έχω κέφια, βρε αδερφέ!!

Τραγουδάκι!!! Και ειδικά αυτό το συγκεκριμένο γιατί είναι πολύ πολύ χαρούμενο!

Και γιατί αυτό το πρώτο whooooooo εκφράζει ακριβώς τα συναισθήματά μου, μόλις βγήκα από το Ανατομείο με το 9 στο χέρι!! I'm walking on sunshine!!

Και γιατί έρχεται ο father!

Και γιατί επιτέλους βρήκα τον τρόπο μου!

Και γιατί έχω διάθεση να αρπάξω την βούρτσα και να αρχίσω να χοροπηδάω, να χτυπιέμαι, να κοπανιέμαι και να τραγουδάω στο δωμάτιο!

Και γιατί παρόλο που φοράω μαύρα αισθάνομαι πιο πολύχρωμη από ποτέ!!!

Και γιατί χαμογελάω συνέχεια!

Και γιατί τρώω Halls Vita C με φράουλα που είναι η αγαπημένη μου γεύση!

Και γιατί έχει κρύο και ήλιο μαζί και αισθάνομαι ζεστά!

Και γιατί επιτέλους φόρεσα τις γαλότσες μου και σε βροχή!

Και γιατί χτες 2 μικρές κόλλησαν πάνω μου 19 αυτοκόλλητα Hello Kitty!

Και γιατί άλλαξα το Starbucks θερμός μου και του έβαλα μία φωτό μας από τα Καλάβρυτα!

Και γιατί ΕΧΩ ΚΕΦΙΑ, ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ!! 

Γιούχουυυυυυυυυυυ!!! 

Point final et sourire.

Α.Λ.Χ.

Μ’ αρέσει που είσαι εδώ.
Μ’ αρέσει που αν σου πω ότι δεν είμαι καλά θα μου πεις αμέσως: «έλα σπίτι!»
Μ’ αρέσει να πηγαίνουμε διακοπές
Μ’ αρέσει το πώς μιλάς για μένα: «αα πρέπει να δείτε την Α. να…»
Μ' αρέσει να γκρινιάζουμε να γκρινιάζουμε να γκρινιάζουμε για τους άλλους όταν καθόμαστε οι δυό μας.
Μ’ αρέσει που σε έχω συνηθίσει και ξέρω τι να σου πω κάθε φορά.
Μ’ αρέσει που κοιταζόμαστε έντονα και ξέρουμε τι θέλει να πει η μία στην άλλη.
Μ’ αρέσει που μιλάμε γαλλικά και καταλαβαίνουμε μόνο εμείς.
Μ’ αρέσει που περνάω μαζί σου περισσότερες ώρες από ότι περνάω με τους γονείς μου.
Μ’ αρέσει το γεγονός ότι αν σου πω ότι χρειάζομαι κάτι θα σκιστείς για να μη μου χαλάσεις το χατίρι.
Μ'αρέσει που μ’ ανέχεσαι ακόμα κι όταν βάζω δυνατά τη μουσική που σιχαίνεσαι.
Μ’ αρέσει να πηγαίνουμε μαζί στο αυτοκίνητο και να ακούμε μουσική με ανοιχτή οροφή.
Μ’ αρέσει που δεν νιώθουμε πια αμήχανα όταν δεν μιλάμε ή δεν έχουμε κάτι να πούμε.
Μ’ αρέσει που στο σπίτι μου παίρνεις τα πάντα μόνη σου, σαν να βρίσκεσαι στο δικό σου.
Μ’ αρέσει που το σπίτι σου έχει γίνει πλέον σχεδόν η μόνιμή μου κατοικία.
Μ’ αρέσει που με υπερασπίζεσαι ακόμα κι όταν δεν το χρειάζομαι, ειδικά όταν λες ότι θα χρησιμοποιήσεις την ανελέητη μυϊκή σου δύναμη.
Μ’ αρέσει που μπορώ να σου πω οποιοδήποτε πρόβλημα έχω.
Μ’ αρέσει που μπορώ να καταλάβω πότε δεν είσαι καλά.
Μ’ αρέσει που κάνουμε τις μπαλαρίνες στο δωμάτιό σου.
Μ' αρέσει που όταν με παίρνει ο ύπνος πριν από σένα, βγάζεις τα γυαλιά μου.
Μ' αρέσει που γελάμε μόνες μας κι ας μην μας καταλαβαίνει κανείς άλλος.


