Yiouhouuuu!!

Κοιτούσα λίγο πριν τα προηγούμενα πρόσφατα πόστ που έχω κάνει!! Και είμαι επιεικώς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ!! Τι γκρίνια;; Τι απαισιοδοξία! Μα quelle decadence!! Φτου μου, φτου μου και πάλι φτου μου!!
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΛΙΓΟΟΟΟ!!

Γιατί τελευταία αγαπώ:


Την αίσθηση του shock tower!! Με το κίτρινο φωσφοριζέ βραχιολάκι, πολύ πολύ κρύο εκεί ψηλά, την υψοφοβία μου, το λεμονάκι δίπλα να μου λέει "θα ακούσεις έναν ήχο και θα πέσουμε. Πέφτουμεεεεεεε"... Και μετά την αίσθηση οτι πετάς.

Το Roses των poets of the fall. 
Grow me a garden of roses
Paint me the colors of sky and rain
Teach me to speak with their voices
Show me the way and I'll try again

And so I came across the medicine man, and he showed me what I'd forlorn. (ούτε να το ήξεραν!!)

Την πίτσα με Philadelphia crust.


Ότι πήγα να δώσω μάθημα και έμεινα από λάστιχο! Δεν το ήθελε ούτε ο Θεός να πάω ρε πούστη μου εκείνη τη μέρα, γιατί να το θέλω εγώ??


Την υπέροχη μυρωδιά της φράουλας στο Body Butter του Body Shop.


Να ακούω τα τυμπανάκια και το Hula του Τιμόν κάθε φορά που χτυπάει μήνυμα στο κινητό μου. 

Να βγάζω λίστα με τα διάσημα αγόρια μου στον Dexter. "χμμμ και στο7?? Ο Σάκης ή ο Μουζουράκης;; Αποφάσισα! Ο Morrison!"

Να αναλύουμε τι είναι σέξι και πάλι στον Dexter με τα αγόρια μου και το αδερφάκι μου. Ένα μεγάλο ΟΧΙ στο αμάνικο για άντρες.


Το υπέροχο πουα φόντο της Χώρας του Ποτέ.


Να ξεχνάω μικροπράγματα επειδή είμαι ξανα αφηρημένη και στον κόσμο μου!

Να τρώμε στη La Pasteria και να κάνω σενάρια για τους δύο από πίσω αγνώστους. "Λοιπον ο ένας είναι Άγγλος και ο άλλος Σουηδός. Γνωρίστηκαν σε ένα συνέδριο φαρμακευτικών αντιπροσώπων και ερωτεύτηκαν παράφορα..."

Να ακούω Radiocrashers στον fresh και να γελάω μόνη μου!!

Ότι αποφάσισα να παίρνω φρούτα μαζί μου στη σχολή... Τέρμα οι βλακείες, από δω και πέρα φράουλες και μήλα. Άσε που σε λίγο αρχίζουν τα βερύκοκα! (γιούχου)

Ότι σήμερα είναι τα Όσκαρ και αύριο θα κάτσω να δω τους νικητές και θα σχολιάζω όσο δεν πάει! Και οτι έχω και όλες τις ταινίες των Όσκαρ έτοιμες να τις δω στον υπολογιστή μου! Hurray!!

Ότι κάθομαι και τρώω ψωμί με μπόλικη nutella!

Ότι σε 23 μέρες φύγαμε για London!! Και ναι κάνουμε σχέδια από τώρα. Και προγράμματα. Και έχουμε ανοιχτούς χάρτες σε όλο το σπίτι.Και κυκλοφορώ παντού με έναν οδηγό. It's London baby!! (Ανώνυμη στα σχόλια, I'm definately Joey!)


 Ότι πλέον είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο οτι αν και δεν είμαι Σαββατογεννημένη, είμαι πολύ (ΠΟΛΥ) μεγάλη γκαντεμόσαυρα! Αλλά η Ντίνα μας νικάει όλους τελικά! Πόσο γέλασα με αυτή την ανάρτηση!

Ότι αύριο πάμε σχολή ξανά για μάθημα! Και μετά για ισπανικά...

Ότι θα πάω μεθαύριο να κολυμπήσω στην πισίνα!

Ότι έρχεται η Α. σε μερικές μέρες!

Ότι η ακοή μου έχει επανέλθει στα φυσιολογικά της επίπεδα: δεν ακούω τίποτα!

Ότι κάνει κρύο και φοράω συνέχεια τις καινούργιες μου μπότες-πρόβατα! 


