Η λαχτάρα μου, ο καφές και τα τσιγάρα μου.

Διάβασμα λοιπόν. Διάβασμα για δύο μέρες ακόμα, σε μία εξεταστική που μου φάνηκε πιο μικρή απο ποτέ. Γεμάτη ταινίες και ενα υπέροχο μωρό που μυρίζει βανίλια.

Είναι η πρώτη φορά μετά απο δύο χρόνια, που αρχίζω να βλέπω τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα. Μία εξεταστική πέρασε χωρίς καθόλου άγχος, ήρθαν καλά νέα και νέα άτομα στη ζωή μου. Ξέρεις κάτι; Ίσως τελικά το '14 να είναι μία καλή χρονιά. 

Και τι μένει τελικά από αυτές τις μέρες του Ιανουαριοφεβρουαριου (για κάποιο λόγο τους κατάλαβα σαν ενα μήνα);; 

Η μωρουδιακή μυρωδιά βανίλιας. 

Πολλά χαμόγελα χωρίς δόντια. 

Μοριακά ποτά, ειδικά όταν αυτά συνοδεύονται απο καλή παρέα. 

Επιληπτικές κρίσεις και ένα μεγάλο μωρό.

Εξαγωγές δοντιών και ιατρικές ποδιές άλλης ειδικότητας.

Το πόσο μπορεί να σου λείπει κάποιος που βλέπεις συνέχεια.

Ωραίο squash γεμάτο εκτόνωση και χωρίς έγνοιες. 

Ατελείωτες ώρες σεναρίων επιστημονικής φαντασίας σε τηλέφωνα, αυτοκίνητα και καφέδες.  

Ασπράδια αυγών και πολύ κοτόπουλο. 

Σχέδια για ταξίδια στα χιόνια. 

Η πρώτη ονειροπόληση καλοκαιριού. 

Ο Άδωνις στο repeat και χορευτικά στο δωμάτιο.

Το ίδιο και το Once Upon A Dream της Λανίτσας, για κάτι έτσι λίγο πιο dreamy.

Και πιο πολύ το Clementine του Body shop.

Ό,τι κι αν ζήσουμε το 'χουμε δει

σαν μία σκηνή από άλλη ταινία

Κι όλος ο κόσμος - μωρό μου - μπορεί και το ζει

έλα - κερνάω καφέ στην πλατεία.

Όπου κι αν πας θα 'σαι πάντα εδώ
θα 'χεις κλειδί και θ' ανοίγεις την πόρτα

Point final et sourire 

Πι.ες.: τελικά δεν μένουν και πολλές εξεταστικές μέχρι το τέλος. Ο μάι γκόντ.
Πι.ες. 2: που είναι ο χειμώνας μου;; Κρύο, σκουφάκια, γαντάκια, μπουφανάκια;; Που είναι ο χειμώνας μου;;

Dancing with the stars...

Ξεκινάει η εποχή των μεγάλων αλλαγών εε? Κάπως έτσι αισθάνομαι... Όπως ένιωθα στα τέλη του σχολείου. Εκεί στις Πανελλήνιες που δεν ξέρεις αν αυτό που έρχεται είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί στη ζωή σου ή η μεγαλύτερη σου κατρακύλα. Για μένα, ευτυχώς, ήταν το πρώτο.

Εποχή μεγάλων αλλαγών λοιπόν. Από του χρόνου, η ηρωική αποχώρησή μας από τη σχολή και μία καθημερινότητα σε περιβάλλον νοσοκομείου. Κλινικές. Παθολογία και χειρουργική. Και ακτινολογία, που όλοι την έχουμε ξεχασει.

Και στη σχολή ενα κλίμα χαοτικό. Κλήρωσεις για κλινικές. Μέσα στον πανικό των 200 ατόμων σε ένα αμφιθέατρο, αρχίζει ο πανηγυρισμός γιατι έτυχε αυτό που θέλαμε. Και μετα αρχίζει το παζάρι των ανταλλαγών. " Έχω Αρεταιειο χειρουργική και θέλω Αττικό. Β κλινική, οχι Δ. Ποιος ανταλλάζει?". Ξεκίνησα στην αρχή του χρόνου μην ξέροντας ούτε ένα νοσοκομείο. Σε μία μέρα, έχω μάθει όλα τα νοσοκομεία (και του υπεύθυνους γιατρους) της Αττικής.