Σε ευχαριστώ που με προσέχεις όταν το χρειάζομαι. Ακόμα και αν σου γκρινιάζω… Σε ευχαριστώ που τόσα χρόνια είσαι ο φύλακας άγγελός μου και δεν είναι λίγα αυτά τα χρόνια εε;; Μετράμε πια 14 ολόκληρα.

Δεν μου αρέσει να μιλάω με πάντα και ποτέ. Έμαθα πια ότι οι καταστάσεις και οι άνθρωποι αλλάζουν. Αλλά εδώ θα μιλήσω με μερικά πάντα και ποτέ. Κανείς δεν θα μπορέσει να πάρει ποτέ τη θέση σου. Ποτέ δεν θα καταφέρει κανείς να αντικαταστήσει τον άνθρωπο που πέρασα μαζί του 14 χρόνια, που μεγάλωσα μαζί του, που με έχει δει στις καλές και τις μαύρες μου. Πάντα, ό, τι κι αν συμβεί, όπου κι αν βρεθούμε, θα είσαι μέσα στην καρδιά μου και την ψυχή μου, «διαμορφωθήκαμε» μαζί και έτσι θα είμαστε πάντα η μία κοντά στην άλλη (κυριολεκτικά και μεταφορικά.). Δεν ξέρω πως είναι να έχεις αδέρφια εξ αίματος, πάντως να ξέρεις εγώ έτσι σε νιώθω….

Το ‘χω γράψει καιρό το κείμενό σου. Έψαχνα απλά την κατάλληλη αφορμή για να το ποστάρω. Δεν μου είναι εύκολο να τα λέω προφορικά, θα μας πιάσουν ή τα γέλια ή τα κλάματα ( τα έχουμε εύκολα και τα δύο) και έτσι κάνω αυτό που μου φαίνεται πιο εύκολο. Τα γράφω και χαίρομαι που κάποια στιγμή θα τα διαβάσεις.

Σ' αγαπάω ρε...

Τα τραγούδια σου:
Το πρώτο είναι καθαρά δικό μας από εκείνη την συναυλία στον Λυκαβητό. Δεν θα 'μασταν και πέμπτη δημοτικού;;
Το δεύτερο είναι δικό σου. Από εκείνη τη συναυλία του Μαχαιρίτσα στον Λυκαβηττό... Το ξέρεις οτι φαινόμαστε και στο DVD της σε αυτό το τραγούδι;;





"καταλαβαίνω, σε προλαβαίνω, γιατί απλά στο όνειρο που περπατάς, περπατώ..."
"φεύγουν οι εποχές μα εμείς, εδώ... Ζήτα μου ότι θες, όλα τα μπορώ."

point final et sourire.

je ne veux pas...

ma chambre a la forme d' une cage
le soleil passe son bras par la fenêtre

je ne veux pas travailler
je ne veux pas déjeuner
je veux seulement oublier
et puis je fume

déjà j'ai connu le parfum de l'amour
un million de roses n'embaumerait pas autant
maintenant une seule fleur dans mes entourages
me rend malade

Je ne suis pas fière de ça vie qui veut me tuer

Με πιάσανε πάλι τα.....γαλλικά μου! Θα έρθει και συνέχεια του πόστ είτε αργότερα σήμερα ή αύριο, γιατί γράφω από τον υπολογιστή της Α.Λ. και το κείμενο που θέλω να ανεβάσω είναι αποθηκευμένο στον δικό μου αγαπημένο υπολογιστάκο.

Το μόνο που με εκφράζει απόλυτα πάντως τώρα είναι το "je ne veux pas travailler, je ne veux pas déjeuner, je veux seulement oublier".

Γιατί δεν προλαβαίνω, γιατί δεν έχω τα απαραίτητα αποθέματα να πάθω άλλη μία κρίση άγχους, γιατί η μαμά μου δεν θα γυρίσει σήμερα, γιατί έχω κουραστεί, γιατί δεν μπορώ να βλέπω όλους τους άλλους να τα ξέρουν καλύτερα από μένα, γιατί άρχισα πάλι να "ντοπάρομαι" με βιταμίνες και καφεϊνη, γιατί ακόμα και έτσι νυστάζω, γιατί βλέπω τους φίλους μου (Τ. και Μ.) να μην είναι καλά και δεν μπορώ να τους βοηθήσω, γιατί νιώθω το λιγότερο χαζή, γιατί θέλω απλά να κάτσω ξαπλωμένη και να κοιτάω το ταβάνι.

je ne veux pas travailler... ευτυχώς που έχω και τον φύλακα άγγελο τον οποίο και θα αφορά η επόμενη ανάρτηση που θα έρθει.

