Η λαχτάρα μου, ο καφές και τα τσιγάρα μου.

Διάβασμα λοιπόν. Διάβασμα για δύο μέρες ακόμα, σε μία εξεταστική που μου φάνηκε πιο μικρή απο ποτέ. Γεμάτη ταινίες και ενα υπέροχο μωρό που μυρίζει βανίλια.

Είναι η πρώτη φορά μετά απο δύο χρόνια, που αρχίζω να βλέπω τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα. Μία εξεταστική πέρασε χωρίς καθόλου άγχος, ήρθαν καλά νέα και νέα άτομα στη ζωή μου. Ξέρεις κάτι; Ίσως τελικά το '14 να είναι μία καλή χρονιά. 

Και τι μένει τελικά από αυτές τις μέρες του Ιανουαριοφεβρουαριου (για κάποιο λόγο τους κατάλαβα σαν ενα μήνα);; 

Η μωρουδιακή μυρωδιά βανίλιας. 

Πολλά χαμόγελα χωρίς δόντια. 

Μοριακά ποτά, ειδικά όταν αυτά συνοδεύονται απο καλή παρέα. 

Επιληπτικές κρίσεις και ένα μεγάλο μωρό.

Εξαγωγές δοντιών και ιατρικές ποδιές άλλης ειδικότητας.

Το πόσο μπορεί να σου λείπει κάποιος που βλέπεις συνέχεια.

Ωραίο squash γεμάτο εκτόνωση και χωρίς έγνοιες. 

Ατελείωτες ώρες σεναρίων επιστημονικής φαντασίας σε τηλέφωνα, αυτοκίνητα και καφέδες.  

Ασπράδια αυγών και πολύ κοτόπουλο. 

Σχέδια για ταξίδια στα χιόνια. 

Η πρώτη ονειροπόληση καλοκαιριού. 

Ο Άδωνις στο repeat και χορευτικά στο δωμάτιο.

Το ίδιο και το Once Upon A Dream της Λανίτσας, για κάτι έτσι λίγο πιο dreamy.

Και πιο πολύ το Clementine του Body shop.

Ό,τι κι αν ζήσουμε το 'χουμε δει

σαν μία σκηνή από άλλη ταινία

Κι όλος ο κόσμος - μωρό μου - μπορεί και το ζει

έλα - κερνάω καφέ στην πλατεία.

Όπου κι αν πας θα 'σαι πάντα εδώ
θα 'χεις κλειδί και θ' ανοίγεις την πόρτα

Point final et sourire 

Πι.ες.: τελικά δεν μένουν και πολλές εξεταστικές μέχρι το τέλος. Ο μάι γκόντ.
Πι.ες. 2: που είναι ο χειμώνας μου;; Κρύο, σκουφάκια, γαντάκια, μπουφανάκια;; Που είναι ο χειμώνας μου;;

Dancing with the stars...

Ξεκινάει η εποχή των μεγάλων αλλαγών εε? Κάπως έτσι αισθάνομαι... Όπως ένιωθα στα τέλη του σχολείου. Εκεί στις Πανελλήνιες που δεν ξέρεις αν αυτό που έρχεται είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί στη ζωή σου ή η μεγαλύτερη σου κατρακύλα. Για μένα, ευτυχώς, ήταν το πρώτο.

Εποχή μεγάλων αλλαγών λοιπόν. Από του χρόνου, η ηρωική αποχώρησή μας από τη σχολή και μία καθημερινότητα σε περιβάλλον νοσοκομείου. Κλινικές. Παθολογία και χειρουργική. Και ακτινολογία, που όλοι την έχουμε ξεχασει.

Και στη σχολή ενα κλίμα χαοτικό. Κλήρωσεις για κλινικές. Μέσα στον πανικό των 200 ατόμων σε ένα αμφιθέατρο, αρχίζει ο πανηγυρισμός γιατι έτυχε αυτό που θέλαμε. Και μετα αρχίζει το παζάρι των ανταλλαγών. " Έχω Αρεταιειο χειρουργική και θέλω Αττικό. Β κλινική, οχι Δ. Ποιος ανταλλάζει?". Ξεκίνησα στην αρχή του χρόνου μην ξέροντας ούτε ένα νοσοκομείο. Σε μία μέρα, έχω μάθει όλα τα νοσοκομεία (και του υπεύθυνους γιατρους) της Αττικής.

