Καινούργιο μπλογγερικό παιχνίδι... Με προσκάλεσε το αγαπημένο Αρτάκι να παραθέσω τα 5 στοιχεία που αγαπώ στο μπλόγκ μου και 5 από αυτά που δεν μου αρέσουν καθόλου. Αφού λοιπόν λατρεύω τα παιχνίδια, είπα να μην της χαλάσω το χατήρι...
Μπλογκοθετικά
Βρήκα έναν χώρο να εκφράζομαι... Δημιούργησα την δική μου χώρα του Ποτέ. Μία ονειροχώρα χωρίς όρια και φραγμούς. Και μέσα της ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Πείτε το ψυχοθεραπεία, πείτε το μονοπάτι αυτογνωσίας, πείτε το μιλάω στα κουτουρού, δεν ξέρω πως θα το πείτε αλλά εμένα με βοηθάει πολύ.
"Γνώρισα" καινούργιους ανθρώπους. Ανθρώπους που μοιραζόμαστε συχνά τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες αναρωτήσεις και προβληματισμούς. Ανθρώπους που ίσως να μην συναντήσω ποτέ προσωπικά αλλά τουλάχιστον ξέρω πως υπάρχουν εκεί έξω.
Λατρεύω που επιτέλους κατάφερα να αποτυπώσω έστω και λίγο την χώρα που δραπετεύω όταν χάνομαι στα συννεφάκια πάνω από το κεφάλι μου και φεύγω από τον πραγματικό κόσμο (κάποιοι το λένε daydreaming)...
Επιτέλους με το blog κατάφερα να βάλω μια τάξη. Και στη σκέψεις μου και στο σπίτι μου. Στις σκέψεις μου γιατί έχοντας μπροστά μου το κενό πλαίσιο της ανάρτησης, δημιουργείται ένας ειρμός, υπάρχει ένα "πρόγραμμα" στο κεφάλι μου.Στο σπίτι μου γιατί πάντα μου άρεσε να γράφω και ποτέ δεν ήμουν τακτική... Οπότε τα κείμενά μου βρίσκονταν διάσπαρτα και κατά καιρούς χαμένα...
Αγαπώ το μπλόγκ μου γιατί ενθουσιάζομαι κάθε φορά που γράφω point final et sourire. Γιατί εχω γράψει αυτό που με προβληματίζει και έχει φύγει από πάνω μου. Έτσι ξαναδιαβάζω το κείμενο και βάζω μία τελεία και σκάω χαμόγελο! Και επιτέλους λέω όλη την αλήθεια χωρίς να μετανιώνω.
Μπλογκοαρνητικά
Που ενώ έχω πία το θάρρος να λέω τη γνώμη μου και να μην κρύβω τις αλήθειες μου, το κάνω ιντερνετικά. Ευτυχώς πλέον δεν μένει μόνο στο ίντερνετ η αλήθεια μου. Την λέω και έξω από τα δόντια.
Δεν μου αρέσει να μην μου απαντάνε στα κόμεντς που κάνω... Είναι πολύ απρόσωπο!
Σιχαίνομαι τα προσβλητικά σχόλια. Η καλοπροαίρετη κριτική είναι ευπρόσδεκτη, αλλά κακίες και λόγια που με "βλάπτουν" δεν έχουν ποτέ θέση στη χώρα του Ποτέ. Είτε είναι γραπτά, είτε είναι προφορικά. Άμα δεν σου αρέσουν αυτά που γράφω μην διαβάζει το μπλόγκ μου... Όχουυυ!
Δεν μου έρχονται άλλα αρνητικά... Γενικά μου αρέσει η μπλογκόσφαιρά και ιδιαίτερα το γεγονός οτι μεσα σε αυτή ανακάλυψα και εγώ, σαν τον Χριστόφορο Κολόμβο, μία πολύ μικρη, χρωματιστή και όμορφη χώρα. Μία χώρα γεμάτη συντριβάνια, μπουρμπουλήθρες και χαρτοπόλεμο. Γεμάτη χαμόγελο και αστέρια.
Τρελαίνομαι να μου λένε: "διαβάζω το μπλόγκ σου"... Μου αρέσει να βρίσκω καινούργια σχόλια, καταλαβαίνω οτι υπάρχουν κι άλλοι επισκέπτες στη χώρα μου και οτι ήθελαν να αφήσουν κι αυτοί το στίγμα τους. Οπότε, αν θέλετε, όσοι περάσατε από εδώ και διαβάσατε αυτή την ανάρτηση, bloggers και μη, γνωστοί μου και άγνωστοι, ανώνυμοι ή επώνυμοι, αφήστε μου ένα σχόλιο... Θα χαρώ πολύ με την εκδρομή σας στην Ονειροχώρα μου... Φιλάκια σε όλους!
