ένα κείμενο δύο σελίδων στο word μου και δεν μπορώ να το ανεβάσω. Θα μείνει και αυτό στα αρχεία του υπολογιστή μου, κρυμμένο μέσα στο φάκελο του blog στο desktop μου.

Τελικά η γυναικεία διαίσθηση, όσο υπερβολική και καταστροφική και να είναι, δεν λαθεύει συχνά. Δημιουργεί τέρατα, ναι αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν κάνει μεγάλα λάθη. Σπάνια πέφτει έξω. Και σε αυτή την περίπτωση η δική μου δεν έπεσε έξω. Ήξερα τι θα γινόταν. Το είχα περιγράψει και στην Τ., απλά περίμεναμε πότε θα γινόταν η καταστροφή. Και έγινε... La destruction...

Και μετά σιωπή. Σιωπή από μένα που για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ήξερα τι να πω. Σιωπή γιατί δεν είχα κάτι να πω. Σιωπή γιατί δεν μπορούσα να πω κάτι.

Το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να πέσει στα ίδια λάθη, δεν θα του επιτρέψω να φτάσει τόσο χαμηλά.  Αλλά μου είναι πολύ να ακούω "δεν είσαι για μένα" για δεύτερη φορά. Ακόμα και με άλλα λόγια ή εμμέσως.

Και μου πέφτει πολύ να ανησυχώ για σένα όταν θα έπρεπε να είσαι το λιγότερο που με απασχολεί...

Αλλά εγώ θα προσπαθήσω. Με όλη μου τη δύναμη θα προσπαθήσω. Πλέον έχω μάθει ότι αν είμαι εγώ εντάξει με τον εαυτό μου, αν ξέρω οτι έκανα οτι μπορούσα, η αποτυχία είναι πιο γλυκιά. Άκου τι λες, χαζή.... Ποιον προσπαθείς να πείσεις;

Και αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ από όλα; Ότι βλέπω τον εαυτό μου σε σένα... Βλέπω τις ίδιες βλακείες που κάνω, την ίδια άσκοπη ελπίδα και το πόσο πιεσμένος νιώθεις.


Belle, γλυκιά μου twin μου επιτρέπεις να χρησιμοποιήσω τις λέξεις σου; Νομίζω οτι είναι αυτό που χρειάζομαι πιο πολύ τώρα, συγγνώμη που τις καταχράζομαι.... Αυτά έγραψες: "Βρες τη δύναμη να νικήσεις τον αδίστακτο εγωισμό που οδηγεί στην εξευτελιστική επιμονή, πάτα πάνω στο κάστρο που επί ώρες έχτιζες στην άμμο και δίχως να κοιτάξεις πίσω, προχώρα …" . Θα χρησιμοποιήσω και τον Μικρό μου Πρίγκηπα που τόσο εύστοχα χρησιμοποίησες και εσύ, "c’est tellement mystérieux, le pays des larmes"... Μυστηριώδης η χώρα των δακρύων...


Πώς γίνεται και αυτό το τραγούδι ξαναγυρνάει στο μυαλό μου μετά από τόσα χρόνια; Μία στην τρίτη γυμνασίου, μία στην τρίτη λυκείου και μία τώρα. Συμπτώσεις, την τύχη μου τη γιατρίνα!



και ναιιιιιιι!!! μία μέρα αργότερα και τα πράγματα όσο πάνε και χειροτερεύουν.................

Point final et sourire.