Love actually...

Αγάπη είναι:

Μία φίλη που σου φτιάχνει κάθε μέρα πρωινό.
Ένας φίλος που σε παίρνει κάθε μέρα τηλέφωνο για κουτσομπολιό.
Ένας καινούργιος άνθρωπος που πας τόσο πολύ να συμπαθήσεις και σου λέει ότι έχεις καλό συντονισμό.
Ένα καινούργιο χόμπι που, για πρώτη φορά στη ζωή σου, είναι άθλημα (!!).
Μία αγκαλιά από κάποιον που γιορτάζει είτε είναι 5,6,21 ή 70. Γιατί και τους 4 τους αγαπάς πολύ.
Ζεστό φαγητό το μεσημέρι, γύρω από ένα ζεστό τραπέζι.
Ένα τρόμαγμα που σε κάνει να ουρλιάξεις, να σκάσεις στα γέλια και να καταλήξεις σε μία τεράστια αγκαλιά και μία τούμπα στο κρεβάτι.
Η εξέταση αντανακλαστικών.
'Ενα καινούργιο σκυλάκι. 
Το Cap Cap.

Να κατεβαίνει να σου φτιάξει τσάι γιατί είσαι κουρασμένη.
Να ξυπνάει για να σου πει καλημέρα.
Να μένει μαζί σου.
Να μαγειρεύει το μεσημέρι γιατί -let's face it- μαγειρεύει καλύτερα.
Να προσέχει αν κρυώνεις και να σε σκεπάζει.
Να μην μπορείς να περιμένεις το πρωί για να τον ξυπνήσεις.
Ατελείωτες συζητήσεις περί ανέμων στο τραπέζι, αγκαλιά με το καλοριφέρ.
Η μοναδική ικανότητα να σε κρατάει παιδί όταν νιώθεις ότι πρέπει επειγόντως να μεγαλώσεις, γιατί οι καταστάσεις το απαιτούν.

Point final et sourire. 

 

Brace yourselves...

Το μπάνιο έγινε σάουνα από τους ατμούς.
Τα χέρια και τα πόδια σαν να κρυώνουν και να ασπρίζουν λίγο.
Κόκκινες μυτούλες άρχισαν να ξεπροβάλλουν.
Το ίδιο και οι Ugg από την ντουλάπα μου.
Φήμες λένε ότι στους δρόμους έκαναν την πρώτη εμφάνισή τους τα μπουφάν.
Τα φουλάρια έχουν την τιμητική τους.
Η σοκολάτα πλέον... πίνεται ζεστή.
Όπως και ο καφές.
Το πρωινό ξύπνημα είναι δύσκολο γιατί πλέον το πάπλωμα κυριολεκτικά σε πλακώνει.
Τα Χριστούγεννα είναι απειλητικά κοντά.

Και νομίζω......σαν να βλέπω χειμώνα στον ορίζοντα.

Brace yourselves. Winter is coming!

Point final et sourire.

Η θερμοκοιτίδα, το "Μητέρα" και ένα μπερδεμένο κείμενο...

Όλα ξεκίνησαν χτες το μεσημέρι που, μαζί με μερικούς φίλους, καθόμασταν στην είσοδο του Αττικού νοσοκομείου. Ως φοιτητές έχουμε καθημερινά κλινικές εκεί, με αποτέλεσμα κατά τις 12 το μεσημέρι να βλέπεις παντού κοντά στο κηλικείο και το αίθριο, πηγαδάκια φοιτητών που μιλάνε, γελάνε και γενικώς δεν ταιριάζουν καθόλου με το κλίμα του νοσοκομείου.

Εκεί που καθόμασταν λοιπόν, βλέπω ένα μεγάλο φορείο να περνάει μπροστά μου, φορτωμένο με τεράστια μηχανήματα που έπιαναν σχεδόν όλο το μήκος και το πλάτος του. Στο πλάι του γυάλινου μηχανήματος, δύο τρύπες... Και μέσα.... ένα ψιχουλάκι! Κυριολεκτικά όμως, ένα μωράκι που μόλις που φαινόταν... Το καταλάβαινες μόνο από τις μικρές κινήσεις που έκανε μέσα στη θερμοκοιτίδα.