Και μη ξεχάσω, ας συνεχίσω το παιχνιδάκι! Καλώ να γράψουν για αυτά που αγαπούν και μισούν στα μπλόγκ τους την Belle που ζει το παραμύθι της, την Ανθέμιδα, τον Aristotless (αν επικοινωνεί ακόμα με τη μπλογκόσφαιρα), τη Ntina, την Roadartist, την kathy13 και το κορίτσι που ήθελε πολλά. Οι υπόλοιποι που ήθελα να καλέσω καλύφθηκαν από την ανάρτηση της Άρτ! :))
Ναι λοιπόν... Γράφτηκε το τραγούδι μου. Το βρήκα σήμερα το πρωί, έτοιμο στο inbox του messenger. Το συζητάγαμε καιρό. Το είχα ζητήσει από την Μ. από τον πρώτο καιρό που είχαμε γνωριστεί. Είχα ξεκινησεί τη μουρμούρα: "δεν υπάρχει κανένα τραγούδι για το όνομά μου...". Μετραμε πια 4 χρόνια.
Ώσπου το καλοκαίρι γράψαμε το τραγούδι της Μπουμπούς. Και τότε η Μ. υποσχέθηκε και το δικό μου τραγούδι. Τα είχαμε πει. Κάτι χαρούμενο... Κάτι που να της θυμίζει εμένα. Και έτσι προέκυψε αυτό... Το "εγώ φταίω που σ' ανέχομαι.". Με τον τίτλο να υπονοεί πάρα πολλά!
Και μου φτιάχνει τόσο πολύ το κέφι. Κι ας μην είναι επαγγελματικά ηχογραφημένο, κι ας έχει τα φαλτσάκια του. Μ' αρέσει πολύ. Γιατί είναι χαρούμενο, γιατί είναι χαμογελαστό. Γιατί είναι αστείο σε σημεία που ξέρω να διακρίνω εγώ.
Και μένει κολλημενός στο μυαλό μου ο τελευταίος στίχος... "Να πετάτε μαζί, πάντα για μένα θα είσαι χειμερινή λιακάδα στη θερινή μου βροχή.". Πολλά πολλά πολλά πολλά πολλά χαμόγελα. Ένα παιδάκι κρύβεται στο τραγουδάκι μου. Ή μάλλον δύο... Ή μάλλον πολλά. Γιατί μου θυμίζει πολλούς και πολλά!
"Ποίματα,μπύρες, τραγούδια, ξενύχτια και ποιος να σε πιάσει;;;"
Πολύ εγωκεντρική η ανάρτησή μου, αλλά τι να κάνω; Είμαι πολύ χαρούμενη για το τραγουδάκι μου και είπα να το μοιραστώ...Α και εκτός αυτού, προωθώ και την καριέρα της Μ.
Μ. μου άμα διαβάζεις σ' ευχαριστώ πολύ. Και το ξέρεις οτι το εννοώ. Και θα είμαι πάντα εδώ. Κι όταν έρθει το βραδυ και ο ένας κλαίει στην άλλη γραμμη, θα είμαι πάντα εκεί.... :D Το παρακάτω το διάβασα στην Χριστουγεννιάτικη κάρτα των starbucks και μου άρεσε, και σου ταιριάζει, και θα στο πω! "Κανένα δώρο δεν μπορεί να είναι τόσο μεγάλο, όσο το χαμογελό σου!"... Μπουμπουνοκέφαλη!
Point final et sourire... (υπερτεράστιο το sourire.)
Ξανά τα ίδια. Με εκνευρίζει να ασχολούμαι με το ίδιο θέμα και να γράφω τα ίδια και τα ίδια στα post μου. Άλλα είναι κάτι που με αποσχολεί και επειδή εδώ είναι η χώρα μου θα τα γράψω και θα μου φύγει και η τσαντίλα.
Ξανά κατάληψη λοιπόν. Και λέω "ξανά" γιατί πρίν λίγο καιρό είχαμε πάλι τα ίδια...Αλλά αυτή τη φορά το λάθος είναι καθαρά δικό μας. Οι αριστεροί φοιτητές που οργανώνουν τις καταλήψεις έχουν τα πιστεύω τους και τις ιδέες τους τις οποίες και προσπαθούν να υποστηρίξουν, προτίνοντας την κατάληψη. Για να καταληφθεί λοιπόν η σχολή πρέπει να γίνει Γενική Συνέλευση και να ψηφιστεί το πλαίσιο για κατάληψη από την πλειοψηφία των φοιτητών που παρευρίσκονται στη Γενική Συνέλευση.
Το γεγονός λοιπόν οτι θα προταθεί κατάληψη ήταν γνωστό μέρες τώρα στη σχολή. Συζητιόταν αρκετά έως πολύ ανάμεσα στους φοιτητές. Η γενική ιδέα;; Κανείς δεν ήθελε την κατάληψη. Κανείς δεν είχε το "περιθώριο" να χάσει άλλα εργαστήρια. Κανείς δεν ήθελε να χαθεί το εξάμηνο. Όλοι έλεγαν "να πάμε στη συνελευση, να ψηφίσουμε κατά!!". Όλοι "φώναζαν" για ανοιχτή σχολή.
