The bucket list

Και επειδή, λοιπόν, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά τελευταία, νομίζω ήρθε η ώρα για μια λίστα. Μία απο αυτές τις λίστες που κάνω συχνά πυκνά για να θυμάμαι τι με κάνει χαρούμενη.

Πάμε λοιπόν. Πράγματα που τελευταία με κάνουν ευτυχισμένη:

1. Αυτό το πανέμορφο, υπέροχο, γελαστό μωρό που χτες έγινε ενός και γεμίζει κάθε μέρα τις ζωές μας με χαρά. 

2. Να μην σκέφτομαι,αθλούμενη. Κι ας μην κερδίσω ποτέ. 

3. Οι μαραθώνιοι Grey's Anatomy. 

4. Το νερό όταν το αρωματίζεις με φράουλες και μέντα. 

5. Η Γλυφάδα και το Καβούρι. 

6. Ένα σουφλέ σοκολάτας, όταν έχεις καιρό να φας γλυκό. 

7. Οι σούπες όταν είμαι άρρωστη. 

8. Τα υπόγεια και οι ταινίες. 

9. Οι φίλοι που είναι διατεθειμένοι να ανοίξουν την αγκαλιά τους για να χαθείς εκεί μέσα, έστω και για λίγο. 

10. Η Μποφίλιου στις 12/7. 

11. Το dernière danse και ο Κιάμος. 

12. Ο αγαπημένος μου πλέον λόφος, που βλέπεις τη Γλυφάδα πιάτο. 

13. "Κότα". 

14. Το baby ροζ με άσπρο πουά. 

15. Οι orbit μέντα. 

Bonne nuit alors. 

Point finale et sourire.  

The desolation

Βλέποντας τις ευκαιρίες να περνούν μπροστά στα μάτια μου και το σύμπαν να γελάει και να παίζει με τις λέξεις. Αυτοπεποίθηση στο μείον άπειρο, με τις ελπίδες μου να αρνούνται να πεθάνουν.

Όσο περνάει η ζωή μου, τόσο αποφασίζω ότι ποτέ δεν πρέπει να λέω ποτέ. Μποφίλιου λοιπόν, εγώ που δεν μπορούσα ούτε να την ακούσω.... Μποφίλιου 24 ώρες. Σε έχω βρει και σε χάνω. Νομίζω σ' έχω βρει, δεν ξέρω αν θα σ' έχω. Έστω για λίγο. 

"Ετοιμαζόμουνα για σένα και δεν άκουγα κανένα που μου λεγε πως ίσως δεν φανείς. Και περάσαν οι ζωές μας. Δεν βρεθήκαμε ποτέ μας και τη θέση σου την παίρνουνε σκιές."

Ο μεγαλύτερος φόβος μου.

Point final et sourire. 

Η λαχτάρα μου, ο καφές και τα τσιγάρα μου.

Διάβασμα λοιπόν. Διάβασμα για δύο μέρες ακόμα, σε μία εξεταστική που μου φάνηκε πιο μικρή απο ποτέ. Γεμάτη ταινίες και ενα υπέροχο μωρό που μυρίζει βανίλια.

Είναι η πρώτη φορά μετά απο δύο χρόνια, που αρχίζω να βλέπω τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα. Μία εξεταστική πέρασε χωρίς καθόλου άγχος, ήρθαν καλά νέα και νέα άτομα στη ζωή μου. Ξέρεις κάτι; Ίσως τελικά το '14 να είναι μία καλή χρονιά. 

Και τι μένει τελικά από αυτές τις μέρες του Ιανουαριοφεβρουαριου (για κάποιο λόγο τους κατάλαβα σαν ενα μήνα);; 

Η μωρουδιακή μυρωδιά βανίλιας. 

Πολλά χαμόγελα χωρίς δόντια. 

Μοριακά ποτά, ειδικά όταν αυτά συνοδεύονται απο καλή παρέα. 

Επιληπτικές κρίσεις και ένα μεγάλο μωρό.