Ότι αρχίζω απεξάρτηση από τον καφέ και θα πίνω ΜΟΝΟ πορτοκαλάδες από δω και πέρα! (δεν παίζει να το τηρίσω αυτό αν έχω έναν caramel macchiato μπροστά μου!)

Ότι είμαι ενα μικρό σούργελο που τριγυρνάει μέσα στο σπίτι τραγουδώντας "if I could write you a song to make you fall in love I would already have you up under my arm"!! 


Ότι είμαι ξανά γιούχου και αισιόδοξη γιατί το φιλοσόφησα λίγο μετά την αποτυχία και αποφάσισα οτι δεν αξίζει τον κόπο ρε γαμωτό! 

Αυτά προς το παρόν. Και ας συνεχίζω να έχω εξεταστική. Και ας έχω πολύ διάβασμα. Βρε δεν τρώτε ένα κουβά σκατά όλοι. Ουυυυστ! Εγώ είμαι γιούχουυυυυυ!!! Δεν μου πάει η μελαγχολία! Απλά ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΑΕΙ...Οπότε επιστρέφει ξανά ο smiley me!! :)

 Hakuna Matata...


Point final et sourire.

excusez-moi, s' il vous plaît...

Ένα μεγάλο συγγνώμη για την προηγούμενη ανάρτηση... Τώρα καταλαβαίνω πόσο χαζή στάθηκα... Πραγματικά συγγνώμη, δεν εννοούσα τα όσα έγραψα. Απλά ήμουν σε μία πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση με πάρα πολύ άγχος (για μία ακόμα φορά σε αυτή την εξεταστική, το ξέρω οτι σας έχω πρήξει...) και δυστυχώς μου βγήκε κάπως έτσι. Με θυμό για κάτι που έχω απόλυτο άδικο.

Πραγματικά, ο θυμός που βγάζω προς εσάς στο κείμενο είναι ουσιαστικά για μένα την ίδια. Απλά επειδή είστε πολύ κοντινά μου πρόσωπα, περνάμε μαζί τόσες ώρες και σας αγαπώ πολύ, τον έβγαλα σε εσάς.

Συγγνώμη συγγνώμη συγγνώμη. Και ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθειά σας από την αρχή της εξεταστικής. Χωρίς εσάς δεν θα τα κατάφερνα.

Πι ες: ας τελειώνει αυτό το παλιόπραμα η εξεταστική! Ας γυρίσουμε στους παλιούς ρυθμούς της σχολής. Ας ηρεμήσουμε και ας ετοιμαστούμε για πιο ωραία πράγματα. It's London baby!

Point final et sourire.

Turn my head with talk of summertime...

Αφήνεις τους άλλους να σε επηρεάζουν, απαιτείς από τον εαυτό σου να μπει στα δικά τους "μέτρα", να ξεχάσει τους δικούς του ρυθμούς και να ξεπεράσει τα όριά του. Φτάνεις τελικά σε ένα σημείο που λες "οκ, απλά τέλος...". Δεν μπορώ άλλο συναισθηματικά, ψυχολογικά, νοητικά...

Δεν μπορώ να νιώθω οτι δεν ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες σας. Ξέρω οτι είστε περήφανοι για μένα, το ξέρω. Ξέρω οτι δεν ζητάτε τίποτα, οτι σας έχω φέρει αρκετά. Ξέρω οτι δεν θα παραπονεθείτε ούτε θα γκρινιάξετε αν δεν τα καταφέρω. Όμως πάντα θα νιώθω οτι αν δεν τα καταφέρω, σας απογοητεύω, οτι δεν έχω δώσει το 100% των δυνάμεών μου, οτι μπορώ να κάνω παραπάνω.

