Good old times...

Λατρεύω αυτό το τραγούδι... Κι ας μην είμαι αγόρι. Μου θυμίζει μία χρονιά στο Λύκειο... Το πέτυχα τυχαία χτες στον Freedom την ώρα που γυρνούσα σπίτι το βράδυ. Συνειδητοποίησα οτι έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που δεν έπαιζε τίποτα άλλο στο ipod μου, από την πρώτη φορά που το είχα ακούσει και το είχα ερωτευτεί, και ακόμα θυμόμουν τους στίχους. Έναν προς έναν. Μέχρι και σήμερα μία από τις τελευταίες φράσεις του Φοίβου στο τραγούδι κοσμεί τον τοίχο του δωματίου μου: "Περνάω την κιθάρα στο βίσμα, με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι. Αρχίζω τον πρώτο μου στίχο, τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι...."

Πρώτη φορά μέσα στα δύο χρόνια της σχολής που μελαγχόλησα λίγακι τα παλιά. Βόλτες στην αυλή του σχολείου, ipod στα παγκάκια και το "Εκείνη" να παίζει όσο πιο δυνατά πάει... Οι εποχές του συγκροτήματος. Οι εποχές που δεν άφηνα την κιθάρα από τα χέρια μου. Πρώτη και δευτέρα Λυκείου...

Δεν κρατάω πια την καιθάρα... Μου θυμίζει πράγματα που έχουν τελειώσει και δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορώ να παίξω πια... Μόνο τραγούδι τώρα.

Μπήκε μία άλλη φάση της ζωής... Και είναι πολύ όμορφη!!

Ίσως πάρω λίγο την κιθάρα τώρα.. Ίσα να την κουρδίσω και να παίξω το "Εκείνη" και το "wish you were here"...

Point final et sourire.

Καιροί και χρώματα...

2 βιβλία μπροστά μου... Ένα τεράαααααααστιο και ένα φυσιολογικό. Στυλό, κασετίνα, χάρακας, καφές γύρω γύρω... Ένα φύλλο χαρτί: "πήχης, βραχίονας, μασχαλιαία κοιλότητα, διάφραγμα, διάρθωση του ώμου...". Και πάνω στο βιβλίο ένας σελιδοδείκτης-βατραχάκι να με κοιτάει...

Έξω βρέχει κάτι παραπάνω από άπειρα... Κόντεψα να πνιγώ όπως γυρνούσα από τα ισπανικά και έγινα λούτσα μέχρι να φτάσω στον μπέμπη. Πολύ ωραίος καιρός αυτός. Ειδικά για διάβασμα, τώρα που έχω μπόλικο!

Χτες με την Τ. κάναμε μπουρμπουλήθρες στη σχολή. Είχε ήλιο και πάνω στις μπουρμπουλίθρες μας φαίνονταν ουράνια τόξα πριν σκάσουν στους θάμνους και τα δέντρα.

Σκεφτόμουν πάλι προχτές τις περιόδους και τις φάσεις που περνάμε στη ζωή μας... Τόσο γρήγορα, η μία πίσω από την άλλη. Δεν προλαβάνεις να χαρείς και πλησιάζει η επόμενη αναποδιά, έτοιμη να σε ρίξει κάτω και να σε λυγίσει. Και από την άλλη όσο κι αν έχεις πληγωθείς, πάντα θα υπάρξει κάτι ή κάποιος που θα σε βοηθήσει να σηκωθείς, ακόμα πιο δυνατός.

Μπορώ να πω οτι τώρα περνάω μια ροζ περίοδο, σαν τον Πικάσσο. Εύθυμες στιγμές, χαρούμενες. Έχω πολλούς ανθρώπους γύρω μου και με γεμίζουν. Αν με στεναχωρήσει κάτι, έχω πλέον τα ψυχικά αποθέματα να το αντιμετωπίσω με ένα πολύ πολύ μεγάλο χαμόγελο.

¿Αhora que? Και τώρα τι;; Στην περίπτωση του Πικάσσο εκτός από τη ρόζ περίοδο ήρθε και η αντίστοιχη μπλέ. Να αρχίσω να την περιμένω και στη δική μου περίπτωση; Θα έρθει για μένα η πράσινη περίοδος(μην γίνω κλισέ);; Δεν θα γίνω πιο απαισιόδοξη...