Τελικά όμως η φωνή αυτή έμεινε μόνο στα λόγια και δεν έγινε ποτέ πράξη. Το φοιτητικό σώμα έλαμψε δια της απουσίας του στη Γενική Συνέλευση που πραγματοποιήθηκε.
6 έτη έχει η σχολή. Σε κάθε έτος σπουδάζουν τουλάχιστον 300 φοιτητές, εκ των οποίων οι περισσότεροι, στα λόγια, τάσσονταν φανατικά κατά της κατάληψης. Και τελικά τι έγινε;; Η Συνέλευση πραγματοποιήθηκε με περίπου 300 συνολικά φοιτητές και η απόφαση; Επταήμερη κατάληψη με ψηφοφορία η οποία έληξε 120 κατά, 150 υπέρ.
Και έρχομαι εγώ να αναρωτηθώ... Πως μπορείς φίλε, συνάδερφε, φοιτητή να αφήνεις να αποφασίζουν για τη σχολή σου και ουσιαστικά για το μέλλον σου και εσύ να είσαι απών;; Να έχεις πάει να πιείς τον κάφε σου, να ξεκουραστείς, να κοιμηθείς, να διαβάσεις;; Δεν λέω, όλοι τα χρειαζόμαστε τα παραπάνω, αλλά δεν μπορείς να αφήνεις την σχολή σου, την "μικρή κοινωνία" στην οποία είσαι και εσύ μέλος στα χέρια τρίτων;;
Και μετά να έχεις το θράσος να παραπονεθείς!! "Χούντα των αριστερών" και "αποφασίζουν λίγοι για τους πολλούς"... Δεν φταίνε οι αριστεροί που γίνεται κατάληψη... Τα είπα και πριν. Έχουν τις απόψεις τους και τις στηρίζουν μέχρι τέλους. Δεν κοιτάνε τη βολή και την καλοπέρασή τους. Και τους παραδέχομαι. Άλλος φταίει. Ο φοιτητής εκείνος που έλαμψε δια της απουσία τους και έβαλε έτσι λουκέτο στη σχολή του. Αυτή η απολιτικοποίηση έχει φτάσει σε απαράδεκτο σημείο. Έχει ξεπεράσει τα όρια της αδιαφορίας.
Όπως είπε και ένας συμφοιτητής:"Η σχολή τελεί υπο κατάληψη. 150 την κλείσανε... 130 προσπάθησαν να μην την κλείσουν... Και 1250 αδιαφόρησαν!"
Τα είπα και ξεθύμανα... Έπρεπε να μας δείτε με την Τ. την ώρα που φεύγαμε από τη συνέλευση για βρίζαμε τους πάντες και τα πάντα από τα νέυρα μας. Και όλη την ημέρα μου να ακούω από παντού μία φράση: "στα πρόθυρα να χαθεί το εξάμηνο".
Anyway... Το κομμάτι για να φτιάξει λίγο η διάθεσή μας! Αν εξαιρέσεις το γεγονός της σκατάληψης, πολύ ωραία μέρα η σημερινή. Καταφέραμε να γελάσουμε πάλι!!
Τίποτα. Δεν έχω και ούτε θέλω να γράψω τίποτα.Απλά λατρεύω αυτή την άρια του "Μαγικού Αυλού" και είπα να την βάλω... Έτσι γιατί δεν πήγα σχολή σήμερα και την άκουγα διαβάζοντας.
Verstossen sei auf ewig Disowned be forever
Verlassen sei auf ewig Forsaken be forever
Zertrümmert sei'n auf ewig Shattered be forever
Πι.ες. : 19 στη Λυρική!
Πι.ες. 2: Ήρθαν οι μποτούλες μου!!
Point final et sourire.
Νέα συνταγή σήμερα.. Συνταγή Παρλιάρου!!! Ξεκινήσαμε και πέσαμε κατευθείαν στα βαριά με την Τ. Τούρτα σοκολάτα με στρώσεις μπισκότου. Κι όταν λέω μπισκότο εννοώ δικό μας μπισκότο. Εμείς το ψήσαμε. Από τις 3 η ώρα μαγειρεύουμε και τώρα το έχουμε βάλει στην κατάψυξη, έτσι για να πήξει λιγάκι και ξαποστένουμε στο σαλόνι του εργένικου σπιτιού της Τ.
Όλα αυτά στις 19:10. Τώρα συνεχίζεται το κείμενο στις 02:57 το πρωί της επόμενης μέρας. Εξαιρετικό το γλυκό μας, οχι να το παινευτούμε..... Πήγε δωράκι στον εγχειρισμένο Γ. αλλά φυσικά δεν γινόταν να μην το δοκιμάσουμε!!