Μετά από τον ενθουσιασμό της ιδέας ότι το Gray's Anatomy θα ζωντανέψει μπροστά στα μάτια σου, αρχίζεις και σκέφτεσαι όλα αυτά που θα αφήσεις πίσω. Τη λατρεμένη σχολή, την τρύπα που παίρνεις καφέ και γιαούρτι, τα παγκάκια μπροστά στον Ιπποκράτη, τις βλακείες στα αμφιθέατρα, το τιτσου στο κηλικείο και πιο πολυ απ' όλα τους φίλους που δεν θα βρουν τις κατάλληλες ανταλλαγές για να έρθουν μαζί σου. Και θα σου λείψουν. Γιατί τους έβλεπες κάθες μέρα και τους αγαπάς. Και ξέρεις ότι θα σου λείψουν. Ακόμα κι αν όλοι σου λένε να μην σε νοιάζει.

Τέλος πάντων, εκτός από τη σχολή.

Νέος τρόπος ζωής που ξεκινάει απο νέο τρόπο διατροφής, που σημαινει... ΕΧΩ ΠΗΞΕΙ ΣΤΑ ΦΡΟΥΤΑ. Και θέλω σοκολάτα (παγωτο Nutella και froyo). Αλλά και με αυτό τα καταφέρνω. -2 κιλά και πάμε δυνατά για τη συνέχεια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ο διαιτολόγος είναι μαναράκι.



Με το άλλο θέμα, μεγάλη ιστορία. Και από εκείνο το "μέτωπο", ξεκινάει μάλλον κάτι καινούργιο από Τετάρτη. Όσο ξέρω ότι θα είναι σίγουρα για το καλό μου, τόσο δεν θέλω να ξεκινήσω απο τα 20 μου κάτι που θα αλλάξει την καθημερινότητα μου και θα με δυσκολεύει κάθε μέρα. Δεν θέλω. Όσο εύκολο μου ήταν να δεχτώ ότι δεν είμαι καλά (με την πλήρη έννοια του όρου), τόσο δύσκολο μου είναι να αποδεχτώ το γεγονός ότι για να παραμείνω καλά, πρέπει να παίρνω φάρμακα για όλη μου τη ζωή. Αφού είμαι καλά... Αφού μπορώ να κάνω ότι και οι υπόλοιποι φυσιολογικοί άνθρωποι της ηλικίας μου, γιατί εγώ πρέπει να είμαι διαφορετική και να προσέχω τα πάντα; "Πρόσεξε! Μην αγχώνεσαι, μην τρως αυτο αυτο κι αυτο, μην βγαίνεις στον ήλιο, μην μαυρίσεις, μην δίνεις το 100% των δυνατοτήτων σου".

Πάνε τα όνειρα για τροπικό μαύρισμα φέτος. Αντιηλιακό 50 και κάτω από την ομπρέλλα.

Και όλες μου οι φίλες να λιάζονται. Με το λάδι Carroten και το αντιηλιακο καρπουζι με δείκτη προστασιας 3.

Και η μαμά να αναρωτιέται, "παιδί μου, αν είναι να κουράζεσαι και να αγχώνεσαι τόσο, άλλαξε σχολή". Χωρίς φυσικά να καταλαβαίνει τι νόημα έχει αυτό που λέει για μένα.

Τέλος πάντων, πολύ γκρινιάζω τελευταία....

Point final et sourire.