Δεν μπορώ, μερικές φορές, να νιώθω οτι με θεωρείται χαζή. Ότι δεν με συμπεριλαμβάνετε στις "επιστημονικές" συζητήσεις σας γιατί δεν ξέρω αρκετά, γιατί δεν έχω διαβάσει όσο θεωρείτε οτι θα έπρεπε. Έχω προσέξει το ύφος λύπησης στο πρόσωπό σας, όταν ακούτε ότι κάποιος από το ευρύτερο φιλικό μας περιβάλλον δεν πέρασε κάποιο μάθημα ή δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά. Δεν έχω δει, νομίζετε, το ύφος περιφρόνησης όταν έχω και εγώ πρόβλημα σε κάποιο μάθημα; Είστε πάντα εκεί για μένα, με βοηθάτε και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι' αυτό αλλά δεν αντέχω να βλέπω τη λύπηση στο πρόσωπό σας όταν σας ζητάω να με βοηθήσετε, όταν απλά με θεωρείτε κατώτερη από σας όταν δεν ξέρω κάτι ακόμα... "Έλα, θα τα μάθεις και εσύ...". Το λατρεύω αυτό που σπουδάζω, πραγματικά το λατρεύω. Θα γίνω καλή γιατρός και δεν μου αξίζει περιφρόνηση επειδή μπήκα στο facebook σε περίοδο εξεταστικής, επειδή δεν αντέχω να διαβάζω κάθε μέρα 12 ώρες, επειδή δεν θα έχω 9 και 10 στο πτυχίο.

Συγγνώμη λοιπόν που δεν ανταποκρίθηκα στις απαιτήσεις σας. Συγγνώμη που δεν είμαι πάντα χαζοχαρούμενη. Συγγνώμη που μερικές φορές καταρρέω. Συγγνώμη που δεν μπορώ να ακολουθήσω τους ρυθμούς σας. Συγγνώμη που υπάρχουν φορές που το μυαλό μου ταξιδεύει και δεν θέλω να διαβάσω, δεν θέλω να ακολουθήσω αυτό το γαμημένο πρόγραμμα που έχω βάλει.  Σας αγαπώ πολύ και ελπίζω να μην παρεξηγηθείτε με αυτά που γράφω γιατί πραγματικά είστε ένα από τα μεγαλύτερα καλά στη ζωή μου τον τελευταίο χρόνο. Απλά, καταλάβετε, πόσο φοβάμαι.

Και πάνω από όλα, ένα μεγάλο συγγνώμη στον εαυτό μου. Συγγνώμη Αμελάκι που σε έβαλα να κάνεις συγκρίσεις. Συγγνώμη που σε έκανα να ξεπεράσεις τον εαυτό σου συγκρίνοντας ανόμοιες καταστάσεις. Συγγνώμη που σε μία τέτοια περίοδο της ζωής σου (εσύ ξέρεις κανείς άλλος!), σε έκανα να διαλυθείς και να φτάσεις εδώ για πράγματα που πραγματικά δεν αξίζουν. Και πιο πολύ συγγνώμη που σε έκανα να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου σε άλλους όταν δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να το κάνεις. Το μόνο που μετράει τελικά είναι να δίνεις αυτό που μπορείς... Να δίνεις όλο σου τον εαυτό ώστε να είσαι εσύ ευχαριστημένη με την προσπάθειά σου. Απο κει και πέρα, το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο που πρέπει να σε απασχολεί.

Βλάκα, έβρεξες το βιβλίο σε sos κομμάτι με τις χαζομάρες σου. Πάνε τώρα τα κύτταρα Purkinje... Εεεμ ξανάρχισες τα γραψίματα σε τετράδια και φύλλα και χαζοpost it...

Masquerade, hide your face so the world would never find you...

Μεγάλη βοήθεια το φάντασμα. Ένα μήνα και κάτι, στο repeat, μόνιμα το soundtrack... Όχι όμως της ταινίας, μόνο της παράστασης.

Τέλος τα μπουμ και τα κλάματα Αμελάκι, δεν σου επιτρέπω να συνεχίσεις άλλο!

Πι. ες: το κινητό μου είναι κλειστό και μάλλον θα μείνει έτσι μέχρι την Παρασκευή... Μεγάλες στιγμές, πρώτη φορά στα χρονικά κλειστό από πεποίθηση!! :Ρ

Point final et sourire.

sometimes friends are where your home is....

"What is a friend? A single soul in two bodies."
  Aristotle 

Ευχαριστώ που πέταξες από τη χαρά σου μόλις είπα οτι έρχομαι, μου είπες να ανέβω γρήγορα επειδή δεν ήμουν καλά και ανέχτηκες τα πολύωρα βραδινά μου τηλέφωνα.

Ευχαριστώ που έβρισες μαζί μου, που μου είπες να μην δίνω σημασία, που μου έγραψες στο φέισμπουκ οτι είμαι τρέλα, όταν απλά ήθελα να το ακούσω. Χρωστάω stake out.