Τίποτα καινούργιο και συνταρακτικό τις τελευταίες μέρες. Όλα ήσυχα και ωραία. Τελείωσε και η ταλαιπωρία του Γ. στο νοσοκομείο που τον είχα ένα άγχος και όλα καλά. Κατά τα άλλα, το κλασικό τρέξιμο, τα κλασικά γέλια κάθε μέρα στη σχολή, στο σπίτι, στα Ισπανικά και στο γυμναστήριο.
Κορυφαίες στιγμές της μέρας;; Χμμ εγώ με το ανακατευτήρι να χτυπάω τη ζύμη για μπισκότα και η Τ. να ρίχνει μαρέγγα ενώ και οι δύο χορεύαμε Loca, χαζοκαυγάδες Τ. και Α.Λ., Δ. και Ε. για το tichu, ο Γ. να κρατάει τα ράμματα και να φοβάται μην σπάσουν από τα γέλια και το γεγονός οτι κανείς από την παρέα δεν ακούει φυσιολογικά πια (μιλάς και ακούς από κάθε κατεύθυνση "εε;;" "τιιι;;"). Α και το ντάπ του κεφαλιού μου στο παράθυρο του αυτοκινήτου της Τ.
¨
Να σημειωθεί οτι ήρθαν τα Χριστούγεννα στη "Χώρα του Ποτέ". Καινούργια χριστουγεννιάτικη "αμφίεση" για να μου φτιάχνει τη διάθεση ενώ θα ανέβει σύντομα και ολοκαίνουργια χριστουγεννιάτικη playlist... Έτσι γιατί τα αγαπώ τα Χριστούγεννα!! 35 35 35 35 οι μέρες που μένουν!!
Πι.ες : Ωραία μέρα η σημερινή...
Πι.ες 2: ariba!
Πι.ες 3: "Πιάσε το πρέπει από το πι και γδάρτο ίσαμε το γιώτα." Ο. Ελύτης
Πάει το χρώμα από τη ντουλάπα μου... Επιτέλους αποφάσισα να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα ρούχα και να καταχωνιάσω στις ειδικές σακούλες και στις ντουλάπες που δεν χρησιμοποιώ όλα τα καλοκαιρινά μαζί με τις ευχάριστες στιγμές του καλοκαιριού πέρασε. Οπότε η φούξια, κίτρινη, γαλάζια, μώβ, κόκκινη και πορτοκαλί ντουλάπα μου αντικαταστάθηκε από μία μουντή γκρίζα, μαύρη, μπλέ και καφέ.
Το πιο γελοίο σκηνικό της όλης μέρας... Η μαμά μου η οποία αποφάσισε να καθαρίσει την μπανιέρα της. Μέχρι εδώ καλά αλλά δυστυχώς η μπανιέρα είναι από αυτές που κάνουν και υδρομασάζ και επειδή η καλή μου η μανούλα δεν κάνει επιφανειακές δουλείες, την γέμισε και άδειασε μέσα ένα μπουκάλι χλωρίνη.Mετά πάτησε το κουμπί!! Kαι μετά από μία ώρα ακούγεται μία κραυγή: "άχου!! ξέχασα ανοιχτό το μπουρμπουλήθρι!!" ΚΑΙ ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗΘΡΕΣ ΠΑΝΤΟΥΥΥΥΥΥΥ!! Το μπάνιο γέμισε με αφρούς, οι οποίοι τώρα, μία ώρα μετά, "ξεκουράζονται" οχι μόνο στην μπανιέρα αλλά και στη λεκάνη και στον νεροχύτη!
Για του λόγου το αληθές!! χαχαχαχαχα...Κάπου εκεί βρίσκεται κρυμμένη η μπανιέρα!
Το δεύτερο θέμα της ημέρας: ΑΥΡΙΟ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ! Δεν με ενδιαφέρει αν θα με πείτε ανώριμη, αλλά ο Χάρι είναι ενα τεράστιο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας... Η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή, που λέμε. Τα βιβλία που έκαναν εμένα (και τη μαμά μου και τους φίλους μου και τους καθηγητές μου) να ξενυχτάμε για ώρες προκειμένου να τα τελειώσουμε, να περιμένουμε με αγωνία τη συνέχεια και να κλάιμε γοερά στο τέλος τους. Όποτε τα εισητήρια έχουν κλειστεί και αύριο στις 8 θα απολαύσω με την σχολική μου τετράδα (Α., Α.Λ.,Λ.) την πρώτη ταινία από το τελευταίο μέρος της συνήθειας που έγινε λατρεία. "It all ends here."