Ευτυχώς μου έφτιαξαν λίγο τη διάθεση τα καινούργια "ρούχα" της χώρας του Ποτέ...  Δεν το συζητάω αυτό το κοριτσάκι είμαι εγώ!! Μπαλόνια, γλυφιτζούρι, και κόκκινος φιόγκος στο κεφάλι;; Τι άλλο να ζητήσω!?

Φτάνει, φτάνει είπα. Πίσω στον πήχη τώρα.

point final et sourire.

on vient...

Μικρούλη; Ετοιμάσου για το επόμενο καλοκαίρι... Όχι αυτό, δεν προλαβαίνουμε, αλλά το επόμενο. Ετοιμάσου να ξαναγίνεις ο ιπποπόταμος (μείον 30 κιλά) που όλοι αγαπήσαμε γιατί αρνιόταν να βγει από τη θάλασσα. Ετοιμάσου, γιατί η Γαλλία μας περιμένει και εμας. Και λένε η Renne (τυχαία η μετάφραση;;) είναι πολύ ωραία πόλη.

Point final et sourire.

όχι....

Όχι... Απλά όχι. Είναι μερικές φορές που λες απλά ΟΧΙ! Τέλος.

Απλά ΤΕΛΟΣ...

Μεγάλε, εκεί πάνω μου κάνεις πλάκα?! 'Οχι πες μου δηλαδή! Πλάκα μου κάνεις. Απλά δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Δεν μπορεί να συμβαίνει και μάλιστα ακριβώς όπως το είχα προβλέψει. Ρε Μεγάλε, ΤΩΡΑ σου ήρθε;; ΤΩΡΑ, την τύχη μου; Επανέρχομαι μετά από τόσο καιρό και το μόνο που έχεις να πεις και να κάνεις είναι αυτό; Λιγο λάθος το timing δεν νομίζεις;

Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει... Ok, το κατάλαβα. Αλλά μην το πάρουμε και τοις μετρητοίς. Αρκετά κατεβήκαμε, ΦΤΑΝΕΙ ΤΩΡΑ. ΤΕΛΟΣ.

Κόσμε, μην τρέμεις άλλο. Τελείωσε, δεν θέλω να σε κατακτήσω τώρα... Περίμενε λιγάκι να ανέβω πρώτα.

"Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάει στο κενό. Ν' ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μία παλιά γκαμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε. Και στις δισκοθήκες πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. [...] Μ'αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σαν να γίνεται κάτι αλλού- που μόνο αυτή τ' ακούει, και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα." Ο. Ελύτης

ΤΕΛΟΣ, ΕΙΠΑ. (ναι, Μεγάλε ακούς;;). Αν δεν σταματήσεις, δεν θα αντέξω άλλο.



Pain of Salvation εε; Η χειρότερη επιλογή που θα μπορούσα να κάνω για αυτό το πόστ. Αλλά τι να κάνουμε; Οι στίχοι είναι απλά........εγώ.

This time I've tried not to get hurt
This time I'll stay untouched by pain and dirt
This time I'll stick to what I've learned
This time I'll fly so low I won't get burned

Maybe it's not enough
Maybe this time it's just too much
Maybe I'm not that tough
Maybe this time the road is just too rough
Worn down
So I sit down

I've walked this road so many years
I've worned out all my boots
I've cried all tears
So many cross roads left behind
So many choices burned in to my mind

Maybe it's not enough
Maybe this time it's just too much
Maybe I'm not that tough
Maybe this time the road is just too rough
To take me home 

{But I walk on}

Τι άλλο χρειάζεται τελικά; Τι δεν έγινε σωστά;
Τελικά αυτή τη φορά the road was just too rough, i'm not that tough.
All it takes is faith & trust... And just a bit of pixie dust. Κουράστηκα όμως να περιμένω για τη νεραϊδόσκονη.