Ευχαριστώ που μου ζήτησες συγγνώμη χωρίς να φταίς εσύ, που με πήρες τηλέφωνο για να ακούσω το τραγούδι μας, που μου είπες να έρθω από κει γιατί έχετε το φαγητό που μου αρέσει και μου είπες να μην στεναχωριέμαι. "φεύγουν οι εποχές μα εμείς εδώ, ζήτα μου ότι θες όλα τα μπορώ, γιατί απλά στο όνειρο που περπατάς, περπατώ."

Ευχαριστώ που μου είπες οτι θα έρθουν καλύτερες μέρες, που με έκανες να γελάσω, που μου ζήτησες συγγνώμη γιατί δεν ήσουν εδώ όπως θα ήθελες (κι όμως ήσουν...) και που μου έδωσες κουράγιο.Θα έρθουν πολύ καλύτερες μέρες, μείνε δυνατή, κούκλα μου.


Σας ευχαριστώ όλες γιατί εσείς με κάνατε να σηκωθώ έστω λίγο και να βρω κουράγιο να συνεχίσω. Εσείς μου δείξατε οτι είμαι αρκετά δυνατή ώστε να πω οτι αρνούμαι να τα παρατήσω και να το βάλω κάτω. Τελικά δεν είναι μανιοκατάθλιψη αυτό που με κάνει να αλλάζω έτσι γρήγορα γνώμη και διάθεση. Είναι φίλοι που στέκονται δίπλα μου όταν τους χρειάζομαι.


Σας αγαπώ πολύ και τις 4! <3
"Sometimes you just have to get away with the girls...."
Carrie Bradshaw 

Πι. Ες. 1: Άσχετο με τις girlfriends.... Γ. ευχαριστώ πολύ και σένα για τη μεγάλη αγκαλιά που μου έκανες όταν στο ζήτησα και για τη βοήθεια που μου δίνεις μπας και τα καταφέρω... Ελπίζω να μην έχεις παρεξηγηθεί που δεν σου έχω πει τι έχω. Βασικά ελπίζω να έχεις καταλάβει... Αλλιώς θα τα πούμε κάποια στιγμη...



Point final et sourire.

Πι. Ες. 2 : οκ οκ το υπόσχομαι τέρμα οι αναρτήσεις κάθε μέρα!!  
Πι. Ες. 3: θα ήθελα δύο πράγματα αυτή τη φορά. Μπορείς να μου τα δώσεις σε παρακαλώ; Αν οχι, και παλι ευχαριστώ για όσα μου έδωσες μέχρι τώρα...Μάλλον ζητάω πολλά.
Πι. Ες 4: you piss me off!! Πραγματικά με εκνευρίζεις όσο δεν πάει και θέλω τόσο να σε χαστουκίσω ώρες ώρες, έτσι δημοκρατικά!
Πι. Ες 5: Υποσχέθηκα στον εαυτό μου οτι δεν θα γράψω άλλο κείμενο μέχρι τις 25/02 και όσο πάει... Εεε γι' αυτό θα προσθέτω πι ες εδω... (σε λίγο θα τείνουν στο άπειρο)
Πι. Ες 6: θα καταρρεύσω! Ας τελειώσουμε πια, έχω εκνευριστεί!

το μηδέν στο διακόσια μας ποιος θα το πάρει;

Ρε γαμώτο είναι άδικο! Είναι άδικο... Είναι άδικο να νιώθεις μαλάκας.

Πάει το κόκκινο μπαλόνι, θα χαθεί για λίγο το Αμελάκι.

Οχι point final, ούτε και sourire.



τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου, λες και ήρθες σε δικό σου κήπο.
χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα, κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν και από το σώμα μου, σαν άστρα, παιδιά, δικά σου, ανάσες βγάζουν.


Μόνο το Φάντασμα της Όπερας, με σώζει πια...

φεύγω πάω Θεσσαλονίκη. Για λίγο μόνο...

twinkle twinkle little star...

Μικρό Αμελάκι, κρατήσου λίγο ακόμα. Δείξε μερικά ψήγματα αυτοπειθαρχίας, μπορείς ακόμα να τα καταφέρεις... Το ξέρεις είναι κάπου εκεί μέσα σου, δεν τελείωσαν όλα σου τα αποθέματα. Μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου να τελειώσει ένα ακόμα κεφάλαιο και να φτάσει ένα βήμα πιο κοντα και ας ταξιδεύει και ας βρίσκεται μίλια μακρυά, σε πολύ όμορφες χώρες και σε καταστάσεις πέρα από κάθε φαντασία.