Μετά από τον ενθουσιασμό της ιδέας ότι το Gray's Anatomy θα ζωντανέψει μπροστά στα μάτια σου, αρχίζεις και σκέφτεσαι όλα αυτά που θα αφήσεις πίσω. Τη λατρεμένη σχολή, την τρύπα που παίρνεις καφέ και γιαούρτι, τα παγκάκια μπροστά στον Ιπποκράτη, τις βλακείες στα αμφιθέατρα, το τιτσου στο κηλικείο και πιο πολυ απ' όλα τους φίλους που δεν θα βρουν τις κατάλληλες ανταλλαγές για να έρθουν μαζί σου. Και θα σου λείψουν. Γιατί τους έβλεπες κάθες μέρα και τους αγαπάς. Και ξέρεις ότι θα σου λείψουν. Ακόμα κι αν όλοι σου λένε να μην σε νοιάζει.

Τέλος πάντων, εκτός από τη σχολή.

Νέος τρόπος ζωής που ξεκινάει απο νέο τρόπο διατροφής, που σημαινει... ΕΧΩ ΠΗΞΕΙ ΣΤΑ ΦΡΟΥΤΑ. Και θέλω σοκολάτα (παγωτο Nutella και froyo). Αλλά και με αυτό τα καταφέρνω. -2 κιλά και πάμε δυνατά για τη συνέχεια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ο διαιτολόγος είναι μαναράκι.



Με το άλλο θέμα, μεγάλη ιστορία. Και από εκείνο το "μέτωπο", ξεκινάει μάλλον κάτι καινούργιο από Τετάρτη. Όσο ξέρω ότι θα είναι σίγουρα για το καλό μου, τόσο δεν θέλω να ξεκινήσω απο τα 20 μου κάτι που θα αλλάξει την καθημερινότητα μου και θα με δυσκολεύει κάθε μέρα. Δεν θέλω. Όσο εύκολο μου ήταν να δεχτώ ότι δεν είμαι καλά (με την πλήρη έννοια του όρου), τόσο δύσκολο μου είναι να αποδεχτώ το γεγονός ότι για να παραμείνω καλά, πρέπει να παίρνω φάρμακα για όλη μου τη ζωή. Αφού είμαι καλά... Αφού μπορώ να κάνω ότι και οι υπόλοιποι φυσιολογικοί άνθρωποι της ηλικίας μου, γιατί εγώ πρέπει να είμαι διαφορετική και να προσέχω τα πάντα; "Πρόσεξε! Μην αγχώνεσαι, μην τρως αυτο αυτο κι αυτο, μην βγαίνεις στον ήλιο, μην μαυρίσεις, μην δίνεις το 100% των δυνατοτήτων σου".

Πάνε τα όνειρα για τροπικό μαύρισμα φέτος. Αντιηλιακό 50 και κάτω από την ομπρέλλα.

Και όλες μου οι φίλες να λιάζονται. Με το λάδι Carroten και το αντιηλιακο καρπουζι με δείκτη προστασιας 3.

Και η μαμά να αναρωτιέται, "παιδί μου, αν είναι να κουράζεσαι και να αγχώνεσαι τόσο, άλλαξε σχολή". Χωρίς φυσικά να καταλαβαίνει τι νόημα έχει αυτό που λέει για μένα.

Τέλος πάντων, πολύ γκρινιάζω τελευταία....

Point final et sourire.

World Aids Day

Παγκόσμια μέρα κατά του HIV και του AIDS. Η πρώτη Δεκεμβρίου είναι μία παγκόσμια ευκαιρία για όλους μας να αγωνιστούμε κατά του HIV.

Είναι η πρώτη φορά που μία μέρα του χρόνου αφιερώνεται σε κάποια ασθένεια και έτσι η Παγκόσμια ημέρα κατά του HIV/AIDS καθιερώνεται το 1988.