Τα περισσότερα ταξίδια μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα. Αλλά έχουμε ζήσει αρκετά και περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες τα επόμενα. Θέλω τόσο πολύ να έρθουν όλες οι δυνατές περίοδοι στη ζωή μου... Άλλωστε πόσο αγαπώ τα χρώματα;; 

Πόσο τυχερή είμαι;; Τα πάντα μου το επιβεβαιώνουν τις τελευταίες μέρες. Πολλά μέιλ, πολλές συζητήσεις, αρκετές αναποδιές... Και αρκετή αγάπη. Από όλες τις μεριές!! 

Point final et sourire.

The mean reds...

Στην αρχή είναι αυτές οι μέρες που περνάω τόοοσο τέλεια, που γελάω τόσο δυνατά, που χαίρομαι με την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, με τη ζωή μου... Και μπορώ να πω οτι αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν μία τέτοια περίοδος. Γέλασα τόσο πολύ, ξενύχτησα και πέρασα πολύ πολύ καλά στην εκδρομή μας.

Τώρα όμως γιατί με έχει πιάσει αυτή η μελαγχολία; Δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά... Η Audrey Hepborn στο "Πρωινό στο Τίφανις" με καλύπτει απόλυτα...The mean reds λοιπόν... Οι μέρες που σε πιάνει ένας ανεξήγητος φόβος, μία μελαγχολία, ένα πλάκωμα.. Εκείνες οι βραδιές που δεν έχεις κανέναν λόγο να είσαι στεναχωρημένος, ίσα ίσα θα έλεγα. Κι όμως, τελικά, καταλήγεις να ακούς Χαρούλα, Άλκιστις και Λαυρέντη... Να κάθεσαι κουκουλωμένος με τη ζεστή σου κουβερτούλα και να βλέπεις ταινίες και τηλεόραση, με το τσάι σου στο χέρι...

Ουφ, δεν μου αρέσει αυτή η διάθεση... Θέλω χαμόγελο... Τέλοσπάντων, παρόλη την αισιοδοξία και τη χαρά μου, περνάω και τις φάσεις μου...



ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΤΩΡΑ ΤΑ ΜΑΝΙΟΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ ΜΟΥ...

Περάσαμε πολύ ωραία το σαββατοκύριακο. Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν... Να γελάω ασταμάτητα. Πειράγματα, Tichu, αγκαλίτσες, λίγο κρύο, μυγες και μυγοσκοτώστρες, κουζινομαγειρέματα. Ευχαριστώ, guys! Πέρασα τέλεια ζουζουνάκια...

Point final et sourire.

Δεν μου έρχεται συγκεκριμένος τίτλος...

Ήρθε ο μπέμπης... Είναι απλά τέλειος... Εξοπλίστηκε με τα απαραίτητα που περιέγραψα και σε προηγούμενο ποστ (γλειφιτζούρια, καραμέλες, τσίχλες...) από μένα και από τα γλυκά μου κοριτσάκια Τ. και Α.Λ.. Φυσικά, στην πόρτα του συνοδηγού μπήκε ένα αρκουδάκι Μίκι δώρο από την Α.Λ. "για να καταλαβαίνει όποιος μπάινει στο αυτοκίνητο τον χαρακτήρα σου".

Δεν έγινε τελικά κατάληψη αυτή τη βδομάδα. Συνεχίζουμε κανονικά και περιμένουμε νέα Γενική Συνέλευση την επόμενη βδομάδα.

Σε δύο μέρες φεύγουμε για Εύβοια. Η οργάνωση έχει ξεκινήσει από την προηγούμενη βδομάδα... Πώς θα πάμε, ποιος θα πάρει αυτοκίνητο, ποιος θα πάρει GPS, τι ταινίες θα κατεβάσουμε...

Αυτό που συζητάγαμε με την Α.Λ. σήμερα είναι το πόσο περιορισμένος είναι ο χρόνος μας. Σχολή κάθε μέρα 8 ή 9 το πρωί και υποχρεωτικά εργαστήρια που δεν μπορείς να μην πας. Και επειδή δυσκολεύουν τα μαθήματα, δεν γίνεται μετά να μην παρακολουθήσεις και τις διαλέξεις... Άρα φεύγεις από τη σχολή κατά τις 2.. Αλλά μένουμε και μακρυά... Σπίτι κατα τις 4.. Και μετά γυμναστήριο και ισπανικά. Και θες και να διαβάσεις και λίγο για τη σχολή. Άντε να βγεις μετά καθημερινές! Φοιτητικη ζωή σου λέει μετα. Πιο λίγο κουραζόμασταν στο σχολείο!!

