Απολογισμός 2010

Επεράσαμ' όμορφα, όμορφα, όμορφα, επεράσαμ' όμορφα ετούτη τη χρονιά!
Φωτογραφικός (και μη) απολογισμός της χρονιάς που φεύγει... Τα γεγονότα έχουν μπει με μία όσο το δυνατόν πιο λογική χρονο(παρά)λογική σειρά!


Countable vomits, healthy appetite

Καινούργιοι άνθρωποι!! Ιατρική Σχολή....

Μια εξεταστική στο Skype...

Ένα υπέροχο ταξίδι με 4 υπέροχα κορίτσια στο Παρίσι

Γιατί ήρθε πάλι (ναι!!) το καρναβάλι (ναι!!) γιορτή μεγάλη (ναι!!) ολέ!! (Πατρινό καρναβάλι μέσα στη βροχή!)

Η συνήθεια που έγινε λατρεία!!

Μία εξεταστική στα Starbucks...

Special Olympics Healthy Athletes test events

Διακοπές στην αγαπημένη Σίφνο...

Σύρος, φωτογραφικό δαιμόνιο ένα απόγευμα και επιτέλους Strike a pose, που τελικά έγινε....... Στη χώρα του Ποτέ...

Διακοπές στην εξωτική Βάρκιζα και βόλτες με ανοιχτή οροφή ως το Σούνιο...

Δαμαλάκι Μόνο Ψάχνει (Δ.Μ.Ψ.)

Κάπου εδώ, έπαψες αγάπη να θυμίζεις.

Σεπτέμβρης... Εξεταστική,στατιστική και φυσική, ξανά σχολή, Ανατομία!

Πολύ σινεμά (γιατί αγαπήσαμε τις νύχτες Πρεμιέρας του Σεπτέμβρη) Κάπου εδώ γεννιέται ένα παιδάκι, που κοιτάει στα μικροσκόπια και δεν βλέπει ουδετερόφιλα, αλλά χαμογελαστά προσωπάκια!

Επιτέλους 19!!

Χιονισμένες κάμπιες στα Καλάβρυτα μέσα στα χαμόγελα!

Το κινητο μου να χτυπάει δυνατά όλη τη χρονιά... Εξαιρέσεις, let the sunshine in και sex & the city theme... Ώρα για αλλαγή: brimful of asha λοιπόν! Και τώρα, a young big bang... :D

Και η τελευταία φωτό..... Δεν είναι τίποτα. Είναι απλά η αγαπημένη φωτογραφία για το 2010. Γιατί την έχω τραβήξει εγώ καθισμένη σε μία ξαπλώστρα στη Βουλιαγμένη, μέσα στον ήλιο... Χρονιά γεμάτη με 2010 μπουρμπουλήθρες, πάνω από 2010 χαμόγελα και υστερικά γέλια, πριγκίπισσες (με ή χωρίς πρίγκηπες), μουσική, ξενύχτια, ταξίδια και γενικά όμορφα πράγματα. Αν ξέχασα κάτι, πφφφφφ, τι να κάνουμε έγιναν τόσο πολλά φέτος!! Ευχαριστώ τους πάντες γι' αυτή τη χρονιά!! Φιλιά, guys (αλά shampoo)! Σαφώς το τραγούδι της χρονιάς!! Τέλος για το 2010... Δεν εύχομαι τίποτα περίεργο και τεράστιο σαν αυτές τις ευχές-υπερπαραγωγές που βλέπω παντού... Μόνο καλή χρονιά, με χαμόγελο. Ααα και μην το ξεχάσω, Άγιε Βασίλη δεν έγραψα γράμμα φέτος, αλλά στο γράφω εδώ!! Δεν θέλω κάτι υλικό! Θέλω εκείνα τα 2-3 πραγματάκια που σκεφτόμαι πολύ συχνά (ξέρεις εσύ... άλλωστε τι Άγιος είσαι;)... Το πρώτο, για τις 17 του μήνα λέω, στο γράφω γιατί είναι το πιο πιο πιο πιο πιο πιο σημαντικό. Και τα άλλα θα έρθουν με τη σειρά τους, ναι φέτος προσέχω τι εύχομαι... Μην ανησυχείς, πάντα θα αφήνω γάλα και κουραμπιέ στο τζάκι, σε περιμένω!! Point final et sourire.

Χριστουγεννιάτικες αλήθειες!!

Φέτος το καθιερωμένο Christmas shopping με τους γονείς μου, θυσιάστηκε στον βωμό του Κ.Ν.Σ.. Αν και το να διαβάζω Κεντρικό Νευρικό Σύστημα-όσο κι αν μου αρέσει- δεν είναι η αγαπημένη μου ασχολία, με την εξεταστική να πλησιάζει επικίνδυνα και τις ελπίδες μου να πέφτουν κατακόρυφα, δεν μπορούσα να ακολουθήσω στα ψώνια για γονείς, θείους, γιαγιάδες, παππούδες και φίλους. Σε λίγες ώρες το κάτω μέρος του δέντρου μας θα γεμίσει Χριστουγεννιάτικα πακέτα και δώρα!

6 μέρες μακριά τα Χριστούγεννα. Αγαπημένη εποχή του χρόνου. Το σπίτι μας γεμάτο με στολίδια, ένα γιγαντιαίο δέντρο παίρνει τη θέση της πολυθρόνας στο σαλόνι και όλο το σπίτι μυρίζει έλατο. Οικογενειακές μέρες. Λατρεύω την ώρα που ανταλλάζουμε δώρα! Λατρεύω-αν οχι τόσο τα οικογενειακά τραπέζια- το βράδυ μετά τα οικογενειακά υπερτραπέζια, που χαζεύεις στην τηλεόραση Χριστουγεννιάτικες ταινίες αγκαλιά με τα ταπεράκια των φαγητών που περίσσεψαν ή τα κουτιά από τα γλυκά. Λατρεύω τις ταινίες που βλέπω οπωσδήποτε κάθε Χριστούγεννα: Nightmare before Christmas, Love Actually (χτες Τ., Γ., Α.Λ. και Β.= καινούργιο μέλος της παρέας!) και Home Alone. Λατρεύω τα κουζινομαγειρέματα στο σπίτι της γιαγιάς για να φτιαχτούν οι καθιερωμένοι κουραμπιέδες (χωρίς αμύγδαλο για μένα) και τα μελομακάρονα!

 Χριστούγεννα. Και επειδή τα Χριστούγεννα λες αλήθεια, ήρθε η ώρα να πούμε μερικές νομίζω.

Αλήθεια νούμερο 1: Επιτέλους είμαι καλά. Επιτέλους έφυγε ένα βάρος από πάνω μου και είμαι τέλεια!! Γελάω, παίζω και έχω βγάλει τον αληθινό μου εαυτό... Και τον δείχνω σε ανθρώπους που τον εκτιμούν.

Αλήθεια νούμερο 2: Α.Λ. σ' αγαπώ πολύ πολύ πολύ!! Σ' ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου... Και αν μερικές φορές περνας δύσκολα (σε ξέρω εγώ και καταλαβαίνω...), εγώ είμαι πάντα εδώ. Ακόμα κι αν δεν θέλεις να ανοιχτείς, ακόμα κι αν θες απλά να βρίσεις και να θέλεις να σκοτώσεις κάποιον. Εγώ θα είμαι εδώ, για να έρθω να βάλουμε τις πιτζάμες μας και να κάτσουμε εσύ στο κρεβάτι, εγώ στο πουφ να σκεπαστούμε με τη ροζ κουβερτούλα σου και να κοιτάμε το ταβάνι ή το Ε entertainment! Με βοήθησες πάρα πολύ σε περιόδους που το χρειαζόμουν και με έκανες να σηκωθώ και να είμαι καλά τώρα!! Α.Λ. ΕΙΣΑΙ ΘΕΑΑΑΑ!! χαχαχα!! 14 χρόνια μαζί βλάκα!

Αλήθεια νούμερο 3:  Α. μου λείπεις! Έλα γρήγορα Αθήνα! Χαίρομαι τόσο πολύ που είσαι καλά πάνω και θέλω τόσο να έρθω να σε δω... Σ' αγαπώ πολύ πολύ!

Αλήθεια νούμερο 4: Λ. προχώρα.... (βλακείες σου λέω το ξέρω αλλά προχώρα!). Και σένα σ' αγαπώ πολύ πολύ χαζό! (αγαπουλίνι μου μωριλίνι μου γλυκουλίνι μου... ετοιμάζεσαι να με δείρεις εε;;)

Αλήθεια νούμερο 5: Τ. είμαι πολύ τυχερή που σε γνώρισα. Είμαι τόσο χαρούμενη για κείνη τη μέρα στη βιβλιοθήκη! Έχουμε πει μαζί τα άπειρα. Θα κρατάω πάντα εκείνη τη νύχτα στην αυλή του σπιτιού μου, το πρωινό στο "παιδί", το γυμναστήριο, τα μαγειρέματά μας και τις ώρες στη σχολή που βγάζαμε υποψηφιότητες (αμάν! ούτε μία βδομάδα δεν μπορούμε να τους αφήσουμε ήσυχους!!). Μοιάζουμε αρκετά μικρό μου δαμαλάκι. Με τα πάνω και τα κάτω μας, με τις τρέλες και τα κλάματά μας. Με βοήθησες και με βοηθάς να προχωρήσω και να καταλάβω αρκετά πράγματα. Αξίζεις πολλά!! Συνειδοποίησέ το! Ααα και είσαι μία κούκλα! Θα μου λείψεις τώρα που θα φύγεις.

Αλήθεια νούμερο 6: Γ. είμαι πολύ τυχερή που σε γνώρισα και σένα. Λεμονάκι μου δεν περίμενα ποτέ οτι θα κάναμε παρέα και όμως καταλήξαμε να είμαστε καθημερινά μαζί. Είσαι ένας από τους ανθρώπους που με κάνουν να γελάω απίστευτα (και μόνο που ακούω το γέλιο σου). Είσαι κι εσύ τελείως τρελός εε;; Και μέσα σου κρύβεις μία απίστευτη σοβαρότητα, μία μεγάλη ευφυία, μία επιμέλεια χωρίς όρια και μία τεράστια δύναμη. Δεν ξέρω, νομίζω πως μου έδωσες λίγη από τη δύναμή σου και αυτός είναι ένας λόγος που τώρα είμαι τόσο καλά σε σχέση με πέρσι. Τελικά να το ξέρεις, το πιστεύω, μόνο λεμονάκι δεν είσαι! Κι ας σε φωνάζω έτσι, μόνο και μόνο επειδή σ' αρέσει... Είσαι θεός στο πιάνο (άσχετο αλλά αλήθεια κι αυτό!!)!!

Αλήθεια νούμερο 7: Δ. και Ε., ζευγαράκι μου!! Και με εσάς είμαι πολύ χαρούμενη που καταλήξαμε να κάνουμε παρέα! Έχουμε ρίξει πολύ γέλιο, πολύ tichu και χιονοπόλεμο! Καλά Χριστούγεννα ζευγαράκι και να είστε καλά μαζί! 

Αλήθεια νούμερο 8: Μικρή Μ. είμαι τόοοοσο τόσο τόσο χαρούμενη για σενα που ξεπερασες αυτό το αδιέξοδο του τελευταίου χρόνο. Και πλέον είσαι ευτυχισμένη ε; 

Αλήθεια νούμερο 9: Τ. νομίζω οτι αυτό που κοροιδεύουμε αρχίζει να είναι αλήθεια....... Δεν ξέρω πως και γιατί! Άλλα το κατάλαβα χτες και είμαι χαρούμενη, ακόμα και χωρίς ελπίδα! 

Αλήθεια νούμερο 10: Το άγχος μου για την εξεταστική έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Όμως θα παραμείνω ψύχραιμη και δεν θα καταρρεύσω... Ίσως χάσω και κανένα κιλό. Και θα διατηρήσω την αισιοδοξία μου. Όλα θα πάνε καλά. All it takes is faith and trust and just a bit of pixie dust...!! **    

Τέλος με τις αλήθειες... Τώρα τραγουδάκια! Το ένα είναι η διάθεσή μου και το άλλο η Χριστουγεννιάτικη διάθεσή μου!! Δεν λέω καλή χρονιά θα ξαναγράψω μέχρι τότε. Εύχομαι όμως τα πιο όμορφα Χριστούγεννα σε όλους! Να είναι γεμάτα χαρά, αγάπη, μουσική, γέλιο, ευτυχία, μελομακάρονα, μυρωδιές, όμορφες στιγμές και ανθρώπους που αγαπάμε!!

All i want for Christmas is you...

Αν και τώρα που το σκέφτομαι, πιο πολύ θα ήθελα αυτό για τα Χριστούγεννα!! 

Point final et sourire.

Decembre, voyage de neige!!

Χμμμ δεν θα καταλάβουν και πολλοί αυτήν την ανάρτηση. Πφφ δεν με νοιάζει. Θα παίξω μόνο με λέξεις. Δεν μπορώ να βάλω το γέλιο και την πλάκα της εκδρομής στα Καλάβρυτα σε προτάσεις.