και ας σπάει το κεφάλι σου
και ας μην αισθάνεσαι το χέρι σου
και ας θέλεις να πας μία μεγάλη βόλτα
και ας είναι αυτό που θέλεις τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακρυά
και ας μην έχεις το θάρρος να κάνεις ούτε μια τόση δα κινησούλα
και ας σκέφτεσαι μόνο άλλα πράγματα από αυτά που πρέπει
και ας βλέπεις παντού τις συνέπειες της 14ης Φεβρουαρίου
και ας γίνονται όμορφα πράγματα στη ζωή σου
και ας είναι μιάμιση τα ξημερώματα και θέλεις τουλάχιστον 2 ώρες διάβασμα ακόμα γιατί ο νους σου ήταν "αλλού" (αχ Αμελάκι) όλη μέρα
και ας είναι αυτό το "αλλού" ακόμα και τώρα στο μυαλό σου
και ας το έχεις εκεί και για τις επόμενες δύο ώρες που θα "διαβάζεις"
και ας σε κάνουν όλοι να αναρωτιέσαι τι πρόβλημα έχει ο κόσμος τελευταία
και ας αναρωτιούνται όλοι τι πρόβλημα έχεις εσύ τελευταία (τελευταία???)
και ας σε αποσυντονίζουν οι μουσικές σου
και ας μην μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς αυτές
και ας θέλεις να κοιμηθείς όλη μέρα
και ας έχει έξω μια υπέροχη λιακάδα

συγκεντρώσου Αμελάκι, για να πετύχεις τον στόχο σου, για να είσαι ευχαριστημένη με τον εαυτό σου, να ξέρεις οτι έκανες οτι μπορούσες ακόμα κι αν δεν τα καταφέρεις, για να δείξεις οτι δεν αξίζεις περιφρόνηση... Λίγη προσπάθεια χρειάζεται. Κοιμήσου, νανουρισμένο από τους καφέδες και τους πονοκεφάλους, ονειροπόλο Αμελάκι, ξεκουράσου και ξύπνα τον λογικό, αγχώδη εαυτό σου που ήταν ενεργητικότατος τόσο καιρό. Ξέχνα τον πολύχρωμο κόσμο σου για λίγο, κλείσε τις μουσικές σου και χρησιμοποίησε όλες σου τις δυνάμεις... Χρειάζεσαι μία βδομάδα ακόμα. Και έχεις την δύναμη να τα καταφέρεις, σε διαβεβαιώ.
Χαμόγελο χρειάζεσαι και να μην ακους κανέναν... Μην ανησυχείς, το ξέρεις καλά άλλωστε το ρητό της μαμάς... "δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω..." και εγώ θέλω.

It's fight or flight... Και τα δύο απάντηση στο στρες, απο κει και πέρα η επιλογή είναι δική σου.
ένα ποτήρι νερό και πάμε.



Point final et sourire.

for what it's worth... my final word.

Έρωτας, αγάπη, έλξη, πάθος, happy endings. Τα θέλουμε όλα, τα περιμένουμε όλα, τα έχουμε όλα ανάγκη. Θέλουμε τόσο απελπισμένα μία αγκαλιά τριαντάφυλλα, ένα χέρι που κρατάει μπαλόνια και δώρα, μία τεράστια έκπληξη. Όλα όσα περιμένουμε για του Αγίου Βαλεντίνου.

Ή μήπως όχι; Μήπως δεν θέλουμε μία αγκαλία τριαντάφυλλα, απλά μία αγκαλιά; Μήπως δεν θέλουμε ένα χέρι που να κρατάει μπαλόνια και δώρα, απλά ένα χέρι να κρατάει το δικό μας; Μήπως δεν θέλουμε μία τεράστια έκπληξη, αλλά ένα χαμόγελο και ένα φιλί;

Τι είναι τελικά αυτός ο έρωτας; Μπα εγώ είμαι πολύ μικρή δεν ξέρω από αυτά. Αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω. Είναι αυτό που με ανέβασε τόσο ψηλά και με έριξε τόσο χαμηλά. Είναι αυτό που με κουράζει όσο δεν πάει και το αγαπώ όσο τίποτα. Είναι να νιώθεις την ανάγκη να δεις τον άλλον. Είναι να μην φοβάσαι και να μην διστάζεις να τον βάλεις πάνω από τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι να νιώθεις τόσο χαρούμενος όταν είσαι κοντά του. Είναι να τον βλέπεις να ανασαίνει και να σου φτάνει αυτό. Είναι να τον βλέπεις να γελάει και να γελάς και εσύ.