Φέτος η εκστρατεία της σημερινής μέρας ονομάζεται "Getting to zero". Zero new HIV infections, zero discrimination and zero HIV-related deaths. Ξεκινώντας με αυτό το σλόγκαν θέτουμε 10 στόχους ως το 2015:

• Sexual transmission of HIV reduced by half, including among young people, men who have sex with men and transmission in the context of sex work;
• Vertical transmission of HIV eliminated and AIDS-related maternal deaths reduced by half;
• All new HIV infections prevented among people who use drugs;
• Universal access to antiretroviral therapy for people living with HIV who are eligible for treatment;
• TB deaths among people living with HIV reduced by half;
• All people living with HIV and households affected by HIV are addressed in all national social protection strategies and have access to essential care and support;
• Countries with punitive laws and practices around HIV transmission, sex work, drug use or homosexuality that block effective responses reduced by half;
• HIV-related restrictions on entry, stay and residence eliminated in half of the countries that have such restrictions;
• HIV-specific needs of women and girls are addressed in at least half of all national HIV responses;
• Zero tolerance for gender-based violence.

Και θα μου πεις, καλά εγώ τι μπορώ να κάνω;;

Μπορείς να κάνεις 2 πράγματα:

1. Να φορέσεις μία κόκκινη κορδελίτσα στη μπλούζα σου
2. Να ενημερωθείς. Κυκλοφορούν ένα εκατομμύριο αστικοί μύθοι για το HIV/AIDS, το 99% δεν ισχύουν. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει αποκλεισμό των ατόμων που ζουν με HIV, γιατί τα θεωρούμε επικίνδυνα και μη σωστή πρόληψη. 

Φορέστε μία κόκκινη κορδέλα, δεν κοστίζει τίποτα.
 Σήμερα στον Κεραμεικό, φοιτητές Ιατρικές (από τη HelMSIC για όσους ξέρουν) θα μοιράζουν κορδελάκια, προφυλακτικά, free hugs και πληροφορίες για όποιον θέλει να ενημερωθεί λίγο παραπάνω. Βρείτε μας εκεί.

Point final et sourire.
Πιες: τα στοιχεία που βρήκα τα πήρα από το σάιτ του Ο.Η.Ε., όπου μπορείτε να κοιτάξετε για περαιτέρω λεπτομέρειες. Αν θέλετε, ρίξτε και μία ματιά εδώ.
Πιες 2: Καλό μήναααααααααααα!! (24 μέρες για τα Χριστούγεννα!!)

Turn my head with talk of summertime...

Αφήνεις τους άλλους να σε επηρεάζουν, απαιτείς από τον εαυτό σου να μπει στα δικά τους "μέτρα", να ξεχάσει τους δικούς του ρυθμούς και να ξεπεράσει τα όριά του. Φτάνεις τελικά σε ένα σημείο που λες "οκ, απλά τέλος...". Δεν μπορώ άλλο συναισθηματικά, ψυχολογικά, νοητικά...

Δεν μπορώ να νιώθω οτι δεν ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες σας. Ξέρω οτι είστε περήφανοι για μένα, το ξέρω. Ξέρω οτι δεν ζητάτε τίποτα, οτι σας έχω φέρει αρκετά. Ξέρω οτι δεν θα παραπονεθείτε ούτε θα γκρινιάξετε αν δεν τα καταφέρω. Όμως πάντα θα νιώθω οτι αν δεν τα καταφέρω, σας απογοητεύω, οτι δεν έχω δώσει το 100% των δυνάμεών μου, οτι μπορώ να κάνω παραπάνω.

Δεν μπορώ, μερικές φορές, να νιώθω οτι με θεωρείται χαζή. Ότι δεν με συμπεριλαμβάνετε στις "επιστημονικές" συζητήσεις σας γιατί δεν ξέρω αρκετά, γιατί δεν έχω διαβάσει όσο θεωρείτε οτι θα έπρεπε. Έχω προσέξει το ύφος λύπησης στο πρόσωπό σας, όταν ακούτε ότι κάποιος από το ευρύτερο φιλικό μας περιβάλλον δεν πέρασε κάποιο μάθημα ή δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά. Δεν έχω δει, νομίζετε, το ύφος περιφρόνησης όταν έχω και εγώ πρόβλημα σε κάποιο μάθημα; Είστε πάντα εκεί για μένα, με βοηθάτε και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι' αυτό αλλά δεν αντέχω να βλέπω τη λύπηση στο πρόσωπό σας όταν σας ζητάω να με βοηθήσετε, όταν απλά με θεωρείτε κατώτερη από σας όταν δεν ξέρω κάτι ακόμα... "Έλα, θα τα μάθεις και εσύ...". Το λατρεύω αυτό που σπουδάζω, πραγματικά το λατρεύω. Θα γίνω καλή γιατρός και δεν μου αξίζει περιφρόνηση επειδή μπήκα στο facebook σε περίοδο εξεταστικής, επειδή δεν αντέχω να διαβάζω κάθε μέρα 12 ώρες, επειδή δεν θα έχω 9 και 10 στο πτυχίο.