χιόνι, χιονοπόλεμος, χιονισμένες κάμπιες, χιονόμπαλες από αυτοκίνητα, ζεστή σοκολάτα, Tichu, τζάκι (και προσπάθειες να το ανάψουμε), sangria, βαλίτσες σε κατηφόρες και ανηφόρες με πάγο ή χωρίς, οδοντω(τό)ς, όλη η μπίχλα σε ένα λεωφορείο, yes it is, σκουφάκια, αυτάκια, σκίστεεεεεεεε, πρώτη απονομή πιπποκρατείων, περπάτημα Γωγώ, μαξιλάρια που κόβουν το γέλιο, κρύο κρύο κρύο και τσόκαρο, γαντάκια, chocolaterie, σκυλιά που αγαπούν τους φιογκους, Προαστικός, μπόμπα στους Άσους και κέντα χρώμα, Srabble, λεοπάρ σκουφάκι στον Δ., ο Γ. να φωνάζει στον Δ. "πεεεεφτω, πιάσε με πιάσε με πιασε μεεεε...", λυκανθρώποι, μεθυσμένη Ε., Τ. με βούλες, μάσκες ύπνου Hello Kitty, fondue, απαισιότατος καφές Mocha Biscuit, 1 2 3 4 5 6 μπαμ 8, Περηφάνεια και Προ-κατάληψη, φάντασμα στον Οδοντωτό, καθιστή τούμπα, υπνός από το ζεύγος, κριτσίνια που δεν θα τα τρώγαμε, λεκανί στάση, πεθαμενί βαλίτσες, ηχομόνωση, μουσική επιπέδου, Εεεεε;;; Τιιιιιι;;;; Δεν κατάλαβα! , 5, 55 και 555 στα γερμανικά, βαλίτσες έλκηθρα, ο πωπούλης μου να σώζει την Τ., fünf fünfundfünfzig 

 Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε... Δ., Ε., Τ., Α.Λ., Γ. περάσαμε τέλεια πάλι, χιονισμένες κάμπιες μου! Κάμπιες αν ξέχασα κάτι να μου πείτε!!

Πλανητικό σύστημα κάμπιας:
Προστύχιους Δαμαλάκιους Σκούφιους από την Γιούπι-land
Κέικους Τρέξιους Εκτοξεύσιους από τη Water-land
Φαγάνιους Κατρούλιους Monroe από την Πιπι-land
Κοιμήσιους Ειρήνιους Ξαπαγιάσιους από την Νύχι/Νύχι-land
Ξανθοβλέφαρους Παναθηνάικους Τίτσιους από την Jaguar-land
Προστύχιους Δαμαλάκιους Πολύχρωμους από την Γιούχου-land

Η θέα από το χιονισμένο μπαλκόνι μας!

Point final et sourire.

my wonderfully convenient ego.

Εγώ τώρα θα έπρεπε να διαβάζω. Εγώ τώρα θα έπρεπε να φτιάχνω τη βιβλιοθήκη. Εγώ τώρα θα έπρεπε να κάνω κάτι άλλο. Πολύ με συγχίζει που δεν κάνω αυτό που θέλω. Εγώ θέλω να κάτσω. Να γράψω, να διαβάσω, να ξεκουραστώ, να βάλω την μάσκα ύπνου με την Hello Kitty που πήραμε με την Α.Λ. και την Τ. και να κοιμηθώ άπειρα. Τι με έχει πιάσει τελευταία και δεν θέλω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι; Και σωματικά και ψυχολογικά. Εγώ δεν ήμουν πριν δύο τρεις βδομάδες που έλεγα ότι ήμουν πάντα αισιόδοξη όταν σηκωνόμουν το πρωί;; Πφφφ...

5 "εγώ" σε μία παράγραφο. Πόσο εγωιστικός είναι αυτός ο κόσμος; Γιατί σκεφτόμαστε τόσο εγωιστικά; Πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που κάτω από κάθε φράση, κάτω από κάθε πράξη κρύβουν ένα "εγώ", ένα προσωπικό συμφέρον;  Λένε οτι είναι ανάγκη του ανθρώπου. Ένστικο. Έμφυτο χαρακτηριστικό του ψυχισμού.

Υπάρχει όμως και το άλλο, το χειρότερο. Ένας άνθρωπος να σε "ξεψαχνίζει", να σε "ψαχουλεύει", να ανακαλύπτει τις πιο κρυφές πτυχές του εαυτού σου και μετά να επωφελείται όλα όσα έμαθε για σένα, ό,τι κατάλαβε από τον εσωτερικό σου κόσμο. Να τα κάνει δικά του και να τα "πουλάει", για να αγοράσει προσοχή; Κοινωνική καταξίωση; Την βολή του; Δεν ξέρω τι...

Με ενοχλούν οι άνθρωποι που δεν δίνουν καμία σημασία σε κάποιον που τους έχει σταθεί "σπαθί",που ήταν εκεί όταν τον χρειάστηκαν, που χάλασε το πρόγραμμα του για να βρεθεί δίπλα τους, που τους προσέχει όταν δεν είναι καλά και θέλει να τους προστατεύσει. Τι εννοώ όταν λέω οτι δεν του δίνουν σημασία... Εννοώ οτι δεν χαλάνε τη βολή τους ώστε να σταθούν χρήσιμοι όταν ο άλλος τους χρειάζεται, δεν κάνουν ένα πρώτο βήμα ποτέ, θεωρούν οτι έχουν το πάνω χέρι στη σχέση- είτε φιλική, είτε οτιδήποτε άλλο- και εφησυχάζονται χωρίς να υπολογίζουν το δεύτερο άτομο στη σχέση. Γιατι μια σχέση χτίζεται με το άνοιγμα δύο ανθρώπων, όχι με έναν άνθρωπο, τη βολή του και έναν άλλον να τρέχει πίσω τους.

Δεν είναι ωραίο να σε θεωρούν δεδομένο. Θύμα. Να σκέφτεται ο άλλος "άστον μωρέ αυτόν! πάντα εκεί θα είναι... οπότε ας τον ταλαιπωρήσουμε λίγο και ας βολευτούμε.". Δεν είναι λογική αυτή. Όσο κι αν σε αγαπάει το "θύμα", φίλε μου, κάποια στιγμή θα φτάσει στα όριά του. Δεν θα μιλάει, θα κρατιέται, θα σφίγγεται και μετά θα γίνει ένα ΜΠΟΥΜ ,άλλο πράγμα. Που θα το βλέπεις και δεν θα το πιστεύεις. Και θα περάσει ο καιρός και θα αλλάξουν τα πράγματα και θα φύγει το θύμα και θα το κυνηγάς, γιατί ότι ανεβαίνει κατεβαίνει (τα 'χω πει εγώ!). Έτσι για να δείς τι ωραία που είναι να μην σου δίνουν σημασία.

Έρχομαι λοιπόν να αναρωτηθώ εγώ. Ποιός φταίει τελικά; Ο εκμεταλλευτής ή το θύμα;

Στην περίπτωση του εκμεταλλευτή υπάρχουν δύο περιπτώσεις. Είτε ο άλλος είναι συνειδητοποιημένος *κουάξ* (δεν θα το πω, πιπέρι) και το κάνει επίτηδες, είτε ο εγωισμός του είναι τόσο βαθεία ριζωμένος μέσα του και δεν μπορεί να δει πέρα από τη μυτούλα του. Αλλά το θύμα; Δεν έχει μυαλό; Αυτό το θύμα που τα τραβαει όλα και δεν μιλάει δεν είναι και αυτό *κουάξ* (κρατιέμαι ακόμα, μπράβο μου!);; Βαθιά μέσα του το ξέρει, οτι εκείνος δίνει δικαιώματα, οτι μπορεί να σταματήσει την εκμετάλλευση με ένα κούνημα του δαχτύλου του, αλλά δεν το κάνει γιατί δεν θέλει να γίνει με τη σειρά του εγωιστής και εκμεταλλευτής, γιατί είναι έξω από τον χαρακτήρα του. Αχ βρε κακομοίρογλου!

Anyway μωρέ. Τι τα γράφω; Πώς μου ήρθαν και μένα όλα αυτά βραδιάτικο; Ασχετοσύνες. Αφού εγώ το κρεβάτι μου θέλω μόνο... Ουφφ τι μελαγχολία είναι αυτή τελευταία!! Για να πω και ένα γιούχουυυυ μπας και συνέλθω! ΓΙΟΥΧΟΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!!!!!!

Τέλος πάντων. Γράψαμε με τη συνοδεία του sweet στο αγαπημένο stereomood και με τη μυρωδιά όλων των αρωμάτων της Sephora. Τι να κάνω που η Τ. θέλει καινούργια κολώνια και κάναμε μαραθώνιο δοκιμών;;  T. ,τραβάει χρόνια αυτή η κολώνια. (νομίζω πως αυτό θα γίνει το 2ο ρητό μου μετά το "ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει")

Πι.ες: Μπήκαμε στον Δεκέμβρη! Οφίσιαλι πλέον στην τελική ευθεία για Χριστούγεννα! Δεύτερο γιούχου!
Πι.ες 2: Την Παρασκευή φύγαμεεεεε!!! Καλάβρυτα, 6 γιατράκια έρχονται...Επόμενη ανάρτηση μετά τα Καλάβρυτα! Ας κάνουμε και μία απεξάρτηση! :)



Update μερικές μέρες αργότερα: (από το status update του Δ. στο facebook)  Όταν όλος ο κοσμος γύρω σου αλλάζει, ο μόνος τρόπος να για να μην αλλάξεις κι εσύ είναι να συνεχίσεις να ζείς στον δικό σου κόσμο! Μικρός θεούλης απλά!!

Point final et sourire.

τελεία....

Μου έχουν πέσει πολλά.


Κουράστηκα.


Το κεφάλι μου θα σπάσει.

Ομίχλη έξω, μαύρο και κόκκινο μέσα.

Πισωγυρίσματα Αμελάκι;


"But the things that I really wanna say, it cannot be said." Δυνατή γιατί το χρειάζονται.

"God, I miss you... miss you. And when I miss you..."

Ας σταματήσω τις αναρτήσεις κάθε δύο μέρες.





Και τώρα;; Τι γίνεται τώρα;


 Τώρα;;


Τώρα απλά...περιμένουμε. 

Μυστηριώδης η χώρα των δακρύων, Belle.  Και οχι μόνο στον έρωτα.

Point final et sourire. Point final.

Χώρα mou...

Καινούργιο μπλογγερικό παιχνίδι... Με προσκάλεσε το αγαπημένο Αρτάκι να παραθέσω τα 5 στοιχεία που αγαπώ στο μπλόγκ μου και 5 από αυτά που δεν μου αρέσουν καθόλου. Αφού λοιπόν λατρεύω τα παιχνίδια, είπα να μην της χαλάσω το χατήρι...

Μπλογκοθετικά

1. Βρήκα έναν χώρο να εκφράζομαι... Δημιούργησα την δική μου χώρα του Ποτέ. Μία ονειροχώρα χωρίς όρια και φραγμούς. Και μέσα της ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Πείτε το ψυχοθεραπεία, πείτε το μονοπάτι αυτογνωσίας, πείτε το μιλάω στα κουτουρού, δεν ξέρω πως θα το πείτε αλλά εμένα με βοηθάει πολύ.
2. "Γνώρισα" καινούργιους ανθρώπους. Ανθρώπους που μοιραζόμαστε συχνά τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες αναρωτήσεις και προβληματισμούς. Ανθρώπους που ίσως να μην συναντήσω ποτέ προσωπικά αλλά τουλάχιστον ξέρω πως υπάρχουν εκεί έξω. 
3. Λατρεύω που επιτέλους κατάφερα να αποτυπώσω έστω και λίγο την χώρα που δραπετεύω όταν χάνομαι στα συννεφάκια πάνω από το κεφάλι μου και φεύγω από τον πραγματικό κόσμο (κάποιοι το λένε daydreaming)... 
4. Επιτέλους με το blog κατάφερα να βάλω μια τάξη. Και στη σκέψεις μου και στο σπίτι μου. Στις σκέψεις μου γιατί έχοντας μπροστά μου το κενό πλαίσιο της ανάρτησης, δημιουργείται ένας ειρμός, υπάρχει ένα "πρόγραμμα" στο κεφάλι μου.Στο σπίτι μου γιατί πάντα μου άρεσε να γράφω και ποτέ δεν ήμουν τακτική... Οπότε τα κείμενά μου βρίσκονταν διάσπαρτα και κατά καιρούς χαμένα...
5. Αγαπώ το μπλόγκ μου γιατί ενθουσιάζομαι κάθε φορά που γράφω point final et sourire. Γιατί εχω γράψει αυτό που με προβληματίζει και έχει φύγει από πάνω μου. Έτσι ξαναδιαβάζω το κείμενο και βάζω μία τελεία και σκάω χαμόγελο! Και επιτέλους λέω όλη την αλήθεια χωρίς να μετανιώνω. 