Σκέφτομαι τα 19 μου χρόνια, τον έναν πραγματικό έρωτα που έχω νιώσει και το πόσα θα μπορούσα να θυσιάσω για εκείνον 2 χρόνια πριν. Πλέον έχει κλείσει αυτό το κεφάλαιο, αλλά επειδή ήταν μεγάλο- για μένα τουλάχιστον- και ήταν πολύ δύσκολο να φύγει από πάνω μου, πιάνω τον εαυτό μου μερικές φορές να το σκέφτεται...

Δεν ξέρω ποιος επέλεξε να απομακρυνθεί... Αν ήμουν εγώ που δεν ήθελα να δεχτώ αυτά που μου είπες και δεν ήμουν σε κατάλληλη κατάσταση να διαχειριστώ την ψυχολογία μου μετά, δημιουργώντας ένα μεγαλύτερο θέμα από ότι ήταν. Ή, από την άλλη, αν ήσουν εσύ που απλά για δικούς σου λόγους αποφάσισες να φύγεις, να κλείσεις ένα κεφάλαιο, να βγάλεις με αυτόν τον τρόπο το άγχος σου για τις Πανελλήνιες ή να αποστασιοποιηθείς γιατί δεν ένιωθες όπως εγώ. Δεν κατηγορώ πια. Δεν με ενδιαφέρει αυτό το θέμα. Είναι η τελευταία φορά που ασχολούμαι και το κάνω για να το ξέρεις και εσύ αν διαβάζεις το blog από τότε που άλλαξα το url.

Και να το ξέρεις, σου είπα κάποτε ότι θα είμαι εδώ σε ό,τι χρειάζεσαι. Το εννοούσα, απλά δεν ήθελα να είμαι η τελευταία λύση. Και τον Οκτώβρη αυτό ένιωσα: ότι ήμουν η τελευταία λύση, ότι επειδή δεν ήσουν καλά έψαχνες κάποιον να ξεσπάσεις (ή αν οχι να ξεσπάσεις, να παρηγορηθείς) και βρήκες εμένα. Μπορεί να ήμουν εγώ υπερβολική (και πραγματικά αισθάνομαι άσχημα που δεν σου στάθηκα τότε που δεν ήσουν καλά), μπορεί εσύ να μην ήσουν στα καλύτερά σου, αλλά θέλω να τα πούμε λίγο αυτά. Και για να ξεκαθαρίζουμε και μερικά πράγματα, σε όλο αυτό το χάλι που δημιουργήθηκε μεταξύ μας, δεν έφταιγα εγώ (και μην τολμήσεις να με κατηγορήσεις), αλλά το ξέρω ότι δεν έφταιγες και εσύ. Δύο "τσακώνονται" (λέμε τώρα, αν μπορείς να το πεις τσακωμό), δύο φταίνε.  Ok George?

Αν σε δω ονλάιν, θα σου μιλήσω. Για να μην λες οτι τα γράφω μόνο εδώ, απλά δεν σε έχω πετύχει καθόλου τελευταία. Και θέλω να σε δω κιόλας γιατί ήμασταν και φιλαράκια... Δεν θέλω να διαγράψεις, ούτε εγώ θα το κάνω, ούτε θέλω μία νέα αρχή, αλλά θεωρώ οτι δεν είναι ανάγκη να έχουμε να ειδωθούμε σχεδόν ένα χρόνο, όσο κι αν αλλάζουν τα πράγματα.

Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα και κοίτα που τελικά δεν έγραψα για έρωτα... Το μόνο που θέλω είναι αυθορμητισμό και λίγη pixie dust, άγιε. Ααα και όπως λέει και η Τ. (η οποία τώρα που θα διαβάζει το κειμενο θα έχει πάθει 82 εγκεφαλικά, μαζί με την Α.Λ.), θέλω και ένα πέντε στη φυσιολογία! Δεν θα τ' αντέξω να τη διαβάζω τον Σεπτέμβρη! Θα χάσω όλο μου το καλοκαίρι και ξέρεις πόσο μ' αρέσει το άτιμο εε; φανταστικέ άγιε;; καταπληκτικέ;; μαγικέ;; τιτανομέγιστε;; Για κάνε λίγο τα κουμάντα σου για τη φύσιο και για το άλλο το θεματάκι... Ξέρεις εσύ..... Εκείνο το μικρό θεματάκι (χουχαχαχ), so that my fregietale can come true??