Μου λείπει ύπνος. Μα το θεό μου λείπει ύπνος. Είναι μία πολύ ωραία περίοδος στη ζωή μου η τωρινή, αλλά νυστάζω τόσο πολύ... Κοιμάμαι αργά, ξυπνάω νωρίς και δεν μπορώ να βρω μία μέρα να πω "οκ, σήμερα θα κάτσω να κοιμηθώ...". Σήμερα κοιμήθηκα στο μετρό.

Αλλά τέλος τα παράπονα... Όλα καλά. Περνάω καλά. Όλα πάνε μία χαρά με χαμόγελα πολλά!

Πάθαμε ένα τρελό χτες! Ξεχάσαμε το tichu... Στην παρέα μας αυτό είναι ανήκουστο!

Πήρα στον μπέμπη αρωματικό που μυρίζει βανίλια (γι' αυτό και το καφέ στα γράμματα, αυτό το χρώμα μου θυμίζει βανίλια!)... Κάθε φορά που μπαίνω, μου έρχεται να τον φάω!!

Έγιναν 30 τα πόστ μου... :Ρ

Καλό υπόλοιπο βδομάδας! Καλά να περνάμε!

Point final et sourire.

4:30 Τ+Γ+Α....

For so long I tried to shield you from the world......

You gave up the fight, you left me behind.

All that's done is forgiven.





"The philosophy of time travel". Και στην ταινία και στη μουσική μας μετά. Η ζωή μας από την πρώτη γυμνασίου και μετά, μπροστά στα μάτια μας. Εε Τ.; Από Σάκη, σε Within, Evanescence και Nightwish. Και μετά Χαρούλα, Μαχαιρίτσα, Κότσιρα και την αναζήτηση του τραγουδιού που δεν βρήκαμε ποτέ (Γ. άμα το θυμηθείς ενημέρωσε! μας έχει φάει η περιέργεια). Από τις 9 μέχρι τις 6 το πρωί.

"Αν η καρδιά μου ράγισε, αν η ζωή ναυάγισε μόνο μια λέξη θα 'θέλα ακόμα να σου πω... Δεν μετανιώνω που αγάπησα εσένα μόνο."

Loca ρε!

Ξεκίνα το το blog Τ. Εκτόνωση είναι.

Point final et sourire.

Πέρνα άτιμη μέρα! Πέρνα!

Το κείμενο αυτό θα το δημοσίευα δύο ώρες πρίν, αλλά το Internet (κοίτα ειρωνία) που μας εγκατέλειψε δεν μου το επέτρεψε.

"Ας γράψουμε κάτι. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, απλά θέλω να μην εμφανίζεται πια πρώτη η τελευταία ανάρτηση που έκανα.

Σε κανένα δίωρο θα πάω να πάρω τον μπέμπη. Τεράστιος ενθουσιασμός και χαρά. Επιτέλους μπορώ να κυκλοφορώ τις ώρες που θέλω, χωρίς να εξαρτώμαι από τα ωράρια της υπόλοιπης οικογένειας. Τώρα όποτε θέλω, το αυτοκίνητό μου θα είναι στο garage και θα με περιμένει. Δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρει κανείς, αφού τα κλειδιά είναι δικά μου, στο μπρελόκ με το φούξια Α και την κουκουβάγια που θα μου θυμίζουν ένα αστείο πρωί στο Κολωνάκι.

Έχω ετοιμάσει τα απαραίτητα cd για τον Άκη μου λοιπόν. Έχω φτιάξει τη λίστα με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που θα του αποθηκεύσω (ευτυχώς έχει 9 μνήμες ο μπέμπης, αλλιώς δεν θα χώραγαν)... Αύριο θα πάω να του ψωνίσω κιόλας! Τα απαραίτητα χαρτομάντηλα, τσίχλες (και τις σοβαρές με δυόσμο και τις δικές μου, τις Babballoo), ένα-δύο γλειφιτζούρια, κοκαλάκια για τα μαλλιά που μόνιμα μπαίνουν στα μάτια μου όταν οδηγώ...