Μπλογκοαρνητικά

1. Που ενώ έχω πία το θάρρος να λέω τη γνώμη μου και να μην κρύβω τις αλήθειες μου, το κάνω ιντερνετικά. Ευτυχώς πλέον δεν μένει μόνο στο ίντερνετ η αλήθεια μου. Την λέω και έξω από τα δόντια.
2. Δεν μου αρέσει να μην μου απαντάνε στα κόμεντς που κάνω... Είναι πολύ απρόσωπο!
3. Σιχαίνομαι τα προσβλητικά σχόλια. Η καλοπροαίρετη κριτική είναι ευπρόσδεκτη, αλλά κακίες και λόγια που με "βλάπτουν" δεν έχουν ποτέ θέση στη χώρα του Ποτέ. Είτε είναι γραπτά, είτε είναι προφορικά. Άμα δεν σου αρέσουν αυτά που γράφω μην διαβάζει το μπλόγκ μου... Όχουυυ!

Δεν μου έρχονται άλλα αρνητικά... Γενικά μου αρέσει η μπλογκόσφαιρά και ιδιαίτερα το γεγονός οτι μεσα σε αυτή ανακάλυψα και εγώ, σαν τον Χριστόφορο Κολόμβο, μία πολύ μικρη, χρωματιστή και όμορφη χώρα. Μία χώρα γεμάτη συντριβάνια, μπουρμπουλήθρες και χαρτοπόλεμο. Γεμάτη χαμόγελο και αστέρια.

Τρελαίνομαι να μου λένε: "διαβάζω το μπλόγκ σου"... Μου αρέσει να βρίσκω καινούργια σχόλια, καταλαβαίνω οτι υπάρχουν κι άλλοι επισκέπτες στη χώρα μου  και οτι ήθελαν να αφήσουν κι αυτοί το στίγμα τους. Οπότε, αν θέλετε, όσοι περάσατε από εδώ και διαβάσατε αυτή την ανάρτηση, bloggers και μη, γνωστοί μου και άγνωστοι, ανώνυμοι ή επώνυμοι, αφήστε μου ένα σχόλιο... Θα χαρώ πολύ με την εκδρομή σας στην Ονειροχώρα μου... Φιλάκια σε όλους!

Και μη ξεχάσω, ας συνεχίσω το παιχνιδάκι! Καλώ να γράψουν για αυτά που αγαπούν και μισούν στα μπλόγκ τους την Belle που ζει το παραμύθι της, την Ανθέμιδα, τον Aristotless (αν επικοινωνεί ακόμα με τη μπλογκόσφαιρα), τη Ntina, την Roadartist, την kathy13 και το κορίτσι που ήθελε πολλά. Οι υπόλοιποι που ήθελα να καλέσω καλύφθηκαν από την ανάρτηση της Άρτ! :))



πι.ες.: France, merci...

Point final et sourire.

Γιούχου!! Τραγουδάκι!!

Ναι λοιπόν... Γράφτηκε το τραγούδι μου. Το βρήκα σήμερα το πρωί, έτοιμο στο inbox του messenger. Το συζητάγαμε καιρό. Το είχα ζητήσει από την Μ. από τον πρώτο καιρό που είχαμε γνωριστεί. Είχα ξεκινησεί τη μουρμούρα: "δεν υπάρχει κανένα τραγούδι για το όνομά μου...". Μετραμε πια 4 χρόνια.

 Ώσπου το καλοκαίρι γράψαμε το τραγούδι της Μπουμπούς. Και τότε η Μ. υποσχέθηκε και το δικό μου τραγούδι. Τα είχαμε πει. Κάτι χαρούμενο... Κάτι που να της θυμίζει εμένα. Και έτσι προέκυψε αυτό... Το "εγώ φταίω που σ' ανέχομαι.". Με τον τίτλο να υπονοεί πάρα πολλά!

Και μου φτιάχνει τόσο πολύ το κέφι. Κι ας μην είναι επαγγελματικά ηχογραφημένο, κι ας έχει τα φαλτσάκια του. Μ' αρέσει πολύ. Γιατί είναι χαρούμενο, γιατί είναι χαμογελαστό. Γιατί είναι αστείο σε σημεία που ξέρω να διακρίνω εγώ.  

Και μένει κολλημενός στο μυαλό μου ο τελευταίος στίχος... "Να πετάτε μαζί, πάντα για μένα θα είσαι χειμερινή λιακάδα στη θερινή μου βροχή.". Πολλά πολλά πολλά πολλά πολλά χαμόγελα. Ένα παιδάκι κρύβεται στο τραγουδάκι μου. Ή μάλλον δύο... Ή μάλλον πολλά. Γιατί μου θυμίζει πολλούς και πολλά!

"Ποίματα,μπύρες, τραγούδια, ξενύχτια και ποιος να σε πιάσει;;;"

Πολύ εγωκεντρική η ανάρτησή μου, αλλά τι να κάνω; Είμαι πολύ χαρούμενη για το τραγουδάκι μου και είπα να το μοιραστώ...Α και εκτός αυτού, προωθώ και την καριέρα της Μ.

Μ. μου άμα διαβάζεις σ' ευχαριστώ πολύ. Και το ξέρεις οτι το εννοώ. Και θα είμαι πάντα εδώ. Κι όταν έρθει το βραδυ και ο ένας κλαίει στην άλλη γραμμη, θα είμαι πάντα εκεί.... :D Το παρακάτω το διάβασα στην Χριστουγεννιάτικη κάρτα των starbucks και μου άρεσε, και σου ταιριάζει, και θα στο πω! "Κανένα δώρο δεν μπορεί να είναι τόσο μεγάλο, όσο το χαμογελό σου!"... Μπουμπουνοκέφαλη!

Point final et sourire... (υπερτεράστιο το sourire.)

Σκατάληψη ξανά...

Ξανά τα ίδια. Με εκνευρίζει να ασχολούμαι με το ίδιο θέμα και να γράφω τα ίδια και τα ίδια στα post μου. Άλλα είναι κάτι που με αποσχολεί και επειδή εδώ είναι η χώρα μου θα τα γράψω και θα μου φύγει και η τσαντίλα.

Ξανά κατάληψη λοιπόν. Και λέω "ξανά" γιατί πρίν λίγο καιρό είχαμε πάλι τα ίδια...Αλλά αυτή τη φορά το λάθος είναι καθαρά δικό μας. Οι αριστεροί φοιτητές που οργανώνουν τις καταλήψεις έχουν τα πιστεύω τους και τις ιδέες τους τις οποίες και προσπαθούν να υποστηρίξουν, προτίνοντας την κατάληψη. Για να καταληφθεί λοιπόν η σχολή πρέπει να γίνει Γενική Συνέλευση και να ψηφιστεί το πλαίσιο για κατάληψη από την πλειοψηφία των φοιτητών που παρευρίσκονται στη Γενική Συνέλευση.

Το γεγονός λοιπόν οτι θα προταθεί κατάληψη ήταν γνωστό μέρες τώρα στη σχολή. Συζητιόταν αρκετά έως πολύ ανάμεσα στους φοιτητές. Η γενική ιδέα;; Κανείς δεν ήθελε την κατάληψη. Κανείς δεν είχε το "περιθώριο" να χάσει άλλα εργαστήρια. Κανείς δεν ήθελε να χαθεί το εξάμηνο. Όλοι έλεγαν "να πάμε στη συνελευση, να ψηφίσουμε κατά!!". Όλοι "φώναζαν" για ανοιχτή σχολή.

Τελικά όμως η φωνή αυτή έμεινε μόνο στα λόγια και δεν έγινε ποτέ πράξη. Το φοιτητικό σώμα έλαμψε δια της απουσίας του στη Γενική Συνέλευση που πραγματοποιήθηκε.

6 έτη έχει η σχολή. Σε κάθε έτος σπουδάζουν τουλάχιστον 300 φοιτητές, εκ των οποίων οι περισσότεροι, στα λόγια, τάσσονταν φανατικά κατά της κατάληψης. Και τελικά τι έγινε;; Η Συνέλευση πραγματοποιήθηκε με περίπου 300 συνολικά φοιτητές και η απόφαση; Επταήμερη κατάληψη με ψηφοφορία η οποία έληξε 120 κατά, 150 υπέρ.

Και έρχομαι εγώ να αναρωτηθώ... Πως μπορείς φίλε, συνάδερφε, φοιτητή να αφήνεις να αποφασίζουν για τη σχολή σου και ουσιαστικά για το μέλλον σου και εσύ να είσαι απών;; Να έχεις πάει να πιείς τον κάφε σου, να ξεκουραστείς, να κοιμηθείς, να διαβάσεις;; Δεν λέω, όλοι τα χρειαζόμαστε τα παραπάνω, αλλά δεν μπορείς να αφήνεις την σχολή σου, την "μικρή κοινωνία" στην οποία είσαι και εσύ μέλος στα χέρια τρίτων;;

Και μετά να έχεις το θράσος να παραπονεθείς!! "Χούντα των αριστερών" και "αποφασίζουν λίγοι για τους πολλούς"... Δεν φταίνε οι αριστεροί που γίνεται κατάληψη... Τα είπα και πριν. Έχουν τις απόψεις τους και τις στηρίζουν μέχρι τέλους. Δεν κοιτάνε τη βολή και την καλοπέρασή τους. Και τους παραδέχομαι. Άλλος φταίει. Ο φοιτητής εκείνος που έλαμψε δια της απουσία τους και έβαλε έτσι λουκέτο στη σχολή του. Αυτή η απολιτικοποίηση έχει φτάσει σε απαράδεκτο σημείο. Έχει ξεπεράσει τα όρια της αδιαφορίας.

Όπως είπε και ένας συμφοιτητής:"Η σχολή τελεί υπο κατάληψη. 150 την κλείσανε... 130 προσπάθησαν να μην την κλείσουν... Και 1250 αδιαφόρησαν!"

Τα είπα και ξεθύμανα... Έπρεπε να μας δείτε με την Τ. την ώρα που φεύγαμε από τη συνέλευση για βρίζαμε τους πάντες και τα πάντα από τα νέυρα μας. Και όλη την ημέρα μου να ακούω από παντού μία φράση: "στα πρόθυρα να χαθεί το εξάμηνο".

Anyway... Το κομμάτι για να φτιάξει λίγο η διάθεσή μας! Αν εξαιρέσεις το γεγονός της σκατάληψης, πολύ ωραία μέρα η σημερινή. Καταφέραμε να γελάσουμε πάλι!!

Πι.ες.: Τ. πάααααααααααααααααφ!



Point final et sourire.

Queen of the night

Τίποτα. Δεν έχω και ούτε θέλω να γράψω τίποτα.Απλά λατρεύω αυτή την άρια του "Μαγικού Αυλού" και είπα να την βάλω... Έτσι γιατί δεν πήγα σχολή σήμερα και την άκουγα διαβάζοντας.

Verstossen sei auf ewig                        Disowned be forever
Verlassen sei auf ewig                          Forsaken be forever
Zertrümmert sei'n auf ewig                   Shattered be forever




Πι.ες. : 19 στη Λυρική!
Πι.ες. 2: Ήρθαν οι μποτούλες μου!!
Point final et sourire.

Gâteaux au chocolat!

Νέα συνταγή σήμερα.. Συνταγή Παρλιάρου!!! Ξεκινήσαμε και πέσαμε κατευθείαν στα βαριά με την Τ. Τούρτα σοκολάτα με στρώσεις μπισκότου. Κι όταν λέω μπισκότο εννοώ δικό μας μπισκότο. Εμείς το ψήσαμε. Από τις 3 η ώρα μαγειρεύουμε και τώρα το έχουμε βάλει στην κατάψυξη, έτσι για να πήξει λιγάκι και ξαποστένουμε στο σαλόνι του εργένικου σπιτιού της Τ.

Όλα αυτά στις 19:10. Τώρα συνεχίζεται το κείμενο στις 02:57 το πρωί της επόμενης μέρας. Εξαιρετικό το γλυκό μας, οχι να το παινευτούμε..... Πήγε δωράκι στον εγχειρισμένο Γ. αλλά φυσικά δεν γινόταν να μην το δοκιμάσουμε!!

Τίποτα καινούργιο και συνταρακτικό τις τελευταίες μέρες. Όλα ήσυχα και ωραία. Τελείωσε και η ταλαιπωρία του Γ. στο νοσοκομείο που τον είχα ένα άγχος και όλα καλά. Κατά τα άλλα, το κλασικό τρέξιμο, τα κλασικά γέλια κάθε μέρα στη σχολή, στο σπίτι, στα Ισπανικά και στο γυμναστήριο.

