Χάζευα, πριν, κάτι αναρτήσεις μου από την προηγούμενη εξεταστική. Σε ένα συμπέρασμα μόνο μπορώ να καταλήξω… “Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό…”
Βγες στο μπαλκόνι να δεις…. “Μ’ ανάσα γρήγορη, ζεστή, αγάπησέ με.”
Ναι σε κάνει πιο δυνατό, όσο κι αν δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα. Και μετά σου στέλνει όσα ήθελες. Ή, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση, το σύμπαν το έκανε. Μου έστειλε όσα ακριβώς χρειαζόμουν, όσα ήθελα για να μην μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Και με αποζημίωσε.
Φώναξα ότι είναι άδικο. Ότι δεν μου αντέχω να μου πέφτουν όλα μαζί, ότι δεν μπορώ να συνεχίσω σε αυτή την κατάσταση. Με έκανε κάπου στον Ιανουάριο να χάσω τα λόγια μου, να μείνω άφωνη και ανίκανη να αντιδράσω μπροστά σε πολλές καταστάσεις. Καταστάσεις που δεν θα μπορούσα σχεδόν να διαχειριστώ ακόμα κι αν έρχονταν η καθεμία ξεχωριστά. Αλλά ήρθαν όλες μαζί. Και οι τέσσερις
.
Και σιγά σιγά ηρέμισα. Ναι, μου πήρε δύο μήνες και ένα υπέροχο ταξίδι αλλά τα κατάφερα. Και σε κάποια στιγμή, αποφάσισα να πάρω την Τ. τηλέφωνο και να της πω, με κάθε επισημότητα και με όλη μου τη σοβαρότητα: “Αρνούμαι να πιστέψω πια στην τύχη. Ναι, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, αλλά εγώ αρνούμαι να συνεχίσω να πιστεύω ότι είμαι γκαντεμόσαυρος, ότι όλα τα κακά συμβαίνουν σε μένα. Και θα σταματήσουν να συμβαίνουν”.
Και τότε σταμάτησαν όλα. Δεν ξέρω αν ήταν ότι σταμάτησα εγώ να δίνω σημασία, αν δεν με ενοχλούσαν λεπτομέρειες, αν η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν καλύτερη και έτσι άλλαξαν όλα. Και τότε άρχισαν τα πράγματα να πηγαίνουν πολύ καλά.
Ο μικρούλης μου μπήκε σε μία σειρά με τις εξετάσεις του.
Εγώ μπήκα σε μία σειρά με το άγχος μου.
Ξαναάρχισα να απολαμβάνω τις μικρές στιγμές που είχα σταματήσει να απολαμβάνω τους μήνες του χειμώνα.
Ήρθε ο Β.
Και κάπως έτσι ηρέμησαν όλα……
Και κάπως έτσι, βρεθήκαμε στη μεγαλύτερη συναυλία που έχω βρεθεί ποτέ, χτες στο Ο.Α.Κ.Α., με μένα να τραγουδάω “με στέλνεις, με στέλνεις, με παρασέρνεις…”, να τον κοιτάω, να τον κρατάω και να το εννοώ.
Β. ευχαριστώ. Εσύ με ηρέμησες.
Point final et sourire.