Πάντα με εκνεύριζαν οι μέρες απραξίας. Εκείνες οι μέρες που δεν έχεις κανονίσει να κάνεις κάτι αλλά ούτε και έχεις όρεξη... Δεν έχεις όρεξη να διαβάσεις αλλά δεν θέλεις να κάνεις και κάτι δημιουργικό. Κάτι Τετάρτες (δεν ξέρω, έχω συνδυάσει τις μέρες απραξίας με τις Τετάρτες) που το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να κοιτάς τον τοίχο και δεν κανονίζεις τίποτα. Ούτε εσύ, ούτε και κανείς άλλος. Συνήθως είναι περίεργες μέρες... Μέρες μετά ή πριν τις αργίες (πχ η επόμενη από τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα) ή μέρες που έχουμε κατάληψη. Μέρες δηλαδή που δεν είναι κάποια σημαντική αργία ή σαββατοκύριακο. Απλά καθόμαστε χωρίς λόγο.
Και σήμερα περίεργη, "ανενεργή" μέρα. Η επόμενη των εκλογών. Δεν είχαμε σχολή. Ούτε και αύριο... Ούτε και μεθαύριο... Μέρες που δεν το κουνάς από το σπίτι. Συνέχεια με τις πιτζάμες και τα γυαλία (δεν βάζω καν φακούς). Μου φαίνεται τόσο περίεργο. Τον τελευταίο καιρό κάθομαι τόσο λίγο στο σπίτι μου... Μερικές φορές περνάνε μέρες χωρίς να δω τον πατέρα μου αφού φεύγει πρίν από μένα και όταν εγώ γυρνάω το βράδυ, εκείνος κοιμάται.
Πείτε με παράλογη αλλά έχουν αρχίσει και μου λείπουν οι οικογενειακές μας στιγμές. Εκείνες οι συζητήσεις χωρίς όρια στο τραπέζι της κουζίνας. Που πιάνουμε ο καθένας από μία καρέκλα και λέμε για ότι να 'ναι. Ξεκινάμε από κάπου και καταλήγουμε σε κάτι τελείως άσχετο. Ή τα βράδια που βλέπαμε μαζί τηλεόραση και σχολιάζαμε τα πάντα. Έγω και η μαμά κουκουλωμένες στο διπλό κρεβάτι τους και ο μπαμπάς στην πολυθρόνα δίπλα να μας κάνει αστεία.
Αυτό λοιπόν μου αρέσει στις "μέρες απραξίας" τελικά. Η οικογενειακή θαλπωρή. Οι χαζοτσακωμοί με τη μαμά που απαιτεί "αφού είσαι εδώ τώρα, ας φτιαχτεί αυτό το ναρκοπέδιο που αποκαλείς δωμάτιό σου!", η ιεροτελεστία την ώρα που γυρνάει ο μπαμπάς σπίτι: τρέξιμο στις σκάλες να τον χαιρετίσουμε, να περιμένω να αλλάξει και μετά να πάω να κάτσω μαζί του να του κάνω παρέα για να φάει. Ωραία πράγματα.
Περιμένω πως και πως τα Χριστούγεννα, ακριβώς για αυτές τις οικογενειακές στιγμές. Το να πάμε να διαλέξουμε δέντρο (κλασσικά με τον δίμετρο μπαμπά να σηκώνει το χέρι του δίπλα στο έλατο ώστε να καταλάβουμε το ύψος), να βγάλουμε όλα τα στολίδια, να ρίξουμε τον κλασικό τσακωμό την ώρα που θα παλεύουμε να "μπλέξουμε" τα λαμπάκια στα κλαδιά και μετά ο μπαμπάς να αρνηθεί να κάνει οτιδήποτε άλλο, να κάτσει στον καναπέ και να μας δίνει οδηγιες για το κάθε στολίδι!! Και φυσικά το Χριστουγεννομαγειρέματα: κουραμπιέδες και μελομακάρονα στο σπίτι της γιαγιάς. Γιούχου 39 μέρες για τα Χριστούγεννα.
Θα έρθουν δύσκολα για την οικογένεια Φ. Γι' αυτό κάθομαι και γράφω τα καλά τώρα. Γιατί μέχρι να έρθουν εκείνα τα δύσκολα, που τα σκέφτομαι και βουλιάζει η καρδία μου θα προηγηθούν ζεστές και αγαπημένες στιγμές.
Δεν λέω τίποτα άλλο. Δεν συζητάω τίποτα. Όλα για καλό.
Και για μην ξεχνιώμαστε, την Πέμπτη HARRY POTTER!!! <3
Είναι μερικές περίοδοι στη ζωή μας, που λες "δεν μπορεί, κάτι θα αλλάξει... Δεν γίνεται να πηγαίνουν όλα τόσο στραβά!". Είσαι τόσο χαρούμενος, περνάς τόσο καλά αλλά από παντού τρως πόρτα. Μικρά καθημερινά πράγματα που περιμένεις και προγραμματίζεις και τελικά καταλήγεις να τρως ένα Χ μεγατόνων. Άπο ένα μαγαζί που έκλεισε πριν προλάβεις να ψωνίσεις, από έναν φίλο που σε έστησε, από έναν οδηγό που έτρεχε στην βροχή και σε έκανε από την κορυφή μέχρι τα νύχια λούτσα. Εε λοιπόν ας δωθεί το βραβείο της πιο κουλής εβδομάδας στην βδομάδα που μας πέρασε.