Το βράδυ που γύρισα σπίτι, χάζευα στον υπολογιστή παλιά επεισόδια των "Πρωταγωνιστών" του Θεοδωράκη. Μου τράβηξε την προσοχή ένα συγκεκριμένο επεισόδιο για τα παιδιά του "Μητέρα". Τα 80 παιδιά που προέρχονται είτε από τα αζήτητα των νοσοκομείων, είτε οι γονείς τους δεν έχουν τους πόρους να τα συντηρήσουν.

Αναφέρθηκε στο επεισόδιο ο θεσμός της αναδοχής. Αφορά κυριώς παιδιά που έχουν μεγαλώσει λίγο, παιδιά που έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας, παιδιά που οι φυσικοί τους γονείς ενδέχεται να τα πάρουν πάλι πίσω. Να το πούμε ωμά, παιδιά που δεν τα θέλουν για υιοθεσία. Και γιατί γίνεται αναδοχή; Πολύ απλά γιατί ένα παιδάκι σε ένα σπίτι μεγαλώνει, ξετυλίγεται, όπως το έθεσε και μία ανάδοχη μητέρα "ξεφυτρώνει"... Διατίθενται γύρω στα 30 παιδιά τον χρόνο για αναδοχή... Το πόσα πηγαίνουν τελικά σε κάποιο σπίτι είναι ένα άλλο θέμα...

"Η αναδοχή δεν είναι υιοθεσία. Το παιδί δεν ανήκει νομικά στους ανάδοχους γονείς, χωρίς να αποκλείεται η υιοθεσία του από αυτούς ως εξέλιξη της σχέσης τους ή η μετέπειτα ανάληψη της επιμέλειας του παιδιού από αυτούς."  Κάπως έτσι περιγράφεται η αναδοχή στο σάιτ του "Μητέρα". 

Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά... Έλα ντε; Ούτε εγώ ξέρω... Είναι κάτι που με άγγιξε πολύ τις τελευταίες μέρες. Η ιδέα των παιδιών στα αζήτητα, δεν ξέρω, με ενοχλεί πολύ περισσότερο από τις απεργίες, την οικονομική κρίση και όλα αυτά που ακούω συνέχεια στις ειδήσεις.

Γι' αυτό θα πάω στο "Μητέρα" να βοηθήσω εθελοντικά, όσο αντέξω ψυχολογικά. Γιατί δεν μπορώ να ακούω ότι δεν υπάρχουν βρεφονηπιοκόμοι ώστε να πάνε τα μωρά στην θάλασσα. Γιατί μου έκανε εντύπωση ο τυχερός μικρούλης που πήγε σε οικογένεια και είδε την θάλασσα πρώτη φορά στα τέσσερά του. Και πιο πολύ από όλα, γιατί μου έκανε εντύπωση ο Αχιλλέας, που τον πήραν σε ανάδοχη οικογένεια και μετά από λίγο καιρό τον επέστρεψαν στο ίδρυμα, λες και ήταν σε συσκευασία δώρου.

Point final et sourire.

Πι.ες: Βάζω εδώ το λίνκ του επεισοδίου... Γιατί μερικά πράγματα στην τηλέοραση ακόμα αξίζει να τα βλέπεις...

vamos...

Καλησπέρα, καλησπέρα,

Μετά από πολύμηνη απουσία επιστρέφω δυναμικά στις επάλξεις. Είδα πολλά στη χώρα του μπλόγκινγκ και αποφάσισα να πάρω λίγο τις αποστάσεις μου. Δεν γίνεται να κρατηθώ μακριά όμως για πολύ. Μου έλειψε το μπλόγκ, δεν το αρνούμαι, αν και δεν είχα κάτι ιδιαίτερο να γράψω.

Υπόσχομαι λοιπόν ότι από σήμερα επιστρέφω.

Όμορφο καλοκαίρι το φετινό, αν και μικρό. Αντισυμβατικό καλοκαίρι. Δεν είχε την κλασσική έννοια της λέξης.... Δεν είχε νησί, δεν είχε πολύ ήλιο, δεν είχε πολλές διακοπές. Είχε όμως καινούργιους φίλους, πολύ αντιηλιακό, αρκετά μπάνια και την ηρεμία που πραγματικά χρειαζόμουν.

Και πάνω από όλα είχε Βαρκελώνη. Την όμορφη Βαρκελώνη με τον όμορφο Β. Το ιδανικό τέλος για έναν ιδανικό Σεπτέμβρη. Μυρωδιές, κτήρια, ατμόσφαιρα, τάπας, Ισπανικά(όμορφα Ισπανικά, που το να τα μιλάς είναι σαν να τρέχει νερό στο στόμα σου), έρωτας, γέλια, φωτογραφίες, χάρτες, μουσεία...