Κορυφαίες στιγμές της μέρας;; Χμμ εγώ με το ανακατευτήρι να χτυπάω τη ζύμη για μπισκότα και η Τ. να ρίχνει μαρέγγα ενώ και οι δύο χορεύαμε Loca, χαζοκαυγάδες Τ. και Α.Λ., Δ. και Ε. για το tichu, ο Γ. να κρατάει τα ράμματα και να φοβάται μην σπάσουν από τα γέλια και το γεγονός οτι κανείς από την παρέα δεν ακούει φυσιολογικά πια (μιλάς και ακούς από κάθε κατεύθυνση "εε;;" "τιιι;;"). Α και το ντάπ του κεφαλιού μου στο παράθυρο του αυτοκινήτου της Τ.
¨


Να σημειωθεί οτι ήρθαν τα Χριστούγεννα στη "Χώρα του Ποτέ". Καινούργια χριστουγεννιάτικη "αμφίεση" για να μου φτιάχνει τη διάθεση ενώ θα ανέβει σύντομα και ολοκαίνουργια χριστουγεννιάτικη playlist... Έτσι γιατί τα αγαπώ τα Χριστούγεννα!! 35 35 35 35 οι μέρες που μένουν!!

Πι.ες : Ωραία μέρα η σημερινή...
Πι.ες 2: ariba!
Πι.ες 3: "Πιάσε το πρέπει από το πι και γδάρτο ίσαμε το γιώτα."  Ο. Ελύτης

Point final et sourire.

One way... One fate... One hero... Harry Potter and the Deathly Hallows!

Πάει το χρώμα από τη ντουλάπα μου... Επιτέλους αποφάσισα να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα ρούχα και να καταχωνιάσω στις ειδικές σακούλες και στις ντουλάπες που δεν χρησιμοποιώ όλα τα καλοκαιρινά μαζί με τις ευχάριστες στιγμές του καλοκαιριού πέρασε. Οπότε η φούξια, κίτρινη, γαλάζια, μώβ, κόκκινη και πορτοκαλί ντουλάπα μου αντικαταστάθηκε από μία μουντή γκρίζα, μαύρη, μπλέ και καφέ.

Το πιο γελοίο σκηνικό της όλης μέρας... Η μαμά μου η οποία αποφάσισε να καθαρίσει την μπανιέρα της. Μέχρι εδώ καλά αλλά δυστυχώς η μπανιέρα είναι από αυτές που κάνουν και υδρομασάζ και επειδή η καλή μου η μανούλα δεν κάνει επιφανειακές δουλείες, την γέμισε και άδειασε μέσα ένα μπουκάλι χλωρίνη.Mετά πάτησε το κουμπί!! Kαι μετά από μία ώρα ακούγεται μία κραυγή: "άχου!! ξέχασα ανοιχτό το μπουρμπουλήθρι!!" ΚΑΙ ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗΘΡΕΣ ΠΑΝΤΟΥΥΥΥΥΥΥ!! Το μπάνιο γέμισε με αφρούς, οι οποίοι τώρα, μία ώρα μετά, "ξεκουράζονται" οχι μόνο στην μπανιέρα αλλά και στη λεκάνη και στον νεροχύτη!

Για του λόγου το αληθές!! χαχαχαχαχα...Κάπου εκεί βρίσκεται κρυμμένη η μπανιέρα!

Το δεύτερο θέμα της ημέρας: ΑΥΡΙΟ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ! Δεν με ενδιαφέρει αν θα με πείτε ανώριμη, αλλά ο Χάρι είναι ενα τεράστιο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας... Η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή, που λέμε. Τα βιβλία που έκαναν εμένα (και τη μαμά μου και τους φίλους μου και τους καθηγητές μου) να ξενυχτάμε για ώρες προκειμένου να τα τελειώσουμε, να περιμένουμε με αγωνία τη συνέχεια και να κλάιμε γοερά στο τέλος τους. Όποτε τα εισητήρια έχουν κλειστεί και αύριο στις 8 θα απολαύσω με την σχολική μου τετράδα (Α., Α.Λ.,Λ.) την πρώτη ταινία από το τελευταίο μέρος της συνήθειας που έγινε λατρεία. "It all ends here."



Point final et sourire.

Oικογένεια Φ.

Πάντα με εκνεύριζαν οι μέρες απραξίας. Εκείνες οι μέρες που δεν έχεις κανονίσει να κάνεις κάτι αλλά ούτε και έχεις όρεξη... Δεν έχεις όρεξη να διαβάσεις αλλά δεν θέλεις να κάνεις και κάτι δημιουργικό. Κάτι Τετάρτες (δεν ξέρω, έχω συνδυάσει τις μέρες απραξίας με τις Τετάρτες) που το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να κοιτάς τον τοίχο και δεν κανονίζεις τίποτα. Ούτε εσύ, ούτε και κανείς άλλος. Συνήθως είναι περίεργες μέρες... Μέρες μετά ή πριν τις αργίες (πχ η επόμενη από τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα) ή μέρες που έχουμε κατάληψη. Μέρες δηλαδή που δεν είναι κάποια σημαντική αργία ή σαββατοκύριακο. Απλά καθόμαστε χωρίς λόγο.

Και σήμερα περίεργη, "ανενεργή" μέρα. Η επόμενη των εκλογών. Δεν είχαμε σχολή. Ούτε και αύριο... Ούτε και μεθαύριο... Μέρες που δεν το κουνάς από το σπίτι. Συνέχεια με τις πιτζάμες και τα γυαλία (δεν βάζω καν φακούς). Μου φαίνεται τόσο περίεργο. Τον τελευταίο καιρό κάθομαι τόσο λίγο στο σπίτι μου... Μερικές φορές περνάνε μέρες χωρίς να δω τον πατέρα μου αφού φεύγει πρίν από μένα και όταν εγώ γυρνάω το βράδυ, εκείνος κοιμάται.

Πείτε με παράλογη αλλά έχουν αρχίσει και μου λείπουν οι οικογενειακές μας στιγμές. Εκείνες οι συζητήσεις χωρίς όρια στο τραπέζι της κουζίνας. Που πιάνουμε ο καθένας από μία καρέκλα και λέμε για ότι να 'ναι. Ξεκινάμε από κάπου και καταλήγουμε σε κάτι τελείως άσχετο. Ή τα βράδια που βλέπαμε μαζί τηλεόραση και σχολιάζαμε τα πάντα. Έγω και η μαμά κουκουλωμένες στο διπλό κρεβάτι τους και ο μπαμπάς στην πολυθρόνα δίπλα να μας κάνει αστεία.

Αυτό λοιπόν μου αρέσει στις "μέρες απραξίας" τελικά. Η οικογενειακή θαλπωρή. Οι χαζοτσακωμοί με τη μαμά που απαιτεί "αφού είσαι εδώ τώρα, ας φτιαχτεί αυτό το ναρκοπέδιο που αποκαλείς δωμάτιό σου!", η ιεροτελεστία την ώρα που γυρνάει ο μπαμπάς σπίτι: τρέξιμο στις σκάλες να τον χαιρετίσουμε, να περιμένω να αλλάξει και μετά να πάω να κάτσω μαζί του να του κάνω παρέα για να φάει. Ωραία πράγματα.

Περιμένω πως και πως τα Χριστούγεννα, ακριβώς για αυτές τις οικογενειακές στιγμές. Το να πάμε να διαλέξουμε δέντρο (κλασσικά με τον δίμετρο μπαμπά να σηκώνει το χέρι του δίπλα στο έλατο ώστε να καταλάβουμε το ύψος), να βγάλουμε όλα τα στολίδια, να ρίξουμε τον κλασικό τσακωμό την ώρα που θα παλεύουμε να "μπλέξουμε" τα λαμπάκια στα κλαδιά και μετά ο μπαμπάς να αρνηθεί να κάνει οτιδήποτε άλλο, να κάτσει στον καναπέ και να μας δίνει οδηγιες για το κάθε στολίδι!! Και φυσικά το Χριστουγεννομαγειρέματα: κουραμπιέδες και μελομακάρονα στο σπίτι της γιαγιάς. Γιούχου 39 μέρες για τα Χριστούγεννα.

Θα έρθουν δύσκολα για την οικογένεια Φ. Γι' αυτό κάθομαι και γράφω τα καλά τώρα. Γιατί μέχρι να έρθουν εκείνα τα δύσκολα, που τα σκέφτομαι και βουλιάζει η καρδία μου θα προηγηθούν ζεστές και αγαπημένες στιγμές.

Δεν λέω τίποτα άλλο. Δεν συζητάω τίποτα. Όλα για καλό.

Και για μην ξεχνιώμαστε, την Πέμπτη HARRY POTTER!!! <3

Point final et sourire.

Κενά αέρος στη χώρα του Ποτέ...

Είναι μερικές περίοδοι στη ζωή μας, που λες "δεν μπορεί, κάτι θα αλλάξει... Δεν γίνεται να πηγαίνουν όλα τόσο στραβά!". Είσαι τόσο χαρούμενος, περνάς τόσο καλά αλλά από παντού τρως πόρτα. Μικρά καθημερινά πράγματα που περιμένεις και προγραμματίζεις και τελικά καταλήγεις να τρως ένα Χ μεγατόνων. Άπο ένα μαγαζί που έκλεισε πριν προλάβεις να ψωνίσεις, από έναν φίλο που σε έστησε, από έναν οδηγό που έτρεχε στην βροχή και σε έκανε από την κορυφή μέχρι τα νύχια λούτσα. Εε λοιπόν ας δωθεί το βραβείο της πιο κουλής εβδομάδας στην βδομάδα που μας πέρασε.

Τέλος πάντων, έκτος από τα υπερ-Χ που έχω φάει αυτή τη βδομάδα, τριγυρνάνε πάρα πολύ στο μυαλό μου δύο φράσεις...

1.  "Εκεί που είσαι, ήμουνα και εδώ που είμαι, θα 'ρθεις."
2. "Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει και οτι κατεβαίνει, ανεβαίνει."

 Έχουν αποδειχτεί τόσο σωστές στη ζωή μου και ποτέ δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Μέχρι που είπα την δεύτερη στην Τ. και αρχίσαμε να το συζητάμε λίγο το θέμα. Από την Τετάρτη λοιπόν κάθομαι και τις σκέφτομαι.

 "Οτι ανεβαίνει κατεβαίνει...". Όσο κι αν πέσεις, όσο κι αν πονέσεις, όσο κι αν πληγωθείς, θα ξανασηκωθείς. Ok ίσως να αργήσεις να σηκωθείς ανάλογά με το πόσο έχεις αγγίξει τον πάτο. Είναι γνωστό άλλωστε... Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Τα λέει και ο Ζακ Στεφάνου, "φτάσε στον πάτο εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω και βρες την ευτυχία κρυμμένη, κομμένη και ραμμένη για σένα." Δεν λέω, το να εκτοξευθείς στα αστέρια, όταν έχεις αγγίξει την πιο βαθεία τάφρο που μπορεί να υπάρξει, είναι δύσκολο. Πονάει και πληγώνει. Κάθε εγωισμός, κάθε περηφάνεια και πολλές φορές κάθε αυτοεκτίμηση χάνεται και δίνει τη θέση της σε μίσος, οργή και νεύρα. Και εκεί έρχεται ένας δεύτερος στίχος του ίδιου τραγουδιού του Ζακ "ισχύς εν τη ενώσει, ψυχή μου, και έλα μαζί μου στον πάτο.". Πονάς καλύτερα, όταν είσαι με παρέα. Όταν υπάρχει κάποιος δίπλα σου, κάποιος να σε στηρίξει και να σου πει αυτά που θέλεις να ακούσεις -ακόμα και αν δεν ισχύουν- μόνο και μόνο επειδή σ' αγαπάει και επειδή δεν είσαι καλά. Το μεγαλύτερο βήμα, όμως, θα γίνει από τον ίδιο σου τον εαυτό που θα βρεί το κουράγιο και τη δύναμη να διώξει το μίσος και την σαπίλα από μέσα του και θα φτάσει πολύ πιο ψηλά από εκεί που ήταν πριν. Θα κατέβει και θα ξαναανέβει... Εκτός αυτού, αν δεν φτάσεις στον πάτο, πως θα καταλάβεις την χαρά της κορυφής;;

Μην ξεχνιώμαστε, όμως, ισχύει και το αντίθετο... Όταν είσαι ψηλά στα σύννεφα, μπορεί από τη μία στιγμή στην άλλη να βρεθείς στο πάτωμα. Είτε επειδή σε πλήγωσαν, είτε επειδή ο υπέρμετρος εγωισμός σου πλήγωσε όλους  τους υπόλοιπους. Γι' αυτό αστερακια της χώρας του Ποτέ προσοχή... "You give a little love and it all comes back to you" αλλά αν δεν το κάνεις ίσως βρεθείς φαρδύς πλατύς στον πάτο.