Και το βράδυ θα τον πάω βόλτα.Όχι και πολύ μακριά, γιατί φοβάμαι πρώτη μέρα να τον πάρω βράδυ και να τον πάω μακριά. Αλλά θα βάλω μέσα όλα τα ζουζουνάκια και θα πάμε βόλτα!

Και μετά θα πάω μόνη μου. Μετά θα βάλω δυνατά τη μουσική μου και θα γυρίσω μόνη μου με τον Άκη μου. Έτσι για να το χαρώ όσο πιο πολύ γίνεται."

Αυτά ίσχυαν μέχρι πρίν από δύο ώρες. Τελικά αυτό το αυτοκίνητο όμως (και εγώ μαζί του) θα περάσει από σαράντα κύματα μέχρι να το οδηγήσω. Οι εξαιρετικοί υπάλληλοι της Opel φρόντισαν να κάνουν βλακεία και έτσι να μην μπορώ να πάρω τον μπέμπη μου. Τον είδα, μπήκα μέσα, έμαθα τις πινακίδες, άναψα τη μηχανή και τον άφησα εκεί που ήταν...

Κρίμα και υπολόγιζα τόσο πολύ στον μπέμπη να μου φτιάξει τη διάθεση. Έλεγα από μέσα μου "Ok μωρέ... Ας χαλάσει όσο θέλει η μέρα. Ας γίνει σκατά η διάθεση μου. Το απογευματάκι θα πάρω τον Άκη και θα είμαι χαρούμενη."... Πάλι κάτι χάλασε. Αχ ακριβό μου τετραθέσιο!



Δύσκολο σήμερα το point final (όταν έχω νεύρα δεν σταματάω). Ακόμα πιο δύσκολο το sourire.
Αλλά, point final et sourire.

Στη χώρα του Ποτέ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ.

Στη χώρα του Ποτέ, ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ... Δεν με ενδιαφέρει τι πιστευουν οι άλλοι! Δεν με νοιάζει.

Μου λένε οτι έβγαλα κακία. Μου λένε οτι κρύβομαι στη Χώρα του Ποτέ. Λοιπον, δεν έκρυψα ποτέ τη διεύθυνση της.

Ναι Γίωργο (είδες; το λέω το όνομα τώρα)... Τα είπαμε και στο msn...

Πίστεψε αυτά που πιστεύεις... Κολακεύεις απλά τον εαυτό σου.

Ήθελες να με ξαναπλησιάσεις, λες... Και σε έδιωξε η Χώρα του Ποτέ. Ok... Τότε ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΠΛΗΣΙΑΣΕΣ! Γιατί αυτή είμαι ΕΓΩ!

Και μην μου πεις τωρα οτι δεν τα λέω σε σένα όλα αυτά... Στα είπα. Και θα τα γράψω και εδώ γιατί έτσι ΘΕΛΩ. Γιατί είναι ο χώρος μου.

ΤΕΛΟΣ!

Point final et SOURIRE (μεγάλο sourire)

Χουκ

Πραγματικά... Δεν πάμε καλά. Μου κάνει πλάκα ο "Μεγάλος", δεν εξηγείται αλλιώς!!

Πόσο καλά είμαι; Πόσο χάλια είσαι; Να μου ζητάς να βγούμε;

Χαχαχαχχααχαχχααχα...........  Αυτό το λένε ειρωνία.



Να μου λες πως με ζηλεύεις για κάτι που έχω στη ζωή μου;

Μόλις μου είπες τι νιώθεις;; Οτι στεναχωριέσαι; Ότι δεν περνάς καλά;

Που πήγε εκείνο το παιδί που ήταν μια χαρά και μόνο του και δεν είχε ανάγκη κανέναν; Χάθηκε μήπως;

Θέλεις να βγούμε και πορώνεσαι με ότι λέω! Δεν γίνονται αυτά κάποιος μου κάνει πραγματικά πλάκα.

Οι αμφιβολίες σου για το οτιδήποτε πάνω μου: για τον χαρακτήρα μου, για τη ζωή μου, για τις επιλογές μου χάθηκαν κάπου σε μία διαδρομή ανάμεσα σε δύο πόλεις;;

Πάλι άρχισα να σκέφτομαι τις ευκαιρίες...