Τέλος πάντων, έκτος από τα υπερ-Χ που έχω φάει αυτή τη βδομάδα, τριγυρνάνε πάρα πολύ στο μυαλό μου δύο φράσεις...
"Εκεί που είσαι, ήμουνα και εδώ που είμαι, θα 'ρθεις."
"Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει και οτι κατεβαίνει, ανεβαίνει."
Έχουν αποδειχτεί τόσο σωστές στη ζωή μου και ποτέ δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Μέχρι που είπα την δεύτερη στην Τ. και αρχίσαμε να το συζητάμε λίγο το θέμα. Από την Τετάρτη λοιπόν κάθομαι και τις σκέφτομαι.
"Οτι ανεβαίνει κατεβαίνει...". Όσο κι αν πέσεις, όσο κι αν πονέσεις, όσο κι αν πληγωθείς, θα ξανασηκωθείς. Ok ίσως να αργήσεις να σηκωθείς ανάλογά με το πόσο έχεις αγγίξει τον πάτο. Είναι γνωστό άλλωστε... Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Τα λέει και ο Ζακ Στεφάνου, "φτάσε στον πάτο εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω και βρες την ευτυχία κρυμμένη, κομμένη και ραμμένη για σένα." Δεν λέω, το να εκτοξευθείς στα αστέρια, όταν έχεις αγγίξει την πιο βαθεία τάφρο που μπορεί να υπάρξει, είναι δύσκολο. Πονάει και πληγώνει. Κάθε εγωισμός, κάθε περηφάνεια και πολλές φορές κάθε αυτοεκτίμηση χάνεται και δίνει τη θέση της σε μίσος, οργή και νεύρα. Και εκεί έρχεται ένας δεύτερος στίχος του ίδιου τραγουδιού του Ζακ "ισχύς εν τη ενώσει, ψυχή μου, και έλα μαζί μου στον πάτο.". Πονάς καλύτερα, όταν είσαι με παρέα. Όταν υπάρχει κάποιος δίπλα σου, κάποιος να σε στηρίξει και να σου πει αυτά που θέλεις να ακούσεις -ακόμα και αν δεν ισχύουν- μόνο και μόνο επειδή σ' αγαπάει και επειδή δεν είσαι καλά. Το μεγαλύτερο βήμα, όμως, θα γίνει από τον ίδιο σου τον εαυτό που θα βρεί το κουράγιο και τη δύναμη να διώξει το μίσος και την σαπίλα από μέσα του και θα φτάσει πολύ πιο ψηλά από εκεί που ήταν πριν. Θα κατέβει και θα ξαναανέβει... Εκτός αυτού, αν δεν φτάσεις στον πάτο, πως θα καταλάβεις την χαρά της κορυφής;;
Μην ξεχνιώμαστε, όμως, ισχύει και το αντίθετο... Όταν είσαι ψηλά στα σύννεφα, μπορεί από τη μία στιγμή στην άλλη να βρεθείς στο πάτωμα. Είτε επειδή σε πλήγωσαν, είτε επειδή ο υπέρμετρος εγωισμός σου πλήγωσε όλους τους υπόλοιπους. Γι' αυτό αστερακια της χώρας του Ποτέ προσοχή... "You give a little love and it all comes back to you" αλλά αν δεν το κάνεις ίσως βρεθείς φαρδύς πλατύς στον πάτο.
Τώρα για το ρητό νούμερο 1... Οι ρόλοι και οι καταστάσεις αλλάζουν από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο και ΜΠΟΥΜ εκεί που δεν το περιμένεις αντιστρέφονται τα πάντα. Από κει που έχεις το πάνω χέρι, βρίσκεσαι στην πλέον μειονεκτική θέση και το αντίθετο. Όποτε ας σκεφτόμαστε λίγο και τον υπόλοιπο κόσμο. Τη θέση στην οποία βρίσκεται... Κάποια στιγμή θα φτάσοουμε ίσως στην ίδια περίπτωση και θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο...
Τελικά αυτές οι δύο φράσεις είναι τόσο στενά συνδεδεμένες στο μυαλό και στη ζωή μου...
Τέλος λοιπόν με τα ρητά... Όσο για την βδομάδα που μας πέρασε ένα έχω να πω. Όταν γαμιούντα τα πάντα, εμείς θα γίνουμε κοάλα.
Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει μια μέρα κι ότι τελειώνει, αρχίζει πάλι ξανά...
Πι.Ες. : Η πολυαγαπημένη μου Τ. ξεκίνησε δικό της blog!! Όποτε το My fairy candy-garden είναι γεγονός!! Ελπίζω να με αφήσει να δοκιμάσω και εγώ τον ζαχαρένιο κήπο της! Καλή αρχή Belle...