Point final et sourire.

το χρόνο αντίστροφα μετρώ....

Ένα γραφείο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης! Δύο με τρία τεράστια βιβλία ανοιγμένα... Πολλά τετράδια, σημειώσεις και λευκά Α4 φύλλα αραδιασμένα από δω κι από κεί. Μία κανάτα-θερμός γεμάτη τσάι για να μην σηκωνόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι να φτιάχνουμε κι άλλο και φυσικά το φλυτζάνι και μία ζαχαριέρα. Στη γωνία, η γυάλα με τα αγαπημένα μου ψαράκια το Μάρλιν και τη Ντόρυ να μου κάνουν παρέα. Μπροστά τους;; Η απαραίτητη κρέμα για το χέρι μου που από το γράψιμο έχει βαρέσει διάλυση και πολλά πολλά πολλά στυλό και μαρκαδόροι. Ένα υπερτεράστιο γλυφιτζούρι Μίκι από το περσινό ταξίδι στη Γαλλία, δύο πίνακες ανακοινώσεων γεμάτοι χαρτάκια και σουβενίρ και ένα μεγάλο παράθυρο, έτσι για να γεμίζει ο χώρος φως.

Χειμερινή εξεταστική 2011. Καλά κουράγια! Σε δύο μήνες θα έχουν όλα τελειώσει.



Point final et sourire.

κρυφτό...

Κάθε φορά είμαι πρόθυμη να μπλέξω τις σκέψεις μου. Να παίξω ένα κρυφτό με την αλήθεια. Κάθε φορά είμαι πρόθυμη να βγάλω ένα άλλο νόημα από τις φράσεις. Ψάχνω μία σημειολογία κάτω από τις λέξεις, ένα κρυφό νόημα κάτω απο ένα χαμόγελο. Μπερδεύω τα πράγματα περισσότερο από όσο χρειάζεται και χάνω τελικά τη σημασία τους.

Γυναικεία λογική υπερανάλυσης. Κάτω από οποιαδήποτε φράση θα ψάξουμε τι υπονοείται... Αν τελικά δεν ήθελες να πεις αυτό που είπες, αλλά κάτι άλλο που ήθελες να πεις και τελικά δεν το είπες γιατί αν το έλεγες δεν θα έπρεπε να το είχες πει;; Όπως δεν βγάζει νόημα η τελευταία φράση, κάπως έτσι χανόμαστε κι εμείς ανάμεσα σε σενάρια, ανάμεσα σε υποψίες και υποθέσεις, ανάμεσα σε νεύματα και μασημένα λόγια.

Υποψιαζόμαστε ακόμα και τη σκιά μας. Πιανόμαστε από μία μικρή κουβέντα και την κάνουμε τόσο μεγάλη, ικανή να χωρέσει μία ολόκληρη ιστορία αγάπης στις λίγες συλλαβές της. Δημιουργούμε ελπίδες και γατζωνόμαστε τόσο ισχυρά επάνω τους. Τόσο πολύ χρειαζόμαστε μία ελπίδα άραγε; Φτάνουμε σε ένα σημείο να βλέπουμε πράγματα που κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει. Είτε προσπαθούμε να δώσουμε στον εαυτό μας εντελώς πλασματικές ελπίδες , δημιουργούμε καταστάσεις που υπάρχουν μόνο στη σφαίρα του φανταστικού πιασμένοι από ένα μικρογεγονός, είτε καταρρακώνουμε τον εαυτό μας υποψιαζόμενοι τους πάντες και τα πάντα, βλέποντας σχέσεις, απάτες και πιθανούς έρωτες που δεν έχουν καμία βάση.

Συνέχεια χειροτερεύεις μολίς αρχίσεις να μπαίνεις στη διαδικασιά του να σκέφτεσαι καθε βλέμμα, κάθε λέξη και κάθε χειρονομία. Παλεύεις να βρεις μία συνέχεια, αποδείξεις για τις υποψίες σου. Τελικά καταλήγεις να θέλεις να δεις καθαρά τα πράγματα. Να αποστασιοποιηθείς για να ξεμπλέξεις τις σκέψεις σου. Να σε πάρει κάποιος από το χέρι και να κάτσει να σου πει ένα ναι ή ένα οχι. Έχεις φτάσει στο σημείο που οι σκέψεις σου έχουν γίνει κουβάρι και χρειάζεται ένα σπαθί ώστε να τις κόψεις γιατί ο κόμπος είναι τόσο δύσκολος και σφιχτός που δεν μπορείς πια να τον λύσεις. 