Τώρα για το ρητό νούμερο 1... Οι ρόλοι και οι καταστάσεις αλλάζουν από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο και ΜΠΟΥΜ εκεί που δεν το περιμένεις αντιστρέφονται τα πάντα. Από κει που έχεις το πάνω χέρι, βρίσκεσαι στην πλέον μειονεκτική θέση και το αντίθετο. Όποτε ας σκεφτόμαστε λίγο και τον υπόλοιπο κόσμο. Τη θέση στην οποία βρίσκεται... Κάποια στιγμή θα φτάσοουμε ίσως στην ίδια περίπτωση και θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο...

Τελικά αυτές οι δύο φράσεις είναι τόσο στενά συνδεδεμένες στο μυαλό και στη ζωή μου...

Τέλος λοιπόν με τα ρητά... Όσο για την βδομάδα που μας πέρασε ένα έχω να πω. Όταν γαμιούντα τα πάντα, εμείς θα γίνουμε κοάλα.



Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει μια μέρα κι ότι τελειώνει, αρχίζει πάλι ξανά...

Πι.Ες. : Η πολυαγαπημένη μου Τ. ξεκίνησε δικό της blog!! Όποτε το My fairy candy-garden είναι γεγονός!! Ελπίζω να με αφήσει να δοκιμάσω και εγώ τον ζαχαρένιο κήπο της! Καλή αρχή Belle...

Point final et sourire.

Through the storm, we reach the shore...

Έβγαλε κρύο εε;; Έναν αέρα... Μία υγρασία...

Πολλά δυσάρεστα νέα τελευταία... Πάρα πολλα. Και δεν μου αρέσουν καθόλου μπορώ να πω... Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που δεν ξέρεις τι να πεις. Που δεν είναι απαραίτητα δική σου δουλειά αλλά αγαπάς τον ή τους ανθρώπους που εμπλέκονται σε αυτά και θέλεις οπωσδήποτε να βοηθήσεις... Να είσαι δίπλα τους με κάθε τρόπο.

Χαζομάρες. Ασχολούμαστε με χαζομάρες... Τα έχω ξαναπεί εγώ για τη φούσκα. Μία μπουρμπουλήθρα είναι η ζωή μας και σκάει πανεύκολα!! Ένα παφ (όχι πιφ Τ. μην μπερδεύεσαι!) και τέλος. Κλισέ για μία ακόμα φορά αλλά θα το πω το αγαπημένο μου ρητό... Carpe diem. Άδραξε την κάθε μέρα. Πιάσε κάθε ευκαιρία που θα παρουσιαστεί μπροστά σου. Ακουγέται εύκολο ε; Έξω απ' τον χορό, πολλά τραγούδια λένε!

Κάθομαι και κοιτάω με μία απελπισία την οθόνη του υπολογιστή. Δεν ξέρω πως να το συνεχίσω το κείμενο που ξεκίνησα... Το παθαίνω συχνά και όχι μόνο με κείμενα. Ξεκινάω κάτι και μετά φτάνω σε αδιέξοδο ή δεν είμαι αρκετά δυνατή για να το συνεχίσω. Το φοβάμαι και το σταματάω. Αυτός ο φόβος μου έχει στερήσει τόσα πολλά, αυτό το ένστικτο που πηγάζει τόσο αυθόρμητα από μέσα μου... Μία έντονη τάση που προστάζει: "φύγε ΤΩΡΑ! βάλτο στα πόδια...". Σαν ο οργανισμός μου να αισθάνεται κίνδυνο.... Άραγε πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα φοβηθεί σε κάποια σταυροδρόμια...

Θυμάμαι δύο περιπτώσεις... Στη μία αψήφησα τον φόβο μου και όσο και αν με τρόμαζε η κατάσταση, επέλεξα τον δύσκολο δρόμο και μου βγήκε σε καλό. Τώρα μπορώ να πω σε πάρα πολύ καλό καθότι η υπόλοιπη ζωή μου θα "θυμάται" πάντα αυτή την επιλογή. Από την άλλη, υπάρχει και η χαρακτηριστική φορά που υπέκυψα στον φόβο μου. Θέλω να πιστεύω πως και αυτό μου βγήκε σε καλό... Όχι δεν θέλω να πιστεύω, και για αυτό σίγουρη είμαι, απλά με ενοχλεί ακόμα το θέμα...

Άσχετο, αλλά πόσο μου αρέσει να ακούω κάτι γλυκό από έναν κοντινό μου άνθρωπο... Το άκουσα σήμερα από δύο... Από τη μία άκουσα ένα ευχαριστώ και από τον άλλον άκουσα κάτι που μου έχουν πει ελάχιστοι άνθρωποι και ελπιζω πολύ πολύ να το εννοεί γιατί αν όντως το λέει ειλικρινά με κάνει πάρα πολύ χαρούμενη! Τ. και Γ. για σας λέω... Τώρα αν διαβάζει κάποιος από τους δύο σας:
 Τ. να προσέχεις και μην μου λες ευχαριστώ, δεν χρειάζεται! Ούτε καν ζουζουνάκι μου... (πιφ!)
 Γ. ευχαριστώ για αυτό που είπες (ελπίζω να κατάλαβες τι εννοώ και να μην το ξέχασες!)!! Όπως δήλωσα παραπάνω με κάνει υπερχαρούμενη! (στέλνω ένα υπερχαμόγελο, ξέρεις ένα μεγάαααλο)...

 Τα παραπάνω ήταν λίγο άσχετα (ο γνωστός ανύπαρκτος ειρμός μου) αλλά έχουν πολύ μεγάλη σχέση με μικρά πράγματα που κάνουν τη μέρα και τη ζωή σου πιο χαρούμενη! Carpe diem λοιπόν.

A και ένα τελευταίο... Το ξέρατε οτι ο Antoine de Saint Exupéry, ο συγγραφέας του "Μικρού Πρίγκηπα" και πιλότος στις 31 Ιουλίου του 1944 απογειώθηκε και δεν γύρισε ποτέ... Το πτώμα του δεν έχει βρεθεί ακόμα. Το μόνο στοιχείο εμφανίστηκε το 1998 όταν ένας ψαράς ανακάλυψε το βραχιόλι του συγγραφέα όπου ήταν γραμμένο το όνομά του και αυτό της συζύγου του Consuelo de Saint Exupéry... Ιδανικός τρόπος θανάτου για τον άνθρωπο αυτόν... Στα σύννεφα.

Πι.Ες. : Προσθήκη στο ποστ στις 00:50, 11/11/2010... Μία μέρα αργότερα. Νέα ατάκα του Γ. : "Πόσο μ' αρέσει όταν καθόμαστε όλοι μαζί και απλά γελάμε. Νιώθω οτι τα ξεχνάω όλα". Με κάλυψε νομίζω...

Point final et sourire.

Before you blow the candles, make a wish....

19 λοιπόν... Ένα χρόνο μεγαλύτερη, ένα χρόνο σοφότερη, ένα χρόνο πριν τα 20.

Μ' αρέσουν τα γενέθλια. Ενθουσιάζομαι κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Έχει πλάκα το όλο σκηνικό! Τα χρόνια πολλά, οι εκπλήξεις, τα δώρα, οι τούρτες, τα κεράκια...

Έχω συνδυάσει τα γενέθλιά μου με βροχή και με μυρωδιά από υάκινθους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μαμά να παίρνει λουλούδια για να μυρίζει το σπίτι, "αφού έχουμε γιορτή", τον παππού να φέρνει σοκολατάκια και τη γιαγιά να μου δίνει τριαντάφυλλα, όσα και τα χρόνια μου.

Το άλλο κλασικό των γενεθλίων είναι η ιστορική αναδρομή της μαμάς! Κάθε ώρα έχουμε την ανακοίνωση: " Αχ, πριν από x (όσα και η ηλικία μου) χρόνια, τώρα με έπιαναν οι πόνοι, τώρα έμπαινα στο χειρουργείο..." κλπ κλπ!!

Το πιστεύω θα είναι ωραία και τα φετινά μου γενέθλια! Και ας πέφτουν την ίδια μέρα με τις εκλογές! Και ας λείπει η Τ. ( πολύ κρίμα)! Και ας δουλεύει η Λ.! Και ας ειναι στο χωριό της η Α.! Και αν και έχω δέκατα, τα γενέθλια θα νικήσουν και τον πυρετό! Δεν παίζει είναι από την κούραση! Αύριο μολις σηκωθώ που θα αρχίσουν οι ευχές, θα επιστρέψω στην γιούχου κατάσταση που τόσο αγαπώ!

Άντε να με χαίρομαι! Και θα μου το αφιερώσω το παρακάτω τραγούδι από μόνη μου γιατί το αγαπώ!! Ε, κι άμα το δει κανείς ας μου το κάνει και καμία πραγματική αφιέρωση! Δεν με νοιάζει πως θα ακουστεί αυτό αλλά "It's ok I got lost on the way but I'm a supergirl & supergirls just fly!"

πι. ες. : εντάξει θα την πω την αλήθεια... εντάξει δεν γίνομαι 19... εντάξει ναι τα 9 κλεινω!!
πι. ες. 2: θα την κάνω την ευχή στα κεριά μου. Μόνο που θα είναι λίγο πιο σοβαρή φέτος!Οπότε θα κάνωω τώρα και μια δεύτερη ευχή αφου αυτή της τούρτας είναι πιασμένη! Μπορεί ο 19ος χρόνος μου να είναι γεμάτος με χαμόγελα??! 

Update της τελευταίας στιγμής!! Ήρθαν η Τ. και η Α... Μου έκαναν έκπληξη... <3

Η τουρτίτσα μας στο Amigos στις 10/11... Ένα 9 για μένα και ένα για την Ε. που έχει γενέθλια στις 12 του μήνα!!

 Point final et sourire.

Ταξίδι στον χρόνο...

Το πόσο τρέχω και δεν φτάνω νομίζω φαίνεται από το πόσο καιρό έχω να κάνω ανάρτηση... Σχεδόν μία βδομάδα για μένα είναι τεράστιο διάστημα χωρίς μπλόγκ!!

Σύμφωνα με το Λεξικό της Οξφόρδης με τον όρο χρόνος εννοείται "η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο". Κοίτα να δείς για τι γίνεται τόσο μεγάλη φασαρία!

Τέεελος πάντων! Η λέξη της ημέρας;; ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ!! Το έχω πει και το έχω γράψει! Ήρθε η ώρα να μπει ένα πρόγραμμα!! Και όπως μου είπε και ο Δ. αυτό ακούστηκε απειλητικό! Και είναι!

Αυτή τη φορά το εννοώ... Έχω βάλει άπειρα προγράμματα στη ζωή μου. Έχω κρατήσει ελάχιστα δυστυχώς. Αλλά όντως αυτή τη φορά το εννοώ! Γιατί έχω πάρα πολλά πράγματα να κάνω. Και δεν έχω καμία διάθεση να χάνω ούτε λεπτό!!

Και όλα θα γίνουν... Ίσως καταφέρω να σταματήσω να αγχώνομαι. Αλλά οι στόχοι είναι στόχοι και ΗΡΘΕ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΟΥΝ!! Με πολύ χαμόγελο! Και με φίλους!!

Τα έλεγε ο Einstein... "Ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι ανθρώπινη ανακάλυψη και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες." . Στηρίζω Albert και εγώ λοιπόν!



Point final et sourire.

Good old times...

Λατρεύω αυτό το τραγούδι... Κι ας μην είμαι αγόρι. Μου θυμίζει μία χρονιά στο Λύκειο... Το πέτυχα τυχαία χτες στον Freedom την ώρα που γυρνούσα σπίτι το βράδυ. Συνειδητοποίησα οτι έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που δεν έπαιζε τίποτα άλλο στο ipod μου, από την πρώτη φορά που το είχα ακούσει και το είχα ερωτευτεί, και ακόμα θυμόμουν τους στίχους. Έναν προς έναν. Μέχρι και σήμερα μία από τις τελευταίες φράσεις του Φοίβου στο τραγούδι κοσμεί τον τοίχο του δωματίου μου: "Περνάω την κιθάρα στο βίσμα, με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι. Αρχίζω τον πρώτο μου στίχο, τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι...."

Πρώτη φορά μέσα στα δύο χρόνια της σχολής που μελαγχόλησα λίγακι τα παλιά. Βόλτες στην αυλή του σχολείου, ipod στα παγκάκια και το "Εκείνη" να παίζει όσο πιο δυνατά πάει... Οι εποχές του συγκροτήματος. Οι εποχές που δεν άφηνα την κιθάρα από τα χέρια μου. Πρώτη και δευτέρα Λυκείου...

Δεν κρατάω πια την καιθάρα... Μου θυμίζει πράγματα που έχουν τελειώσει και δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορώ να παίξω πια... Μόνο τραγούδι τώρα.

Μπήκε μία άλλη φάση της ζωής... Και είναι πολύ όμορφη!!

Ίσως πάρω λίγο την κιθάρα τώρα.. Ίσα να την κουρδίσω και να παίξω το "Εκείνη" και το "wish you were here"...

Point final et sourire.

Καιροί και χρώματα...