Κοίτα κάτι πράγματα που συμβαίνουν στις 2 το πρωί. Ή μήπως πολύ πιο πρίν;

Point final et sourire.

Σκατάληψη....

Η σχολή τελεί υπό κατάληψη.

Τριήμερη προς το παρόν, με εξαιρετικές προοπτικές να συνεχιστεί και την επόμενη εβδομάδα. Ξεκινάει από αύριο Τετάρτη. Θα χαθούν συνολικά 3 εργαστήρια και 10 ώρες μαθημάτων στο αμφιθέατρο. Κοινώς;; Τις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν την κατάληψη έχει να παιχτεί τρελό σκηνικό με τους καθηγητές: μαθημάτα 3 και 4 ωρών θα γίνονται σε 1 ώρα, θα έχουμε 2-3 εργαστήρια την ημέρα με αποτέλεσμα να καταλήξουμε να μην καταλάβουμε τίποτα και να τρέχουμε στην εξεταστική, αλλά και στην μελλοντική μας καρίερα. Γιατί τι θα πείς στον άρρωστο; "Πάθατε έμφραγμα; Συγγνώμη κύριε μου, αλλά δεν μάθαμε την ανατομία της καρδιάς. Είχαμε κατάληψη..."


Αυτό που με ενοχλεί εμένα δεν είναι η ίδια η κατάληψη αλλά το γεγονός οτι γίνεται χωρίς να υπάρχουν ουσιαστικά αιτήματα. Γίνεται για την πολιτική πασοκ σου λένε οι αριστεροι... "Και τι με ενδιαφέρει εμένα φίλε μου Εαακίτη η πολιτική πασοκ;; Εγώ ήρθα στη σχολή μου να κάνω μάθημα." Τι θα καταλάβεις με το να το σταματήσεις κάνοντας κατάληψη της σχολής;;

'Η το άλλο;; Ο άλλος λόγος της κατάληψης ήταν το καινούργιο ηλεκτρονικό σύστημα επιλογής βιβλίων. Εντάξει, να το δεχτώ, στην Ιατρική παίρναμε όλα τα βιβλία χωρίς να χρειάζεται να διαλέγουμε μερικά από αυτά και τώρα υπάρχει η επιλογή. Αλλά, τι να τα κάνουμε όλα τα βιβλία. Οι ίδιοι το λέμε. Παίρνουμε 5 συγγράμματα για το κάθε μάθημα και καταλήγουμε να διαβάζουμε το ένα. Δεν λέω να μην μας δοθούν τα βιβλία που χρειαζόμαστε (τα οποία και μας μοιράζονται), αλλά να μην είμαστε πλεονέκτες και να γκρινιάζουμε για συγγράμματα που δεν χρειαζόμαστε. Σκέψου βρε κουφιοκέφαλε φοιτητή που το παίζεις προοδευτικός, αλλά είσαι χρόνια πίσω... Με αυτό το σύστημα, δηλώνεις τα συγγραμματα και την ΙΔΙΑ μέρα τα παίρνεις. Πέρσι, κάναμε 3 μήνες!!!

Και φυσικά με την κατάληψη χάνουμε και τις εγγραφές. Ας συνεχίσουμε να κυκλοφορούμε με το ληγμένο πάσο.

Δεν είμαι πολιτικοποιημένη. Δεν είμαι αριστερή, ούτε δεξιά. Δεν παίρνω θέση. Απλά λέω τη γνώμη μου. Ας βγει πια η πολιτική από τις σχολές! Δεν σπουδάζουμε για να γίνουμε πολιτικοί. Σπουδάζουμε για να γίνουμε γιατροι!

"Εγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πράγματα!" λέει η γιαγιά μου.

Point final et sourire.

L' amour est un oiseau rebelle.

Κρύωσα. Τρέχει η μύτη μου και πονάει ο λαιμός μου. Κυκλοφορώ στο σπίτι με το χοντρό μου το φούτερ (το γκρί που έχω πάρει από το Παρίσι), καλτσοπαντόφλες με αγελάδες και ένα μεγάααααλο πακέτο χαρτομάντηλα. Όχι οτι κρύωσε ο καιρός και κυκλοφορούσα με λεπτά ρούχα. Όοοοοοοοοοοοχι! Αποποιούμαι κάθε ευθύνη. Με φίλησε μία κρυωμένη και με κόλλησε. ( το γεγονός οτι φτερνιζόμουν μια ώρα πριν το φιλί αρνούμαι να το δεχτώ!)