Συγγνώμη λοιπόν που δεν ανταποκρίθηκα στις απαιτήσεις σας. Συγγνώμη που δεν είμαι πάντα χαζοχαρούμενη. Συγγνώμη που μερικές φορές καταρρέω. Συγγνώμη που δεν μπορώ να ακολουθήσω τους ρυθμούς σας. Συγγνώμη που υπάρχουν φορές που το μυαλό μου ταξιδεύει και δεν θέλω να διαβάσω, δεν θέλω να ακολουθήσω αυτό το γαμημένο πρόγραμμα που έχω βάλει.  Σας αγαπώ πολύ και ελπίζω να μην παρεξηγηθείτε με αυτά που γράφω γιατί πραγματικά είστε ένα από τα μεγαλύτερα καλά στη ζωή μου τον τελευταίο χρόνο. Απλά, καταλάβετε, πόσο φοβάμαι.

Και πάνω από όλα, ένα μεγάλο συγγνώμη στον εαυτό μου. Συγγνώμη Αμελάκι που σε έβαλα να κάνεις συγκρίσεις. Συγγνώμη που σε έκανα να ξεπεράσεις τον εαυτό σου συγκρίνοντας ανόμοιες καταστάσεις. Συγγνώμη που σε μία τέτοια περίοδο της ζωής σου (εσύ ξέρεις κανείς άλλος!), σε έκανα να διαλυθείς και να φτάσεις εδώ για πράγματα που πραγματικά δεν αξίζουν. Και πιο πολύ συγγνώμη που σε έκανα να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου σε άλλους όταν δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να το κάνεις. Το μόνο που μετράει τελικά είναι να δίνεις αυτό που μπορείς... Να δίνεις όλο σου τον εαυτό ώστε να είσαι εσύ ευχαριστημένη με την προσπάθειά σου. Απο κει και πέρα, το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο που πρέπει να σε απασχολεί.

Βλάκα, έβρεξες το βιβλίο σε sos κομμάτι με τις χαζομάρες σου. Πάνε τώρα τα κύτταρα Purkinje... Εεεμ ξανάρχισες τα γραψίματα σε τετράδια και φύλλα και χαζοpost it...

Masquerade, hide your face so the world would never find you...

Μεγάλη βοήθεια το φάντασμα. Ένα μήνα και κάτι, στο repeat, μόνιμα το soundtrack... Όχι όμως της ταινίας, μόνο της παράστασης.

Τέλος τα μπουμ και τα κλάματα Αμελάκι, δεν σου επιτρέπω να συνεχίσεις άλλο!

Πι. ες: το κινητό μου είναι κλειστό και μάλλον θα μείνει έτσι μέχρι την Παρασκευή... Μεγάλες στιγμές, πρώτη φορά στα χρονικά κλειστό από πεποίθηση!! :Ρ

Point final et sourire.

το χρόνο αντίστροφα μετρώ....

Ένα γραφείο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης! Δύο με τρία τεράστια βιβλία ανοιγμένα... Πολλά τετράδια, σημειώσεις και λευκά Α4 φύλλα αραδιασμένα από δω κι από κεί. Μία κανάτα-θερμός γεμάτη τσάι για να μην σηκωνόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι να φτιάχνουμε κι άλλο και φυσικά το φλυτζάνι και μία ζαχαριέρα. Στη γωνία, η γυάλα με τα αγαπημένα μου ψαράκια το Μάρλιν και τη Ντόρυ να μου κάνουν παρέα. Μπροστά τους;; Η απαραίτητη κρέμα για το χέρι μου που από το γράψιμο έχει βαρέσει διάλυση και πολλά πολλά πολλά στυλό και μαρκαδόροι. Ένα υπερτεράστιο γλυφιτζούρι Μίκι από το περσινό ταξίδι στη Γαλλία, δύο πίνακες ανακοινώσεων γεμάτοι χαρτάκια και σουβενίρ και ένα μεγάλο παράθυρο, έτσι για να γεμίζει ο χώρος φως.