2 βιβλία μπροστά μου... Ένα τεράαααααααστιο και ένα φυσιολογικό. Στυλό, κασετίνα, χάρακας, καφές γύρω γύρω... Ένα φύλλο χαρτί: "πήχης, βραχίονας, μασχαλιαία κοιλότητα, διάφραγμα, διάρθωση του ώμου...". Και πάνω στο βιβλίο ένας σελιδοδείκτης-βατραχάκι να με κοιτάει...

Έξω βρέχει κάτι παραπάνω από άπειρα... Κόντεψα να πνιγώ όπως γυρνούσα από τα ισπανικά και έγινα λούτσα μέχρι να φτάσω στον μπέμπη. Πολύ ωραίος καιρός αυτός. Ειδικά για διάβασμα, τώρα που έχω μπόλικο!

Χτες με την Τ. κάναμε μπουρμπουλήθρες στη σχολή. Είχε ήλιο και πάνω στις μπουρμπουλίθρες μας φαίνονταν ουράνια τόξα πριν σκάσουν στους θάμνους και τα δέντρα.

Σκεφτόμουν πάλι προχτές τις περιόδους και τις φάσεις που περνάμε στη ζωή μας... Τόσο γρήγορα, η μία πίσω από την άλλη. Δεν προλαβάνεις να χαρείς και πλησιάζει η επόμενη αναποδιά, έτοιμη να σε ρίξει κάτω και να σε λυγίσει. Και από την άλλη όσο κι αν έχεις πληγωθείς, πάντα θα υπάρξει κάτι ή κάποιος που θα σε βοηθήσει να σηκωθείς, ακόμα πιο δυνατός.

Μπορώ να πω οτι τώρα περνάω μια ροζ περίοδο, σαν τον Πικάσσο. Εύθυμες στιγμές, χαρούμενες. Έχω πολλούς ανθρώπους γύρω μου και με γεμίζουν. Αν με στεναχωρήσει κάτι, έχω πλέον τα ψυχικά αποθέματα να το αντιμετωπίσω με ένα πολύ πολύ μεγάλο χαμόγελο.

¿Αhora que? Και τώρα τι;; Στην περίπτωση του Πικάσσο εκτός από τη ρόζ περίοδο ήρθε και η αντίστοιχη μπλέ. Να αρχίσω να την περιμένω και στη δική μου περίπτωση; Θα έρθει για μένα η πράσινη περίοδος(μην γίνω κλισέ);; Δεν θα γίνω πιο απαισιόδοξη...


Τα περισσότερα ταξίδια μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα. Αλλά έχουμε ζήσει αρκετά και περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες τα επόμενα. Θέλω τόσο πολύ να έρθουν όλες οι δυνατές περίοδοι στη ζωή μου... Άλλωστε πόσο αγαπώ τα χρώματα;; 

Πόσο τυχερή είμαι;; Τα πάντα μου το επιβεβαιώνουν τις τελευταίες μέρες. Πολλά μέιλ, πολλές συζητήσεις, αρκετές αναποδιές... Και αρκετή αγάπη. Από όλες τις μεριές!! 

Point final et sourire.

The mean reds...

Στην αρχή είναι αυτές οι μέρες που περνάω τόοοσο τέλεια, που γελάω τόσο δυνατά, που χαίρομαι με την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, με τη ζωή μου... Και μπορώ να πω οτι αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν μία τέτοια περίοδος. Γέλασα τόσο πολύ, ξενύχτησα και πέρασα πολύ πολύ καλά στην εκδρομή μας.

Τώρα όμως γιατί με έχει πιάσει αυτή η μελαγχολία; Δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά... Η Audrey Hepborn στο "Πρωινό στο Τίφανις" με καλύπτει απόλυτα...The mean reds λοιπόν... Οι μέρες που σε πιάνει ένας ανεξήγητος φόβος, μία μελαγχολία, ένα πλάκωμα.. Εκείνες οι βραδιές που δεν έχεις κανέναν λόγο να είσαι στεναχωρημένος, ίσα ίσα θα έλεγα. Κι όμως, τελικά, καταλήγεις να ακούς Χαρούλα, Άλκιστις και Λαυρέντη... Να κάθεσαι κουκουλωμένος με τη ζεστή σου κουβερτούλα και να βλέπεις ταινίες και τηλεόραση, με το τσάι σου στο χέρι...

Ουφ, δεν μου αρέσει αυτή η διάθεση... Θέλω χαμόγελο... Τέλοσπάντων, παρόλη την αισιοδοξία και τη χαρά μου, περνάω και τις φάσεις μου...



ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΤΩΡΑ ΤΑ ΜΑΝΙΟΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ ΜΟΥ...

Περάσαμε πολύ ωραία το σαββατοκύριακο. Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν... Να γελάω ασταμάτητα. Πειράγματα, Tichu, αγκαλίτσες, λίγο κρύο, μυγες και μυγοσκοτώστρες, κουζινομαγειρέματα. Ευχαριστώ, guys! Πέρασα τέλεια ζουζουνάκια...

Point final et sourire.

Δεν μου έρχεται συγκεκριμένος τίτλος...

Ήρθε ο μπέμπης... Είναι απλά τέλειος... Εξοπλίστηκε με τα απαραίτητα που περιέγραψα και σε προηγούμενο ποστ (γλειφιτζούρια, καραμέλες, τσίχλες...) από μένα και από τα γλυκά μου κοριτσάκια Τ. και Α.Λ.. Φυσικά, στην πόρτα του συνοδηγού μπήκε ένα αρκουδάκι Μίκι δώρο από την Α.Λ. "για να καταλαβαίνει όποιος μπάινει στο αυτοκίνητο τον χαρακτήρα σου".

Δεν έγινε τελικά κατάληψη αυτή τη βδομάδα. Συνεχίζουμε κανονικά και περιμένουμε νέα Γενική Συνέλευση την επόμενη βδομάδα.

Σε δύο μέρες φεύγουμε για Εύβοια. Η οργάνωση έχει ξεκινήσει από την προηγούμενη βδομάδα... Πώς θα πάμε, ποιος θα πάρει αυτοκίνητο, ποιος θα πάρει GPS, τι ταινίες θα κατεβάσουμε...

Αυτό που συζητάγαμε με την Α.Λ. σήμερα είναι το πόσο περιορισμένος είναι ο χρόνος μας. Σχολή κάθε μέρα 8 ή 9 το πρωί και υποχρεωτικά εργαστήρια που δεν μπορείς να μην πας. Και επειδή δυσκολεύουν τα μαθήματα, δεν γίνεται μετά να μην παρακολουθήσεις και τις διαλέξεις... Άρα φεύγεις από τη σχολή κατά τις 2.. Αλλά μένουμε και μακρυά... Σπίτι κατα τις 4.. Και μετά γυμναστήριο και ισπανικά. Και θες και να διαβάσεις και λίγο για τη σχολή. Άντε να βγεις μετά καθημερινές! Φοιτητικη ζωή σου λέει μετα. Πιο λίγο κουραζόμασταν στο σχολείο!!

Μου λείπει ύπνος. Μα το θεό μου λείπει ύπνος. Είναι μία πολύ ωραία περίοδος στη ζωή μου η τωρινή, αλλά νυστάζω τόσο πολύ... Κοιμάμαι αργά, ξυπνάω νωρίς και δεν μπορώ να βρω μία μέρα να πω "οκ, σήμερα θα κάτσω να κοιμηθώ...". Σήμερα κοιμήθηκα στο μετρό.

Αλλά τέλος τα παράπονα... Όλα καλά. Περνάω καλά. Όλα πάνε μία χαρά με χαμόγελα πολλά!

Πάθαμε ένα τρελό χτες! Ξεχάσαμε το tichu... Στην παρέα μας αυτό είναι ανήκουστο!

Πήρα στον μπέμπη αρωματικό που μυρίζει βανίλια (γι' αυτό και το καφέ στα γράμματα, αυτό το χρώμα μου θυμίζει βανίλια!)... Κάθε φορά που μπαίνω, μου έρχεται να τον φάω!!

Έγιναν 30 τα πόστ μου... :Ρ

Καλό υπόλοιπο βδομάδας! Καλά να περνάμε!

Point final et sourire.

4:30 Τ+Γ+Α....

For so long I tried to shield you from the world......

You gave up the fight, you left me behind.

All that's done is forgiven.





"The philosophy of time travel". Και στην ταινία και στη μουσική μας μετά. Η ζωή μας από την πρώτη γυμνασίου και μετά, μπροστά στα μάτια μας. Εε Τ.; Από Σάκη, σε Within, Evanescence και Nightwish. Και μετά Χαρούλα, Μαχαιρίτσα, Κότσιρα και την αναζήτηση του τραγουδιού που δεν βρήκαμε ποτέ (Γ. άμα το θυμηθείς ενημέρωσε! μας έχει φάει η περιέργεια). Από τις 9 μέχρι τις 6 το πρωί.

"Αν η καρδιά μου ράγισε, αν η ζωή ναυάγισε μόνο μια λέξη θα 'θέλα ακόμα να σου πω... Δεν μετανιώνω που αγάπησα εσένα μόνο."

Loca ρε!

Ξεκίνα το το blog Τ. Εκτόνωση είναι.

Point final et sourire.

Πέρνα άτιμη μέρα! Πέρνα!

Το κείμενο αυτό θα το δημοσίευα δύο ώρες πρίν, αλλά το Internet (κοίτα ειρωνία) που μας εγκατέλειψε δεν μου το επέτρεψε.

"Ας γράψουμε κάτι. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, απλά θέλω να μην εμφανίζεται πια πρώτη η τελευταία ανάρτηση που έκανα.

Σε κανένα δίωρο θα πάω να πάρω τον μπέμπη. Τεράστιος ενθουσιασμός και χαρά. Επιτέλους μπορώ να κυκλοφορώ τις ώρες που θέλω, χωρίς να εξαρτώμαι από τα ωράρια της υπόλοιπης οικογένειας. Τώρα όποτε θέλω, το αυτοκίνητό μου θα είναι στο garage και θα με περιμένει. Δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρει κανείς, αφού τα κλειδιά είναι δικά μου, στο μπρελόκ με το φούξια Α και την κουκουβάγια που θα μου θυμίζουν ένα αστείο πρωί στο Κολωνάκι.

Έχω ετοιμάσει τα απαραίτητα cd για τον Άκη μου λοιπόν. Έχω φτιάξει τη λίστα με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που θα του αποθηκεύσω (ευτυχώς έχει 9 μνήμες ο μπέμπης, αλλιώς δεν θα χώραγαν)... Αύριο θα πάω να του ψωνίσω κιόλας! Τα απαραίτητα χαρτομάντηλα, τσίχλες (και τις σοβαρές με δυόσμο και τις δικές μου, τις Babballoo), ένα-δύο γλειφιτζούρια, κοκαλάκια για τα μαλλιά που μόνιμα μπαίνουν στα μάτια μου όταν οδηγώ...

Και το βράδυ θα τον πάω βόλτα.Όχι και πολύ μακριά, γιατί φοβάμαι πρώτη μέρα να τον πάρω βράδυ και να τον πάω μακριά. Αλλά θα βάλω μέσα όλα τα ζουζουνάκια και θα πάμε βόλτα!

Και μετά θα πάω μόνη μου. Μετά θα βάλω δυνατά τη μουσική μου και θα γυρίσω μόνη μου με τον Άκη μου. Έτσι για να το χαρώ όσο πιο πολύ γίνεται."

Αυτά ίσχυαν μέχρι πρίν από δύο ώρες. Τελικά αυτό το αυτοκίνητο όμως (και εγώ μαζί του) θα περάσει από σαράντα κύματα μέχρι να το οδηγήσω. Οι εξαιρετικοί υπάλληλοι της Opel φρόντισαν να κάνουν βλακεία και έτσι να μην μπορώ να πάρω τον μπέμπη μου. Τον είδα, μπήκα μέσα, έμαθα τις πινακίδες, άναψα τη μηχανή και τον άφησα εκεί που ήταν...

Κρίμα και υπολόγιζα τόσο πολύ στον μπέμπη να μου φτιάξει τη διάθεση. Έλεγα από μέσα μου "Ok μωρέ... Ας χαλάσει όσο θέλει η μέρα. Ας γίνει σκατά η διάθεση μου. Το απογευματάκι θα πάρω τον Άκη και θα είμαι χαρούμενη."... Πάλι κάτι χάλασε. Αχ ακριβό μου τετραθέσιο!



Δύσκολο σήμερα το point final (όταν έχω νεύρα δεν σταματάω). Ακόμα πιο δύσκολο το sourire.
Αλλά, point final et sourire.

Στη χώρα του Ποτέ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ.

Στη χώρα του Ποτέ, ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ... Δεν με ενδιαφέρει τι πιστευουν οι άλλοι! Δεν με νοιάζει.

Μου λένε οτι έβγαλα κακία. Μου λένε οτι κρύβομαι στη Χώρα του Ποτέ. Λοιπον, δεν έκρυψα ποτέ τη διεύθυνση της.