Πολλά δυσάρεστα νέα τελευταία... Πάρα πολλα. Και δεν μου αρέσουν καθόλου μπορώ να πω... Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που δεν ξέρεις τι να πεις. Που δεν είναι απαραίτητα δική σου δουλειά αλλά αγαπάς τον ή τους ανθρώπους που εμπλέκονται σε αυτά και θέλεις οπωσδήποτε να βοηθήσεις... Να είσαι δίπλα τους με κάθε τρόπο.
Χαζομάρες. Ασχολούμαστε με χαζομάρες... Τα έχω ξαναπεί εγώ για τη φούσκα. Μία μπουρμπουλήθρα είναι η ζωή μας και σκάει πανεύκολα!! Ένα παφ (όχι πιφ Τ. μην μπερδεύεσαι!) και τέλος. Κλισέ για μία ακόμα φορά αλλά θα το πω το αγαπημένο μου ρητό... Carpe diem. Άδραξε την κάθε μέρα. Πιάσε κάθε ευκαιρία που θα παρουσιαστεί μπροστά σου. Ακουγέται εύκολο ε; Έξω απ' τον χορό, πολλά τραγούδια λένε!
Κάθομαι και κοιτάω με μία απελπισία την οθόνη του υπολογιστή. Δεν ξέρω πως να το συνεχίσω το κείμενο που ξεκίνησα... Το παθαίνω συχνά και όχι μόνο με κείμενα. Ξεκινάω κάτι και μετά φτάνω σε αδιέξοδο ή δεν είμαι αρκετά δυνατή για να το συνεχίσω. Το φοβάμαι και το σταματάω. Αυτός ο φόβος μου έχει στερήσει τόσα πολλά, αυτό το ένστικτο που πηγάζει τόσο αυθόρμητα από μέσα μου... Μία έντονη τάση που προστάζει: "φύγε ΤΩΡΑ! βάλτο στα πόδια...". Σαν ο οργανισμός μου να αισθάνεται κίνδυνο.... Άραγε πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα φοβηθεί σε κάποια σταυροδρόμια...
Θυμάμαι δύο περιπτώσεις... Στη μία αψήφησα τον φόβο μου και όσο και αν με τρόμαζε η κατάσταση, επέλεξα τον δύσκολο δρόμο και μου βγήκε σε καλό. Τώρα μπορώ να πω σε πάρα πολύ καλό καθότι η υπόλοιπη ζωή μου θα "θυμάται" πάντα αυτή την επιλογή. Από την άλλη, υπάρχει και η χαρακτηριστική φορά που υπέκυψα στον φόβο μου. Θέλω να πιστεύω πως και αυτό μου βγήκε σε καλό... Όχι δεν θέλω να πιστεύω, και για αυτό σίγουρη είμαι, απλά με ενοχλεί ακόμα το θέμα...
Άσχετο, αλλά πόσο μου αρέσει να ακούω κάτι γλυκό από έναν κοντινό μου άνθρωπο... Το άκουσα σήμερα από δύο... Από τη μία άκουσα ένα ευχαριστώ και από τον άλλον άκουσα κάτι που μου έχουν πει ελάχιστοι άνθρωποι και ελπιζω πολύ πολύ να το εννοεί γιατί αν όντως το λέει ειλικρινά με κάνει πάρα πολύ χαρούμενη! Τ. και Γ. για σας λέω... Τώρα αν διαβάζει κάποιος από τους δύο σας:
Τ. να προσέχεις και μην μου λες ευχαριστώ, δεν χρειάζεται! Ούτε καν ζουζουνάκι μου... (πιφ!)
Γ. ευχαριστώ για αυτό που είπες (ελπίζω να κατάλαβες τι εννοώ και να μην το ξέχασες!)!! Όπως δήλωσα παραπάνω με κάνει υπερχαρούμενη! (στέλνω ένα υπερχαμόγελο, ξέρεις ένα μεγάαααλο)...
Τα παραπάνω ήταν λίγο άσχετα (ο γνωστός ανύπαρκτος ειρμός μου) αλλά έχουν πολύ μεγάλη σχέση με μικρά πράγματα που κάνουν τη μέρα και τη ζωή σου πιο χαρούμενη! Carpe diem λοιπόν.
A και ένα τελευταίο... Το ξέρατε οτι ο Antoine de Saint Exupéry, ο συγγραφέας του "Μικρού Πρίγκηπα" και πιλότος στις 31 Ιουλίου του 1944 απογειώθηκε και δεν γύρισε ποτέ... Το πτώμα του δεν έχει βρεθεί ακόμα. Το μόνο στοιχείο εμφανίστηκε το 1998 όταν ένας ψαράς ανακάλυψε το βραχιόλι του συγγραφέα όπου ήταν γραμμένο το όνομά του και αυτό της συζύγου τουConsuelo deSaint Exupéry... Ιδανικός τρόπος θανάτου για τον άνθρωπο αυτόν... Στα σύννεφα.