Χειμερινή εξεταστική 2011. Καλά κουράγια! Σε δύο μήνες θα έχουν όλα τελειώσει.



Point final et sourire.

Σκατάληψη ξανά...

Ξανά τα ίδια. Με εκνευρίζει να ασχολούμαι με το ίδιο θέμα και να γράφω τα ίδια και τα ίδια στα post μου. Άλλα είναι κάτι που με αποσχολεί και επειδή εδώ είναι η χώρα μου θα τα γράψω και θα μου φύγει και η τσαντίλα.

Ξανά κατάληψη λοιπόν. Και λέω "ξανά" γιατί πρίν λίγο καιρό είχαμε πάλι τα ίδια...Αλλά αυτή τη φορά το λάθος είναι καθαρά δικό μας. Οι αριστεροί φοιτητές που οργανώνουν τις καταλήψεις έχουν τα πιστεύω τους και τις ιδέες τους τις οποίες και προσπαθούν να υποστηρίξουν, προτίνοντας την κατάληψη. Για να καταληφθεί λοιπόν η σχολή πρέπει να γίνει Γενική Συνέλευση και να ψηφιστεί το πλαίσιο για κατάληψη από την πλειοψηφία των φοιτητών που παρευρίσκονται στη Γενική Συνέλευση.

Το γεγονός λοιπόν οτι θα προταθεί κατάληψη ήταν γνωστό μέρες τώρα στη σχολή. Συζητιόταν αρκετά έως πολύ ανάμεσα στους φοιτητές. Η γενική ιδέα;; Κανείς δεν ήθελε την κατάληψη. Κανείς δεν είχε το "περιθώριο" να χάσει άλλα εργαστήρια. Κανείς δεν ήθελε να χαθεί το εξάμηνο. Όλοι έλεγαν "να πάμε στη συνελευση, να ψηφίσουμε κατά!!". Όλοι "φώναζαν" για ανοιχτή σχολή.

Τελικά όμως η φωνή αυτή έμεινε μόνο στα λόγια και δεν έγινε ποτέ πράξη. Το φοιτητικό σώμα έλαμψε δια της απουσίας του στη Γενική Συνέλευση που πραγματοποιήθηκε.

6 έτη έχει η σχολή. Σε κάθε έτος σπουδάζουν τουλάχιστον 300 φοιτητές, εκ των οποίων οι περισσότεροι, στα λόγια, τάσσονταν φανατικά κατά της κατάληψης. Και τελικά τι έγινε;; Η Συνέλευση πραγματοποιήθηκε με περίπου 300 συνολικά φοιτητές και η απόφαση; Επταήμερη κατάληψη με ψηφοφορία η οποία έληξε 120 κατά, 150 υπέρ.

Και έρχομαι εγώ να αναρωτηθώ... Πως μπορείς φίλε, συνάδερφε, φοιτητή να αφήνεις να αποφασίζουν για τη σχολή σου και ουσιαστικά για το μέλλον σου και εσύ να είσαι απών;; Να έχεις πάει να πιείς τον κάφε σου, να ξεκουραστείς, να κοιμηθείς, να διαβάσεις;; Δεν λέω, όλοι τα χρειαζόμαστε τα παραπάνω, αλλά δεν μπορείς να αφήνεις την σχολή σου, την "μικρή κοινωνία" στην οποία είσαι και εσύ μέλος στα χέρια τρίτων;;

Και μετά να έχεις το θράσος να παραπονεθείς!! "Χούντα των αριστερών" και "αποφασίζουν λίγοι για τους πολλούς"... Δεν φταίνε οι αριστεροί που γίνεται κατάληψη... Τα είπα και πριν. Έχουν τις απόψεις τους και τις στηρίζουν μέχρι τέλους. Δεν κοιτάνε τη βολή και την καλοπέρασή τους. Και τους παραδέχομαι. Άλλος φταίει. Ο φοιτητής εκείνος που έλαμψε δια της απουσία τους και έβαλε έτσι λουκέτο στη σχολή του. Αυτή η απολιτικοποίηση έχει φτάσει σε απαράδεκτο σημείο. Έχει ξεπεράσει τα όρια της αδιαφορίας.

Όπως είπε και ένας συμφοιτητής:"Η σχολή τελεί υπο κατάληψη. 150 την κλείσανε... 130 προσπάθησαν να μην την κλείσουν... Και 1250 αδιαφόρησαν!"