Για να θυμηθούμε και λίγο πως ξεκίνησαν όλα σε αυτό το μπλόγκ, θα βάλω μόνο φωτογραφίες... Γιατί η χώρα του Ποτέ κάπως έτσι άρχισε... Μόνο με φωτογραφίες! Vamos, ξανά από την αρχή λοιπόν...

Θα τα πούμε από αύριο και πιο σοβαρά λοιπόν...

Καινούργιος δρόμος για την χώρα του Ποτέ... Ο δεύτερος που συναντάω μετά το Λονδίνο και την εικόνα της επικεφαλίδας!

Πάρκα, πάρκα, πάρκα!

Αύτη την στέγη θα την αγαπάω για πάντα!

Point final et sourire.

Light clouds

Χαμογέλα γιατί:
...ο ήλιος λάμπει το πρωί
...σήμερα έχει ένα υπέροχο φεγγάρι (μεταπανσεληνιακό!)
...μένουν λιγότερο από 20 μέρες για τις διακοπές
...το Light Clouds της Moschino μυρίζει απλά υπέροχα, το ίδιο και η βανίλια του Body Shop 
...αγαπάς
...σ' αγαπούν
...ξυπνάς και σιγοτραγουδάς
...έτσι
...ξεκίνησες καινούργια ρουτίνα και δεν είναι και άσχημη
...πέρασες καλά προχτές, χτές, σήμερα
...έχεις πεταλούδες στο στομάχι
...βλέπεις κάθε μέρα τη θάλασσα
...σου πάει
...γιατί όχι;
...η εξεταστική έφτασε στη μέση και οδεύει προς το τέλος
...αν και η Ελλάδα κινείται επικίνδυνα, το καλοκαίρι της ποτέ δεν θα σταματήσει να είναι το πιο όμορφο στον κόσμο

Point final et sourire

Dancing with the stars...

Ξεκινάει η εποχή των μεγάλων αλλαγών εε? Κάπως έτσι αισθάνομαι... Όπως ένιωθα στα τέλη του σχολείου. Εκεί στις Πανελλήνιες που δεν ξέρεις αν αυτό που έρχεται είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί στη ζωή σου ή η μεγαλύτερη σου κατρακύλα. Για μένα, ευτυχώς, ήταν το πρώτο.

Εποχή μεγάλων αλλαγών λοιπόν. Από του χρόνου, η ηρωική αποχώρησή μας από τη σχολή και μία καθημερινότητα σε περιβάλλον νοσοκομείου. Κλινικές. Παθολογία και χειρουργική. Και ακτινολογία, που όλοι την έχουμε ξεχασει.

Και στη σχολή ενα κλίμα χαοτικό. Κλήρωσεις για κλινικές. Μέσα στον πανικό των 200 ατόμων σε ένα αμφιθέατρο, αρχίζει ο πανηγυρισμός γιατι έτυχε αυτό που θέλαμε. Και μετα αρχίζει το παζάρι των ανταλλαγών. " Έχω Αρεταιειο χειρουργική και θέλω Αττικό. Β κλινική, οχι Δ. Ποιος ανταλλάζει?". Ξεκίνησα στην αρχή του χρόνου μην ξέροντας ούτε ένα νοσοκομείο. Σε μία μέρα, έχω μάθει όλα τα νοσοκομεία (και του υπεύθυνους γιατρους) της Αττικής.

Μετά από τον ενθουσιασμό της ιδέας ότι το Gray's Anatomy θα ζωντανέψει μπροστά στα μάτια σου, αρχίζεις και σκέφτεσαι όλα αυτά που θα αφήσεις πίσω. Τη λατρεμένη σχολή, την τρύπα που παίρνεις καφέ και γιαούρτι, τα παγκάκια μπροστά στον Ιπποκράτη, τις βλακείες στα αμφιθέατρα, το τιτσου στο κηλικείο και πιο πολυ απ' όλα τους φίλους που δεν θα βρουν τις κατάλληλες ανταλλαγές για να έρθουν μαζί σου. Και θα σου λείψουν. Γιατί τους έβλεπες κάθες μέρα και τους αγαπάς. Και ξέρεις ότι θα σου λείψουν. Ακόμα κι αν όλοι σου λένε να μην σε νοιάζει.