Ναι Γίωργο (είδες; το λέω το όνομα τώρα)... Τα είπαμε και στο msn...

Πίστεψε αυτά που πιστεύεις... Κολακεύεις απλά τον εαυτό σου.

Ήθελες να με ξαναπλησιάσεις, λες... Και σε έδιωξε η Χώρα του Ποτέ. Ok... Τότε ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΠΛΗΣΙΑΣΕΣ! Γιατί αυτή είμαι ΕΓΩ!

Και μην μου πεις τωρα οτι δεν τα λέω σε σένα όλα αυτά... Στα είπα. Και θα τα γράψω και εδώ γιατί έτσι ΘΕΛΩ. Γιατί είναι ο χώρος μου.

ΤΕΛΟΣ!

Point final et SOURIRE (μεγάλο sourire)

Χουκ

Πραγματικά... Δεν πάμε καλά. Μου κάνει πλάκα ο "Μεγάλος", δεν εξηγείται αλλιώς!!

Πόσο καλά είμαι; Πόσο χάλια είσαι; Να μου ζητάς να βγούμε;

Χαχαχαχχααχαχχααχα...........  Αυτό το λένε ειρωνία.



Να μου λες πως με ζηλεύεις για κάτι που έχω στη ζωή μου;

Μόλις μου είπες τι νιώθεις;; Οτι στεναχωριέσαι; Ότι δεν περνάς καλά;

Που πήγε εκείνο το παιδί που ήταν μια χαρά και μόνο του και δεν είχε ανάγκη κανέναν; Χάθηκε μήπως;

Θέλεις να βγούμε και πορώνεσαι με ότι λέω! Δεν γίνονται αυτά κάποιος μου κάνει πραγματικά πλάκα.

Οι αμφιβολίες σου για το οτιδήποτε πάνω μου: για τον χαρακτήρα μου, για τη ζωή μου, για τις επιλογές μου χάθηκαν κάπου σε μία διαδρομή ανάμεσα σε δύο πόλεις;;

Πάλι άρχισα να σκέφτομαι τις ευκαιρίες...

Κοίτα κάτι πράγματα που συμβαίνουν στις 2 το πρωί. Ή μήπως πολύ πιο πρίν;

Point final et sourire.

Σκατάληψη....

Η σχολή τελεί υπό κατάληψη.

Τριήμερη προς το παρόν, με εξαιρετικές προοπτικές να συνεχιστεί και την επόμενη εβδομάδα. Ξεκινάει από αύριο Τετάρτη. Θα χαθούν συνολικά 3 εργαστήρια και 10 ώρες μαθημάτων στο αμφιθέατρο. Κοινώς;; Τις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν την κατάληψη έχει να παιχτεί τρελό σκηνικό με τους καθηγητές: μαθημάτα 3 και 4 ωρών θα γίνονται σε 1 ώρα, θα έχουμε 2-3 εργαστήρια την ημέρα με αποτέλεσμα να καταλήξουμε να μην καταλάβουμε τίποτα και να τρέχουμε στην εξεταστική, αλλά και στην μελλοντική μας καρίερα. Γιατί τι θα πείς στον άρρωστο; "Πάθατε έμφραγμα; Συγγνώμη κύριε μου, αλλά δεν μάθαμε την ανατομία της καρδιάς. Είχαμε κατάληψη..."


Αυτό που με ενοχλεί εμένα δεν είναι η ίδια η κατάληψη αλλά το γεγονός οτι γίνεται χωρίς να υπάρχουν ουσιαστικά αιτήματα. Γίνεται για την πολιτική πασοκ σου λένε οι αριστεροι... "Και τι με ενδιαφέρει εμένα φίλε μου Εαακίτη η πολιτική πασοκ;; Εγώ ήρθα στη σχολή μου να κάνω μάθημα." Τι θα καταλάβεις με το να το σταματήσεις κάνοντας κατάληψη της σχολής;;

'Η το άλλο;; Ο άλλος λόγος της κατάληψης ήταν το καινούργιο ηλεκτρονικό σύστημα επιλογής βιβλίων. Εντάξει, να το δεχτώ, στην Ιατρική παίρναμε όλα τα βιβλία χωρίς να χρειάζεται να διαλέγουμε μερικά από αυτά και τώρα υπάρχει η επιλογή. Αλλά, τι να τα κάνουμε όλα τα βιβλία. Οι ίδιοι το λέμε. Παίρνουμε 5 συγγράμματα για το κάθε μάθημα και καταλήγουμε να διαβάζουμε το ένα. Δεν λέω να μην μας δοθούν τα βιβλία που χρειαζόμαστε (τα οποία και μας μοιράζονται), αλλά να μην είμαστε πλεονέκτες και να γκρινιάζουμε για συγγράμματα που δεν χρειαζόμαστε. Σκέψου βρε κουφιοκέφαλε φοιτητή που το παίζεις προοδευτικός, αλλά είσαι χρόνια πίσω... Με αυτό το σύστημα, δηλώνεις τα συγγραμματα και την ΙΔΙΑ μέρα τα παίρνεις. Πέρσι, κάναμε 3 μήνες!!!

Και φυσικά με την κατάληψη χάνουμε και τις εγγραφές. Ας συνεχίσουμε να κυκλοφορούμε με το ληγμένο πάσο.

Δεν είμαι πολιτικοποιημένη. Δεν είμαι αριστερή, ούτε δεξιά. Δεν παίρνω θέση. Απλά λέω τη γνώμη μου. Ας βγει πια η πολιτική από τις σχολές! Δεν σπουδάζουμε για να γίνουμε πολιτικοί. Σπουδάζουμε για να γίνουμε γιατροι!

"Εγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πράγματα!" λέει η γιαγιά μου.

Point final et sourire.

L' amour est un oiseau rebelle.

Κρύωσα. Τρέχει η μύτη μου και πονάει ο λαιμός μου. Κυκλοφορώ στο σπίτι με το χοντρό μου το φούτερ (το γκρί που έχω πάρει από το Παρίσι), καλτσοπαντόφλες με αγελάδες και ένα μεγάααααλο πακέτο χαρτομάντηλα. Όχι οτι κρύωσε ο καιρός και κυκλοφορούσα με λεπτά ρούχα. Όοοοοοοοοοοοχι! Αποποιούμαι κάθε ευθύνη. Με φίλησε μία κρυωμένη και με κόλλησε. ( το γεγονός οτι φτερνιζόμουν μια ώρα πριν το φιλί αρνούμαι να το δεχτώ!)

Περιμένω τα παιδιά να έρθουν σπίτι. Σε κανένα μιαμισάωρο θα καταφτάσουν. Η Α.Λ. με το κέικ που είπε οτι θα φτιάξει, ο Γ. μονίμως καθυστερημένος, η Τ. χαζοχαρούμενη, η Ε. και ο Δ. με την κίτρινη Jaguar. Για tichu (αχ αυτό το tichu) ή ταινία.

Α και σε δύο βδομάδες πάμε εκδρομή. Οι έξι μας. Στο εξοχικό της Α., όπου προβλέπονται σκηνικά άπειρου γέλιου. Είμαι ενθουσιασμένη.

Και αύριο έχει όπερα. Κάρμεν στη Λυρική. Απλά η αγαπημένη μου όπερα. Την ακούω ασταμάτητα απο προχτές. Έχω φτάσει σε σημείο κάνω και sing along!! Που; Σε όπερα!


Ένα κακό στην όλη υπόθεση. Με το κρυολόγημα δεν κατάφερα να πάω τον καινούργιο Αθηναίο Σ. στον μουσείο της Ακρόπολης. Ένα μεγάλο συγγνώμη λοιπόν και μία υπόσχεση να βρεθούμε την άλλη εβδομάδα, "γιατί είσαι εδώ δέκα μέρες και δεν σε έχω δει!"

Τι άλλα λοιπόν; Πάμε να πούμε τα ωραία της άλλης βδομάδας....

Αρχικά παίρνουμε βιβλία. Αμέσως λόγω του συστήματος Εύδοξος. Και αρχίζω να διαβάζω ανατομία και φυσιολογία γιατί, αν και κάνουμε μαθήματα μόνο 10 μέρες, οι καθηγητές πάνε με τέτοιους ρυθμούς που έχω μείνει πίσω!

Εκτός αυτού, την Τετάρτη γραφόμαστε και officially πλέον στο δεύτερο έτος. Άντε για να μας δώσουν το καινούργιο πάσο. Τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην με πιάσουν με το ληγμένο στο μετρό!

Απο Δευτέρα ξεκινάω και Ισπανικά. Γράφτηκα στο φροντιστήριο, πήρα τα βιβλία μου, οργάνωσα τις ώρες μου και είμαι πανέτοιμη! Θα αρχίσω μου φαίνεται να μιλάω με το θ από τώρα!!

Και το πιο σημαντικό της επόμενης βδομάδας. Μέσα στο διάστημα Δευτέρα με Τετάρτη έρχεται ένα υπέροχο μπλέ-γκρί Corsάκι. Ο ολόδικός μου μπέμπης. Ο Άκης μου (από το corsάκης, ζουζουνάκης) που τον περιμένω έναν χρόνο τώρα.

Χάρηκα πολύ για το Μαράκι από την Κύπρο που βγήκε από το νοσοκομείο. Κουρασμένο και ταλαιπωρημένο αλλά εδώ... Μαράκι μου, τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Να είσαι καλά.

Και τα μυαλά στα κάγκελα, Αμελάκι.

Point final et sourire.

Athens' Anatomy...

Πώπω χαοτική βδομάδα!!! Από τη μία, η Φυσική που χρωστάω απο το 1ο να μου χτυπάει απειλητικά την πόρτα ("κούκου, είμαι και εγώ εδώ!"), από την άλλη η σχολή αποφασίζει να μην περιμένει να τελειώσει η επαναληπτική εξεταστικούλα και έτσι ξεκινάει με full speed! Και, φυσικά, τα παιδιά! Που τους πας τους τρελούς;! "Δεν θα πάμε για καφέ?? Τichu night?". Άντε να διαβάσεις.

Πρώτη φορά Ανατομία σήμερα! Πρώτη επαφή με πτώμα, ανάμεικτα συναισθήματα. Μετά από ένα πρώτο έτος-νίωθω-ότι-ξανακάνω-την-τρίτη-λυκείου, γεμάτο βιολογία-φυσική-χημεία-στατιστική, έρχεται το δεύτερο έτος και λες "ωπ! εδώ είμαστε... τελικά μπήκα στη σωστή σχολή!!".

Αποπνικτική μυρωδιά τέμπερας-φορμόλης, φωτεινό λευκό δωμάτιο ( με μια αίσθηση αποστειρωμένου θα έλεγα), δύο σειρές με τραπέζια, ομάδες δέκα ατόμων με ιατρικές μπλούζες σε κάθε τραπέζι. Σκυμμένοι πάνω σε αυτό που περίμεναν να δούν από την πρώτη μέρα στη σχολή: ένα αληθινό ανθρώπινο σώμα που θα τους προσφέρει γνώση και εμπειρία.

Η δική μου αίσθηση;; Οφείλω να πω οτι πήγα τρομαγμένη. Κυκλοφορούν μπόλικες φήμες για το Ανατομείο και τις λιποθυμίες του. Και τι γίνεται αν δεν μπορέσω να αντέξω αυτό που θα δω;; Τι θα κάνω μετά; Ναι, πήγα τρομαγμένη. Και έφυγα ενθουσιασμένη. Δεν είχα απρόοπτα, δεν με ενόχλησε τίποτα και ίσα ίσα ήταν το πιο συναρπαστικό μάθημα που έχω κάνει μέχρι τώρα.

Point final et sourire.

For better or for worse...

Πρώτη βδομάδα ξανά στη σχολή. Πλέον δεύτερο έτος. Που πήγε το κορίτσάκι που ακόμα δεν είχε ξεπεράσει τις Πανελλήνιες και πολλά άλλα;;; Εξαφανίστηκε μάλλον κάπου στην πρώτη εξεταστική ή στους καφέδες στην πλατεία δίπλα στο Πανεπιστήμιο.

Άκουγα πριν το Creep των Radiohead. Και για πρώτη φορά σκεφτηκα, i DO belong here. Αυτό που κάνω με γεμίζει. Μου αρέσει και με κάνει ευτυχισμένη. Μου έχει προσφέρει πολλούς καινούργιους ανθρώπους και πιστεύω οτι οι συγκεκριμένοι αξίζουν πολλά και θα προσπαθήσω να τους κρατήσω γύρω μου.