Μα καλά, δεν είπαμε ότι ήρθε καλοκαίρι;

Καλοκαιρινά απογεύματα... Ξάπλα στον καναπέ, να χαζεύεις κάθε χαζή επανάληψη της τηλεόρασης. Μα καλά, πόσες φορές θα δεις το Κωνσταντίνου και Ελένης;

Τα παιδάκια του διπλανού σπιτιού έχουν βγει στην αυλή και παίζουν μπάλα. Να δω ποιός θα σε συγκρατήσει από το να πας να παίξεις μαζί τους... Μα καλά, συνομήλικους δεν γύρευες;

Το θερινό σινεμά της γειτονιάς σου σε δελεάζει με τις μυρωδιές από γασεμί, με παγωτό μηχανής που είναι το αγαπημένο σου και με όλες τις κουλτουρέ ταινίες της σεζόν που πέρασε και δεν πρόλαβες να δεις. Μα καλά, ακόμα δεν πήρες το αυτοκίνητο;

Το καλοκαιρινό σου ρολόι ξαναμπήκε στο χέρι σου. Τόσο πλαστικό ώστε να μπορεί κι αυτό να κάνει τα μπάνια του, τόσο πολύχρωμο ώστε να το κοιτάς και να σου θυμίζει τα μαθητικά σου χρόνια. Μα καλά, ακόμα δεν αποφάσισες να ξεχάσεις τον χρόνο;

Η ζέστη μόνιμα σε κάνει να κολλάς από τον ιδρώτα. Και σήμερα μέσα στη ζέστη πήγες να πάρεις τα εισητήρια των διακοπών. Σε 17 μέρες. Μα καλά, δεν ταξιδεύεις απο τώρα;

Τα βιβλία σου σε κοιτάζουν από το, τόσο μακρινό, τραπέζι της βεράντας (μ' αρέσει η λέξη βεράντα, πιο πολύ από το μπαλκόνι). Ανοιχτά, έτοιμα να σε υποδεχτούν, με τον καφέ σου και το νερό σου ακουμπησμένα δίπλα τους. Μα καλά, πότε θα αποφασίσεις ότι η εξεταστική δεν τελείωσε;

Οι Αθηναίοι συρρέουν πλέον κοντά στο σπίτι σου, δίπλα στη θάλασσα. Και κάθεσαι κάθε Κυριακή και τους χαζεύεις από τη βεράντα σου (χεχε οχι μπαλκόνι), χαμογελώντας χαιρέκακα γιατί εσύ δεν είσαι κολλημένη στην κίνηση της επιστροφής όπως αυτοί. Μα πες αλήθεια, πόσο θα ήθελες να είσαι και εσύ για μπάνιο μαζί τους;

Μία γλυκιά νύστα, μόνιμα αυτό νιώθεις. Μία γλυκιά νύστα. Έτρεξες, έπαιξες, διάβασες, βοήθησες. Και τις τελευταίες μέρες κοιμήθηκες, αλλά τίποτα. Μα καλά, πόσες ώρες πρέπει πια να κοιμηθείς;

Ένας κόσμος αγώνων. Ένας κόσμος ωραίων ανθρώπων. Ωραίων ανθρώπων με την έννοια ότι διέθεσαν το χρόνο τους και έδωσαν όλο τους το κέφι για να βοηθήσουν και με την έννοια ότι δεν σταμάτησαν να είναι νικητές και να προσπαθούν ακόμα κι αν η ζωή δεν τους τα έφερε όλα δεξιά. Μα καλά, γιατί τελείωσαν οι Special Olympics;



shake my body release my soul
punish my senses lose control
my body is young but my spirit's old
scatter my ashes let these feelings grow

Point final et sourire.

πιο πολύ, δεν γίνεται...

Γίνεται να περάσει ένα βράδυ και να μην ξέρεις αν έχεις κοιμηθεί;

Γίνεται να κάθεσαι σε ένα μπαλκόνι με δύο κορίτσια και να γελάς τόσο δυνατά που να σε πιάνει το στομάχι σου;

Γίνεται να πιέζεσαι αλλά πλέον να αρνείσαι να φτάσεις στα άκρα γιατί δεν το αξίζουν;

Γίνεται το timing ενός ανθρώπου να είναι απλά τόσο λάθος και κάθε φορά να σου σπάει τα νεύρα; 

Γίνεται να πετάς πιο μακριά, σε άλλους πλανήτες και το μυαλό σου μόνιμα να ταξιδεύει;

Γίνεται να γράφεις όπου βρίσκεις χαρτί;

Γίνεται να κολλήσεις τόσο πολύ με ένα συγκρότημα που μισούσες;

Ε ναι! Πιο πολύ, δεν γίνεται!!