Περιμένω τα παιδιά να έρθουν σπίτι. Σε κανένα μιαμισάωρο θα καταφτάσουν. Η Α.Λ. με το κέικ που είπε οτι θα φτιάξει, ο Γ. μονίμως καθυστερημένος, η Τ. χαζοχαρούμενη, η Ε. και ο Δ. με την κίτρινη Jaguar. Για tichu (αχ αυτό το tichu) ή ταινία.

Α και σε δύο βδομάδες πάμε εκδρομή. Οι έξι μας. Στο εξοχικό της Α., όπου προβλέπονται σκηνικά άπειρου γέλιου. Είμαι ενθουσιασμένη.

Και αύριο έχει όπερα. Κάρμεν στη Λυρική. Απλά η αγαπημένη μου όπερα. Την ακούω ασταμάτητα απο προχτές. Έχω φτάσει σε σημείο κάνω και sing along!! Που; Σε όπερα!


Ένα κακό στην όλη υπόθεση. Με το κρυολόγημα δεν κατάφερα να πάω τον καινούργιο Αθηναίο Σ. στον μουσείο της Ακρόπολης. Ένα μεγάλο συγγνώμη λοιπόν και μία υπόσχεση να βρεθούμε την άλλη εβδομάδα, "γιατί είσαι εδώ δέκα μέρες και δεν σε έχω δει!"

Τι άλλα λοιπόν; Πάμε να πούμε τα ωραία της άλλης βδομάδας....

Αρχικά παίρνουμε βιβλία. Αμέσως λόγω του συστήματος Εύδοξος. Και αρχίζω να διαβάζω ανατομία και φυσιολογία γιατί, αν και κάνουμε μαθήματα μόνο 10 μέρες, οι καθηγητές πάνε με τέτοιους ρυθμούς που έχω μείνει πίσω!

Εκτός αυτού, την Τετάρτη γραφόμαστε και officially πλέον στο δεύτερο έτος. Άντε για να μας δώσουν το καινούργιο πάσο. Τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην με πιάσουν με το ληγμένο στο μετρό!

Απο Δευτέρα ξεκινάω και Ισπανικά. Γράφτηκα στο φροντιστήριο, πήρα τα βιβλία μου, οργάνωσα τις ώρες μου και είμαι πανέτοιμη! Θα αρχίσω μου φαίνεται να μιλάω με το θ από τώρα!!

Και το πιο σημαντικό της επόμενης βδομάδας. Μέσα στο διάστημα Δευτέρα με Τετάρτη έρχεται ένα υπέροχο μπλέ-γκρί Corsάκι. Ο ολόδικός μου μπέμπης. Ο Άκης μου (από το corsάκης, ζουζουνάκης) που τον περιμένω έναν χρόνο τώρα.

Χάρηκα πολύ για το Μαράκι από την Κύπρο που βγήκε από το νοσοκομείο. Κουρασμένο και ταλαιπωρημένο αλλά εδώ... Μαράκι μου, τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Να είσαι καλά.

Και τα μυαλά στα κάγκελα, Αμελάκι.

Point final et sourire.

Athens' Anatomy...

Πώπω χαοτική βδομάδα!!! Από τη μία, η Φυσική που χρωστάω απο το 1ο να μου χτυπάει απειλητικά την πόρτα ("κούκου, είμαι και εγώ εδώ!"), από την άλλη η σχολή αποφασίζει να μην περιμένει να τελειώσει η επαναληπτική εξεταστικούλα και έτσι ξεκινάει με full speed! Και, φυσικά, τα παιδιά! Που τους πας τους τρελούς;! "Δεν θα πάμε για καφέ?? Τichu night?". Άντε να διαβάσεις.

Πρώτη φορά Ανατομία σήμερα! Πρώτη επαφή με πτώμα, ανάμεικτα συναισθήματα. Μετά από ένα πρώτο έτος-νίωθω-ότι-ξανακάνω-την-τρίτη-λυκείου, γεμάτο βιολογία-φυσική-χημεία-στατιστική, έρχεται το δεύτερο έτος και λες "ωπ! εδώ είμαστε... τελικά μπήκα στη σωστή σχολή!!".