Πι.Ες. : Προσθήκη στο ποστ στις 00:50, 11/11/2010... Μία μέρα αργότερα. Νέα ατάκα του Γ. : "Πόσο μ' αρέσει όταν καθόμαστε όλοι μαζί και απλά γελάμε. Νιώθω οτι τα ξεχνάω όλα". Με κάλυψε νομίζω...
19 λοιπόν... Ένα χρόνο μεγαλύτερη, ένα χρόνο σοφότερη, ένα χρόνο πριν τα 20.
Μ' αρέσουν τα γενέθλια. Ενθουσιάζομαι κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Έχει πλάκα το όλο σκηνικό! Τα χρόνια πολλά, οι εκπλήξεις, τα δώρα, οι τούρτες, τα κεράκια...
Έχω συνδυάσει τα γενέθλιά μου με βροχή και με μυρωδιά από υάκινθους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μαμά να παίρνει λουλούδια για να μυρίζει το σπίτι, "αφού έχουμε γιορτή", τον παππού να φέρνει σοκολατάκια και τη γιαγιά να μου δίνει τριαντάφυλλα, όσα και τα χρόνια μου.
Το άλλο κλασικό των γενεθλίων είναι η ιστορική αναδρομή της μαμάς! Κάθε ώρα έχουμε την ανακοίνωση: " Αχ, πριν από x (όσα και η ηλικία μου) χρόνια, τώρα με έπιαναν οι πόνοι, τώρα έμπαινα στο χειρουργείο..." κλπ κλπ!!
Το πιστεύω θα είναι ωραία και τα φετινά μου γενέθλια! Και ας πέφτουν την ίδια μέρα με τις εκλογές! Και ας λείπει η Τ. ( πολύ κρίμα)! Και ας δουλεύει η Λ.! Και ας ειναι στο χωριό της η Α.! Και αν και έχω δέκατα, τα γενέθλια θα νικήσουν και τον πυρετό! Δεν παίζει είναι από την κούραση! Αύριο μολις σηκωθώ που θα αρχίσουν οι ευχές, θα επιστρέψω στην γιούχου κατάσταση που τόσο αγαπώ!
Άντε να με χαίρομαι! Και θα μου το αφιερώσω το παρακάτω τραγούδι από μόνη μου γιατί το αγαπώ!! Ε, κι άμα το δει κανείς ας μου το κάνει και καμία πραγματική αφιέρωση! Δεν με νοιάζει πως θα ακουστεί αυτό αλλά "It's ok I got lost on the way but I'm a supergirl & supergirls just fly!"
πι. ες. : εντάξει θα την πω την αλήθεια... εντάξει δεν γίνομαι 19... εντάξει ναι τα 9 κλεινω!!
πι. ες. 2: θα την κάνω την ευχή στα κεριά μου. Μόνο που θα είναι λίγο πιο σοβαρή φέτος!Οπότε θα κάνωω τώρα και μια δεύτερη ευχή αφου αυτή της τούρτας είναι πιασμένη! Μπορεί ο 19ος χρόνος μου να είναι γεμάτος με χαμόγελα??!
Update της τελευταίας στιγμής!! Ήρθαν η Τ. και η Α... Μου έκαναν έκπληξη... <3
Η τουρτίτσα μας στο Amigos στις 10/11... Ένα 9 για μένα και ένα για την Ε. που έχει γενέθλια στις 12 του μήνα!!
Το πόσο τρέχω και δεν φτάνω νομίζω φαίνεται από το πόσο καιρό έχω να κάνω ανάρτηση... Σχεδόν μία βδομάδα για μένα είναι τεράστιο διάστημα χωρίς μπλόγκ!!
Σύμφωνα με το Λεξικό της Οξφόρδης με τον όρο χρόνος εννοείται "η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο". Κοίτα να δείς για τι γίνεται τόσο μεγάλη φασαρία!
Τέεελος πάντων! Η λέξη της ημέρας;; ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ!! Το έχω πει και το έχω γράψει! Ήρθε η ώρα να μπει ένα πρόγραμμα!! Και όπως μου είπε και ο Δ. αυτό ακούστηκε απειλητικό! Και είναι!
Αυτή τη φορά το εννοώ... Έχω βάλει άπειρα προγράμματα στη ζωή μου. Έχω κρατήσει ελάχιστα δυστυχώς. Αλλά όντως αυτή τη φορά το εννοώ! Γιατί έχω πάρα πολλά πράγματα να κάνω. Και δεν έχω καμία διάθεση να χάνω ούτε λεπτό!!
Και όλα θα γίνουν... Ίσως καταφέρω να σταματήσω να αγχώνομαι. Αλλά οι στόχοι είναι στόχοι και ΗΡΘΕ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΟΥΝ!! Με πολύ χαμόγελο! Και με φίλους!!
Τα έλεγε ο Einstein... "Ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι ανθρώπινη ανακάλυψη και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες." . Στηρίζω Albert και εγώ λοιπόν!