Τέλος πάντων, εκτός από τη σχολή.

Νέος τρόπος ζωής που ξεκινάει απο νέο τρόπο διατροφής, που σημαινει... ΕΧΩ ΠΗΞΕΙ ΣΤΑ ΦΡΟΥΤΑ. Και θέλω σοκολάτα (παγωτο Nutella και froyo). Αλλά και με αυτό τα καταφέρνω. -2 κιλά και πάμε δυνατά για τη συνέχεια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ο διαιτολόγος είναι μαναράκι.



Με το άλλο θέμα, μεγάλη ιστορία. Και από εκείνο το "μέτωπο", ξεκινάει μάλλον κάτι καινούργιο από Τετάρτη. Όσο ξέρω ότι θα είναι σίγουρα για το καλό μου, τόσο δεν θέλω να ξεκινήσω απο τα 20 μου κάτι που θα αλλάξει την καθημερινότητα μου και θα με δυσκολεύει κάθε μέρα. Δεν θέλω. Όσο εύκολο μου ήταν να δεχτώ ότι δεν είμαι καλά (με την πλήρη έννοια του όρου), τόσο δύσκολο μου είναι να αποδεχτώ το γεγονός ότι για να παραμείνω καλά, πρέπει να παίρνω φάρμακα για όλη μου τη ζωή. Αφού είμαι καλά... Αφού μπορώ να κάνω ότι και οι υπόλοιποι φυσιολογικοί άνθρωποι της ηλικίας μου, γιατί εγώ πρέπει να είμαι διαφορετική και να προσέχω τα πάντα; "Πρόσεξε! Μην αγχώνεσαι, μην τρως αυτο αυτο κι αυτο, μην βγαίνεις στον ήλιο, μην μαυρίσεις, μην δίνεις το 100% των δυνατοτήτων σου".

Πάνε τα όνειρα για τροπικό μαύρισμα φέτος. Αντιηλιακό 50 και κάτω από την ομπρέλλα.

Και όλες μου οι φίλες να λιάζονται. Με το λάδι Carroten και το αντιηλιακο καρπουζι με δείκτη προστασιας 3.

Και η μαμά να αναρωτιέται, "παιδί μου, αν είναι να κουράζεσαι και να αγχώνεσαι τόσο, άλλαξε σχολή". Χωρίς φυσικά να καταλαβαίνει τι νόημα έχει αυτό που λέει για μένα.

Τέλος πάντων, πολύ γκρινιάζω τελευταία....

Point final et sourire.

Is it true? It's better than I ever even knew...

I say you the bestest
Lean in for a big kiss
Put your favourite perfume on
go play your video game

I tell you all the time
"heaven is a place on earth with you"

It's better than I ever even knew
They say that the world was built for two

He holds me in his big arms
Drunk and I am seeing stars
this is all I think of

This is my idea of fun 
....playing video games


It's you, it's you, it's always you
everything I do

 Chronique d' un ete sans fin...



 Point final et sourire.

wait, what did you just say?!

Αλλαγές από 'δω, αλλαγές από 'κει και ποιος σκέφτεται να σου δώσει λίγο χρόνο για επεξεργασία; Λίγο χρόνο να βάλεις τις σκέψεις σου σε μία τάξη, λίγο χρόνο να σταματήσεις, λίγο χρόνο για να πεις "too much information".

Ένας άνθρωπος πολύ χαρούμενος. Ένας άνθρωπος που κατάφερε να σπάσει τα δεσμά του και να βγει από το αόρατο κλουβί, που ο ίδιος ή ο κόσμος του είχε επιβάλλει να ζει. Βλέπεις την αλλαγή πάνω του, το απελευθερωμένο γέλιο, την ανάγκη να μιλήσει για όσα έκρυβε πολλά χρόνια τώρα.

Από τη δική μου πλευρά, μόνο θαυμασμός και υποστήριξη σε ό,τι χρειαστεί.