Με ρωτάνε όλοι πώς προέκυψε το blog. "Γιατί το ξεκίνησες; Γιατί το συνεχίζεις;". Λοιπόν, η "χώρα του ποτέ" ξεκίνησε ως ένας προσωπικός χώρος έκφρασης. Για να γράφω όλα αυτά που σημειώνω στα διάφορα τετράδια και καταλήγω να χάνω. Για να γράφω τις μέρες που θέλω οπωσδήποτε κάτι να γράψω άλλα δεν ξέρω τι. Η "χώρα του Ποτέ" είναι το προσωπικό μου αστέρι, το δεύτερο δεξιά και μετά όλο ευθεία μέχρι το πρωί.  Και μετά πάει η επόμενη ερώτηση. "Γιατί "χώρα του Ποτέ";;". Είναι πολύ απλό. Γιατί αρνούμαι να μεγαλώσω. Και εδώ είναι ο δικός μου τόπος (έστω και διαδυκτιακός). Δεν θα μπορούσε λοιπόν να είναι κάτι άλλο εκτός απο τη "χώρα του Ποτέ".

Και σε αυτή τη χώρα του Ποτέ ζουν μαζί ο Πίτερ Παν, η Τίνκι, ο Μικρός Πρίγκηπας, η Αμελί Μελόν και τα αστεράκια της. Ο κάπτεν Χουκ (ο δικός μου, όχι της ιστορίας) δεν έχει φύγει ακόμα όμως. Όσο και αν τον κυνηγάμε όλοι μαζί με τον κροκόδειλο που έφαγε το ρολόι του. Ίσως κάποια στιγμή αποφασίσει να πάρει το πειρατικό του.

Και ένα άσχετο που κολλάει πολύ με τη μέρα μου και με τον κάπταιν Χουκ: και κερατάς και δαρμένος!

Επίσης, ξεκινάω Ισπανικά. Τι υπέροχη λέξη το έναστρος;; estrellado!

Από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα. Αυτά που ήθελα πάντως, τα ξεφούρνησα. Είχα άλλωστε ποτέ ειρμό;; Άμα αποκτήσω, να μου το πείτε!! Να ξέρω να τον ξαναχάσω!

Point final et sourire.

Raindrops keep falling on my head...

Μου είχε λείψει αυτός ο καιρός... Υπέροχα! Καλώς τα πρωτοβρόχια! Ώρα για φούτερ, ομπρέλες και τσάι στον καναπέ!... Καταλάβαμε οτι ήρθε το φθινόπωρο. Και από Δευτέρα σχολή...  

point final et sourire.

The recipe for the most shitty day...

Σούπα Καταστροφόνε...

Υλικά:
1 ξυπνητήρι των 7:30
1 επαναλήπτική εξεταστική στο μάθημα της προτίμησής σας
2 κιλά πονοκέφαλο
1 κιλό αποτυχία
μία πρέζα νοσοκομείο
μία ιδέα μέσα μαζικής μεταφοράς 
2 τσακωμούς
2 κουταλιές της σούπας άγχος

Ξεκινήστε με το ξυπνητήρι και ανακατέψτε το με τον πρώτο τσακωμό. Προσθέστε το άγχος για πιο πλούσια γεύση. Χτυπώντας στο μίξερ τα πρώτα υλικά, βάλτε σιγά σιγά λίιιιγα μέσα μαζικής μεταφοράς (λίγο μετρό για αρχή). 
Μόλις πήξει το μίγμα, βάλτε το σε μία κατσαρόλα, ανάψτε τη φωτιά (στο φουλ!) και προσθέστε την εξεταστική. Μετά από 2 ώρες συνεχούς προσπάθειας (στην περιπτωσή μας ανακατέματος), ρίξτε την αποτυχία. 
Ήρθε η ώρα να βάλουμε λίγο ακόμα μέσα μαζικής μεταφοράς, πάλι λίγο μετρό για γεύση... Μόλις ρίξετε τη μισή ποσότητα, προσθέστε και την ιδέα του νοσοκομείου. Μετά, συνεχίστε να ρίχνετε τα μεσα μαζικής μεταφοράς προσθέτοντας αυτή τη φορά και και λίγο λεωφορείο.
Σερβίρετε, γαρνίροντας με έναν δεύτερο τσακωμό και τον πονοκέφαλο.

Καλή όρεξη και καλά κουράγια....

Our love? Or how we lost it?

You get up now, you got to work
I'll wake up now, I got to go
cause every time I lose you my body kneels
I want to give a try but it's pulling me down

You go crazy and I go mad

things got lazy, so what?
The mystery won' t sail until we die
I' m acting like a child and it' s pulling me down

Man, you need me and I need you
Yes, I feel it, you feel it, too
The purity of tears, the plans we never made
I wanna make them real but it's pulling me high

I' m sick of all the mess in your mind

and I'm sick of all the mess in your eyes, in your acts,

in your wrong supposedly life!

I'm tired of all your doubts on my words

and I'm tired of all your doubts on my life,

on your life, nothing, nothing more to tell!

I wanna dance and smile,
I wanna smile, let me laugh,
acting silly, looking silly for no desicions you don' t take!

God, I miss you, I miss you
and when I miss you,...

cause every time I sing, I do it for you

it's the only thing I have and share with you

Êtes-vous heureux?

Πέρασαν πενήντα χρόνια από το 1960 που δημιουργήθηκε το Chronique d' un été... Γαλλικό ντοκιμαντέρ γυρισμένο από δύο  ανθρωπολόγους οι οποίοι τριγυρνούσαν στο Παρίσι ρωτώντας τους περαστικούς αν είναι ευτυχισμένοι. Τελικά κατέληξαν να αναλύουν την ζωή μίας ομάδας ανθρώπων, βασιζόμενοι στην αφήγηση του καθενός για την καθημερινότητά του, την κοσμοθεωρία του και τη σχέση του με τον κόσμο...

Τελικά, είμαστε ευτυχισμένοι; Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες απαντήσεις της ταινίας; "Presque...", περίπου.  Πάντα βρίσκουμε κάτι να μας στεναχωρεί. Πάντα βρίσκουμε κάτι να χαλάει την ευτυχία μας.

Έτσι λοιπόν και εγώ αποφάσισα να "αραδιάσω" εδώ όσα πράγματα μπορώ να σκεφτώ που με κάνουν ευτυχισμένη. Ξεκινάμε λοιπόν:

1. Να κάθομαι στην κουζίνα με τους γονείς μου και να γελάμε πειράζοντας ο ένας τον άλλον.
2. Να κάθομαι με τους φίλους μου και να μην κάνουμε τίποτα. Απλά να χαζομιλάμε.
3. Να αμπελοφιλοσοφώ
4. Να γράφω κι ας ξέρω οτί κάνεις δεν θα διαβάσει τα κείμενά μου
5. Να ακούω ατελείωτες ώρες μουσική
6. Να βλέπω σοβαρές ταινίες μόνη μου και χαζοταινίες με ποπκόρν μαζί με φίλους
7. Να πηγαίνω βόλτες με το αυτοκίνητο με τη μουσική στο τέρμα και 4 κορίτσια μέσα να τραγουδούν με όλη τη δύναμη της φωνής τους
8. Να συγκινούμαι πραγματικά
9. Να παίζω Tichu με τα παιδιά
10. Να μιλάω στο msn και στο κινητό με ανθρώπους που δεν είναι κοντά μου
11. Να γελάω, να γελάω, να γελάω, να γελάω, να μην ξέρω γιατί και να μην μπορώ να σταματήσω
12. Να βγάζω φωτογραφίες και ας με λένε τρελή με φωτογραφική
13. Να αράζω στον καναπέ μου με τσάι και ένα καλό βιβλίο (το τζάκι είναι ένας ενδιαφέρων παράγοντας που ίσως αυξήσει την ευτυχία)
14. Να πηγαίνω πολλά πολλά πολλά ταξίδια
15. Να μαθαίνω καλά νέα για όσους αγαπώ

Τέλος, σταματάω... Θα μπορόυσα να συνεχίσω με τις ώρες. Και λέω να το κάνω. Κάθε φορά που στεναχωριέμαι, θα σκέφτομαι όλα όσα με κάνουν χαρούμενη. Και θα γελάω πιο δυνατά.

-Êtes-vous heureuse?

-OUI!

Point final et sourire.

C'est Νύχτες Πρεμιέρας...

Φεστιβάλ ξανά!! Φεστιβάλ για έναν ακόμα Σεπτέμβρη!! Είμαστε ακόμα στην τρίτη μέρα και είναι ήδη υπέροχα! Τριγυρνώντας από το Αττικό και τον Απόλλωνα στον Δαναό και πίσω, με το Σινεμά στο χέρι...

Οι δύο πρώτες ταινίες που είδα; Εξαιρετικές... Εκπληκτικό ντοκιμαντέρ για τους The Doors με μία μαγευτική αφήγηση του Johnny Depp που σε ταξιδεύει στα μονοπάτια του Jim Morrison...

Η επόμενη; Λίγο περίεργη ομολογώ, αλλά μοναδική Ταϊβανέζικη, cult, ρομαντική, γλυκιά ταινία... Ενώ ένας ιός εξαπλώνεται και μία πόλη ερημώνεται, μια τρύπα λόγω κακών υδραυλικών ανοίγει ανάμεσα στα διαμερίσματα δύο νέων... Εξαιρετικό τέλος, αλλά και πολύ γέλιο λόγω της διαφορετικής κουλτούρας αλλά και των "ευχάριστων μουσικών διαλειμμάτων" μέσα στην ταινία...

Μας μένουν ακόμα 9 μέρες φεστιβάλ και 9 εισιτήρια... Υπέροχα! Άντε να βρεις μυαλό για διάβασμα! :D

Point final et sourire.

Αφιερωμένο...

Είναι σαν ένα κομμάτι θάλασσα. Τόσο κοντά και τόσο μακρυά. Ένα μικρό κομμάτι θάλασσα, γεμάτο ποιήση και μουσική. Πάντα τόσο ήρεμο, τόσο απέραντο, έτοιμο να σε αφήσει να κολυμπήσεις μέσα του. Πρόθυμο να ξεπλύνει κάθε πρόβλημά σου.

Πόσο μακρυά με ταξιδεύει αυτό το κομμάτι της θάλασσας! Μέσα από τα ταξίδια του γεννήθηκε (ή τουλάχιστον βρήκε τρόπο να εφραστεί) η έμπνευση. Ο Οδυσσέας μου γράφει στον Μικρό Ναυτίλο: "όταν ανακαλύψουμε τις μυστικές σχέσεις των εννοιών και τις περπατήσουμε σε βάθος, θα βγούμε σ' ένα άλλου είδους ξέφωτο που είναι η Ποίηση. Και η Ποίηση είναι πάντοτε μία, όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό. Εγώ τον έχω δει από καταμεσής της θάλασσας."

Τόσο που χαίρομαι όταν βλέπω το κομμάτι της θάλασσάς μου να ζει και να δημιουργεί υπέροχα κυματάκια. Τόσο κοντά ώστε να μπορώ να τα ακούσω αλλά τόσο μακρυά ώστε να μην μπορώ να τα ζήσω. Είμαστε τόσο διαφορετικοί και όμως μοιάζουμε.

Πόσο μου λείπει η θάλασσα; Τόσο κοντά και δεν μπορώ να την αγγίξω. Όμορφη θάλασσα σε περιμένω εδώ.


Point final et sourire.

The girl with the red balloon...

Είμαι τεσσερισήμισι χρονών. Δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω: περπατάω και βλέπω έναν πολύχρωμο κόσμο, όχι μία τεράστια πόλη γεμάτη κίνηση και γιγαντιαία κτήρια.        

Παρόλα αυτά μερικές φορές δεν αντέχω... Κάθομαι και κοιτάω αυτά τα τεράστια κτήρια. Είμαι τεσσερισήμισι χρονών, είναι πολύ μεγάλα για μένα. Δεν τα αντέχω, με τρομάζουν Ποιός κρύβεται μέσα τους;    

Είμαι τεσσερησίμισι χρονών. Νιώθω την φαντασία μου σαν ένα κόκκινο μπαλόνι: το κρατάω και με πηγαίνει παντού. Τη μία στιγμή επιπλέω σε μία πισίνα και την άλλη πετάω. Λατρεύω αυτή την ελευθερία... Μπορώ να ακουμπήσω τα σύννεφα και να νιώσω τον ήλιο στο πρόσωπό μου.    

Είμαι τεσσερησίμι χρονών. Κρατάω το κόκκινο μπαλόνι μου και πάω μια βόλτα στον νυχτερινό ουρανό. Κάθε λίγο και λιγάκι, βλέπω αστέρια να πέφτουν. Και κάνω ευχές... Εύχομαι για τον μπαμπά μου. Εύχομαι για αγάπη και ευτυχία. Εύχομαι οι φίλοι μου να μπορούσαν να είναι εδώ, μαζί μου. Νομίζω πως μία ευχή μπορεί να πραγματοποιηθεί, άμα πιστέψεις σ' αυτή... Και πάντα κρατάω το κόκκινο μπαλόνι μου.

Τέλος. Είμαι τεσσερησίμισι χρονών, όχι δεκαοκτώ στα δεκαεννιά, και αρχίζουν να μπλέκονται οι σκέψεις… Φταίει το κόκκινο μπαλόνι.

Point final et sourire.