Α.Λ. όλα καλά, μην με πάρεις τηλέφωνο εν (σ)εξάλλω... Πριν λίγο είχα ξαναλιώσει με τον πιτσιρικά του Youtube. Λοβ γιου!

Τσα, τελευταία φορά φέτος. Τελευταία φορά με τον Άγιο Καρδουλίνο στο υπόσχομαι! Και σένα λοβ γιου... Και επειδή ο έρωτας δεν πάει πανεπιστήμιο, αλλά εμείς πάμε, θα τα πούμε άυριο πουρνό πουρνό για διάβασμα, μικρό καρδουλινόπληκτο(λάικ μι)...

Happy Καρδουλίνος day everyone. Και ας μην μου αρέσουν αυτές οι αμερικανιές... Αν είναι ένας τρόπος να δείξετε την αγάπη σας αυτή η μέρα, κάντε το... Αλλά καλύτερα να το κάνετε κάθε μέρα, γιατί αυτό είναι που αξίζει στην τελική. Χρόνια πολλά σε όλους... Γιατί όλοι είμαστε ερωτευμένοι με κάτι, είτε είναι αγόρι ή κορίτσι, είτε υπέροχη παρέα, είτε αγαπημένη σχολή,είτε ο Παναθηναικός, ο Ολυμπιακός και η Α.Ε.Κ., είτε  τα ταξίδια, είτε η μουσική, είτε ο χορός, είτε απλά η ζωή...



Πι.ες: συμπλήρωση μία ώρα μετά την ημέρα του Αγίου Καρδουλίνου... my fregietale gone bad.

Point final et sourire.

4 μήνες και μίαμιση εξεταστική ακόμα...

Χρειάζομαι επειγόντως καλοκαίρι...

ομπρέλες και ψάθες,
πολύχρωμα ρούχα στην μονόχρωμη ντουλάπα μου,
πορτοκαλί και ροζ κοκτέιλ,
λάδι Carroten ,
αντιλιακό επίσης Carroten, φούξια με δείκτη προστασίας 6,
παραλία (ειδικά Yabanaki ή Γαλάζια ακτή) από το πρωί μέχρι να βραδιάσει,
ωραία παρέα,

το σήμα των αντιηλιακών Coppertone με το κοριτσάκι και τον σκύλο να του τραβάει το μαγιώ
ρακέτες,
μακριά αέρινα φορέματα,
σαγιονάρες,
μπλέ φούξια κίτρινα πράσινα μανό,
κοντά σορτσάκια,
βρεγμένες πετσέτες,
σαββατοκύριακα με παρέα στη Βάρκιζα,
κυκλαδίτικα νησιά,
μεγάλα σκουλαρίκια,
πεδιλάκια και πλατφόρμες,
κρύο μέχρι να βουτήξω στη θάλασσα,
χουζούρι στο κρεβάτι μου,
επαναλήψεις σε όλα τα κανάλια,
θερινό σινεμά,
αγόρια με βερμούδες,
ζέστη και air condition,
Σούνιο,
ατελείωτες συζητήσεις μέχρι τα χαράματα στο μπαλκόνι,
καλοκαιρινά τραγούδια  "καλοκαιρινάαα ραντεβού πανω στο σωμα σου",
σημάδι στο μαύρισμα από το μαγιό,

υπερηλιόλουστες μέρες,
καυτά αυτοκίνητα μετά από πάρκινγκ στον ήλιο και να καίγομαι ακουμπώντας τη ζώνη,
ξαπλώστρες,
να κυκλοφορώ ξυπόλητη με t-shirt και σορτσάκι σπίτι,
Coronna,
συναυλίες στο Λυκαβηττό 
να μην έχω τίποτα στο μυαλό μου να μην χρειάζεται να σκέφτομαι τίποτα απλύτως, απλά να κοιτάω πως θα περάσω όσο πιο καλά γίνεται

I'm all summer!!Can I have it right now please?
Γιούχου!! Σε 4 μήνες και μίαμιση εξεταστική έρχεται το καλοκαίρι!!!



Point final et sourire.

your hand in mine...

Δεν μπορώ να ανεβάσω αυτό που θέλω. Έχω ένα κείμενο δύο σελίδων στο word μου και δεν μπορώ να το ανεβάσω. Θα μείνει και αυτό στα αρχεία του υπολογιστή μου, κρυμμένο μέσα στο φάκελο του blog στο desktop μου.