Θαυμασμός γιατί πρέπει να είσαι πολύ δυνατός άνθρωπος για να πονάς χρόνια και να μην δείχνεις τίποτα. Χρειάζεται μεγάλο κουράγιο να κρύβεις ένα δάκρυ πίσω από ένα χαμόγελο και να μην αφήνεις τον εαυτό σου να δεχτεί αυτό που πραγματικά είναι. Και το πιο δύσκολο από όλα είναι να μην μπορείς να είσαι ξεκάθαρος με τον εαυτό σου. Να μην μπορείς να καταλάβεις ποιος είσαι πραγματικά και να γίνεται μέσα σου μία εσωτερική πάλη που σε καταβάλλει μέρα με την μέρα. Παραδέχομαι και υποκλίνομαι μπροστά στους ανθρώπους που έχουν καταλάβει τον εαυτό τους και δεν φοβούνται να πουν σε όλους "ξέρεις κάτι; Αυτό είμαι, αν σ' αρέσει."

Υποστήριξη γιατί ο κόσμος είναι κακός όταν δεν ξέρει ή δεν μπορεί να καταλάβει. Υποστήριξη γιατί όταν είσαι μόνο εσύ και ο εαυτός σου τόσο καιρό και αποφασίζεις τελικά να μοιραστείς αυτό που σε βασανίζει, το λιγότερο που χρειάζεσαι είναι έναν άνθρωπο να του εξομολογηθείς όλα αυτά που κράταγες για σένα αυτά τα χρόνια. 

Συνέχεια σκέφτομαι αυτό που είπες με τις πραγματικές στιγμές ευτυχίας και με κάνει να χαζογελάω σκεφτόμενη αυτές τις στιγμές. Έχεις πολύ δίκιο τελικά...
Ευχαριστώ που μαζί με τους άλλους έβγαλες τον πραγματικό μου εαυτό και στο χρωστάω χάρη...
Ένα μεγάλο συγγνώμη για όσα έχω πει κατά καιρούς και σε έκαναν να νιώθεις άσχημα.
Σε θαυμάζω. Μην σε νοιάζει τίποτα. Είμαστε όλοι εδώ. Αν ήσουν τόσο καιρό στεναχωρημένος, χαμογέλα. Τα καλύτερα έρχονται.

Point final et sourire. 

hello stranger!

Just a brief catch up γιατί με κατηγορούν ότι το μπλόγκ μου, λέει, αράχνιασε :Ρ...

Wonderful Valentine's Day με ωραίο φαγητό, βόλτα στη θάλασσα, μεγάλες αγκαλιές, ένα γλυκό φλωράκι, φίλους, ένα υπέροχο δώρο που με ξάφνιασε και κλασικό τελείωμα με άραγμα στους καναπέδες του υπογείου μου.

Τέλος το ένα μάθημα, πάμε για το δεύτερο. Άκρως σιχαμένο, ηλίθιο βιβλίο, υπέρχαζη έδρα και όλοι, μα όλοι, σε ένα μούντ νομίζω-πως-τελείωσα-την-εξεταστική. Χμμμ για να σκεφτώ... Έχουμε ακόμα πέντε μαθήματα;;;

Countdown μέχρι τις 4 Απριλίου για το official τέλος.

Και μετά ακούς ότι άλλοι έχουν τελειώσει εξεταστική και τώρα για δύο βδομάδες κάθονται. The horror!

Ναυάγησε και το πλάνο να δω όλες τις ταινίες των Oscar πριν τα Oscar φέτος. Καμία ελπίδα.

Ωραία Τσικνοπέμπτη η φετινή, παρόλο που δεν έγινε όπως την προγραμματίσαμε.

Και επειδή είναι σάνταρ κάθε χρόνο τέτοια εποχή να μελαγχολώ καλοκαίρι: θέλω γρανίτα φράουλα, καλοκαιρινό σινεμά, τις σαγιονάρες μου, να μπω στο αυτοκίνητο και να καώ με τη ζώνη, να πάω για μπάνιοοοοοοο, να κάνω βόλτα μέχρι το πρωί, να χαζεύω όλη μέρα και να ξυπνάω ότι ώρα θέλω. Αυτά.

Point final et sourire. 

no more whining

Stop whining, for crying out loud!

Rollercoaster...

Είναι πραγματικά απίστευτο πως έρχονται τα πράγματα μερικές φορές. Ψάχνοντας κάτι, έπεσε το μάτι μου στα πόστ αυτής της περιόδου της χρονιάς που μας πέρασε. Ήταν πραγματικά μία από τις χειρότερες της ζωής μου, γεμάτη πίεση από πολλά διαφορετικά μέτωπα ακόμα και από τον ίδιο μου τον εαυτό, ο οποίος, δεν ήταν σύμμαχος μου (με όλη τη σημασία της λέξης όπως έμαθα πολύ πρόσφατα με τον χειρότερο τρόπο).