Point final et sourire.

la la la la la!!

Μπορώ πια να το πω και επίσημα... Το τέλος της σημερινής μέρας έφερε το τέλος μιας εξεταστικής!!!!!Μετά από 2 μήνες και 16 μέρες (από τον Ιανουάριο πάει αυτή η βαλίτσα!) συνεχούς επανάληψης του "κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός", περνάμε επιτέλους στο "σήμερααα πρωτογνώρισα τη χαράααα"...

Γιούχου! γιούχου! γιούχου! γιούχου! (μόνο αυτό θα λέω σήμερα...) 

Μας την έβγαλε την πίστη! Δεν το αρνούμαι, τα κατάφερε! Κόντεψε να με στείλει στο ψυχιατρείο, στο νοσοκομείο, στο νεκροταφείο, κάπου τελος πάντων αλλά τέτοια ικανοποίηση που είχα τώρα που έσβησα το τελευταίο μάθημα από το ημερολόγιο, δεν την φαντάζεστε!

Ο ενθουσιασμός ο ίδιος είμαι σήμερα! Δεν πά' να μην πήγε όπως ήθελα αυτή η εξεταστική, δεν πα' να μην πέρασα μαθήματα, σήμερα θα φωνάζω γιούχου και θα πανηγυρίζω όσο δεν πάει!

Εε δεδομένης της σχολής, ας το ανακοινώσουμε και Ιατρικά. " Εξεταστική Περίοδος Χειμερινού Εξαμήνου 2010 - 2011. Time of death: 16/03/2011, 19:50"

Και τώρα αρχίζει το ωραίο της υπόθεσης. Αρχίζουν οι βαλίτσες, θα πάρει φωτιά το πλυντήριο για να γίνουν όλα στην ώρα τους. Τελευταία ψώνια, τελευταίες υποχρεώσεις και Τρίτη πρωί θα επισκευθώ τη σχολή για τελευταία φορά, θα παρακολουθήσω το τελευταίο εργαστήριο φυσιολογίας, θα πάρω το αυτοκινητάκι μου και θα πάω στο αεροδρόμιο να πάρω ένα ωραιότατο αερόπλανο (που λέει και η γιαγιά μου) και να φύγω σ' άλλη γη και σ' άλλα μέρη, στο εξωτικότατο Λονδίνο.

Πόσο χαρούμενη είμαι!?!?!?!? Πόσοοοοοο?!!!

Περιμένω τη στιγμή που το αεροπλάνο θα τρέχει τόσο γρήγορα και θα σηκωθεί από το έδαφος.
 Όπως πεθαίνω και για την ώρα που θα φτασω στο Λονδινάκι, το πρώτο βράδυ και θα πάω νυχτερινή βόλτα στον Τάμεση.

Οπότε, επειδή δεν θα ξανακάνω ανάρτηση μέχρι να γυρίσω (άντε να βάλω κανένα πι ες αύριο-μεθαύριο ή αν βρω wifi στο Λονδίνο), ήρθε η στιγμή να αρχίσω να κάνω περήφανο τον αγαπημένο μου Joey.

It's London, baby!!

                                                                                

Και τώρα ΠΑΩ ΓΙΑ ΥΠΝΟ!! ΥΠΝΟ, ΥΠΝΟ, ΥΠΝΟ, ΥΠΝΟ, ΥΠΝΟ!!!!  Κάτι μου λέει πως το σουκού δεν θα υπάρξει στο ημερολόγιό μου... Θα θυσιαστεί στο βωμό του ύπνου που θρέφει τα παιδιά, αφού τα παιδιά έχουν πρωινά εργαστήρια και υπερψώνια Πέμπτη- Παρασκευή!
Καληνύχταααααααα!!!!!

Point final et sourire.
πι ες: Χρόνια πολλά Λ. μου!! 20!
πι ες2: Zoey welcome to my life... my new nokia! <3

Απελευθέρωση!!