Και γιατί; Γιατί να φτάσεις να μπεις σε αυτή τη διαδικασία; Γιατί να αναλώνεις τον εαυτό σου ψάχνοντας κρυμμένα λόγια και φτιάχνοντας μπουρμπουλήθρες που θα σπάσουν με το πρώτο φύσημα του αέρα; Τελικά το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο θάρρος... Λίγο θάρρος και δύο λέξεις με έξι γράμματα. Και κάποιον να σου κρατήσει το χέρι.



Point final et sourire.

24 ώρες αργότερα, 10/01/2011. Ελεύθερη πτώση. Το "ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει" που λέγαμε... Εγώ μόλις ήρθε η ώρα να κατέβω.... Έπιασα πάτο και μυρίζομαι κατάρρευση λίαν συντόμως. Ευτυχώς αφήσαμε τα πισωγυρίσματα για τα καλά πίσω.

Σκέψεις που μετά από καιρό, ήρθε η ώρα να γραφτούν...

Αναρωτιέμαι συχνά ποιος είναι αυτός ο αληθινός εαυτός που κρύβεται βαθιά μέσα μας. Τι υπάρχει κάτω από μάσκες συναισθημάτων, εμπειριών, συνανθρώπων, προκαταλήψεων και κατεστημένου... Πόσο μπορεί να επηρεάσει ένας άνθρωπος τον χαρακτήρα σου και πόσο βαθιά μπορεί να τον καταπνίξει τελικά πριν καταλάβεις- γιατί κάποια στιγμή θα το καταλάβεις- ότι αυτή η ζωή δεν σου ταιριάζει, ότι κρύβεται κάτι διαφορετικό μέσα σου.

Λέμε συχνά "πω πω, δες πως άλλαξε! έγινε άλλος άνθρωπος...". Όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Δεν γίνεται κανείς άλλος άνθρωπος, δεν γεννιέται ένας χαρακτήρας, απλά καλλιεργείται. Τα στοιχεία υπάρχουν βαθιά ριζωμένα μέσα του, περιμένοντας τις κατάλληλες συγκυρίες μέχρι να βγουν.

 Όταν κάποιος "κρύβει" ένα χαρακτηριστικό (και δεν εννοώ να το κάνει επίτηδες, εκεί μιλάμε για άλλη περίπτωση), το πιο πιθανό είναι να μην ξέρει ότι εκεί, ναι ναι εκεί κάπου πολύ βαθιά, υπάρχει κάτι, κάτι το οποίο δεν έχει ανακαλύψει ακόμα, αλλά θα βγει στη φόρα με την πρώτη ευκαιρία.

 Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι τόσο δυναμικοί και εξωστρεφής που τα χαρακτηριστικά τους δεν κρύβονται εύκολα... Ή μάλλον όχι "κρύβονται", δεν μ' αρέσει καθόλου αυτή η λέξη. Οπότε θα γράψω ότι οι πτυχές τους αυτές είναι εμφανείς, αναδύονται από παντού... Αυτό είναι άλλωστε που τους κάνει και δυναμικούς, ο χαρακτήρας τους που παλεύει να εμφανιστεί με οποιονδήποτε τρόπο.

Και υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι... Εγώ μπορώ να πω πως ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Θα μας καταλάβετε εύκολα αν μας δείτε. Εμείς λοιπόν είμαστε αρκετά πιο εσωστρεφείς, δεν έχουμε κατανοήσει ούτε οι ίδιοι καλά καλά τον εαυτό μας. Εμπιστευόμαστε, όμως, τους ανθρώπους και ανάλογα με ένα εσωτερικό καμπανάκι (ένστικτο; προαίσθημα; συμπάθεια;), τους αφήνουμε να "βγάλουν" κάτι από μέσα μας.  Μας βοηθούν, αν όχι να καταλάβουμε, να εξωτερικεύσουμε τις εσωτερικές πτυχές μας. Ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εκεί, ακόμα κι όταν δουν το αληθινό μας πρόσωπο. θα συνεχίσουν να μας αγαπούν με τα ελαττώματα μας, τα κολλήματα και τις βλακείες που θα ξεστομίζουμε. Γιατί αυτό είμαστε εμείς.