Το πόσο διαφορετικά αισθάνομαι μία χρονιά αργότερα... Πόσο μακριά από τις προβλέψεις μου έπεσα, πόσο περιέργες μου φαίνονται οι σκέψεις που έκανα τότε, πόσο ωρίμασα (ή έχασα και την λίγη ωριμότητα που είχα.)

Τα πράγματα άλλαξαν κατά πολύ στη ζωή μου τον τελευταίο χρόνο. Το κατάλαβα πριν από μερικές βδομάδες όταν η Τ. είπε: "Ακόμα κι αν μου έλεγες αυτό που βλεπω, ένα χρόνο πριν, δεν θα το πίστευα... Θα σου έλεγα ότι μου κάνεις πλάκα".  Και ήταν 19 Ιανουαρίου... Η μέρα του μεγάλου περσινού ξεσπάσματος... Ήταν το πρώτο από μία μεγάλη σειρά ξεσπασμάτων, που έπρεπε να φτάσει Μάρτιος για να σταματήσουν.

Έχτισα τα κάστρα μου, τα γκρέμισα αλλά όχι συθέμελα.. Πάντα συνέχιζα να ελπίζω, παρόλες τις παροτρύνσεις να ξεχάσω και να φύγω μακριά. Και μετά τα ξαναέχτισα, αλλά όχι μόνη μου. Ήταν ακόμα ένα ζευγάρι χέρια εκεί... Και με βοήθησε να χτίσουμε μαζί το δικό μας κάστρο... Και πήγαμε εκεί και πέρασε ο καιρός, τόσο ατάραχος και τόσο ήρεμος.

Πέρασε έτσι ένα καλοκαίρι και ένα φθινόπωρο γεμάτο ευχάριστες στιγμές, κούραση και φυσικά, γιατί πάντα υπάρχουν, μικροπροβλήματα και μανιοκαταθλίψεις. Όλα καλά.

Και ήρθαν  και τα Χριστούγεννα για να σπάσουν τις μπουρμπουλήθρες που έφτιαχνα από μικρή. Με προσγείωσαν απότομα. Πολύ πιο απότομα από ότι περίμενα. Και εμένα και πολύ κόσμο γύρω μου. Είχα ακούσει για ανθρώπους που μεγαλώνουν απότομα και ωριμάζουν, αλλά δεν περίμενα να συμβεί ποτέ σε μένα.

Μέσα σε δύο μέρες, μπορείς να μεγαλώσεις δέκα χρόνια. Τώρα το ξέρω, τώρα το πιστεύω. Μαθαίνεις να κρύβεις την αδυναμία σου, μαθαίνεις να χαμογελάς για να κρύψεις την ενόχλησή σου, μαθαίνεις να λες "εντάξει, δεν είναι τίποτα", ενώ θέλεις να ουρλιάξεις "φυσικά και είναι ΚΑΤΙ", μαθαίνεις να αγνοείς ότι η συμπεριφορά των άλλων αλλάζει, μαθαίνεις ότι το σημαντικότερο απόκτημα που έχεις να προσέξεις είναι ο εαυτός σου, μαθαίνεις να χαίρεσαι παραπάνω αυτά και αυτούς που αγαπάς και η στιγμή αρχίζει να μετράει λίγο περισσότερο, μαθαίνεις να γελάς πιο δυνατά. Από εκεί που έχανες μέρες ολόκληρες, τώρα θέλεις να βάλεις τον εαυτό σου σε έναν αγώνα δρόμου. Όσο παραπάνω μπορείς να κάνεις, όσο περισσότερα να δεις....

Και η ζωή σου αλλάζει ριζικά, κάπου ανάμεσα στην πολύχρωμη Αμελί και την σκοτεινή Κασσάνδρα.

Point final et sourire.

Limits...

Για να δούμε... Πολύς καιρός έχει περάσει χωρίς να ταξιδέψω στην χώρα μου...

Για αρχή, καλή χρονιά, χώρα μου... Καλή χρονιά, χώρα μου που σ' αγαπάω και σε παραμέλησα τον τελευταίο καιρό. Καλή χρονιά και συγγνώμη, μικρό μου προσωπικό ησυχαστήριο.