Τα είπα και ξεθύμανα... Έπρεπε να μας δείτε με την Τ. την ώρα που φεύγαμε από τη συνέλευση για βρίζαμε τους πάντες και τα πάντα από τα νέυρα μας. Και όλη την ημέρα μου να ακούω από παντού μία φράση: "στα πρόθυρα να χαθεί το εξάμηνο".

Anyway... Το κομμάτι για να φτιάξει λίγο η διάθεσή μας! Αν εξαιρέσεις το γεγονός της σκατάληψης, πολύ ωραία μέρα η σημερινή. Καταφέραμε να γελάσουμε πάλι!!

Πι.ες.: Τ. πάααααααααααααααααφ!



Point final et sourire.

Σκατάληψη....

Η σχολή τελεί υπό κατάληψη.

Τριήμερη προς το παρόν, με εξαιρετικές προοπτικές να συνεχιστεί και την επόμενη εβδομάδα. Ξεκινάει από αύριο Τετάρτη. Θα χαθούν συνολικά 3 εργαστήρια και 10 ώρες μαθημάτων στο αμφιθέατρο. Κοινώς;; Τις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν την κατάληψη έχει να παιχτεί τρελό σκηνικό με τους καθηγητές: μαθημάτα 3 και 4 ωρών θα γίνονται σε 1 ώρα, θα έχουμε 2-3 εργαστήρια την ημέρα με αποτέλεσμα να καταλήξουμε να μην καταλάβουμε τίποτα και να τρέχουμε στην εξεταστική, αλλά και στην μελλοντική μας καρίερα. Γιατί τι θα πείς στον άρρωστο; "Πάθατε έμφραγμα; Συγγνώμη κύριε μου, αλλά δεν μάθαμε την ανατομία της καρδιάς. Είχαμε κατάληψη..."


Αυτό που με ενοχλεί εμένα δεν είναι η ίδια η κατάληψη αλλά το γεγονός οτι γίνεται χωρίς να υπάρχουν ουσιαστικά αιτήματα. Γίνεται για την πολιτική πασοκ σου λένε οι αριστεροι... "Και τι με ενδιαφέρει εμένα φίλε μου Εαακίτη η πολιτική πασοκ;; Εγώ ήρθα στη σχολή μου να κάνω μάθημα." Τι θα καταλάβεις με το να το σταματήσεις κάνοντας κατάληψη της σχολής;;

'Η το άλλο;; Ο άλλος λόγος της κατάληψης ήταν το καινούργιο ηλεκτρονικό σύστημα επιλογής βιβλίων. Εντάξει, να το δεχτώ, στην Ιατρική παίρναμε όλα τα βιβλία χωρίς να χρειάζεται να διαλέγουμε μερικά από αυτά και τώρα υπάρχει η επιλογή. Αλλά, τι να τα κάνουμε όλα τα βιβλία. Οι ίδιοι το λέμε. Παίρνουμε 5 συγγράμματα για το κάθε μάθημα και καταλήγουμε να διαβάζουμε το ένα. Δεν λέω να μην μας δοθούν τα βιβλία που χρειαζόμαστε (τα οποία και μας μοιράζονται), αλλά να μην είμαστε πλεονέκτες και να γκρινιάζουμε για συγγράμματα που δεν χρειαζόμαστε. Σκέψου βρε κουφιοκέφαλε φοιτητή που το παίζεις προοδευτικός, αλλά είσαι χρόνια πίσω... Με αυτό το σύστημα, δηλώνεις τα συγγραμματα και την ΙΔΙΑ μέρα τα παίρνεις. Πέρσι, κάναμε 3 μήνες!!!

Και φυσικά με την κατάληψη χάνουμε και τις εγγραφές. Ας συνεχίσουμε να κυκλοφορούμε με το ληγμένο πάσο.

Δεν είμαι πολιτικοποιημένη. Δεν είμαι αριστερή, ούτε δεξιά. Δεν παίρνω θέση. Απλά λέω τη γνώμη μου. Ας βγει πια η πολιτική από τις σχολές! Δεν σπουδάζουμε για να γίνουμε πολιτικοί. Σπουδάζουμε για να γίνουμε γιατροι!

"Εγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πράγματα!" λέει η γιαγιά μου.

Point final et sourire.