Turn my head with talk of summertime...

Αφήνεις τους άλλους να σε επηρεάζουν, απαιτείς από τον εαυτό σου να μπει στα δικά τους "μέτρα", να ξεχάσει τους δικούς του ρυθμούς και να ξεπεράσει τα όριά του. Φτάνεις τελικά σε ένα σημείο που λες "οκ, απλά τέλος...". Δεν μπορώ άλλο συναισθηματικά, ψυχολογικά, νοητικά...

Δεν μπορώ να νιώθω οτι δεν ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες σας. Ξέρω οτι είστε περήφανοι για μένα, το ξέρω. Ξέρω οτι δεν ζητάτε τίποτα, οτι σας έχω φέρει αρκετά. Ξέρω οτι δεν θα παραπονεθείτε ούτε θα γκρινιάξετε αν δεν τα καταφέρω. Όμως πάντα θα νιώθω οτι αν δεν τα καταφέρω, σας απογοητεύω, οτι δεν έχω δώσει το 100% των δυνάμεών μου, οτι μπορώ να κάνω παραπάνω.

Δεν μπορώ, μερικές φορές, να νιώθω οτι με θεωρείται χαζή. Ότι δεν με συμπεριλαμβάνετε στις "επιστημονικές" συζητήσεις σας γιατί δεν ξέρω αρκετά, γιατί δεν έχω διαβάσει όσο θεωρείτε οτι θα έπρεπε. Έχω προσέξει το ύφος λύπησης στο πρόσωπό σας, όταν ακούτε ότι κάποιος από το ευρύτερο φιλικό μας περιβάλλον δεν πέρασε κάποιο μάθημα ή δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά. Δεν έχω δει, νομίζετε, το ύφος περιφρόνησης όταν έχω και εγώ πρόβλημα σε κάποιο μάθημα; Είστε πάντα εκεί για μένα, με βοηθάτε και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι' αυτό αλλά δεν αντέχω να βλέπω τη λύπηση στο πρόσωπό σας όταν σας ζητάω να με βοηθήσετε, όταν απλά με θεωρείτε κατώτερη από σας όταν δεν ξέρω κάτι ακόμα... "Έλα, θα τα μάθεις και εσύ...". Το λατρεύω αυτό που σπουδάζω, πραγματικά το λατρεύω. Θα γίνω καλή γιατρός και δεν μου αξίζει περιφρόνηση επειδή μπήκα στο facebook σε περίοδο εξεταστικής, επειδή δεν αντέχω να διαβάζω κάθε μέρα 12 ώρες, επειδή δεν θα έχω 9 και 10 στο πτυχίο.

Συγγνώμη λοιπόν που δεν ανταποκρίθηκα στις απαιτήσεις σας. Συγγνώμη που δεν είμαι πάντα χαζοχαρούμενη. Συγγνώμη που μερικές φορές καταρρέω. Συγγνώμη που δεν μπορώ να ακολουθήσω τους ρυθμούς σας. Συγγνώμη που υπάρχουν φορές που το μυαλό μου ταξιδεύει και δεν θέλω να διαβάσω, δεν θέλω να ακολουθήσω αυτό το γαμημένο πρόγραμμα που έχω βάλει.  Σας αγαπώ πολύ και ελπίζω να μην παρεξηγηθείτε με αυτά που γράφω γιατί πραγματικά είστε ένα από τα μεγαλύτερα καλά στη ζωή μου τον τελευταίο χρόνο. Απλά, καταλάβετε, πόσο φοβάμαι.

Και πάνω από όλα, ένα μεγάλο συγγνώμη στον εαυτό μου. Συγγνώμη Αμελάκι που σε έβαλα να κάνεις συγκρίσεις. Συγγνώμη που σε έκανα να ξεπεράσεις τον εαυτό σου συγκρίνοντας ανόμοιες καταστάσεις. Συγγνώμη που σε μία τέτοια περίοδο της ζωής σου (εσύ ξέρεις κανείς άλλος!), σε έκανα να διαλυθείς και να φτάσεις εδώ για πράγματα που πραγματικά δεν αξίζουν. Και πιο πολύ συγγνώμη που σε έκανα να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου σε άλλους όταν δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να το κάνεις. Το μόνο που μετράει τελικά είναι να δίνεις αυτό που μπορείς... Να δίνεις όλο σου τον εαυτό ώστε να είσαι εσύ ευχαριστημένη με την προσπάθειά σου. Απο κει και πέρα, το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο που πρέπει να σε απασχολεί.

Βλάκα, έβρεξες το βιβλίο σε sos κομμάτι με τις χαζομάρες σου. Πάνε τώρα τα κύτταρα Purkinje... Εεεμ ξανάρχισες τα γραψίματα σε τετράδια και φύλλα και χαζοpost it...

Masquerade, hide your face so the world would never find you...

Μεγάλη βοήθεια το φάντασμα. Ένα μήνα και κάτι, στο repeat, μόνιμα το soundtrack... Όχι όμως της ταινίας, μόνο της παράστασης.

Τέλος τα μπουμ και τα κλάματα Αμελάκι, δεν σου επιτρέπω να συνεχίσεις άλλο!

Πι. ες: το κινητό μου είναι κλειστό και μάλλον θα μείνει έτσι μέχρι την Παρασκευή... Μεγάλες στιγμές, πρώτη φορά στα χρονικά κλειστό από πεποίθηση!! :Ρ

Point final et sourire.