Το χειρότερο, όμως, που συμβαίνει, είναι να νομίζεις ότι βρήκες έναν τέτοιον άνθρωπο και τελικά να έχεις μία τελείως λάθος αντίληψη. Να βλέπεις (ή και σε πολλές περιπτώσεις να μην θέλεις να δεις) ότι προσπαθεί να σε αλλάξει. Παλεύει να σε φέρει στα μέτρα του. Δεν του αρέσει αυτό που βλέπει, δεν το αντέχει κι έτσι προσπαθεί με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο να σε προσαρμόσει στις δικές του ανάγκες. Να σου δημιουργήσει αρετές και να σου βάλει ιδέες για ελαττώματα που ούτε είχες σκεφτεί ότι μπορεί να έχεις. Κατηγορεί τον χαρακτήρα σου, αρνείται τελικά εκείνος ή εκείνη την πραγματικότητα, ώστε να μην αλλάξει τη δική του, να μην βγει από τη "βολή" του, κατά κάποιο τρόπο.

Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όταν αυτοί οι άνθρωποι κάνουν όλα τα παραπάνω, όχι μόνο δεν καταλαβαίνεις την προσπάθειά τους να σε αλλάξουν, αλλά θεωρείς ότι όσα κάνουν, τα κάνουν ανιδιοτελώς, μόνο και μόνο για το δικό σου καλό. Όμως αλλάζουν οι καιροί και τελικά καταλήγεις να παρατηρείς και να σκέφτεσαι. Γνωρίζεις ανθρώπους που βγάζουν τον πραγματικό σου εαυτό, χωρίς να σε κατακρίνουν, χωρίς να προσπαθούν να σε αλλάξουν, που σε αποδέχονται για αυτό ακριβώς που είσαι. Καταλαβαίνεις πόσο πιο χαρούμενος μπορείς να υπάρξεις, πόσο όμορφο είναι να γελάς με την ψυχή σου και να δείχνεις στους γύρω σου ποιος είσαι, γιατί θα το εκτιμήσουν και δεν θα σε κοροιδέψουν ούτε θα σε αλλάξουν. Θα σου υποδείξουν το λάθος σου, αλλά δεν θα προσπαθήσουν να σε αλλάξουν γιατί ξέρουν οτι αυτός είναι ο πραγματικός σου εαυτός.

Και εκεί είναι που λες: "Μα καλά, πόσο ηλίθια μπορεί να ήμουν;"



Νέα αγάπη οι Pain of Salvation... Thank you B.



Πι.ες.: Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις
Πι.ες. 2: Που θα μου πάει, κάποια στιγμή θα το βρω αυτό που ψάχνω... Ανάμεσα σε κάποιο βιβλίο, στη ντουλάπα, στις παλιές κάρτες, πίσω από τη βιβλιοθήκη;; Κάπου είναι, δεν έκανε φτερά... Και τότε θα βεβαιωθώ οτι δεν έχω τρελαθεί ακόμα.

Point final et sourire.

Γύρω στις 12 ώρες αργότερα... Κάπου στις 4 το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Λίγες ώρες ύπνου (κοντά στις πέντε με έξι συνολικά). Βόλτα με τον ήλιο στο πρόσωπό μου, δίπλα στην αγαπημένη μου θάλασσα, παρέα με τον Λαυρέντη, τον Φίλιππο, τον Μπάμπη, τον Βασίλη, τον Διονύση και τον Daniel Gildenlöw και ένα μισάωρο στο αγαπημένο μου μέρος. Που φτάσαμε... Να βγαίνω εγώ για περπάτημα! :)

Five hundred twenty five thousand six hundred minutes......

Five hundrend twenty five thousand
six hundred minutes
Five hundrend twenty five thousand
moments so dear
Five hundrend twenty five thousand
six hundred minutes
How do you measure, measure a year?

In daylight,
in sunsets,
in midnights,
in cups of coffee,
in inches,
in miles,
in laughter,
in strife

In Five hundrend twenty five thousand
six hundred minutes
How do you measure a year in the life

How about love?
how about love?
how about love?
...measure in love...


Καλή χρονιά... 50 οι αναρτήσεις μου!

Point final et sourire.