Εξαγωγές δοντιών και ιατρικές ποδιές άλλης ειδικότητας.

Το πόσο μπορεί να σου λείπει κάποιος που βλέπεις συνέχεια.

Ωραίο squash γεμάτο εκτόνωση και χωρίς έγνοιες. 

Ατελείωτες ώρες σεναρίων επιστημονικής φαντασίας σε τηλέφωνα, αυτοκίνητα και καφέδες.  

Ασπράδια αυγών και πολύ κοτόπουλο. 

Σχέδια για ταξίδια στα χιόνια. 

Η πρώτη ονειροπόληση καλοκαιριού. 

Ο Άδωνις στο repeat και χορευτικά στο δωμάτιο.

Το ίδιο και το Once Upon A Dream της Λανίτσας, για κάτι έτσι λίγο πιο dreamy.

Και πιο πολύ το Clementine του Body shop.

Ό,τι κι αν ζήσουμε το 'χουμε δει

σαν μία σκηνή από άλλη ταινία

Κι όλος ο κόσμος - μωρό μου - μπορεί και το ζει

έλα - κερνάω καφέ στην πλατεία.

Όπου κι αν πας θα 'σαι πάντα εδώ
θα 'χεις κλειδί και θ' ανοίγεις την πόρτα

Point final et sourire 

Πι.ες.: τελικά δεν μένουν και πολλές εξεταστικές μέχρι το τέλος. Ο μάι γκόντ.
Πι.ες. 2: που είναι ο χειμώνας μου;; Κρύο, σκουφάκια, γαντάκια, μπουφανάκια;; Που είναι ο χειμώνας μου;;

Recalculating....

Είπα πως δεν θα ξαναγυρίσω εδώ. Είπα πως το Αμελάκι πέθανε και από τις στάχτες του γεννήθηκε κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό. Είπα πως δεν μπορώ να βλέπω τα ανούσια πράγματα που έγραφα.

Κακά τα ψέματα, όταν βιώνεις δύο συνεχόμενα χρόνια θάνατο είναι δύσκολο μέσα σε μία στιγμή να γυρίσεις στην παλιά σου ζωή.

Η Χώρα με βοήθησε στον πρώτο "θάνατο". Την δική μου προσωπική απώλεια την οποία, ενώ είχα την αμέριστη συμπαράσταση και κατανόηση των δικών μου ανθρώπων,  έπρεπε να την περάσω μόνη μου. Να τη ζήσω στο πετσί μου για να την αξιολογήσω, για να κάνω επαναπροσδιορισμό διαδρομής και να μάθω να ζω πλέον με τα νέα δεδομένα της ζωής μου. Να αποδεχτώ τον εαυτό μου με την καινούργια παράμετρο που ήρθε στον δρόμο μου.

Η Χώρα όμως δεν μπόρεσε να με βοηθήσει στον δεύτερο θάνατο (χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά). Δεν θέλησα εγώ να με βοηθήσει. Τότε χρειαζόμουν τον έξω κόσμο. Ένα δυνατό χέρι να με ταρακουνήσει και να με οδηγήσει στο καινούργιο μονοπάτι. Και γι' αυτό εγκατέλειψα την χώρα μου.

Και τώρα ξαναγυρίζω. Μου έλειψε το γράψιμο. Η συνήθειά μου. Να πατάω το πορτοκαλί κουμπί του blogger και να χάνομαι στην ανωνυμία, δίνοντας την ιστοσελίδα μου μόνο σε αυτούς που πραγματικά ήθελα. Ήδη, ξεκινάω να γράφω και τα χέρια μου πετάνε ελεύθερα στο πληκτρολόγιο που με κατάλαβε αρκετά καλά όλα αυτά τα χρόνια.

Οπότε ξαναξεκινάμε. Διαφορετικά αυτή τη φορά κι όπως βγει. Ελπίζω όλοι εσείς οι παλιοί να είστε ακόμα εδώ. Καλώς σας βρήκα, πάλι, στην Χώρα μου.

Point final et sourire.