Απολογισμός 2010

Επεράσαμ' όμορφα, όμορφα, όμορφα, επεράσαμ' όμορφα ετούτη τη χρονιά!
Φωτογραφικός (και μη) απολογισμός της χρονιάς που φεύγει... Τα γεγονότα έχουν μπει με μία όσο το δυνατόν πιο λογική χρονο(παρά)λογική σειρά!


Countable vomits, healthy appetite

Καινούργιοι άνθρωποι!! Ιατρική Σχολή....

Μια εξεταστική στο Skype...

Ένα υπέροχο ταξίδι με 4 υπέροχα κορίτσια στο Παρίσι

Γιατί ήρθε πάλι (ναι!!) το καρναβάλι (ναι!!) γιορτή μεγάλη (ναι!!) ολέ!! (Πατρινό καρναβάλι μέσα στη βροχή!)

Η συνήθεια που έγινε λατρεία!!

Μία εξεταστική στα Starbucks...

Special Olympics Healthy Athletes test events

Διακοπές στην αγαπημένη Σίφνο...

Σύρος, φωτογραφικό δαιμόνιο ένα απόγευμα και επιτέλους Strike a pose, που τελικά έγινε....... Στη χώρα του Ποτέ...

Διακοπές στην εξωτική Βάρκιζα και βόλτες με ανοιχτή οροφή ως το Σούνιο...

Δαμαλάκι Μόνο Ψάχνει (Δ.Μ.Ψ.)

Κάπου εδώ, έπαψες αγάπη να θυμίζεις.

Σεπτέμβρης... Εξεταστική,στατιστική και φυσική, ξανά σχολή, Ανατομία!

Πολύ σινεμά (γιατί αγαπήσαμε τις νύχτες Πρεμιέρας του Σεπτέμβρη) Κάπου εδώ γεννιέται ένα παιδάκι, που κοιτάει στα μικροσκόπια και δεν βλέπει ουδετερόφιλα, αλλά χαμογελαστά προσωπάκια!

Επιτέλους 19!!

Χιονισμένες κάμπιες στα Καλάβρυτα μέσα στα χαμόγελα!

Το κινητο μου να χτυπάει δυνατά όλη τη χρονιά... Εξαιρέσεις, let the sunshine in και sex & the city theme... Ώρα για αλλαγή: brimful of asha λοιπόν! Και τώρα, a young big bang... :D

Και η τελευταία φωτό..... Δεν είναι τίποτα. Είναι απλά η αγαπημένη φωτογραφία για το 2010. Γιατί την έχω τραβήξει εγώ καθισμένη σε μία ξαπλώστρα στη Βουλιαγμένη, μέσα στον ήλιο... Χρονιά γεμάτη με 2010 μπουρμπουλήθρες, πάνω από 2010 χαμόγελα και υστερικά γέλια, πριγκίπισσες (με ή χωρίς πρίγκηπες), μουσική, ξενύχτια, ταξίδια και γενικά όμορφα πράγματα. Αν ξέχασα κάτι, πφφφφφ, τι να κάνουμε έγιναν τόσο πολλά φέτος!! Ευχαριστώ τους πάντες γι' αυτή τη χρονιά!! Φιλιά, guys (αλά shampoo)! Σαφώς το τραγούδι της χρονιάς!! Τέλος για το 2010... Δεν εύχομαι τίποτα περίεργο και τεράστιο σαν αυτές τις ευχές-υπερπαραγωγές που βλέπω παντού... Μόνο καλή χρονιά, με χαμόγελο. Ααα και μην το ξεχάσω, Άγιε Βασίλη δεν έγραψα γράμμα φέτος, αλλά στο γράφω εδώ!! Δεν θέλω κάτι υλικό! Θέλω εκείνα τα 2-3 πραγματάκια που σκεφτόμαι πολύ συχνά (ξέρεις εσύ... άλλωστε τι Άγιος είσαι;)... Το πρώτο, για τις 17 του μήνα λέω, στο γράφω γιατί είναι το πιο πιο πιο πιο πιο πιο σημαντικό. Και τα άλλα θα έρθουν με τη σειρά τους, ναι φέτος προσέχω τι εύχομαι... Μην ανησυχείς, πάντα θα αφήνω γάλα και κουραμπιέ στο τζάκι, σε περιμένω!! Point final et sourire.