Αποπνικτική μυρωδιά τέμπερας-φορμόλης, φωτεινό λευκό δωμάτιο ( με μια αίσθηση αποστειρωμένου θα έλεγα), δύο σειρές με τραπέζια, ομάδες δέκα ατόμων με ιατρικές μπλούζες σε κάθε τραπέζι. Σκυμμένοι πάνω σε αυτό που περίμεναν να δούν από την πρώτη μέρα στη σχολή: ένα αληθινό ανθρώπινο σώμα που θα τους προσφέρει γνώση και εμπειρία.

Η δική μου αίσθηση;; Οφείλω να πω οτι πήγα τρομαγμένη. Κυκλοφορούν μπόλικες φήμες για το Ανατομείο και τις λιποθυμίες του. Και τι γίνεται αν δεν μπορέσω να αντέξω αυτό που θα δω;; Τι θα κάνω μετά; Ναι, πήγα τρομαγμένη. Και έφυγα ενθουσιασμένη. Δεν είχα απρόοπτα, δεν με ενόχλησε τίποτα και ίσα ίσα ήταν το πιο συναρπαστικό μάθημα που έχω κάνει μέχρι τώρα.

Point final et sourire.

For better or for worse...

Πρώτη βδομάδα ξανά στη σχολή. Πλέον δεύτερο έτος. Που πήγε το κορίτσάκι που ακόμα δεν είχε ξεπεράσει τις Πανελλήνιες και πολλά άλλα;;; Εξαφανίστηκε μάλλον κάπου στην πρώτη εξεταστική ή στους καφέδες στην πλατεία δίπλα στο Πανεπιστήμιο.

Άκουγα πριν το Creep των Radiohead. Και για πρώτη φορά σκεφτηκα, i DO belong here. Αυτό που κάνω με γεμίζει. Μου αρέσει και με κάνει ευτυχισμένη. Μου έχει προσφέρει πολλούς καινούργιους ανθρώπους και πιστεύω οτι οι συγκεκριμένοι αξίζουν πολλά και θα προσπαθήσω να τους κρατήσω γύρω μου.

Με ρωτάνε όλοι πώς προέκυψε το blog. "Γιατί το ξεκίνησες; Γιατί το συνεχίζεις;". Λοιπόν, η "χώρα του ποτέ" ξεκίνησε ως ένας προσωπικός χώρος έκφρασης. Για να γράφω όλα αυτά που σημειώνω στα διάφορα τετράδια και καταλήγω να χάνω. Για να γράφω τις μέρες που θέλω οπωσδήποτε κάτι να γράψω άλλα δεν ξέρω τι. Η "χώρα του Ποτέ" είναι το προσωπικό μου αστέρι, το δεύτερο δεξιά και μετά όλο ευθεία μέχρι το πρωί.  Και μετά πάει η επόμενη ερώτηση. "Γιατί "χώρα του Ποτέ";;". Είναι πολύ απλό. Γιατί αρνούμαι να μεγαλώσω. Και εδώ είναι ο δικός μου τόπος (έστω και διαδυκτιακός). Δεν θα μπορούσε λοιπόν να είναι κάτι άλλο εκτός απο τη "χώρα του Ποτέ".

Και σε αυτή τη χώρα του Ποτέ ζουν μαζί ο Πίτερ Παν, η Τίνκι, ο Μικρός Πρίγκηπας, η Αμελί Μελόν και τα αστεράκια της. Ο κάπτεν Χουκ (ο δικός μου, όχι της ιστορίας) δεν έχει φύγει ακόμα όμως. Όσο και αν τον κυνηγάμε όλοι μαζί με τον κροκόδειλο που έφαγε το ρολόι του. Ίσως κάποια στιγμή αποφασίσει να πάρει το πειρατικό του.

Και ένα άσχετο που κολλάει πολύ με τη μέρα μου και με τον κάπταιν Χουκ: και κερατάς και δαρμένος!

Επίσης, ξεκινάω Ισπανικά. Τι υπέροχη λέξη το έναστρος;; estrellado!

Από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα. Αυτά που ήθελα πάντως, τα ξεφούρνησα. Είχα άλλωστε ποτέ ειρμό;; Άμα αποκτήσω, να μου το πείτε!! Να ξέρω να τον ξαναχάσω!

Point final et sourire.