Τελικά η γυναικεία διαίσθηση, όσο υπερβολική και καταστροφική και να είναι, δεν λαθεύει συχνά. Δημιουργεί τέρατα, ναι αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν κάνει μεγάλα λάθη. Σπάνια πέφτει έξω. Και σε αυτή την περίπτωση η δική μου δεν έπεσε έξω. Ήξερα τι θα γινόταν. Το είχα περιγράψει και στην Τ., απλά περίμεναμε πότε θα γινόταν η καταστροφή. Και έγινε... La destruction...

Και μετά σιωπή. Σιωπή από μένα που για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ήξερα τι να πω. Σιωπή γιατί δεν είχα κάτι να πω. Σιωπή γιατί δεν μπορούσα να πω κάτι.

Το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να πέσει στα ίδια λάθη, δεν θα του επιτρέψω να φτάσει τόσο χαμηλά.  Αλλά μου είναι πολύ να ακούω "δεν είσαι για μένα" για δεύτερη φορά. Ακόμα και με άλλα λόγια ή εμμέσως.

Και μου πέφτει πολύ να ανησυχώ για σένα όταν θα έπρεπε να είσαι το λιγότερο που με απασχολεί...

Αλλά εγώ θα προσπαθήσω. Με όλη μου τη δύναμη θα προσπαθήσω. Πλέον έχω μάθει ότι αν είμαι εγώ εντάξει με τον εαυτό μου, αν ξέρω οτι έκανα οτι μπορούσα, η αποτυχία είναι πιο γλυκιά. Άκου τι λες, χαζή.... Ποιον προσπαθείς να πείσεις;

Και αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ από όλα; Ότι βλέπω τον εαυτό μου σε σένα... Βλέπω τις ίδιες βλακείες που κάνω, την ίδια άσκοπη ελπίδα και το πόσο πιεσμένος νιώθεις.


Belle, γλυκιά μου twin μου επιτρέπεις να χρησιμοποιήσω τις λέξεις σου; Νομίζω οτι είναι αυτό που χρειάζομαι πιο πολύ τώρα, συγγνώμη που τις καταχράζομαι.... Αυτά έγραψες: "Βρες τη δύναμη να νικήσεις τον αδίστακτο εγωισμό που οδηγεί στην εξευτελιστική επιμονή, πάτα πάνω στο κάστρο που επί ώρες έχτιζες στην άμμο και δίχως να κοιτάξεις πίσω, προχώρα …" . Θα χρησιμοποιήσω και τον Μικρό μου Πρίγκηπα που τόσο εύστοχα χρησιμοποίησες και εσύ, "c’est tellement mystérieux, le pays des larmes"... Μυστηριώδης η χώρα των δακρύων...


Πώς γίνεται και αυτό το τραγούδι ξαναγυρνάει στο μυαλό μου μετά από τόσα χρόνια; Μία στην τρίτη γυμνασίου, μία στην τρίτη λυκείου και μία τώρα. Συμπτώσεις, την τύχη μου τη γιατρίνα!



και ναιιιιιιι!!! μία μέρα αργότερα και τα πράγματα όσο πάνε και χειροτερεύουν.................

Point final et sourire.

σχιζοφρενικά......

Smile, though your heart is aching
Smile, even though it's breaking
When there are clouds in the sky
You'll get by...

If you smile
With your fear and sorrow
Smile and maybe tomorrow
You'll find that life is still worthwhile
If you just...

Light up your face with gladness
Hide every trace of sadness
Although a tear may be ever so near
That's the time you must keep on trying
Smile, what's the use of crying
You'll find that life is still worthwhile
If you just...

Smile, though your heart is aching
Smile, even though it's breaking
When there are clouds in the sky
You'll get by...

If you smile
Through your fear and sorrow
Smile and maybe tomorrow
You'll find that life is still worthwhile
If you just smile...

That's the time you must keep on trying
Smile, what's the use of crying
You'll find that life is still worthwhile
If you just smile

Όλα καλά. Όλα καλά τώρα... Πάντα με κάνει και χαμογελάω αυτό το τραγούδι.

Τι θα θελα τώρα;; Πιο πολύ από ποτέ, να βγω στον κήπο να έχει έναν τεράστιο, ζεστό ήλιο και εγώ να κάνω μπουμπουλήθρες... Να γεμίζω τον χώρο και να κάθομαι να τις βλέπω!



Τι ωραίο βίντεο και πόσο όμορφα συνδυασμένο με υπέροχη μουσική. Όποιος το δει, ας μου κάνει τη χάρη να το βάλει σε full screen. Πραγματικά αξίζει!

Point final et sourire.