Δεν θα αρχίσω και εγώ να γράφω μία από τις γνωστές, κλασικές, αναρτήσεις που βλέπω γύρω γύρω συνέχεια. New year's resolution και πόσο τέλεια περάσαμε τις γιορτές... Εγώ δεν πέρασα και τόσο τέλεια τις γιορτές. Και ούτε έβαλα New year's resolution για φέτος.

Γιατί φέτος για πρώτη φορά στη ζωή μου είπα ότι δεν θα πιέσω τον εαυτό μου. Φέτος, για πρώτη φορά είπα ότι δεν θα ΞΕΠΕΡΑΣΩ (ειρωνεία... το caps locks πατήθηκε κατά λάθος) τον εαυτό μου. Θα φτάσω μέχρι εκεί που θέλω και μέχρι εκεί που μπορώ χωρίς να αγγίξω τα όρια της τρέλας και της παράνοιας. Χωρίς να αφήσω το μυαλό μου να παίξει τα γνωστά παιχνίδια πίεσης.

"Έλα, προχώρα λίγο πιο κάτω μπορείς...". "Έλα κοιμήσου λίγο λιγότερο, μπορείς να τα καταφέρεις...". Όχι φέτος δεν μπορώ να τα καταφέρω. Για πρώτη φορά, δεν θέλω να τα καταφέρω έτσι. Γιατί τελείως ξαφνικά, out of nowhere, συνειδητοποίησα κάτι. Ότι εγώ, ο εαυτός μου, είμαι ότι πιο σημαντικό έχω. Και δεν πρόκειται να χάσω τον εαυτό μου για βλακείες.

Και έτσι δεν θα καταπιεστώ. Θα πάω εκδρομή όταν θέλω, θα βγω έξω μόνο όταν αντέχω, θα κοιμηθώ όσο θέλω, θα κάνω μία φορά κοπάνα από τη σχολή, θα κλείσω το βιβλίο όταν δεν μπορώ άλλο και δεν θα μείνω για αυτές τις "2 σελίδες ακόμα", πριν κοιμηθώ θα διαβάζω τη λογοτεχνία μου, θα βλέπω μόνο τις ταινιές που μου αρέσουν, θα μαζέψω λεφτά, θα αντιδράω πιο ήρεμα, θα κάνω τις ασκήσεις χαλάρωσης που μου κατέβασες από το Ίντερνετ, θα γράφω στο μπλόγκ μου, θα κουτσομπολεύω, θα πίνω καφέ, θα χαζεύω στο Φέισμπουκ, θα κάνω μπάνιο για 3 τέταρτα ενώ σε 10 λεπτά πρέπει να είμαι έτοιμη, δεν θα βάλω πρόγραμμα και αν αγόρασα ημερολόγιο, είναι μόνο και μόνο για να θυμάμαι τα εργαστήρια, θα διαβάζω γιατί το γουστάρω. Είναι απλό τελικά, θα κάνω αυτό που αγαπάω, όταν θέλω εγώ. 

Και να δεις που όλα θα πάνε πολύ καλύτερα έτσι. Να δεις... Γιατί εγώ είμαι σίγουρη... Αν και πάντα υπάρχει περίπτωση να μιλάει η κορτιζόνη.... ;-) Στο κάτω κάτω, είμαι supergirl... I just fly!

Καλή χρονιά, supergirls και superboys. Και μία συμβουλή από μένα, πάρτε το λίγο χαλαρά... Ίσως αξίζει πιο πολύ έτσι...

Ααα και κάτι τελευταίο, τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από ένα αναμμένο τζάκι, μία πεντανόστιμη ανάλατη μακαρονάδα, cocooning, έναν ωραίο άνθρωπο, ένα φέρι μποτ, ιστοριές από τα παλιά, μία λατρεμένη ταινία, μία συγκινημένη φίλη που ταυτόχρονα γελάει και την προσμονή όμορφων πραγμάτων.

Δείτε το θετικά το θέμα... Νομίζω αξίζει.

Όσο για το τραγούδι, δεν παίζει να υπάρχει κάτι που να μου φτιάχνει το κέφι πιο πολύ από αυτό!

Στη Χώρα του Ποτέ ξανά... (και αυτή τη φορά για τα καλά και σωστά!!).
 Point final et sourire.

Πιες: θέλω Παρίσι...